Herkauwen (vervolg)

Ik kauw nog even verder op het boek Van kramp naar kracht. De Bijbel leert ons in Romeinen 8:28 "En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn." Ik ga een stukje uit het boek delen omdat ik niet weet hoe ik het in eigen woorden zo krachtig kan zeggen. 

Juist de daad van lofprijzing maakt dat de kracht van God in een reeks omstandigheden gaat werken en stelt God in staat ze te veranderen als dat Zijn bedoeling is. Heel vaak is het onze eigen houding die de oplossing van een probleem verhindert. God is soeverein en zou beslist onze verkeerde gedachtenpatronen en houding kunnen doorkruisen. Maar Zijn volkomen plan is het om een ieder van ons tot aanbidding en gemeenschap met Hem te brengen, en daarom laat Hij omstandigheden en gebeurtenissen toe, die maken dat wij het verkeerde van onze houding gaan zien.

Ik ben tot de overtuiging gekomen, dat het gebed van lofprijzing de hoogste vorm van gemeenschap met God is en altijd een grote kracht in ons leven brengt. Het prijzen van Hem is niet iets wat we doen omdat wij ons prettig voelen, het is veeleer een daad van gehoorzaamheid. Heel vaak wordt het lofprijzingsgebed enkel en alleen uitgesproken in de kracht van een vastberaden wil. Toch, als we erin volharden, dan wordt de kracht van God op de een of andere manier in ons en de situatie geopenbaard. In het begin misschien alleen druppelsgewijs, maar later in een steeds wassende stroom die ons tenslotte overspoelt, en de oude verwondingen en littekens wegneemt.

Dat aanbidding gemeenschap met Hem is liet me denken aan het soaken waar God zo over bezig is met mij. Genezing is onderdeel van het reinigings en heiligingsproces wat God door Zijn Geest in ons leven doet. Dankbaarheid, je verblijden in Hem ongeacht de omstandigheden is genezend.  Op een gegeven moment heb ik God gevraagd Zijn blijdschap in mij vrij te zetten, het lijkt wel of ik met een soort rem daarop leef. Er was ook weinig vreugde in het huisgezin waarin ik opgroeide, dat zou er best mee te maken kunnen hebben. Maar als God ons oproept altijd blij te zijn in Hem heeft Hij dat ook voor mij bedoelt en in mij gelegd en mag het uit het hoekje komen waar het tot nu toe zit verstopt en ten volle tot leven komen zoals God het bedoeld heeft. Best een spannende uitdaging maar dan komt toch ook mijn nieuwsgierigheid om de hoek kijken die Hij in me heeft gelegd en die er mag zijn, hoe zou dat zijn om voluit blij te zijn ?  Laat ik zeggen, hierdoor is de kier weer een beetje verder open gegaan en ik gluur er steeds een beetje langer doorheen. 

Ik weet dat God al een tijd geleden gesproken heeft dat Hij mijn levensvreugde wil herstellen - levensvreugde doet me denken aan blijdschap,  je verheugen - mijn eerste gedachte was toen : heb ik die dan ? (eerder schreef ik daar de blog Vreugde over) Toch nu ik daar iets van ben gaan proeven in mijn weg met Hem, vind ik het toch ook best spannend om ook daar verder/dieper in te groeien en er verder vrij in te komen, wat zal dat inhouden ? 

Wat ik ook merk is dat ik de dingen die ik ontdek, leer, die God nieuw leven inblaast in mijn leven moet blijven voeden, anders is het weer geneigd weg te kruipen in het hoekje waar het vandaan kwam. Oude patronen hebben tijd en oefening nodig om te veranderen in gezonde patronen. Ik vind ook dat best een uitdaging. maar eigenlijk is dat ook een soort van herkauwen. Ik vind het lastig want het word zo makkelijk een kramp, oppassen dat het niet weer fout gaat, in plaats van rusten in Hem en Hem Zijn werk in mij laten doen en me daar gewillig voor openen en aan over geven. Hij waakt over Zijn werk, Filippenzen 1:6 zegt "Ik vertrouw erop dat Hij Die in u een goed werk begonnen is, dat voltooien zal tot op de dag van Jezus Christus." Tot de dag dat ik voor goed hier op aarde mijn ogen sluit of de dag dat de Heer Jezus terug komt blijft dit een doorgaand proces waarin ik mag groeien in het blij en dankbaar zijn ongeacht de omstandigheden, ook al gaat het dwars tegen m'n gevoel in. God heeft ieder detail van het/mijn leven in Zijn hand, er niets dat Hem ontgaat en wat Hij niet ten goede kan/zal keren als ik doe wat Hij van mij vraagt : Hem dank ook voor de moeilijke dingen.

Ook hierin geld dat volharding nodig is, dan moet ik denken aan een zin uit het lied Hou vol, Hij laat niet los. Heer geef mij genade dat ik met mijn denken en mijn houding Uw werk niet zal frustreren, geef me genade gewillig mee te bewegen met Uw Heilige Geest. Om U te danken ook als ik er niets van begrijp, maar gewoon gehoorzaam te zijn aan Uw opdracht uit de Bijbel, U alleen bent de Enige echte oplossing voor welke situatie dan ook waar ik in mijn leven mee geconfronteerd word. Dan komt toch Spreuken 4:23 weer in me opborrelen "Bescherm je hart boven alles wat te behoeden is, want daaruit zijn de uitingen van het leven." Hoe houd je je hart schoon, door je aan Gods wetten/leefregels/richtlijnen te houden.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Regeren

In de maanden die achter ons liggen stond de wereld op z'n kop en werden we stil gezet. Ik heb er bewust vrijwel geen aandacht aan besteed in m'n blogs en gewoon gepubliceerd wat al klaar stond en ook in deze tijd waren de blogs als ze online gingen weer heel actueel ook al waren ze al een maand of 2 á 3 van te voren geschreven. Zo werkt mijn blog-avontuur met de Heer, want zo ervaar ik het, het raakt me hoe Hij mijn blogs voor mijn eigen proces gebruikt en er ook anderen zo nu en dan mee raakt. Gezegend worden om te zegenen, ik vind het een mooi principe dat God hanteert. 

Ik wil nu toch wel iets delen over die tijd voor mij. Ik vond het een bijzondere tijd, het zette me stil en door de rust en stilte kon ik Gods stem beter verstaan. Hij sprak en schudde aan mijn kijk op mezelf, Hij liet mij zien dat ik niet echt geloof dat ik door Hem bevoegd ben om te regeren. Niet om te regeren over anderen, maar om te regeren over mijn eigen stukje aarde, mijn eigen vlees met al zijn verlangens. In het mooie leesplan : Heilige Emoties - Bijbelse antwoorden op iedere uitdaging word het heel treffend ook wel onze emotionele hysterie genoemd, nou ik moet je bekennen dat ik die term wel passend vind. Ik heb het al eens eerder vertelt maar emoties vind ik maar lastige dingen en God is echt bezig me te leren ze als Zijn cadeau te zien en ze op de juiste wijze te waarderen en hanteren. 

Een aantal Bijbelteksten die tot me spraken over dat regeren zijn Efeze 2:6 "Hij heeft ons samen met hem uit de dood opgewekt en ons een plaats gegeven in de hemelsferen in Christus Jezus."
Openbaringen 3:21 "Wie overwint zal samen met mij op mijn troon zitten, net zoals ik zelf overwonnen heb en samen met mijn Vader op zijn troon zit."
Openbaringen 5:10 "U hebt voor onze God uit hen een koninkrijk gevormd en hen tot priesters gemaakt. Zij zullen als koningen heersen op aarde." 
Doordat we opgestaan zijn met Hem in nieuw leven hebben wij dezelfde Geest en Kracht van Jezus in ons door de Heilige Geest en heeft Hij ons in staat gesteld daarmee te handelen en te doen wat Hij deed. Ik ken dat onderwijs en geloof het ook maar de praktijk is toch best een enorme uitdaging voor mij. 

