De waarheid maakt vrij

Soms kan het leven best verwarrend zijn, de ene dag beviel het je nog prima, de andere dag heb je zo je twijfels en soms ben ik best verbaasd als ik de reacties in mijn eigen hart opmerk, weet je het allemaal even niet meer zo goed.

Aan de buitenkant is dat allemaal waarschijnlijk niet eens zichtbaar, daarbij zijn er in mijn kleine wereldje ook niet zo heel veel mensen om het op te merken, de meeste staan op veilige afstand en degene die wel dicht bij staan nemen me zoals ik ben gelukkig.

Iets wat ik me meer en meer bewust word is dat dit leven, dit lichaam, wie ik ben niet meer van mijzelf is maar van Jezus.

Toen ik mijn leven aan Hem (over) gaf, heb ik er afstand gedaan, mijn zeggenschap daarover opgegeven. Heb ik er voor gekozen om als een lege handschoen te worden waarin Hij Zijn hand mocht steken, die handschoen kan als er geen hand in zit helemaal niks, de hand die erin gestoken zit bepaald wat er gebeurd.

In 2 Korinthe 3:4-6 zegt Paulus: "[Ik durf dit zo te zeggen, want] zo groot is mijn vertrouwen op God door Christus. Het is niet zo dat wij zelf zulke goed werk doen. Maar de goede dingen die gebeuren, zijn het werk van God door ons heen. Hij heeft ons geschikt gemaakt om Hem in dit nieuwe verbond te dienen. Dat nieuwe verbond is geen wet waar we ons aan moeten houden. Het is een verbond in de Geest. [Doordat we ons niet aan de wet kunnen houden, worden we schuldig verklaard.] Maar de Geest van God maakt levend."

Er zijn dagen dat ik tegen God zeg: ik weet het even niet, weet zelfs even niet hoe en wat ik moet bidden, maar ik wil me vasthouden aan Uw waarheid dat U mij vasthoud. In Johannes 8:31 zegt Jezus "...Als jullie blijven geloven wat ik zeg en doen wat ik zeg, zijn jullie echte leerlingen van Mij. Dan zullen jullie de waarheid gaan begrijpen, en de waarheid zal jullie vrijmaken."

Ik vind het lastig als ik dagen heb waarin ik er niks van lijk te begrijpen, waarin ik me afvraag of ik het wel goed heb begrepen. Want er zijn gelukkig ook dagen dat ik het wel begrijp (of denk te begrijpen) dat het zo duidelijk is en dat ik zo enorm blij wordt van Zijn waarheid.

Als ik zo twijfel is het goed me te realiseren dat ik die lege handschoen ben, en dat het enige wat ik kan doen me open stellen, beschikbaar zijn.

Toch is dat soms best lastig, maar ik begin te leren dat ik m'n gedachten dan heel bewust op Hem moet gaan richten bijvoorbeeld door bijbel lezen, een goed boek te lezen of een opbouwende preek te beluisteren,  of aanbiddingsmuziek te gaan luisteren, een lied wat me dan helpt om me te realiseren dat het goed komt is "Sinking deep" want Zijn liefde overwind alles.

Wat heb ik Zijn waarheid nodig om door het leven op deze wereld te gaan vol van van alles wat op me afkomt Wat een les ook in geduld met mezelf, maar het gaat goed komen want net als Paulus heb ik een groot vertrouwen in God, een God die vele male groter is dan mijn twijfels en onzekerheden, mijn niet weten.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Neem mijn leven.....

Ik groeide op in evangelische kringen, en dus niet met psalmen en gezangen.

Toch kreeg ik daar door "de muzikale fruitmand" van de EO waar mijn moeder graag naar luisterde er toch wel wat van mee.

De Bijbel zegt in Psalm 42:2 "Gelijk een hinde die naar waterbeken smacht, zo smacht mijn ziel naar U, o God."
Smacht ik echt naar God ? 

Ineens kwam een oud lied in mijn gedachten toen ik tegen God zei dat ik zo graag meer en dieper verbonden wil zijn met Hem, dat bleek gezang 228 te zijn vertelde Google me.
Overgave vind vaak zo lastig, maar het is nodig zodat Hij Zijn werk in ons kan doen, zodat we steeds dieper met elkaar verbonden zullen zijn.

