Zoeken in deze blog

dinsdag 27 april 2021

Verantwoordelijkheid nemen (vervolg)

In mijn vorige blog had ik het al over doen wat God zegt, helemaal, alles en niet gedeeltelijk. We zien in de Bijbel dat het volk Israel niet altijd precies doet wat God zegt als Hij zegt dat ze vijandige volken moeten uitroeien en hun land moeten innemen, met als gevolg dat ze daar later steeds weer last van hebben.  

Een voorbeeld is Haman uit het boek Esther, een afstammeling van Agag de koning van de Amelekieten waarvan we in 1 Samuel lezen dat God door de mond van Samuel Saul de opdracht geeft het volk van de Amelekieten volledig uit te roeien, dat doet hij maar hij laat de koning in leven, en dat brengt later de nodige problemen waarover we in het boek Esther lezen. Een kleine steek laten vallen kan enorme gevolgen hebben, niet gelijk zichtbaar maar al blijft maar het kleinste stukje wortel achter dan kan het weer uitgroeien tot een boom. 

Ik vind dat een enorme les, en zie dat ook in mijn eigen proces, waar ik niet volledig en totaal met iets heb afgerekend komt het vroeg of laat weer boven drijven. Ik weet dingen hebben ook hun proces en gaan stap voor stap, maar waar had dat sneller of consequenter gekund omdat ik het op mijn voorwaarden en naar mijn eigen goeddunken deed in plaats van naar Gods opdracht. 

Het uitroeien van hele volken klinkt enorm hart, maar het gaat ook om het typebeeld ervan, als je onkruid niet met wortel en tak uitroeit blijft het terug komen. Als we het op Gods manier doen heb je er later geen problemen meer mee. Dat is een gedachte die mij best wel bezig houd. Waar ben ik te traag of te laks om te doen wat God me heeft opgedragen.

Denk nu niet dat ik dit allemaal op orde heb, absoluut niet, maar dit is wel wat steeds weer bij me opkomt en waar God me denk ik steeds weer bij Zijn les wil halen en zegt / vraagt : hoe zit dit bij jou, wat ga jij hierin doen, ga je hierin met Mijn Geest meewerken, Ga jij Mij hierin toestaan steeds dieper in jou leven door te werken met alles wat het je kost.

Ik kom steeds weer uit bij de gesteldheid van het hart, daar draait alles om in de wandel met God, de gesteldheid van mijn hart. Tjonge dat is flink confronterend om daar steeds weer tegenaan te lopen en steeds weer te moeten erkennen dat er daar wat aan hapert. Soms zou je er bijna moedeloos van worden, en dat is nou net waar de boze op uit is, dat we de moet opgeven, de hoop verliezen.

De geestelijke gemeenschap waar ik onderdeel van ben is klein maar zo waardevol voor mij. Geen online diensten, die zijn er overigens in allerlei soorten en maten in overvloed te vinden op het wereld wijde web. Naast dat we met elkaar in de Bijbel-app met elkaar een studie doen hebben we  1 x per week een Zoom-calls waarin we met elkaar in gesprek gaan. We hebben b.v. een boekje met elkaar doorgewerkt, na een inleiding gingen we met elkaar daarover in gesprek. Ik leerde hier veel meer van dan van de traditionele kerkdiensten van voorheen. Actief met elkaar delen, leren van elkaar, elkaar uitdagen, helpen te groeien. 

Deze vorm van gemeenschap zijn heeft mij een nieuwe vriendschap gebracht, één die mijn denken in "rangen en standen" flink heeft veranderd. We zijn allemaal gelijkwaardig in Gods oog, toch zijn we niet allemaal gelijk, we hebben een andere rol. Als je opkijkt naar een ander kan dat maken dat je jezelf kleiner maakt als dat je ben en daar was ik goed in, daar hoefde een ander niets voor te doen.  Deze nieuwe vriendschap heeft me daarin enorm geholpen, zo mooi hoe God dat geleid heeft, ik ben zo dankbaar voor deze vriendin. Maar ook vriendschap gaat gepaard met verantwoordelijkheid nemen. Relaties vragen investeren in elkaar.

God gaf mij voor 2021 het woord Volharden, en het leek volharden in het zuiveringsproces van mijn hart, wat ik een hele pittige vind. Maar daarnaast kwamen steeds meer de woorden relatie en hoop en daar speelt deze vriendin een mooie rol in. Voor dit blog is het weer genoeg, maar deze reis wordt zeker vervolgt. 