Zoals vaak gebeurd brengt God me dan onderwijs onder de aandacht, in dit geval twee (beide Engelstalige) Een filmpje van Audrey Mack : Violent take it by force  dit komt uit Mattheus 11:12 "Sinds de dagen van Johannes de Doper wordt het koninkrijk van de hemel door geweld bedreigd en proberen sommigen er zelfs met geweld beslag op te leggen." Ik heb dit altijd een moeilijke tekst gevonden. Met geweld ? Maar onze vijand is alles behalve een pacifist, hij is sluw, doortrapt en agressief. Ook wij hebben een agressieve houding nodig om ons bewust te zijn van zijn vuile spelletjes en om hem buiten onze deur te houden. Dat is een hele andere vorm van geweld. Het is de bedoeling dat ik niet bang in een hoekje blijf zitten, maar dat ik opsta en mijn rechtmatige plaats inneem en hem wedersta. Jacobus 4:7 zegt het heel duidelijk "Onderwerp u dus aan God, en verzet u tegen de duivel en dan zal die van u wegvluchten." 

Een ander filmpje van  Louie Giglio : Don't give a seat  heeft me daarin ook geholpen, hij spreekt over Psalm 23:5 "U nodigt mij aan tafel voor de ogen van de vijand....." Een tafel voor twee, een intiem diner temidden van het strijdtoneel met je vijanden. Hij wacht niet om die tafel klaar te maken met alles wat ik nodig heb om (weer) op kracht te komen of te blijven, tot de rust is weergekeerd op het strijdtoneel. Nee temidden van het rumoer nodigt Hij mij aan tafel voor een intiem één op één diner met een goed gesprek. Neem ik de uitnodiging aan ? Heb ik tijdens dat diner dan ook alleen oog voor Hem of let ik op alles wat om me heen gebeurd en op wat er op de andere tafels gebeurd ? Wat doe ik als er een ongenode slinkse gast probeert aan te schuiven ? 

Het was een behoorlijk confronterende spiegel en ik begon te begrijpen waarom ik steeds weer onderuit ga, ook op gebied van eten. 
Het was of God aan me vroeg : Geloof jij dat je kunt regeren ? 
Ik antwoordde : Nee daar ben ik niet toe in staat Heer. 
Hij zei : Ik heb je er toe in staat gesteld., geloof je dat ?
Toen bleef ik stil, want wie ben ik om te zeggen dat het niet waar is wat Hij zegt, Hij heeft me dit al vaker vertelt, maar mijn hart is heel diep van binnen nog niet overtuigd blijkbaar. Hij roep me op op te staan in Zijn kracht en te leren te regeren over mijn emotionele hysterie. 

Ik moest denken hoe Hij mij heeft overtuigd dat ik Zijn geliefde kind ben, heel lang heb ik daarover leugens geloofd dat ik dat niet waard was, maar die leugen heb ik achter me gelaten. Het zelfde geld voor Zijn Waarheid dat ik kostbaar en geliefd ben, en nu pakt Vader in Zijn liefde de volgende leugen aan die nog in een donker hoekje verscholen lag en die mijn hart nog geloofde.  Het is eng, net als toen ik de andere leugens achter me mocht leren laten, maar ik wil Zijn Waarheid geloven want ik ben er van overtuigd dat Hij goed is en dat Hij het beste met me voor heeft. Dat Hij me dicht bij huis, in mijn eigen leven wil leren heersen over de boze, die vaardigheid in me wil trainen. 

Eigenlijk denk ik dat ik daar deze tijd voor nodig had, letterlijk stilgezet, geen of in ieder geval veel minder opties om te vluchten, want dat vluchten is ook nog een diep geworteld systeem waar God mee aan het werk is, ik mag leren naar Hem te vluchten.
Ik ben dankbaar ook voor de tijd, dankbaar voor Wie Hij is en Zijn werk in mijn leven. Dankbaar dat Hij mij leert Hem dieper te vertrouwen en te gaan handelen met wat Hij mij gegeven heeft.


ONDERWEG naar Hem en met Hem

Samen dansen

Dit lied is gebaseerd op het Bijbelboek Hooglied, het is een liefdeslied. Nu vind ik dit best een moeilijk Bijbelboek, waarschijnlijk ook omdat het nogal poëtisch is en ik niet veel begrijp van poëzie, ik heb het gewoon ook nooit meegekregen, maar toen ik het met dit lied in mijn hoofd ging lezen klonk het aannemelijk.  

"Hoor - mijn geliefde. Zie, daar komt hij, springend over de bergen, huppelend over de heuvelen. Mijn geliefde is als een gezel of het jong van een hert." 

Hooglied 2:8-9

Klinkt mij wel als een heerlijke vrijheid in de oren, een vrijheid waar ik enorm naar verlang e waarvan ik inmiddels durf te geloven dat die voor mij in het verschiet ligt. 

"Mijn geliefde gaat met mij spreken: 

Sta toch op, en kom.

Want zie de winter is voorbij, 

de regen is over, verdwenen.

De bloemen vertonen zich op het veld,

de zangtijd is aangebroken, 

en't gekir van de tortel wordt gehoord in ons land.

De vijgenboom laat zijn vroege vruchten zwellen,

en de wijnstokken in bloei geven geur.

Sta op, kom, mijn liefste,

mijn schone, kom !"

Hooglied 2:10-13

Een nieuw seizoen breekt weer aan, alles loopt weer uit, nieuw leven, wat een uitnodiging om daar van te genieten.

Behold You have coms

Over the hills

Upon the mountains

to me You have run

My beloved

You've captured my heart

With You I will go

You are my Love

You are my Fair One

The winter is past

ant the springtime has come

Dance with me
O lover of my soul
To the song of all songs
Romance me
O lover of my soul
To the song of all songs

Behold You have come
Over the hills
Upon the mountains
To me You have run
My beloved
You've captured my heart

With You I will go
You are my love
You are my Fair One
Winter is past
And the springtime has come

Dance with me

O lover of my soul

To the song of all songs

Romance me

O lover of my soul

To the song of all songs

Open the heavens

Let Your glory come down

My heart burns for Yoy, Yeshua

For Your presence, for Your holy fire

And consume me with Your fire

Let all my desire burn for You, burn for You

Dance with me

O lover of my soul

To the song of all songs

Romance me

O lover of my soul

To the song of all songs

Het onderwerp dansen is nu al verschillende keren bij mij gekomen, dansen associeer ik met vrijheid, ruimte. In de blog Ruilen schreef ik daar al iets over.

God is bezig mij in de vrijheid, in de ruimte te brengen door mij innerlijk op steeds meer plekken te genezen.

Vol verwachting kijk ik uit naar die tijd dat ik met mijn hele ziel vrijuit mag dansen met en voor mijn Heer en Maker.

Voor nu verwonder ik mij over de kleine vingerwijzingen die ik tot nu toe kreeg (ooit zal ik ze in een ander blog wel eens op een rijtje zetten) het begint een beetje op een puzzel te lijken en in mij groeit het verlangen naar het eindresultaat, maar dat zal mooi zijn Jeremia 29:11 zegt "Want Ik weet wat mijn plannen voor jullie zij, zegt de Heer. Ik heb mooie plannen voor jullie. Plannen vol vrede, niet vol ellende. Want Ik heb een hoopvolle toekomst voor jullie." 

Waar U mij ook leidt in dit proces Heer, het zal goed zijn.

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Test Mij

Weer was er zo'n zin uit een lied die mijn aandacht vroeg, voor mij zo'n vingerwijzing van boven.

Al een aantal keer was de zin  "open the floodgates of heaven" (open de sluizen van de hemel) me opgevallen, een ieder geval een keer in een preek die ik had geluisterd, het is een zin uit een lied dat wist ik maar meer deed ik er niet mee.