Hij verlangt ernaar dat we steeds een stapje dichterbij komen, Hij verlangt ernaar dat ook wij daar naar verlangen.

Neem mijn leven, laat het, Heer,
toegewijd zijn aan uw eer.
Maak mijn uren en mijn tijd
tot uw lof en dienst bereid.

Neem mijn handen, maak ze sterk,

trouw en vaardig tot uw werk.
Maak dat ik mijn voeten zet
op de wegen van uw wet.

Neem mijn stem, opdat mijn lied

U, mijn Koning, hulde biedt.
Maak, o Heer, mijn lippen rein,
dat zij uw getuigen zijn.

Neem mijn zilver en mijn goud,

dat ik niets aan U onthoud.
Maak mijn kracht en mijn verstand
tot een werktuig in uw hand.

Neem mijn wil en maak hem vrij,

dat hij U geheiligd zij.
Maak mijn hart tot uwe troon,
dat uw Heil'ge Geest er woon'.

Neem ook mijne liefde, Heer,

'k leg voor U haar schatten neer.
Neem mijzelf en voor altijd
ben ik aan U toegewijd.

Ik zeg op dit lied, op dit gebed volmondig Amen.

Ja Heer neem mijn leven, laat het toegewijd zijn aan Uw eer.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Test Mij

Weer was er zo'n zin uit een lied die mijn aandacht vroeg, voor mij zo'n vingerwijzing van boven.

Al een aantal keer was de zin  "open the floodgates of heaven" (open de sluizen van de hemel) me opgevallen, een ieder geval een keer in een preek die ik had geluisterd, het is een zin uit een lied dat wist ik maar meer deed ik er niet mee.

Tot ik een einde aan het fietsen was en deze zin uit een lied dat van Michael W. Smith blijkt te zijn steeds in mijn hoofd kwam terwijl ik met God aan het praten was over dingen die ik moeilijk vond, iets wat met vertrouwen te maken had.

Eenmaal thuis zocht ik het lied op en zocht ik met Google of het misschien ook een Bijbeltekst was, en jawel, het komt uit Maleachi 3:10 "Stel mij maar op de proef - zegt de Heer van de hemelse machten. Breng alle tienden naar mijn voorraadkamer, zodat er voedsel in mijn tempel is, en zie dan of ik niet de sluizen van de hemel voor jullie open en zegen in overvloed op jullie land laat neerdalen." 

Vertrouwen.....in vertrouwen Hem geven waar Hij recht op heeft.

In dit lied worden de eerste 6 verzen uit Psalm 97  voorgelezen "De Heer is koning - laat de aarde juichen, laat de vreugde heersen van kust tot kust. In de wolken en duisternis is hij gehuld, zijn troon stoelt op recht en gerechtigheid. Vuur gaat voor hem uit, rondom verterend wie tegen hem opstaan. Zijn bliksems verlichten de wereld, de aarde ziet het en beeft. De bergen smelten als was voor de Heer, voor de Heer van de hele aarde. De hemel vertelt van zijn gerechtigheid, alle volken aanschouwen zijn majesteit."

Deze verzen vertellen over de grootheid en almacht van onze God, de God die alles gemaakt heeft en voor wie de schepping beeft. 
De zin over de bergen die smelten deden me denken aan een ander lied waarin dit zinnetje ook voorkomt en waar ik me steeds van afvroeg wat God me daar toch mee wilde zeggen als dat in mijn gedachte kwam. 

Ik denk dat Hij zegt: vertrouw me maar, al die zorgen en problemen die jij ziet en die je angst aanjagen, zijn voor mij bergen die smelten voor Mijn grootheid. 
Hij maakte een verbond gebaseerd op liefde en niets kan Hem daar vanaf houden, Hij is vastbesloten Zijn beloften te houden, maar vertrouw ik Hem genoeg om ook te willen / durven / kunnen ontvangen ?

Test Mij en geef mij alles, jezelf, helemaal, zonder reserve en zie of ik niet de sluizen van de hemel zal open zetten en je zal zegenen. 