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

dinsdag 20 april 2021

Verantwoordelijkheid nemen

Ik moet eerlijk zeggen dat zelfs bloggen voor mij volharden vraagt, mijn roep is steeds vaker wordt : Heer hoe dan, hoe verwoord ik dit, ik snap het zelf nog maar amper, hoe moet ik het dan delen en hoe zal de lezer het dan begrijpen !? Maar ik doe wat Hij mij opdraagt en mag Hem het resultaat toevertrouwen. 

Ik leer zulke diepe en pijnlijke lessen die ik in mijn geest al met moeite snap laat staan onder woorden kan brengen. Het is of ik ijkpunten zie en weet dat ze verbonden zijn en dat ik ze in het oog moet houden, maar nog aan het zoeken ben hoe ze verbonden zijn en wat God er mee wil zeggen. Geen idee of jullie me nog kunnen volgen, maar ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Misschien dat m'n blog ook moeilijker te volgen wordt omdat het eigenlijk steeds meer een soort vervolgverhaal wordt, alles grijpt in elkaar en volgt op elkaar. Deze blogs zijn zeker niet luchtig en misschien ook wel wat lastig als je niet regelmatig leest. Maar nu ik hier zo mijn gedachten, twijfels en onzekerheid deel realiseer ik me ook dat ik regelmatig bid : Heer dit is Uw blog, U hebt gezegd te vertellen wat U deed en doet in mijn leven. En ik kan niet anders zeggen dan dat dat veel en intensief is.

Ik ben enorm dankbaar dat God over hoop is begonnen te spreken, zonder hoop wordt volharden terwijl je ook je gevoel niet probeert uit te zetten een hele klus. God zij dank dat ik die klus niet alleen hoef te klaren. Derek Prince Ministries heeft een hele mooie proclamatiekaart : De God van de Hoop en deze heb ik al een tijdje bij de hand liggen op de plek waar ik 's morgens mijn tijd met God heb en steeds weer raakt de tekst me en kan ik alleen maar zeggen : Heer U bent mijn enige hoop. 

God vraagt gehoorzaamheid, dat zagen we al bij het volk van Israël. God sloot een verbond met dit volk van Zijn keus. Een verbond is een bindende afspraak tussen twee partijen, beide partijen worden geacht zich aan hun deel van dat verbond te houden. Wij leven in de tijd van het nieuwe verbond, maar een verbond is nog steeds een verbond waarbij diegenen die hun leven hebben overgegeven aan Jezus Christus in Hem onder dat nieuwe verbond vallen. In dit verbond hebben we een verantwoordelijkheid en we worden geacht die verantwoordelijkheid te nemen. Door genade ziet God ons in Christus alsof wij nooit gezondigd hebben, maar dan is mijn deel van het verbond dat ik in Christus blijf en dus alles doe wat Hij zegt, me aan Zijn "spelregels" houd, en die zijn niet anders geworden dan de wet die God Mozes op de berg gaf. Eigenlijk zijn ze nog wat aangescherpt door Jezus in de Zijn rede op de berg in Mattheus hoofdstuk 5 tot en met 7. 

In het dagboek : Gods beste geheimen, van Andrew Murray wat ik dit jaar gebruik las ik het volgende : "Geen vader kan zijn kinderen iets leren tenzij ze gehoorzaam zijn. Geen leraar kan een kind onderwijzen dat hem voortdurend ongehoorzaam is. Geen generaal kan zijn soldaten naar de overwinning leiden zonder onmiddellijke gehoorzaamheid."  God onze Vader wil ons hele waardevolle lessen leren, Heilige Geest is onze Leraar in ons, wij zijn geroepen als soldaten in Gods leger.

God begon me te laten zien hoe vaak "als het mij uitkomt" een rol speelde in mijn gehoorzaamheid aan Hem. Als het te confronterend was stop ik het liever even weg tot later orde, dat heeft te maken met luiheid en laksheid, lauwheid, en God haat lauwheid lezen we in Openbaring 3:16 "Maar omdat u lauw bent en niet koud en ook niet heet, zal Ik u uit Mijn mond spugen." In Johannes 14:21 en 23 zijn Zijn woorden ook heel duidelijk : "Wie Mijn geboden kent en zich eraan houd, heeft Mij lief. Wie Mij liefheeft zal de liefde van Mijn Vader en Mij ontvangen, en Ik zal Mij aan hem bekend maken.....Jezus antwoordde : Wanneer iemand Mij liefheeft zal hij zich houden aan wat Ik zeg, Mijn Vader zal hem liefhebben en Mijn Vader en Ik zullen bij hem komen en bij hem wonen." Dat zijn best confronterende woorden. Het lijkt wel of de Bijbel de laatste tijd steeds confronterender word, en dat is goed, ik denk dat het nodig is dat we/ik wakker geschut wordt. Het zou goed mogelijk zijn dat ik me heb laten afglijden en in heb laten pakken door een evangelie wat niet te veel pijn moet doen, dat niet té confronterend is omdat dat ongemakkelijk is. Volharden, doorpakken, wat het ook kost, kost je alles, maar dan krijg je ook alles. (dat zal nog wel eens een anders blog worden denk ik)  