Tot ik een einde aan het fietsen was en deze zin uit een lied dat van Michael W. Smith blijkt te zijn steeds in mijn hoofd kwam terwijl ik met God aan het praten was over dingen die ik moeilijk vond, iets wat met vertrouwen te maken had.

Eenmaal thuis zocht ik het lied op en zocht ik met Google of het misschien ook een Bijbeltekst was, en jawel, het komt uit Maleachi 3:10 "Stel mij maar op de proef - zegt de Heer van de hemelse machten. Breng alle tienden naar mijn voorraadkamer, zodat er voedsel in mijn tempel is, en zie dan of ik niet de sluizen van de hemel voor jullie open en zegen in overvloed op jullie land laat neerdalen." 

Vertrouwen.....in vertrouwen Hem geven waar Hij recht op heeft.

In dit lied worden de eerste 6 verzen uit Psalm 97  voorgelezen "De Heer is koning - laat de aarde juichen, laat de vreugde heersen van kust tot kust. In de wolken en duisternis is hij gehuld, zijn troon stoelt op recht en gerechtigheid. Vuur gaat voor hem uit, rondom verterend wie tegen hem opstaan. Zijn bliksems verlichten de wereld, de aarde ziet het en beeft. De bergen smelten als was voor de Heer, voor de Heer van de hele aarde. De hemel vertelt van zijn gerechtigheid, alle volken aanschouwen zijn majesteit."

Deze verzen vertellen over de grootheid en almacht van onze God, de God die alles gemaakt heeft en voor wie de schepping beeft. 
De zin over de bergen die smelten deden me denken aan een ander lied waarin dit zinnetje ook voorkomt en waar ik me steeds van afvroeg wat God me daar toch mee wilde zeggen als dat in mijn gedachte kwam. 

Ik denk dat Hij zegt: vertrouw me maar, al die zorgen en problemen die jij ziet en die je angst aanjagen, zijn voor mij bergen die smelten voor Mijn grootheid. 
Hij maakte een verbond gebaseerd op liefde en niets kan Hem daar vanaf houden, Hij is vastbesloten Zijn beloften te houden, maar vertrouw ik Hem genoeg om ook te willen / durven / kunnen ontvangen ?

Test Mij en geef mij alles, jezelf, helemaal, zonder reserve en zie of ik niet de sluizen van de hemel zal open zetten en je zal zegenen. 

Als ik heel eerlijk ben vind ik dat best eng, maar in kleinere dingen heeft Hij al zo vaak laten zien dat ik Hem kan vertrouwen.
Helemaal alles overgeven is nogal wat, als ik diep van binnen heel eerlijk ben houd ik zelf toch nog graag wat controle, maar zelf wat controle houden is geen volledige overgave.

Hij wil meer van mij, Hij wil alles, dat kom ik in de Bijbel steeds weer tegen. 
Durf ik de volgende stap te nemen en dieper te gaan en meer van Hem aan te nemen, want Hij bied mij (ons) zoveel aan. 
Die enorme grote God die mij op deze manier tot mij spreekt en mij uitnodigt, aanmoedigt.......

Het raakt me dat Hij me steeds maar blijft overtuigen van Zijn enorme liefde voor mij, als een regen blijft Hij Zijn liefde in druppels gestaag op mij vallen, net zo lang tot ik er helemaal van doordrongen ben.
Niets kan Hem tegenhouden, zelfs mijn enorme twijfel en de strijd die ik met mezelf voer niet.
Zijn goedheid, Zijn genade, Zijn beloften drijven Hem mij (de mensheid) nooit op te geven. Niet omdat wij het verdienen, maar omdat Hij goed is.
In Zijn liefde wil Hij alles herstellen, alles nieuw maken, mooi maken zoals Hij het in eerste instantie bedoeld had.


ONDERWEG naar Hem en met Hem

Schrijven

Toen ik eens hoorde spreken over het onderwerp "je droom" was mijn eerste reactie "heb ik die ?"
Ik had echt geen idee, nooit over nagedacht, ik was een groot deel van mijn leven al blij als ik wist te overleven.

Toen ik met mijn vriendin wat na praatte over een preek waarin  het gebed van Jabes te sprake was gekomen, gaf zij mij een DVD te leen: The Dream Giver en al snel had ik door dat deze DVD gerelateerd was aan de schrijver van een prachtig boekje over dat gebed van Jabes van Bruce Wilkinson.
Ik had het boekje al jaren in mijn kast maar was het compleet vergeten.

Wilkinson legt uit dat God een droom in ieders hart plant (een droom die in Zijn grote plan voor deze wereld past) en dat het aan ons is of we er wat mee doen.
Al kijkend kwam er een herinnering bij mij boven die ik al lang vergeten was.

Als jong meisje vond ik het heerlijk om verhalen te schrijven, in mijn fantasie was daar even niet de harde werkelijkheid van mijn jonge leven.
Toen ik dat eens aan een lerares vertelde vroeg ze of ze eens iets mocht lezen, op een lieve manier gaf ze me tips voor verbetering maar in mijn negatieve zelfbeeld ontving ik de boodschap als "niet goed genoeg, dit kan je niet, dit word nooit wat" en ik heb de verhaaltjes weggegooid en heb er nooit meer wat mee gedaan.

Jaren later toen ik een jonge moeder was van een gezin met 2 jonge kinderen waarvan er één net als ik ADHD had, ik worstelde met een eetstoornis, depressies en een verleden dat zich niet meer weg liet stoppen, en ook mijn ouders nog de nodige aandacht verwachtte, is schrijven in een dagboek een manier geweest om de boel nog een beetje op een rijtje te krijgen en overzicht te houden. 

Ik heb heel wat A4 blaadjes vol geschreven.
Toen ik ze jaren later toen ik een kast opruimde  eens terugvond en er wat in terug las heb ik alles weggegooid omdat het een bak ellende was waar ik niet meer mee geconfronteerd wilde - of was het kon - worden.  
Waarom zou je dat bewaren ?
Eigenlijk vind ik dat nu wel jammer, ook al zou het "een bak ellende" zijn geweest, het hoorde bij mij, was een onderdeel van mijn leven, heeft mij gevormd.
Het is niet anders, ik kan behoorlijk impulsief zijn en dan doe je wel eens dingen waarvan je later spijt krijgt en die niet meer terug te draaien zijn, het is niet anders.

In 2016 was ik op een lokale vrouwendag waar ik kennis maakte met Wilma Poolen die daar was met haar boekje Start to write.
Ik was op zoek naar een manier om invulling te geven aan mijn stille tijd maar wist niet of dit echt iets voor mij zou zijn. Ze vroeg me of ik ooit een dagboek had bijgehouden en ik beaamde dat, volgens haar zou dit dan best een manier kunnen zijn die mij aan zou spreken. 
Ik kocht het boekje maar ik kreeg het in eerste instantie niet echt in de vingers.

Toen in 2017 mijn psychotherapeut plotseling overleed waren we al wel bezig om de begeleiding af te gaan bouwen. Na zo'n kleine 20 jaar was ik er klaar voor om op eigen benen verder te gaan door het leven. 
Het liefst had ik met een ferme handdruk afscheid genomen van deze man die de laatste 8 jaar met me mee was gelopen, maar in plaats daarvan bezocht ik zijn rouwdienst in een kerk waar hij ook regelmatig sprak als dominee. 
Ik heb heel veel van hem mogen leren en daar ben ik dankbaar voor.

Aan de ene kant wist ik dat ik nu sterk genoeg was en op eigen benen zou kunnen staan, maar om niemand meer te hebben om op terug te vallen vond ik toch ook wel eng. 
Maar het was of God tegen me zei: Ik ben er om op terug te vallen, Ik begeleid je.