Als ik heel eerlijk ben vind ik dat best eng, maar in kleinere dingen heeft Hij al zo vaak laten zien dat ik Hem kan vertrouwen.
Helemaal alles overgeven is nogal wat, als ik diep van binnen heel eerlijk ben houd ik zelf toch nog graag wat controle, maar zelf wat controle houden is geen volledige overgave.

Hij wil meer van mij, Hij wil alles, dat kom ik in de Bijbel steeds weer tegen. 
Durf ik de volgende stap te nemen en dieper te gaan en meer van Hem aan te nemen, want Hij bied mij (ons) zoveel aan. 
Die enorme grote God die mij op deze manier tot mij spreekt en mij uitnodigt, aanmoedigt.......

Het raakt me dat Hij me steeds maar blijft overtuigen van Zijn enorme liefde voor mij, als een regen blijft Hij Zijn liefde in druppels gestaag op mij vallen, net zo lang tot ik er helemaal van doordrongen ben.
Niets kan Hem tegenhouden, zelfs mijn enorme twijfel en de strijd die ik met mezelf voer niet.
Zijn goedheid, Zijn genade, Zijn beloften drijven Hem mij (de mensheid) nooit op te geven. Niet omdat wij het verdienen, maar omdat Hij goed is.
In Zijn liefde wil Hij alles herstellen, alles nieuw maken, mooi maken zoals Hij het in eerste instantie bedoeld had.


ONDERWEG naar Hem en met Hem

Mijn vader

Nadat ik het boek "Goede genade 365x" van Willem de Vink had doorgewerkt ben ik verder gegaan met het vervolg "Genade op genade 365x" Daarin legt hij Jezus naast het Oude Testament, wat een prachtige eye-openers ontdekte ik daar.
Natuurlijk had ik wel horen zeggen dat je Jezus op elke bladzij van de bijbel kon terug vinden, maar ik kon die link niet altijd leggen eerlijk gezegd. Dit boek geeft mij dus veel meer inzicht daarin en daar ben ik blij om.

Maar het legde voor mij ook een gevoelig punt bloot : mijn vaderbeeld.

God als een Vader, daar heb ik jaren mee geworsteld, mede doordat ik met mijn aardse vader geen goede band had, in een eerder blog met de titel "Normaal" heb ik daar al eens iets over verteld.
Ook al was het toen hij stierf "goed" tussen ons en weet ik dat ik alles wat ik kon voor hem gedaan heb in de laatste 3 maanden van zijn leven die heel heftig waren. Maar zijn dood was een "opluchting", het lijden was voorbij (en die laatste maanden heeft hij afschuwelijk geleden) maar het was ook het eind van een relatie met een man waar ik geen raad mee wist.

De enige traantjes die ik heb weggepinkt waren toen ik de kist met zijn lichaam in de rouwauto aan zag komen rijden naar hun huis waar wij werden opgehaald om samen naar het rouwcentrum te gaan waar we afscheid van hem gingen nemen en hem naar zijn laatste rustplaats brachten. Die aanblik maakte dat het definitief was, en ik weet nog dat ik dacht "daar ga je" 
Na zijn dood werd veel van mijn aandacht opgeslokt door de zorg van mijn gehandicapte moeder die flink overspannen was, hoe moest het verder met haar, zou zij het redden nu ze alleen was.

En daarnaast gewoon nog de zorg voor ons gezin wat ook doorging, vooral onze dochter had het er erg moeilijk mee want zij was dol op haar opa, iets was ik nooit echt heb kunnen begrijpen en dat was voor haar weer moeilijk te begrijpen. Daardoor konden we er ook moeilijk over praten. Zij was toen 9 maar voelde de dingen haarscherp aan en ik stopte het liever weg. Dat hoofdstuk was over, dicht dat boek, en het liefst nog een zwaar hangslot erop.
Ik heb de man dan ook nooit gemist.

Maar in het genezingsproces waar God me doorheen leid, is het nu blijkbaar tijd voor dit hoofdstuk.
In deze studie drong het eigenlijk nu pas goed tot me door dat de Bijbel zegt dat Jezus en de Vader één zijn, Vader kom je overal tegen.