In die tijd zag ik een filmpje voorbij komen dat : De zonde van nalatigheid heette, en ik ben het niet gelijk gaan kijken zoals ik dat vaak wel doe omdat ik weet dat het me niet voor niets opvalt. Alleen de titel al, pfffff Heer moet dit.....Ik weet dat het een overbodige vraag is, ja dit moet want het valt me niet voor niets op. Maar het liet me niet los dus ik ben toch maar gaan kijken en dat kwam flink hard binnen. Onze nalatigheid heeft gevolgen, dat vind ik een hele heftige waar ik liever niet over nadenk want ik word er alles behalve vrolijk van. Maar in Genesis 2:15 geeft God een hele duidelijke opdracht : "God, de Heer, bracht de mens dus in de tuin van Eden, om die te bewerken en erover te waken." 

Ik loop hier al een hele tijd mee te stoeien en erop te kauwen en steeds komt het weer terug, op allerlei verschillende manieren, soorten, maten, kleuren, je kan het zo gek niet verzinnen of het popt weer op in mijn achterhoofd. Wat trekt dit onderwerp door alle lagen van mijn leven en wie ik ben. Maar om de oorlog (strijd in ons denken) te winnen is absolute onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan Zijn aanwijzingen en opdrachten noodzakelijk. Om de wedloop (van het leven) te winnen is absolute toewijding, beheersing en gehoorzaamheid in het opvolgen van de aanwijzingen van de Coach nodig, anders zal je niet als eerste over de finishlijn komen.

Dank U wel Heer, Papa dat U het beste met me voor hebt, U wilt gewoon dat ik gezond ben, zowel geestelijk als lichamelijk. U bent Degene die mij geschapen heeft en U weet beter dan wie dan ook wat er in mij is en wat verandering en onderwerping aan U nodig heeft om in staat te zijn om de strijd in mijn denken, en van dit leven te winnen voor en met U zodat Uw Koninkrijk zichtbaar word in en door mij heen in deze wereld waarin U mij met dat doel geplaatst heeft. Dank U wel dat Uw Geest alles doet om mij te overtuigen. Andrew Murray zei verder "Bid  God deze les in uw hart te prenten : het geloofsleven is een leven van gehoorzaamheid. Zoals Christus leefde in gehoorzaamheid aan de Vader, zo hebben ook wij gehoorzaamheid nodig voor een leven in de liefde van God." Ja Heer, ets deze les in elke vezel van mijn wezen, maak me gewillig met alles wat in me is om Uw wil te doen en daar niet langer de kantjes vanaf te lopen door het alleen te doen als het niet al te ingewikkeld is. Maak dat ik me er door niets meer van wil laten weerhouden alles voor U te doen en de verantwoordelijkheid te nemen die U me gegeven hebt. Dank U wel dat U Degene bent die dit allemaal in mij kan en wil uitwerken, en mij ook het verlangen geeft om niets anders dan Uw wil voor en in mijn leven te willen, wat het me ook zal kosten.


ONDERWEG naar Hem en met Hem

dinsdag 13 april 2021

Vergeving

In mijn vorige blog keek ik terug op 5 bijzondere jaren. Nog niet zo heel lang geleden begon er een nieuw jaar met een nieuw one-word. Over mijn woord voor 2021 schreef ik de blog Volharden. In deze blog wil ik terug kijken op 5 jaar one-word in mijn leven .

In 2016 zei God : IK zie jou en IK wil jou hart genezen.

in 2017 begon ik met one-word : Herstel

Het woord van 2018 was Wortelen

Voor 2019 was het woord : Ontvangend

En voor 2020 was het woord Vertrouwen.