En dan krijg je het idee weer een dagboek bij te gaan houden (God geeft niet alleen dromen maar ook hele goede ideeën)
Ook tijdens mijn stille tijd begon ik te schrijven in mijn dagboek en ook het boekje van Wilma Poolen kwam weer van de plank, daar staan zulke leuke manieren in om creatief met de Bijbel bezig te zijn door te schrijven. 
Heerlijk om zo je gedachten te verwoorden.
Op Facebook kwam ik in een besloten Bijbelstudie groepje en leerde daar dat het je helpt als je Bijbelteksten uitschrijft, teksten kwamen dan veel meer binnen bij me.
Mijn pen en ik werden weer echte vriendjes.

Bruce Wilkinson deed me realiseren dat mijn droom al jong was om te schrijven, hij vertelde ook dat de meeste mensen gelijk denken dat hun droom onmogelijk is en 'm diep weg stoppen en dat had ik dus ook gedaan.

God wist nog wel dat Hij het zaadje van deze "droom" had geplant en bracht mij op de weg van het bloggen.
Eerlijk gezegd leer ik te genieten van het van me af schrijven, en ONDERWEG mag ik mooie lessen leren.
Waar dit mij nog meer gaat brengen, geen idee, maar Hij weet het en dat is voor mij genoeg.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Comfortzone

In mijn vorige blog heb ik het er even over gehad, die veilige zone. Iedereen heeft zo'n veilige zone (comfortzone)  en ik heb er dingen over ontdekt die me in beweging hebben gezet.

Mijn comfortzone was mijn eigen kleine wereldje: mijn huis, mijn stukje wijk waar ik post bezorg en m'n boodschappen doe, ons flat waarin we wonen. Als ik daar buiten kwam was het om naar de kerk te gaan.

Eigenlijk was het niet alleen comfortabel, ik begon te ontdekken dat het eigenlijk een eigen gecreëerde "gevangenis" was geworden, omdat ik er liever niet buiten ging. Er is zelfs een tijd geweest dat ik het gewoon benauwd van kreeg, het zweet me aan alle kanten uitbrak als ik er buiten moest zijn in het dichtstbijzijnde winkelcentrum.

Een hele wijze les voor mij was toen ik hoorde dat de angst om over die grens te gaan erger is dan om er daadwerkelijk overheen te gaan, dat zette mij enorm aan het denken. 
Daarbij hoorde ik het voorbeeld van de kreeft.

Nadat God mij genas ben ik een behoorlijke lange tijd enorm emotioneel geweest, ik hoefde maar te denken aan wat me overkomen was of de tranen rolde weer over m'n wangen.
Aangezien ik emoties maar hele nare dingen vond (dat heb ik in deze blog beschreven) en het niet fijn vond om zo gezien te worden sloot ik me steeds meer af, maar gelukkig leer ik ze meer en meer op waarde te schatten. 

Als het moeilijk was kroop het liefst in een m'n denkbeeldige schoenendoos, en zei dan: tape 'm maar dicht. 
Eigenlijk heb ik dit systeem heel wat jaren gebruikt, ik sloot me af voor wat te veel pijn deed of te moeilijk was, voor wat te dichtbij kwam.

Maar God had andere plannen, Hij lokte me uit m'n schoenendoos.
Eerst door meer buiten te zijn en te gaan wandelen.
Door me een verlangen te geven me te gaan verbinden met mensen waar ik dat wat het aller belangrijkst voor me is: m'n geloof, te gaan delen.
In die situaties had ik nog steeds meestal zelf de touwtjes in handen.

Toen gaf Hij me een andere uitdaging want Hij wil graag dat ik in Zijn vrijheid kom en leer leven.

In onze wijk (buiten het stukje waar ik woon en werk) is er een woongemeenschap Taste die op vrijdag open staat voor mensen uit de wijk. 1 x per maand word er op vrijdagavond muziek, of iets anders georganiseerd en met muziek die ik leuk vind werd ik geprikkeld.

Het was voor mij een hele stap, maar uiteindelijk ben ik eens naar zo'n avond gegaan. Ik merkte dat ik daar redelijk anoniem kon luisteren en genieten van de muziek en de gezelligheid. Daardoor was het al wat minder lastig om de keer daarna weer te gaan.

Maar gewoon binnenlopen op vrijdag voor een bakkie of een praatje dat was nou net weer een stap lastiger.

Doordat ik deze groep inmiddels was gaan volgen op FB zag ik dat ze een High Tea hadden op een vrijdag middag, dat is toch anders binnen lopen dan "zomaar" 
Omdat ik inmiddels voor mezelf had besloten dat ik uit mijn "gevangenis" wilde breken besloot ik te gaan. 
Ik stap binnen maar houd me dan toch afzijdig, zoek een beschut hoekje op want aangesproken worden is toch lastiger. 
Nu ben ik toch wel redelijk makkelijk uit m'n hoekje te lokken gelukkig en al snel voeg ik me tussen de anderen en het werd een leuke middag.

Weer wat weken later was er een creatieve workshop, dat trok me wel, ik zag alleen te laat dat ik me op had moeten geven....oei.
Maar ik wil uit mijn "gevangenis" dus ik vraag gewoon of ik alsnog mee kan doen en dat kon, ik ben gegaan en het werd een hele interessante middag die wel speciaal voor mij leek te zijn. 
Ik kreeg daar een inkijkje in mijn proces, ik ben op de goede weg, op een mooie weg. ONDERWEG naar meer ruimte.

Inmiddels loop ik er bijna elke vrijdag middag even een uurtje binnen om een bakkie thee te doen en te kletsen met de mensen die daar ook komen en dat gaat me steeds makkelijker af. 

Ik heb ontdekt dat je comfortzone zich steeds verlegt en dat je steeds weer over een grens moet om verder te komen, om je volgende doel te bereiken, de volgende uitdaging aan te gaan.
Maar ik heb een besluit genomen, ik ga die uitdagingen aan, één voor één omdat ik wil LEVEN, verbinden en misschien zelfs iets voor een ander betekenen, de tijd van overleven licht achter mij en die deur zit stevig dicht gespijkerd. 
Af en toe lijkt het of die deur erg z'n best doet weer open te breken, ga ik dat toestaan of zet ik m'n rug tegen die deur en zegt ik: nee, dat niet meer !


ONDERWEG naar Hem en met Hem. 

Vriendschap

Als gevolg van heel veel teleurstelling had ik me erg terug getrokken uit relaties met mensen, en vriendschap werd steeds meer een begrip waar ik niks meer mee kon.
Hoe minder je met mensen te maken had, hoe veiliger.

Maar als God aan het werk gaat in je leven gaat Hij ook de pijnlijke plekken aanraken, juist die pijnlijke plekken misschien wel omdat ze Zijn liefdevolle genezing zo hard nodig hebben. 

"God doet echter nooit zomaar iets, Hij bereid Zijn werk voor" hoorde ik eens in een preek en realiseerde me dat dat ook echt zo is.
Als ik terug kijk op het proces van ONDERWEG zijn dat ik nu al een tijdje onderga zie ik dat God steeds een punt nam en aan de orde bracht. 
Dan kwam er van allerlei kanten steeds iets over dat punt naar me toe en viel het allemaal in elkaar als een puzzel en mocht ik leren anders naar zo'n punt dat eerst heel pijnlijk was te kijken. 
Wat een liefdevolle en mooie manier is dat eigenlijk.

God heeft een mens niet geschapen om in z'n eentje op een eiland te gaan zitten, daarom gaf God Adam ook Eva.
Ook al heeft het verleden me geleerd mensen niet te dichtbij te laten komen want dan liep je het risico om gekwetst te worden, het was tijd om een stap buiten mijn eigen gecreëerde veilige zone te zetten.
Ik had het nog niet door, maar die zogenaamde veilige zone was eigenlijk een soort gevangenis geworden.

In de gemeente waar ik kom werd op een gegeven moment een preken-serie gehouden over vriendschap en relaties, ik vond het maar een lastig onderwerp, maar God wist wat ik nodig had.
Zo raakte God dit pijnpunt in mij aan. 