Op YouTube vond ik wat filmpjes van Willem de Vink over genade die ik ging beluisteren en daar sprak hij over zijn moeizame relatie met zijn vader in zijn jeugd, oei dat was wel erg herkenbaar. 
In opstand komen tegen tegen die man waar je gewoon geen respect voor kon opbrengen, ook enorm herkenbaar, en toen ontdekte ik dat hij zijn levensverhaal op papier had gezet in het boek "Getekend" waarin een hij schreef over zijn geloofszoektocht van jongs af aan, maar ook over zijn proces met zijn vader, een proces van acceptatie en vergeving.
Dat boek wilde ik lezen, en het was ook heel snel uit, wat een herkenning.

Ik begon me af te vragen hoe goed ik mijn vader eigenlijk heb gekend, en mijn conclusie moet zijn, eigenlijk niet.
Na zijn dood heb ik wel iets meer inzicht gekregen waardoor ik begreep dat hij zeker geen makkelijk leven heeft gehad, en op zijn manier zeker wel zijn best heeft gedaan en met die wetenschap heb ik het boek dicht gedaan, het was goed zo.......dat dacht ik.
Maar op een vuilnisbelt moet je niet bouwen, dat gaat het bouwwerk vroeg of laat schuiven merk ik nu.

Het is tijd om herinneringen toe te gaan staan omdat ze er mogen zijn, ook de emoties er bij toe te gaan laten.
Het was zoals het was, daar is niets meer aan te veranderen.
Het hoeft ook niet allemaal verklaard te worden denk ik, maar uit het boek van Willem heb ik begrepen dat er een acceptatie mag gaan komen, een acceptatie van hem, want ook hij was Gods geliefde zoon. Met al zijn fouten en gebreken was hij kostbaar in Gods oog.

Als kind hoorde ik vaak dat ik op mijn vader leek en ik vond het afschuwelijk, dat was wel het laatste wat ik wilde !
Zoals mijn vader wilde ik absoluut niet zijn, maar als ik nu terug kijk heb ik me net als hij geprobeerd te redden in deze wereld met een enorme grote bek en een dik pantser.
Wat zat daar onder zijn pantser ?

Ik weet het eigenlijk niet, maar ik ga wel op zoek naar de leuke herinneringen aan mijn vader, want die zijn er vast ook.

Onze dochter was voor hem denk ik een tweede kans, met de kleine Danielle wist hij waarschijnlijk geen raad, een kleinkind daar sta je veel onbevangener tegenover, dat merk ik nu ik zelf oma ben. Je hebt alleen de "lusten" en niet meer de "lasten" je mag van zo'n klein, vrolijk kind genieten dat zich vol liefde aan je overgeeft, je neemt zoals je bent.

Inmiddels is het 15 jaar geleden dat hij dit aardse bestaan inwisselde voor het hemelse, en wat gunde ik hem dat na een leven dat alles behalve makkelijk voor hem was geweest.
Het is goed dat God hier heel liefdevol Zijn vinger op legt en zegt, kom maar kind, ik ga met je mee, we gaan deze kant op.
Er zal vast nog wel eens een vervolg op dit blog komen.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Alles heeft zijn tijd

Een vrouw waar ik heel veel van heb geleerd is Joyce Meyer, ik hou van haar "recht voor z'n raap" boodschap en de manier waarop ze het brengt.  Deze vrouw heeft haar boodschap geleefd, ze weet waar ze het over heeft en dat maakt dat ik er iets mee kan. 

Als geboren Rotterdammer heb ik zelf ook wel zo'n mentaliteit, "wat je ziet is wat je krijgt" en jaren lang riep ik erbij "en als het je niet bevalt is dat jou probleem"  maar het was wel degelijk mijn probleem want ik was enorm bang om afgewezen te worden en het deed zeer maar dat wilde ik niet toegeven, dat tweede zinnetje laat ik er nu af, maar ik ben nog steeds "wat je ziet is wat je krijgt" en mag leren me niet meer zo af te vragen wat een ander van me vind, ik hoop en bid dat alles nu alleen tot eer van Zijn naam zal zijn.