Dit jaar is het woord : Volhardend

God doet wat Hij gezegd heeft, Hij heeft al heel veel genezen in mijn leven, zowel, geestelijk, lichamelijk, als emotioneel. Dit had ik me nooit kunnen bedenken.

God heeft me erkend, me herstelt, daardoor kon ik gaan wortelen, dat proces had vertrouwen nodig en volharding, mijn woord voor dit jaar. 

Kort geleden realiseerde ik me dat God nog een mooi stuk genezing heeft gegeven. Ik ga proberen dit beknopt te vertellen want het begon al toen ik een jaar of 4 á 5 was denk ik. In de gemeente waar ik opgroeide kwam een groot deel van de familie van mijn vader, maar er kwam een scheuring veel mensen vertrokken, uit de familie van mijn vader waren mijn ouders de enige die bleven. Dit veroorzaakte ook een scheuring in de familie en er was heel weinig contact meer en wat er was was erg ongemakkelijk. Toen mijn vader eind 2002 een kort en heftig ziekbed had werd ook ik weer geconfronteerd met zijn familie. Ik moet bekennen dat ik een enorme boze en opstandige vrouw aan het worden was in die tijd, worstelde met God en met mezelf. Ik was niet erg vriendelijk of begripvol, en erg afstandelijk tegen hen, kwam hen liever niet tegen en deed veel om ze te ontlopen. Vanuit mijn eigen pijn heb ik impulsief dingen gezegd aan het ziekbed van mijn vader o.a. tegen zijn zus die me jaren dwars zijn blijven zitten.  

Toen mijn vader in Januari 2003 overleed heb ik de kerk en God ook de rug toegekeerd, ik kon er niets meer mee, er zat teveel pijn en ik verharde mijn hart en gaf bitterheid meer ruimte als goed voor me was.

Mijn vader vroeg een aantal dagen voor zijn dood waar zowel ik als zijn zus, zwager en broer bij waren om Annie en ik dacht dat hij in zijn verwarring mij aanzag voor mijn moeder (die er niet was) en ik zei dat Annie er niet was terwijl zijn zus Annie naast het bed stond. Jaren kwam dat zo nu en dan weer bij me boven.

Nadat God mij in 2016 aanraakte wist ik dat ik dit recht wilde zetten, en ik heb mijn oom en tante een brief geschreven en ik kreeg een vriendelijke brief terug waarin ze aangaven zich het voorval niet goed te kunnen herinneren maar dat ze me van harte wilde vergeven. Toch was ik enorm teleurgesteld en eigenlijk ook wel een beetje boos. Waarom werd ik afgewezen, waarom mocht ik er niet bij horen, ik voelde me niet erkend. Ik had zo gehoopt dat er ook herstel zou zijn, dat lag niet aan hen maar aan mijn verwachtingen. Dit had te maken met een oude pijn waar God mee aan de gang is gegaan met mij en waar ik ook wel over heb geschreven in m'n blogs. 

Ik kon het los laten en hen vergeven en zegenen. Kort geleden moest ik hier na lange tijd weer aan denken en ineens zag ik ook weer de brief van mijn oom en tante liggen. Ze hadden de brief afgesloten met een tekst uit Romeinen 15:13. Waar ik daar toen wat over sputterde omdat het antwoord zo anders was als ik toen had gehoopt, zocht ik de tekst nu weer op en raakte die tekst me heel diep, en ik ben nu enorm dankbaar voor deze woorden.

De God nu van de hoop moge u vervullen met alle blijdschap en vrede in het geloven, opdat u overvloedig bent in de hoop, door de kracht van de Heilige Geest.

Deze tekst paste precies in waar ik op dat moment was in mijn weg met God. Hoop, dat is namelijk een woord waar God ook mee bezig is met mij. In een aantal blogs heb ik al vertelt hoe God met mij aan de gang ging over armoede denken, in dat denken is geen plaats voor hoop. In Jeremia 29:11 staat : "Ik immers, Ik ken de gedachten die Ik over u koester, spreekt de Heere. Het zijn gedachten van vrede en niet van kwaad, namelijk om u een toekomst van hoop te geven." God heeft plannen van hoop, Hij wil dat ik hoop heb. Dat nu juist deze tante en oom mij dit toewensen kwam bij me binnen. 

Met mijn aardse familie heb ik geen contact, maar ik heb een nieuwe familie gekregen, ik hoor bij de familie van God en Hij heeft me een paar hele dierbare geestelijke broers en zussen gegeven om mee op te trekken, met en van hen mag ik leren wat gezonde relaties zijn en dat is spannend maar ook goed. Gezonde relaties, dat is best wel een dingetje voor mij, dat heb ik niet geleerd in het gezin waar ik uit kom, maar ook o.a. door afwezigheid van contact met familie of hele gecompliceerde contacten. 