God gebruikt mensen, de interactie tussen mensen.
Hij heeft vriendschap gegeven, in Johannes 15:15 zegt Hij zelfs "Maar Ik noem jullie vrienden" Dat was voor mij wel een eye-opener, God noemt mij Zijn vriend.
Als er niemand is die ik durf te vertrouwen, dan wil Hij Diegene zijn die mijn vertrouwen weer wint.  

Toen dat goed tot me door drong ging de deur naar vriendschap op een kiertje.
Ik werd me bewust van een behoefte om met mensen te verbinden, vooral mensen waar ik mijn geloof en ervaringen mee zou kon delen.
Waar het hart vol van is loopt de mond van over zegt een spreekwoord en dat was bij mij ook echt zo, ik kon over niks anders meer praten.
Mensen die niets met jou geloof hebben daar ontstaat dan verwijdering mee en dat kan ik me ook wel voorstellen.
Die mooie verandering in mijn leven bracht zo ook nog een stuk eenzaamheid.

Op Facebook kwam ik iemand tegen die me vroeg of ik in een besloten groep áctief (dat was wel een voorwaarde, en een heel terechte vind ik) mee wilde doen aan een bijbelstudie. 
GRAAG !!! 
God gebruikt zelfs de on-line wereld, God opent deuren waarvan ik het bestaan niet eens afwist. 
Het is zo mooi om met elkaar door de Bijbel te gaan zoeken en te leren van elkaar. 
Ik heb zoveel mogen leren van de zussen uit dit groepje.

Bij de term "zussen" bracht in eerste instantie even een oude pijn omhoog, kwam net weer wat te dichtbij, maar we verbonden en het was goed.

Ik mocht weer leren me open te stellen, on-line op veilige afstand, maar daar kon ik delen met en over wat zo belangrijk voor me is. 

Maar ook in het echte leven kwam er langzaam toenadering, in de gemeente waar ik kom.
Jaren had ik me afzijdig gehouden, was na de dienst heel snel verdwenen dan werd je ook niet aangesproken, kwamen mensen niet te dichtbij. 

Juist op die plek kwamen er zoveel emoties bij me los, voelde ik me zo kwetsbaar, er ging vrijwel geen dienst voorbij of de tranen speelde me parter, maar ik kon ze niet bedwingen, ze moesten eruit. 

Het proces is nog steeds gaande, herstel heeft tijd nodig, de schade is ook niet zomaar ineens ontstaan, ook daar zijn jaren overheen gegaan.
Ook al is het het proces best confronterend, God wijst de weg stap voor stap en ik leer Zijn stem steeds beter verstaan en volg waar Hij mij lijd omdat ik weet dat Hij het beste met mij voor heeft, dat ik bij Hem veilig ben.

Op de weg naar heling steekt regelmatig oude pijn en angst de kop, dat kan ook haast niet anders, oud zeer moet eerst opgeruimd en los gelaten worden voor er ruimte komt, maar dan is die ruimte ook een enorme bevrijding. 
Er moeten nieuwe patronen worden ontwikkelt.

Mijn verlangen om te delen leerde me dat er dan verbinding met anderen nodig was, en dat dat ook goed kan gaan.
Er kwam ook een verlangen naar een (tastbare) vriendin, face-to-face contact.
Dat zie ik echt als het gevolg van genezing, waar pijn verdwijnt komt ruimte voor iets nieuws.

Er ontstond een vriendschap, ook al vond ik het in het begin best eng het zo te benoemen, we zijn samen op pad gegaan (soms zelfs heel letterlijk) en ontdekken hele mooie overeenkomsten.
God is goed, weet en geeft wat we nodig hebben.
Het is mooi om te zien dat het twee kanten op werkt, ik mag ontdekken en leren geloven dat ik iets voor een ander mag en kan betekenen en dat doet me goed.

Met mijn verstand weet ik dat ik me niet weer terug hoef te trekken als ik het eng vind of als het wat meer moeite kost, maar in de praktijk doe ik dat toch nog instinctief en dat kan een flink gevecht met mezelf opleveren.
Toch kom ik stapje voor stapje steeds een beetje verder en soms  voelt dat zelfs voorzichtig goed.
Iedere overwinning geeft ook weer moed.
Het goede werk dat Hij begonnen is maakt Hij af.



ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Wandelen.

In een eerder blog "In beweging" heb ik vertelt dat het is mijn doel elke week een stevige wandeling te maken en soms is het handig om het aangename met het  nuttige te verenigen.
Dit keer werd het een wandeling  naar het centrum van ons mooie Delft om gelijk wat boodschappen te doen.

Het fijne van die wandelingen is dat je je hoofd lekker leeg loopt, en soms is dat ook echt nodig. 
Zelf vind ik het lekker om op redelijk stevig tempo te wandelen.

Al wandelend bedacht ik me dat Gods tempo met het proces in mijn leven ook best hoog ligt.
Ik weet dat Hij me niet dwingt, Hij heeft me een eigen vrije wil gegeven, ik mag het zeggen tegen Hem als ik graag een tandje lager wil. Dan word Hij daar niet boos om, dan wijst Hij me ook niet af en dan gaat Hij ook niet minder van me houden, dat begin ik langzaam maar zeker écht te geloven en te ervaren.

Maar wil ik dat tempo wel omlaag hebben ? 

Daar denk ik regelmatig over na. 
Al zoveel jaren van mijn leven zijn "verloren" gegaan aan "overleven" 
Natuurlijk zijn het geen echte verloren jaren, het zijn jaren waarin heel veel is gebeurd en die me gevormd hebben tot de vrouw die ik nu ben. 

Nee eigenlijk wil ik het tempo niet omlaag hebben, ik wil doorpakken en er vol voor gaan.

De vrouw die ik nu ben leert meer en meer "leven" en ik wil dat ook voluit leren doen.  
Mijn grootste verlangen is dat door de rest van mijn leven Zijn naam word groot gemaakt, dat Hij zichtbaar word door mijn leven. 

Soms voelt het dan als storm, word ik heen en weer geslingerd tussen mijn verlangen naar vooruit gaan en vernieuwen, en oude gewoontes en mechanismes die weer dreigen in werking te treden omdat het even eng word. 

Maar ik begin steeds meer te leren dan ik dan mijn ogen op Hem gericht moet / mag houden.
Hij heeft alles onder controle.
Hij weet wat Hij doet.
Hij vraagt me ook nooit iets wat te moeilijk of te zwaar zal zijn.

"Doe wat Ik je zeg. Leer van Mij. Want Ik ben vriendelijk en geduldig en bescheiden. Daarom zul je bij Mij innerlijke rust vinden. Want wat Ik je te doen zal geven, is niet te moeilijk of te zwaar voor je" (Mattheus 11:29-30)

Steeds als God iets van me vraagt of weer een stapje verder / dieper gaat in het proces en ik de neiging krijg "HELP" te roepen komt deze tekst in mijn gedachten en dan kom ik al snel weer op het punt dat ik zeg: "Ja Heer, het is goed, U bent erbij en ik kan het want U hebt me keer op keer laten zien dat het niet te moeilijk of te zwaar was."

Door de storm heen lopen om je boodschappen te doen - nuttige dingen die nodig zijn, en daarna weer naar huis, naar de rust.
Zo is het ook in het leven, soms stormt het, en dan ga ik toch door en uiteindelijk kom ik weer tot rust bij Hem.

Voel ik me altijd zo overtuigd ?

Nee.

Maar toch kom ik hier steeds weer bij terug want Hij is mijn anker, bij Hem ben ik veilig en dat geeft me dan weer de moed om te zeggen: doe het maar op Uw manier Heer.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Verantwoordelijkheid

Er is een oud Nederlands gezegde "Adeldom verplicht" wat er kort op neerkomt dat als je het goed hebt je je middelen inzet voor iemand die het minder heeft.

Zo werkt het in het koninkrijk van God eigenlijk ook, wat Hij je geeft (je van Hem leert) , geeft Hij aan jou om door te geven, zodat Zijn werk zichtbaar word in de wereld om ons heen.