Ze weet dingen heel duidelijk te verwoorden voor mij.

Ik wil hier twee toespraken van haar delen over dat alles zijn tijd heeft zoals ik Prediker 3 staat beschreven waar ik heel veel aan gehad heb, en ik hoop dat je er net zo veel aan hebt als ik als je de tijd neemt om ze te beluisteren.

[Jezus zei:] "IK BEN de echte wijsstruik en mijn Vader is de wijnboer. Elke tak aan Mij waar geen vruchten aan groeien, haalt Hij weg. Elke tak waar wel vruchten aan groeien snoeit Hij. [Hij maakt hem schoon van alles wat daar niet mag groeien.] Zo gaan er nog meer vruchten aan die tak groeien. Jullie zijn al schoon door wat ik jullie heb gezegd. Ik blijf in jullie. Blijf nu ook in Mij. Als een tak niet aan de wijnstok blijft vastzitten, kunnen er geen vruchten aan groeien. Zo kan er ook geen vrucht aan jullie groeien als jullie niet in Mij blijven. IK BEN de wijnstruik en jullie zijn de takken. Als jullie in Mij blijven en Ik in jullie blijf, zal er veel vrucht aan jullie groeien. Want zonder Mij kunnen jullie niets doen. Als jullie niet in Mij blijven, verdrogen jullie. Verdroogde takken worden weggegooid en verbrand. Maar als jullie in Mij blijven en mijn woorden in jullie blijven, zullen jullie alles krijgen wat jullie vragen." (Johannes 15:1-7) 

Ik vind het groeiproces soms enorm lastig, maar het resultaat doet me versteld staan, wat weet Hij iets mooi's uit mij te voorschijn te halen.
Hij weet wat er verborgen zit onder al mijn tekortkomingen, Hij weet ook hoe Hij mij zo mooi kan krijgen, Hij weet welke processen er nodig zijn.
Vaak zie ik daar niets of heel weinig van en ben ik geneigd te klagen en mopperen, maar Hij houd zo enorm veel van me dat Hij me nooit meer opgeeft !

Hij houd me vast en vormt me naar Zijn beeld, compleet en origineel, een hele nieuwe mij tot eer van Zijn naam, de mij zoals Hij mij altijd bedoelt / gemaakt heeft. 
Hij heeft die Danielle - vul je eigen naam maar in - altijd al gezien.

"Het eert mijn Vader als er veel vrucht aan jullie groeit. Het laat zien dat jullie mijn leerlingen zijn." (Johannes 15: 8)

Het eert Hem als ik steeds meer op Hem ga lijken, zoals Hij mij bedoelt heeft, helemaal uniek, er is niemand zoals ik (jij) 
Allemaal stukjes van die grote ontzagwekkende God vol liefde.

Maar dat proces is alleen mogelijk als ik in Hem blijf.  Ieder stapje is weer een nieuwe tijd, voor alles is een tijd, Zijn tijd.


ONDERWEG naar Hem en met Hem

Mijn blog-reis tot nu toe

Sinds een half jaar deel ik nu mijn blogs, voor mijzelf begon dit avontuur zo'n twee maanden eerder, redelijk spontaan schreef ik een gast-blog en toen zei God dat ik zelf verder mocht gaan, hier vertelde ik daar over.

Ik mijn jeugd waren gehoorzaamheid en plichtgetrouwheid erg belangrijk, en ook al hebben deze zaken hun keerzijde als je ze blind uitgevoerd (zoals ik dat leerde) het zijn hele goede eigenschappen als je ze uit liefde en uit eigen vrije wil uitvoerd.

Vanuit die basis ben ik gaan bloggen.

Ik heb ontdekt dat het bloggen voor mij persoonlijk ook een soort "therapeutische werking" heeft. Het helpt me dingen in mijn proces te verwoorden, dingen op een rijtje te zetten.

God weet wat Hij doet, ik ervaar het als een knipoog.

Ondertussen gaat Zijn proces met mij door en dat vind ik soms best pittig.