Ik heb het los mogen laten, God heeft de pijn eruit getild en genezing gegeven. Ik geloof dat Hij op bovennatuurlijke wijze contact kan herstellen, en soms vraag ik Hem daar ook wel eens om want soms is daar toch even het gemis. We kunnen elkaar zomaar ineens ergens onverwacht treffen. Mocht dat gebeuren dan sta ik er voor open, hoe mooi zou dat zijn dat kinderen van Hem ook in het natuurlijke weer verzoend worden met elkaar.

In het kader van volharden spreekt God dan ook van hoop en relaties, ik vind het een uitdaging, maar ook mooi, want ik denk dat er voor relaties volharding nodig is en om hoop te houden ook. 

Dank U wel Vader voor de weg die U met mij gaat en dat ik daar regelmatig op mag terug kijken, mag gedenken, want dat te bedenken geeft me hoop en spoort me aan te volharden, vol te houden, die extra stap te zetten, net dat beetje meer te geven om vol te houden.


ONDERWEG naar Hem en met Hem. 

dinsdag 6 april 2021

Weer Pasen

Twee dagen geleden was het weer Eerste paasdag, dat  is een gedenk dag geworden voor mij, een soort verjaardag, een dag dat er een nieuw leven begon voor mij. Vijf jaar geleden is mijn leven radicaal veranderd, en ik ben zo enorm dankbaar voor wat God in mijn leven deed, ik beschreef  die bijzondere 1e Paasdag 2016 in de blog : Pasen 2016.  Wat er die dag gebeurde, heb ik niet gezocht, en nog minder verwacht. Dat ik die ochtend in die dienst zat was een daad van gehoorzaamheid en ik denk ook verlangen naar een diepere relatie met de God die me zo aan het leren was dat ik Hem kon vertrouwen. Nu ik nadenk over die dag, die ontmoeting met God die zei : Ik zie jou en Ik wil je hart genezen, realiseer ik me dat vertrouwen mijn grootste pijnpunt was. Het leven had me beroofd van vertrouwen en God liet me zien dat Hij wel te vertrouwen is. 

Vertrouwen was mijn one-word voor 2020, een jaar waarin ik Hem dieper leerde vertrouwen en Hij mij Zijn betrouwbaarheid toonde op manieren die mijn hart diep geraakt hebben. Mijn one-word voor 2021 is volharden, en meer en meer ontdek ik dat het volharden in vertrouwen is. Zijn woord geloven, geloven wat Hij tot mij spreekt in mijn geest.

Ik realiseer me steeds meer dat ik een geest ben, mijn ware ik, is mijn geest. De ware ik van de mens is z'n geest, onze geestelijke  menselijke kant. Daarnaast heb je een ziel, onze vleselijke menselijke kant, je persoonlijkheid (verstand, gevoel, wil) en woon je in een lichaam.  Op het moment dat ik Jezus aannam en erkende als mijn Heer en Meester, mijn Maker, werd mijn geest opnieuw geboren en kwam Heilige Geest in mij wonen. Mijn geest werd nieuw, werd weer één met Jezus door de Geest van God. Dat is mijn ware ik. Zo  heeft God de mens bedoeld en geschapen, die eenheid verloor de mens bij de zondeval in de hof van Eden lezen we in Genesis 3.

Mijn ziel en lichaam werden niet opnieuw geboren, daarin huizen de verlangens van het vlees. Mijn geest heeft van God de autoriteit gekregen om over mijn vlees te regeren, dat vind mijn vlees niet leuk want dat doet liever waar het zelf zin in heeft, maar mijn geest wil leven zoals Heilige Geest leeft en heeft Hem totale toestemming gegeven om mijn ziel en lichaam te onderwerpen aan Gods wil.