Je hebt dus een verantwoording om door te geven en uit te leven wat God je geeft (materieel of /en immaterieel) 

Ik was heel blij met wat God mij heeft gegeven door mijn genezing Pasen 2016 en wat Hij mij allemaal heeft geleerd sinds die tijd.  
Hij ging me langzaam maar zeker duidelijk maken dat Hij graag zou willen dat ik er iets mee ging doen, dat ik zou gaan uitdelen van wat ik had gekregen. 

In mijn  eerste blog vertelde ik hoe God mij  de opdracht gaf om te gaan bloggen, om te vertellen wat Hij in mijn leven had gedaan en doet.  
Tussen dit ontdekken en mijn eerste blog heeft denk ik 5 weken gezeten waarin ik ben gaan schrijven en ik kreeg al een aardige voorraad, maar ik kreeg ook steeds meer de bibbers moet ik eerlijk zeggen, er ontstond een aardige strijd.  

Die strijd ontstond omdat ik mijn focus niet op God gericht hield, ik ging kijken naar hoe eng ik het vond om me nog weer kwetsbaarder op te stellen, hoe zou het overkomen op mensen, zou ik afgemarcheerd worden omdat het niet goed genoeg zou zijn ? 
Omstandigheden kunnen je flink van de kook brengen, maar zijn die omstandigheden de realiteit of is Gods woord de realiteit ? 
Daarover heb ik het blog Zichtbaar worden geschreven.

Ik hoorde een preek waarin het heel mooi verwoord werd, wij worden opgevoed als kinderen van God, net als dat gewone mensenkinderen worden opgevoed door hun ouders. 
We geven hen als ouders ook niet altijd hun zin, ze krijgen ook wel eens "nee" te horen, of we geven hen een opdracht waar ze niet altijd zin in hebben of waar ze als het puntje bij paaltje komt ze wat bibberig van worden omdat ze het eng vinden. Dan moedigen we het kind aan omdat we er alle vertrouwen in hebben dat het kind het kan.

God is niet bang voor die twijfels en angsten die een strijd in ons los maken als Hij ons een opdracht geeft.  
Hij kent ons beter dan wij onszelf kennen en Hij heeft alle vertrouwen in ons.
Zo'n proces leert ons dan weer waarop en vooral op Wie we kunnen vertrouwen en dat we kunnen doen wat Hij van ons vraagt als wij op Hem vertrouwen.

God heeft het recht iets van mij te vragen (als Vader)  en uit liefde neem ik mijn verantwoordelijkheid en ben ik gehoorzaam en doe ik wat Hij van me vraagt. 
Ik denk dat de drie dik gedrukte woorden met elkaar verbonden zijn. 

Toen ik na die preek terug liep naar huis herinnerde ik me een zin uit een lied van Don Francisco: "Love is not a feelin', it's an act of your will"  
Nu in een hele andere situatie was hij  weer heel actueel. 
Liefde heeft niks te maken met doen waar je zin in hebt of wat goed / veilig voelt, maar met verantwoordelijkheid nemen en het goede doen in het vertrouwen dat Hij erbij is en je vasthoud, wat er ook gebeurd.

  

Liefde, ik vind het eerlijk gezegd best een lastig begrip waar nog een heel gebied van leren en genezen ligt denk ik.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Strijd in je denken.

Waar God aan het werk is zit ze boze ook niet stil word er wel eens gezegd en mijn ervaring is dat het ook echt zo is.
Zeker als je dingen leert die hem (de boze, en ik schrijf dit heel bewust met een kleiner lettertype omdat hij klein is, hij is een overwonnen vijand leert de Bijbel ons) terrein gaan kosten.
Als je door o.a. een studie in een besloten groep gaat ontdekken wat voor krachtig wapen - wat zeg ik: het krachtigste wapen dat we hebben (!!) - is word die lelijkerd erg zenuwachtig. 

Dat krachtigste wapen is trouwens gebed.

Hoe merkte ik dat ?

Op een gegeven moment ging er weer van alles mis met m'n eetgedrag, een oude hele zwakke plek van mij. 
Een keer een uitglijder, dat kan geburen, ik heb geleerd daar geen punt van te maken, opstaan en weer verder gaan of zoals ik iemand eens heel mooi hoorde verwoorden, van het zijpaadje terug naar de Hoofdweg. 
Maar als het een aantal dagen achter elkaar flink misgaat en ik me overvol en opgeblazen ga voelen en merk dat ik weer het liefst wegkruip omdat de realiteit te zeer doet klopt er iets niet.

"Ik dacht dat jij genezen was" 
Toen dat in me opkwam gingen er alarm bellen rinkelen, dit is de boze die me onderuit probeert te halen, en dan voel je je beschaamd, hoe dom heb ik kunnen zijn ? 
Maar waarom denk ik nou steeds weer dat ik faal ?
Waarom weer zo hart voor mezelf ?

Ik zit nog op de leerschool - en die leerschool de rest van mijn leven duren - leren is een proces, en God verwacht niet gelijk perfectie, je word geoefend in de praktijk.
Door fouten te maken leer je, het is geen falen maar ervaring opdoen las ik eens ergens en dat vond ik zo mooi.

In dat dal van het gevoel te hebben te falen bracht God een kinderliedje in mijn gedachten wat vroeger regelmatig voorbij kwam in de muziek die ik draaide voor onze kinderen toen ze klein waren.  

"En toch en toch en toch, toch zegent Hij ons nog" en was het of Hij zei: Ik houd nog steeds even veel van je, ik breng je hier om weer verder te genezen, IK BEN is erbij.
Hij is genadiger dan ik, want ik kon dat niet zo makkelijk weer aanpakken, ook weer zo'n streek van die leugenaar natuurlijk, hij ziet me het liefst zo klein mogelijk. 

O wat vind ik die geestelijke strijd lastig, en wat stink ik er nog makkelijk in. 
Door een opmerking van iemand realiseerde ik me dat als je op één gebied leert en overwinning ervaart zoekt die leugenaar wel een andere plek om je aan te vallen. Het is dus zaak om altijd alert te blijven want die lelijkerd wacht op de momenten dat jij net even niet goed oplet.

Wat hebben we een Genadige, Liefdevolle en Geduldige Vader, ik vind het zo bijzonder dat Hij met mij op pad wilde om mij ONDERWEG zoveel te leren, over Hemzelf, over mezelf en over hoe ik mét Hem de strijd aankan tegen een vijand die al overwonnen is, maar die nog steeds zo enorm hart kan brullen dat ik er soms bang van word. 
Gelukkig houd Hij mijn hand stevig vast en fluistert me dan steeds weer zachtjes in in mijn oor: Ik houd van je, Ik ben erbij, kom maar, het komt goed.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Zichtbaar worden.

Laatst vroeg iemand me hoe het bloggen me beviel, het zag er uit of het me zo makkelijk afging.
Maar schijn bedriegt, het valt me zeker niet mee, ieder blog staat "ingeplant" en gaat dus automatisch  on-line omdat ik wil doen wat God van me vraagt : vertellen over wat Hij gedaan heeft en doet in mijn leven.
Maar ieder keer vind ik het weer eng.

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik het verlangen gezien te worden, misschien wel nog meer om op waarde te worden geschat.

Ik las laatst een hele mooie zin die me raakte "De kern van veiligheid is het besef dat je gezien wordt, dat er oog is voor jouw behoefte", toen realiseerde ik me dat ik me nooit gezien heb gevoelt.

Ieder mens heeft dit verlangen denk ik diep van binnen.
In ieder geval heb ik heel erg mijn best gedaan om op te vallen. 
Hoe ?
Vooral door te doen wat ik dacht dat van me verwacht werd, ik paste me aan, daarin ging ik als kind zelfs zo ver dat ik niet eens meer keek naar wat ik zelf zou willen, met volle overgave deed ik het in de hoop maar gezien te worden.