Toen mij psychotherapeut plotseling overleed (deze maand ook alweer een jaar geleden) zei God tegen me "Nu ga Ik met je verder" en dat merk ik. 

Hij gaat veel dieper te werk, en het is ook niet één gesprek om de paar weken, Hij gaat 24/7 door. Als Hij geen dingen bloot legt, dan leert Hij me, geeft Hij inzicht, of laat me merken hoe geliefd ik ben. 

Maar het is goed, ik mag leren dat ik veilig ben, dat ik niet bang hoef te zijn, dat Hij erbij is en dat ik op Hem kan en mag vertrouwen en niet op mensen.

Dat Hij me dat keer op keer duidelijk maakt heb ik zo hart nodig want het proces maakt heel veel los, het legt regelmatige diepe en oude angstpatronen bloot.

Fillipenzen 1:6 leert me dat Hij het goede werk dat Hij begonnen is af zal maken, daar houd ik me aan vast, Hij is mijn Papa, in Zijn handen ben ik veilig.

Laatst las ik een blog van iemand anders en die had daar een lied van Opwekking 760 bij gedeeld, dat lied raakte me en is bij me blijven hangen.

We zijn niet alleen in de strijd van het leven, Jezus, de grote Overwinnaar, voert de strijd voor ons, en zijn vijand die het ons regelmatig flink moeilijk kan maken trapt God plat onder onze voeten zegt dit lied, wat een statement !!

Ik deel dit bemoedigende lied nu ook hier, en ga door met bloggen, omdat ik Hem alle eer wil geven die Hem toekomt.

U hoort mij als ik bid,

verdrijft mijn duisternis.

Al vliegt de nacht mij aan,

het daglicht breekt zich baan.

Wie vrees ik nog ?

U trapt de vijand plat

onder mijn voeten, God.

Al valt de strijd mij zwaar,

U bent mijn schild en zwaard.

Wie vrees ik nog ?

Ik weet wie voor mij uitgaat

en standhoudt  achter mij: 

God van de hemellegers,

U voert de strijd voor mij.

De Heerser van de eeuwen,

U bent een vriend van mij !

God van de hemellegers, 

U voert de strijd voor mij.

Mijn kracht is in uw naam

de naam die redden kan.

O God, die mij bevrijdt, U overwindt altijd !

Wie vrees ik nog ?

Wie vrees ik nog ?

Geen wapen van de vijand houdt stand.

U houdt de wereld in uw hand.

Ik houd mij vast aan wat U belooft:

U bent trouw, Heer

U bent trouw, Heer

U bent trouw, Heer

God van de hemellegers,

U voert de strijd voor mij.

Alle lezers wil ik bedanken, het raakte me dat jullie mijn blogs willen lezen en dat er zelfs mensen zijn die me echt volgen. 

Ook de reacties die ik krijg vind ik kostbaar, ze laten me weten dat ik gezien word en ik heb ontdekt dat dat belangrijk voor me is, dat verlangen ligt geworteld in een oude pijn waar God ook mee bezig is in mijn leven.

Lieve lezers, jullie zijn kostbaar, voor God en voor mij. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Weer zwanger

In een eerder blog (hier vind je de link)  heb ik geschreven hoe God mij en ons ongeboren kindje tijdens mijn eerste zwangerschap heeft beschermd toen ik het leven niet meer zag zitten. 
Toen dit jongetje anderhalf jaar was raakte ik weer zwanger, wat was ook dit kindje welkom. Nu geloofde ik wel gelijk dit blijde nieuws. 
Maar met de zwangerschap veranderde weer de hormoonhuishouding en weer werd ik depressief, en weer hield ik me groot want mijn gezin had me nodig en ik hoorde blij en dankbaar te zijn voor dit wonder dat in mij mocht groeien.

De bevalling ging dit keer zo snel dat ik een shock had werd me later verteld.
Dit kindje was geen makkelijke baby, maar zoals ze dat noemen, een "huilbaby" 3 maanden huilde ze dag en nacht en ik raakte hoe langer hoe meer uitgeput en kwam ook geestelijk niet weer op m'n pootjes terecht. Daarna huilde ze nog 3 maanden 's nachts en ik kwam op het punt dat in een flits ik in staat was haar in een nacht tegen de muur te slaan als ze haar mond maar dicht zou houden, maar dat zelfde moment wist ik ook dat ik dat niet wilde en kon doen.