Hem vertrouwen en volharden in dit proces is waar ik nu sta vijf jaar na die bijzondere dag. Intens dankbaar, maar ook met enorme dubbele gevoelens. Een diep intens verlangen naar een diepere verbondenheid met mijn Heer, Leermeester, Maker, Geneesheer, Redder, Opvoeder, Trooster. Mijn hart schreeuwt het uit naar Hem. Ik ben ook vol verwondering over de enorme verandering en genezing die in mij heeft plaatsgevonden, wat een verschil in hoe ik reageer op situaties in het leven die vaak een test zijn. De Bijbel noemt dat ook wel beproeving, deze hebben als doel om ons te laten zien wat er werkelijk in ons hart leeft. God weet dat al wel, maar het is ook belangrijk dat wij dat zelf ontdekken. Het is Gods genade dat Hij ons dat door beproeving laat zien zodat we er mee aan de gang kunnen, we ons (laten) reinigen en heiligen door Hem. Dit is een levenslang proces, mede omdat we leven in de wereld en daar weer vuil oplopen aan onze ziel.

Zo rond de overgangstijd van vertrouwen naar volharden kwam ik een (Engelstalige) documentaire tegen en ook al duurt ie best lang, ik wist dat ik hier de tijd voor moest nemen. Al kijkend heb ik me verwonderd over zoveel "toevalligheden" dat ze gewoon niet meer toevallig kunnen zijn. Het deed me ook realiseren dat God met ieder van Zijn kinderen die écht Zijn stem willen verstaan en Zijn hart zoeken Zijn manier van communiceren heeft, hoe geweldig is dat ! God heeft Zijn eigen speciale liefdestaal met ieder van Zijn kinderen, dat geloof ik echt. Zo uniek als dat Zijn kind is, zo uniek communiceert Hij ermee, Hij weet precies hoe en waar dat kind te raken. De documentaire was Full circle faith van Michael Chriswell. Hij haalt daarin de film Amazing love aan over het leven van de profeet Hosea en bijna aan het eind komt daar deze uitspraak die me raakte :  "When you make a vow to the Lord, you keep it, no matter how the sircumstances are, or the situation, you stay true to your word." Wat betekend : Als je een gelofte maakt aan God dan houd je je daaraan, ongeacht de omstandigheden of situatie, je houd je woord. 

God noemt dit in de Bijbel een verbond, Jezus bezegelde dit verbond tussen God en mensen met Zijn bloed. Een verbond komt alleen wel van twee kanten. Hij zal Zijn verbond nooit breken, maar ook wij mensen hebben ons aan ons deel van dat verbond te houden, ik heb me aan dat verbond te houden. Dat is geen appeltje eitje, dat vraagt alles van je, maar dan krijg je er ook alles van Hem voor terug. 

Michael leert dat hij vast moet houden aan wat God tegen hem gezegd heeft, woorden, geestelijk inzicht. Ik herken die les, houd je vast aan wat ik tegen je gezegd heb, de beloften die Ik je heb gegeven. Hoe doe je dat ? Daar leerde God me ook iets over, door te herinneren. Michael zegt hierover : "Remember He has done it  before and He will do it again." (Herinner wat Hij heeft gedaan en dat Hij het weer zal doen) en dat is precies wat we in de Bijbel leren. Zo vaak heeft de Bijbel het over : gedenk..... Dat deed me denken aan een filmpje wat ik had gezien van Dutch Sheets : A new season of revelation. God heeft een doel met herinneren / gedenken, het doet je terug denken aan wat God al heeft gedaan en dat geeft hoop voor wat nog komt, waar je naar uitkijkt omdat Hij het belooft heeft.  

Het filmpje van Dutch Sheets heeft alles met profetie en de profetische beweging te maken, ik geloof dat God dit op mijn weg heeft gebracht om dit te volgen en ik realiseer me ook dat de meningen daarover flink uit elkaar kunnen lopen. Voor mij is het heel reëel ook al kan ik het niet verklaren. Ik kom steeds vaker in momenten dat ik dingen in mijn geest zie en "begrijp" en ze niet kan verwoorden, uitleggen of verklaren. Ik kan me goed voorstellen dat dit raar klinkt, maar ik kan er niets anders van maken. Het raakt me diep dat God zo met me spreekt. Me te realiseren dat God zo met mij wil spreken, dan ik voel me zo geliefd en waardevol. 

Heer dank U wel voor de afgelopen vijf hele bijzondere jaren met U, waarin U mij hielp en leerde mijn grenzen te verleggen, en ik kijk uit naar de jaren die nog voor ons liggen en ben nieuwsgierig waar ik in dit avontuur dat leven heet met U doorheen zal gaan. Eén ding weet ik zeker het zal goed zijn, want U bent goed.


ONDERWEG naar Hem en met Hem

Je kroon dragen

  Ik was te gast bij  Johanneke Plaggenmarsch  van  Waardevol en uniek  voor haar nieuwe serie " je kroon dragen " Hier de eerste ...