Later heb ik in therapie wel geleerd om ook te luisteren naar wat ik zelf wilde, m'n grenzen leren aangeven, maar het bleef een leerproces en dat zal het denk ik ook altijd wel blijven.
Het is goed om je steeds bewust te blijven van je grenzen.

Toen  dat  kleine zaadje met het idee om te bloggen werd gepland en  in mij begon dat te groeien, en het idee om te gaan bloggen werd geboren, werd het onderwerp "gezien worden" weer even flink omgewoeld.

Naarmate het meer vorm kreeg en ik ging me realiseren dat ik dan wel erg zichtbaar ging worden sloeg de angst toe.

Een blog is niet voor "alleen vrienden" op Facebook, dat is het icoontje wereldbol, open en bereikbaar, leesbaar voor iedereen die het lezen wil.
Dat is wel héél zichtbaar, wil ik dat, meer nog dúrf ik dat ?
Iedereen kan er een mening over hebben en er een reactie op geven, en meningen zijn soms niet mals. 

Over het algemeen weet ik dat ik inmiddels zo ver ben dat ik me niet zo veel meer aantrek van wat "men" van me zegt, maar ik ken ook nog de momenten dat ik daar helemaal niet zo zeker van ben.
Want soms heb ik heel sterk mijn twijfels en denk ik dat er nog heel wat stukjes muur staan waar ik regelmatig achter wegduik, en ook achter weg wil duiken.
Dat mag ook nog wel, maar het doel is de muur helemaal af te breken want ik hoef me niet te verschuilen, ik mag er zijn.

Wat me vooral heel erg heeft bezig gehouden zijn de mensen waar ik heel veel van hou, mijn man, mijn kinderen, wat als zij me nu gaan afwijzen ? 
Of de mensen waardoor ik misschien toch wel graag gezien zou worden, erkenning van zou krijgen (omdat daar nog pijn zit uit het verleden) 

Ik ging me weer enorm vergelijken met andere mensen (mensen die de dingen zo mooi kunnen verwoorden in hun blogs) ik voelde me niet goed genoeg.

Daarvan kromp mijn hart echt even in elkaar.

Durf ik, wil ik, zó zichtbaar te worden, dat risico te nemen en te doen wat God van mij vraagt - vertellen over wat Hij deed en doet in mijn leven - ?

Ik vertel best hele persoonlijke en soms pittige dingen.
Ben ik bang dat ze me over-geestelijk zullen vinden, ze zullen denken dat ik niet meer met m'n beide voeten op de grond sta.
Dat ze me gek zullen vinden, dat ze me zullen afwijzen zoals ik op school werd afgewezen, werd uitgelachen.
Wat als zij die me zo lief zijn meer afstand van me gaan nemen, zich voor me gaan schamen. 
Zouden ze  me  misschien laten vallen, afwijzen ?
Zal ik niet goed genoeg zijn, zal ik falen.

 
Johannes 12:25 zegt "Die vader of moeder liefheeft boven Mij is Mijns niet waardig,en die zoon of dochter lief heeft boven Mij, is Mijns niet waardig"

Als je dus niet bereid bent alles te geven, ben je niet waard Zijn discipel te zijn.

Maar God heeft zulke bijzondere dingen gedaan in mijn leven, Hem wil ik met heel mijn hart volgen en dienen en dus doen wat Hij van mij vraagt.
Gelukkig zijn dat over het algemeen hele gewone dingen die Hij van me vraagt, zoals een buurvrouw helpen, vriendelijk zijn, zorgen voor mijn huishouden en mijn man, m'n werk bij m'n baas goed doen, maar dit bloggen is een stap verder, dit is veel zichtbaarder en buiten mijn veilige zone.

Ik heb genoeg therapie gehad om me te realiseren dat het een irrationele angst is, ik weet helemaal nog niet of ze mij af gaan wijzen, het is puur mijn angst, een angst die nergens toe leid.
M'n verstand zegt ook dat dat heus niet zal gebeuren, en als het wel gebeurd, wat dan ?

En dan hoor ik weer Gods zachte stem die tegen mij zegt: kind wees niet bang, Ik ben bij je, Ik hou je vast, Ik help je.

Verschillende keren werd ik wakker met een lied in mijn hoofd - of kwamen ze meer uit m'n hart - en als ik dan volgen mijn leesrooster de Bijbel opende was daar steeds de opdracht: maak Mij groot !
Kijk naar Mij en maak Mij groot, vertrouw erop dat Ik ook hierin voor je zorg en je help.

Die geruststelling van mijn liefdevolle Vader geeft me iedere keer weer de moet om te zeggen, ja Heer, ik doe het, ik durf het aan met U. 

Er zijn nu een aantal blogs uit, en de reacties die ik krijg doen me goed.
Maar het triggert ook een hoop oude mechanismen.
Dit blog-proces is een heel persoonlijk leerproces, heeft wel iets therapeutisch.
Het leert me ook om me ook heel bewust te focussen op Hem, en als ik dat doe is het goed, geeft me dat rust.

Ik streef ernaar er bewust voor kiezen om te leren genieten (best een enorm leerpunt voor mij) van deze reis, de wandeling door het leven aan Zijn hand, te vertrouwen dat Hij mij vasthoud. 

Ik doe het voor Hem en het "effect" is Zijn verantwoording, mijn gebed is dat Hij het onder de ogen brengt van degen waarvan Hij wil dat ze het lezen en dat mijn blogs dan ook iets voor ze mogen betekenen. 



ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Veranderd eetpatroon.

Eten, we hebben het allemaal nodig om te groeien, om op krachten te blijven, om in leven te blijven.
Je kan er niet mee stoppen zoals met roken, alcohol of drugs. 

Als eten ook een andere functie krijgt word dat lastig.
Troost eten heb ik gedaan zolang ik me kan herinneren, en na ons trouwen werden mijn eetgewoonten steeds extremer.

We hadden inmiddels 2 kinderen en een druk gezin toen ik ergens een artikel van "De Hoop" uit Dordrecht las over eetstoornissen las, wat een herkenning,  ze hadden het over mij !

Het balletje begon te rollen en uiteindelijk ben ik in mei 1996 aan een groepstherapie begonnen, en dat was erg confronterend. 

We moesten o.a. ons levensverhaal op gaan schrijven, nou ik kan je vertellen dat ik leukere dingen heb gedaan in mijn leven, maar er werd heel erg veel duidelijk. 

Het deksel was definitief los van de beerput en liet zich niet meer sluiten, nu was het de kunst om alles gedoceerd aan te gaan pakken.

Het was het begin van zo'n 20 jaar psychotherapie, werken aan mezelf en ondersteuning om mijn leven vol te houden want er gebeurde heel veel en het viel me vaak zwaar.

(na een jaar bij de Hoop moest ik overstappen naar het GGZ dat had te maken met allerlei regeltjes waar we in dit land heel goed in zijn) 

Toen God mij genas van mijn eetstoornis was ik "morbide obese" en zat ik zwaar in de gevarenzone voor diabetes, er moest nodig iets gebeuren want mijn gezondheid stond er niet goed voor. 

Mijn beide ouders zijn overleden aan de gevolgen van diabetes en dat beeld was voor mij zo afschrikwekkend dat het gelijk ook motiverend werd. 
Als je beide ouders diabetes hebben ben je voor 70 % erfelijk belast en mijn conclusie was dat ik voor die overige 30 % mijn stinkende best moest gaan doen. 

Ik deed mijn best maar het lukte me steeds maar niet om blijvend grip op mijn eetgewoonten te krijgen en dat was best frustrerend.

Toen God mij Pasen 2016 aanraakte en genas van mijn eetstoornis heb ik mijn eet-roer om kunnen gooien en ben begonnen met koolhydraat-arm eten en de kilo's begonnen er af te vliegen tot mijn grote vreugde. Mijn hba1c (lange termijn suiker waarde in het bloed die zorgt dat aderen op den duur kapot gaan) zakte ook maar bleef te hoog.