In de kamer waar mijn man en ook onze zoon (de kleine man kroop halverwege de nacht graag bij papa en mama in bed) lagen te slapen heb ik het licht aangedaan en heb ik staan razen, geen idee wat ik heb gezegd, het kleine huilende meiske heb ik op dat bed gegooid en ik zie nog die 2 verschrikte gezichten van vader en zoon.
Ik ben de woonkamer in gevlucht en heb de deur dicht gedaan en ben op de bank ik elkaar gezakt en ben vreselijk gaan huilen.

Op dat moment gebeurde waar ik al zo verschrikkelijk lang bang voor was, ik donderde in die put en ik zou blijven vallen.
Jaren was ik al aan het "zwemmen" of m'n leven er vanaf hing om maar niet te "verzuipen" en nu ging ik kopje onder, het was "op" helemaal..........

Maar ik viel niet te pletter, God stond op de bodem van die put en Hij ving me op.

Uiteindelijk had mijn man beide kinderen weer in slaap in hun eigen bedjes en hij kwam naar me toe, "wat is er nu toch allemaal met jou aan de hand ?" 
De arme man wist niet wat hij mee maakte denk ik.
Nooit heeft hij me ooit ergens toe gedwongen, maar toen heeft hij me mee genomen naar de huisarts ondanks dat ik niet wilde, want zo kon het niet langer.

Medicijnen wilde ik niet want mijn moeder had me voorgeleefd dat je daar niet mee geholpen was, dat je op God moest vertrouwen.

Uitgeput als ik was ging ik zo goed en zo kwaad als het ging weer verder.

Als ik de kans kreeg sliep ik, en op de automatische piloot deed ik wat er gedaan moest worden en verder sloot ik me af voor de buitenwereld. Ik zetten m'n masker weer op want het ging wel weer. Niet zeuren, door gaan, er moest voor een gezin gezorgd worden.

Pas toen ik in 1996 bij "De Hoop" in therapie kwam (ik beschreef dat ik dit blog) wist de psychiater me zover te krijgen dat ik echt medicatie nodig had, ik kreeg enorme hartkloppingen 's nachts.
Ik leerde dat er niks mis is met medicatie als je die nodig hebt en dat je er God voor mag danken dat die ondersteuning er is om een stofje dat niet voldoende word aangemaakt in de hersenen aan te vullen. 

Ik ben enorm dankbaar dat God mij en dit kind heeft bewaard, Hij was erbij en heeft ons bewaard.
Dit meiske kon hier helemaal niks aan doen, had hier absoluut geen schuld aan en had dit zeker niet verdiend !
Het is een enorme zwarte bladzijde uit ons verleden en dat vind ik nog steeds heel moeilijk te verteren.

Ook voor haar heb ik vaak het liedje "Er is Iemand die vreselijk veel om jou geeft, dat is Jezus" gezongen (het liedje is niet meer te vinden op YouTube maar hier (even de link aanklikken) vind je de tekst) want ik wist nog steeds diep van binnen dat ik ook haar niet de liefde kon geven waar ze recht op had.

Die onmacht verscheurde me, maar dat gevoel kon ik niet toelaten, dus ik stopte het weg want anders zou ik het (weer) niet vol houden en dat kon niet.

Ieder jaar rond de verjaardagen van onze kinderen  komen die herinneringen weer bij me op aan die moeilijke tijden, herinneringen die zo dubbel zijn, maar waar ik bij kies om te kijken naar wat er wel goed was. 
Zelfs in de donkerste periodes zijn er nog kleine lichtpuntjes.

Dit meiske is inmiddels ook een jonge volwassen vrouw die deze maand 25 werd. 
We hebben met onze zelfde karakters, met beide ADHD vaak en heftig gebotst, maar ondanks alles houden we van elkaar en ben ik dankbaar dat ik haar heb mogen dragen onder mijn hart en haar heb mogen baren, onze mooie dochter.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.