Ik had Grip Op Koolhydraten in de jaren voor mijn genezing ook al eens geprobeerd maar het lukte me toen niet en nu was de stap een stuk kleiner en heb dat opgepakt en het werkte ! 

Mijn hba1c (lange termijn bloedsuiker waarde) zakte van 50  onder de aanvaardbare grens  van 43, en ik kwam in de veilige waarden van 39,  ik ben gezond en hoef niet meer bang te zijn dat diabetes mijn aderen zal verwoesten.

Er word vaak heel makkelijk over deze aandoening gedaan maar het is een sluipmoordenaar !

Ik denk dat God het ook belangrijk vind dat we goed voor ons lichaam zorgen.

1 Korinthe 6:19-20 zegt "Weten jullie dan niet dat je lichaam een tempel is van de Heilige Geest ? Hij woont in jullie. Jullie hebben Hem van God gekregen. Jullie zijn niet van jezelf ! Want God heeft jullie voor een hoge prijs gekocht. Eer God dus met jullie lichaam en met jullie geest, want zij zijn van God."

Een stuk gezonder en lekkerder in mijn velletje ben ik onderweg naar een nóg gezonder gewicht, want ook al ben ik nu 30 kilo lichter, ik mag nog steeds wat kilo's te verliezen.
Ik ben dolblij met wat ik al heb mogen bereiken, maar in m'n achterhoofd zit een getal - en eigenlijk denk ik dat God dat getal daar heeft gepland - dat ik denk te gaan bereiken op de weegschaal. 

Natuurlijk ben ik zelf degene die wel of niet iets in mijn mond stop maar ik ervaar toch heel veel hulp van Iemand die heel veel van mij houd.

ONDERWEG naar Hem, en met Hem.

Honger naar Gods woord.

Op woensdag middag was er altijd de kinderclub bij ons in de kerk, daar werden de verhalen uit de Bijbel verteld met prachtige afbeeldingen op een bord van vilt. 

Prachtig vond ik dat, het verhaal kwam helemaal tot leven, ik genoot daar enorm van.

Ik was een jaar of 10 toen ik werd getest op dyslexie en kregen mijn ouders het advies mij thuis hardop te laten lezen om te oefenen. 

Mijn moeder die altijd uit de Bijbel las na het eten (mijn vader was ook dyslectisch en was erg traag met lezen) gaf de Bijbel - de oude staten-vertaling - door aan mij. 

Twee vliegen in één klap, ik las hardop en de Bijbel werd gelezen. 

Ongetwijfeld heel goed bedoeld maar of het pedachogisch slim was vraag ik me af. 

De verhalen uit de Bijbel werden een stuk minder mooi, ik kreeg toch wel een ander gevoel bij dat boek met die moeilijke taal, en dan die geslachtsregisters pffffffff.

Maar overslaan mocht ik die niet van m'n vader, ze stonden niet voor niets in de Bijbel. 

Het was dubbel, aan de ene kant vond ik het niet fijn om uit dat boek te moeten lezen (had liever Pinkeltje of zoiets onder m'n neus gekregen) maar aan de andere kant:  het was Gods woord en zo kon je toch niet denken over die grote machtige God die alles zag. 

Al jong leerde ik om m'n gevoel weg te stoppen, dus ook hierover, daar was geen plaats voor, mocht er niet zijn. 

Er speelde al genoeg in ons gezin en ze zaten niet op mijn "gezeur" te wachten naar mijn idee, ik moest het niet nog moeilijker maken.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik zo ben gaan denken realiseer ik me terwijl ik dit schrijf, misschien komt het doordat er al zoveel verdriet in ons gezin was, ik altijd het enorme verdriet van mijn moeder geproefd heb en dat niet erger wilde maken.

De sfeer was ook niet veilig omdat het nogal eens botste tussen m'n ouders. 

Mama droeg enorm veel verdriet met zich mee (later begreep ik dat het trauma's waren) verder was ze gehandicapt en kon de zaken psychisch ook niet altijd meer aan.
De dood van mijn broertje had ook zeker zijn sporen nagelaten op ons gezin (over hem zal ik zeker een ander blog vertellen)

Ik moest voor mama zorgen, dat is ook wat ik van mijn vader meekreeg, althans zo kwam het op mij over.

Daarom las ik dus ook netjes uit die moeilijke Bijbel voor toen mijn moeder de Bijbel doorschoof naar mij.

Sinds die tijd is de Bijbel  een enorme dubbele lading voor mijn met zich mee gedragen. 

Nadat God mij genas kreeg ik een enorme honger naar dat woord van God, de pijn die altijd om die Bijbel had gehangen was weg. ik ging van dit boek houden, werd een soort spons die steeds meer op wilde nemen.

Lang leve de Bijbel-app !

Ik ontdekte de Basis Bijbel, heerlijk in heel begrijpelijke en makkelijk taal te lezen, eerst was er ook wel de twijfel of dit wel een "goede" vertaling was of het niet te "vrij" was, maar iemand zei me het Gods woord was en dat dat altijd zijn doel treft.
Regelmatig vroeg ik me verbaasd af: staat dat in de Bijbel ?!

Ik begon te ontdekken wat een enorme grote liefde God voor mij (deze wereld) heeft, ik leerde hoe Hij naar mij kijkt en wat Hij mij graag wil leren maar daarover meer in volgende blogs.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Een nieuw begin......

Ik zag een poosje terug bij  Look Around The Corner (een blog dat ik volg) een oproep voor gast-bloggers en heb de stap gewaagd en voor het eerst een blog geschreven en ingestuurd.

Het thema moest zijn "Een nieuw begin......."

Vond het best spannend maar ik heb het gedaan.

Ik vind schrijven leuk en het heeft ook zeker z'n nut gehad voor mij, door de jaren hield ik regelmatig een dagboek bij en dat hielp me dan de boel een beetje te overzien.
Met mijn dyslexie gaat het niet foutloos, maar gelukkig hebben we spellingscontrole op de computer tegenwoordig, dat helpt enorm.
Schaamte over mijn spelfouten of een zins-opbouw die niet klopt heb ik gelukkig niet. 
Het gaat om het plezier wat ik heb in het schrijven en hoop dat de lezer het leuk vind om te lezen.

Nu hoop ik maar dat degene die mijn schrijfsels willen lezen door de foutjes heen willen prikken en gewoon voor het verhaal gaan.

Ik kreeg wel eens de vraag of bloggen niks voor mij zou zijn, "je hebt wat te vertellen" werd er ook wel gezegd, maar dan stak mijn oude gevoel weer de kop op.
Ik ???? 
Maar blijkbaar bleef het toch hangen en rijpte er in mijn achterhoofd de vraag bij mijzelf: waarom ook niet ? 

Dus toen ik de vraag naar gast-bloggers zag vroeg ik me af wat ik te verliezen had. 
In het ergste geval zou mijn schrijfsel niet bruikbaar zijn. 
Zoals gezegd ik heb de stap gewaagd en er kwam een positieve reactie.

Het blog kan je hier vinden.

Meer en meer kreeg ik het idee dat ik nu ook een eigen blog moest gaan beginnen en ik heb tegen God gezegd "Heer als U wilt dat ik dit ga doen moet U me helpen want ik ben een digibeet, geen idee hoe ik het moet aanpakken."
En toen lukte het één en toen het ander en voor je het weet zet je de ene stap na de andere stap en ben je ONDERWEG om een blogger te worden.

Ik realiseerde me dat ik zo ook door het leven ga tegenwoordig, stap voor stap, zeker na mijn ervaring Pasen 2016.
In mijn volgende blog zal ik daar over vertellen.
Voor mij is deze dag een keerpunt geweest, stap voor stap ben ik aan een compleet nieuw leven begonnen, voetje voor voetje op ontdekkingstocht naar mezelf maar vooral naar Hem die zo enorm veel van mij (en jou) houd. 

ONDERWEG naar Hem, en met Hem.