Woede (vervolg)

 Ik vind dit onderwerp woede zo lastig om er echt naar te kijken, ik loop er liever van weg. En dan kijk ik een andere filmpje van Jan Sjoerd Pasterkamp in de serie Demonie & bevrijding en daarin zegt hij : waarom vertel je het niet aan God, Hij weet het allang en Hij valt echt niet van z'n troon af hoor.  Hij zegt : de meeste mensen zijn bang hun diepste gevoelens aan God te vertellen. Ik realiseerde me dat hij daar zeker een punt kan hebben, maar eigenlijk ben ik nog het meest bang om er zelf naar te kijken, het liefst wil ik het niet weten want dan moet ik er ook iets mee gaan doen. Weten geeft verantwoordelijkheid. Eigenlijk is het je kop in het zand stoppen, want hopen dat wat je niet ziet er niet is dat is een leugen. 

O Heer help.....ik ben bereid een heleboel dingen onder ogen te zien, dat heb ik denk ik ook gedaan, maar mijn lichaam vind ik een hele lastige. God begon me voor mij zomaar uit het niets, volkomen onverwacht dingen in herinnering te brengen die linkte het lichaam. Voor Hem was het denk ik niet zomaar uit het niets, Hij zal er wel naar toe hebben gewerkt, maar het was mij niet opgevallen. Een ervan wil ik hier delen. Als tiener zag ik mijn moeders vergroeide zeer regelmatig naakt omdat zij niet in staat was zichzelf helemaal af te drogen, ze had mijn hulp nodig voor haar klompvoet (het gevolg van medisch ingrijpen waarbij een varkenspees in haar van geboorte gezonde voet was gezet) haar tenen lagen over elkaar heen en het was belangrijk daar goed tussen af te drogen maar door haar slechte rug kon ze daar niet bijkomen. Ik weet niet hoe zij zich bij haar lichaam voelde, en zoals met zo veel dingen ging mijn verstand op nul en deed ik gewoon wat ik moest doen. Doordat God het terug bracht in mijn herinnering ontdekte ik dat er afwijzing in mijn hart zat, en dat had woede in mij opgewekt.

Als eerste mocht ik de artsen vergeven die mijn moeder lichaam zo verminkt hadden, maar ook God vergeven dat mijn moeder polio had gehad en dat ze als gevolg daarvan in die medische molen kwam waarin dit gebeurt was. Maar wat ook heel veel invloed op mijn moeders lichaam heeft gehad was mijn geboorte, uren van persen terwijl ik er niet op de natuurlijke wijze uit kon komen omdat ik niet in de baarmoeder zat maar erbuiten. Ik schreef daar de blog Bijzonder over. Mijn moeder was zwaar getekend door het leven, geestelijk en lichamelijk. God ging weer een stukje dieper om mij meer inzicht te geven in mijn eigen onderbewustzijn en denken, patronen waar ik mee af moest rekenen, erkennen, en wat ik nog wel het lastigste vond er woorden aan geven, vergeven. Het was allemaal te beredeneren, maar daarmee kijk je niet naar wat er werkelijk zit, wat er onbewust speelt, en dan heeft het de ruimte om verder te etteren en breekt het je vroeg of laat weer op. Wonden moeten goed schoon gemaakt worden willen ze op een gezonde manier genezen.

Dit hele gedoe maakte dat mijn eetgedrag weer flink uit de bocht vloog en ja dat maakte me eigenlijk ook best kwaad. Heer ben ik boos op mijn eigen lichaam ? Kwaad omdat mijn lichaam functioneerde naar Gods scheppingsorde : als je er meer instopt dan het verbruikt slaat het het op in de vorm van kilo's die je niet wilt hebben. Die boosheid is dan zo onterecht. Het is zo dubbel, een slanker lichaam vind ik eigenlijk ook best een eng idee (vanwege het onbekende) en een dikker lichaam daar word ik inmiddels dus boos om. Er is een marge van een kilo of vier waartussen ik heen en weer blijf hobbelen maar dat ervaar ik niet als prettig. Heer U heeft mij daar toen onder gebracht nadat ik 30 kilo was afgevallen nadat U me genas van een eetstoornis, en daar wil ik eigenlijk naar terug omdat dat goed is voor mijn lichaam.  Pffffff, Heer ik word hier zo moe van, en ik realiseer me dat boze wil dat het me moedeloos maakt, dat ik opgeef, Hem opgeef, maar dat ga ik dus niet doen.  Heer als U mij hier doorheen leidt, dan wil ik hierin ook U volgen omdat ik weet dat U weet wat U doet. Regelmatig liet Hij me wakker worden met een zin uit het lied Nimmer alleen van Joke Buis: Nimmer zal Hij u verlaten, nimmer laat Hij u alleen.  Steeds weer was het of Hij zei : Ik ben erbij, Ik weet het, Ik zie je, Ik houd je vast, houd Mij vast, je komt hier doorheen. 

Ik weet dat God mij dit lichaam gegeven heeft, dat Hij het met heel veel liefde en zorg heeft geformeerd in de schoot van mijn moeder. Ik moet erkennen dat ik er niet zo heel zuinig en verstandig mee om ben gegaan, gewoon niet eigenlijk. Dat heeft natuurlijk consequenties, ook als er vergeving is zijn de gevolgen niet weg, maar dan is God daar wel om je te helpen daar mee om te gaan en dat vind ik in de praktijk een hele lastige. Soms denk ik wel eens : Heer moet dit, wat heeft dit voor nut ? Ik snap dat "oud vuil" opgeruimd moet worden zodat er genezing kan komen.....ach misschien is dit dan ook wel weer iets waar U dan doorheen kan werken om een ander te zegenen, maar ik vind het een pittige en soms maakt het me heel boos en stop ik het weer weg onder een laag eten zodat ik er maar niet naar hoef te kijken. En ja, ik zie verschil, God vraagt mij regelmatig : Zie je het verschil ? Inmiddels begint het me inderdaad zelf ook op te vallen : Ja Heer ik zie het verschil en ik weet dat dat Uw werk is, het is dus allemaal niets voor niets. 

Heer help me eerlijk naar mijn woede te kijken, help me er woorden aan te geven zodat ik het aan U kan vertellen en er met U samen naar mag kijken, mag vergeven, vergeving mag ontvangen, mag leren omarmen en accepteren, op waarde mag leren schatten, het mag leren niet alleen maar te beredeneren, maar het ook zo mag leren voelen, mag leren liefhebben dat wat ik zo moeilijk vind om ervan te houden, mijn lichaam. Help me Heer ook in dit proces te volharden, dank U wel dat U volhard en het nooit opgeeft, mij niet opgeeft.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Alles of niks

Er word me steeds duidelijker dat het er in het leven op aan komt waar je voor kiest, Ik denk dat God wil dat we kleur bekennen.

Alles of niks, zwart of wit, wij mensen vinden dat vaak wat te radicaal, er ligt een heel gebied tussen naar ons idee, we hebben het liever wat genuanceerder.
Maar doet God aan nuance ?

"Als je niet vóór Mij bent, ben je tégen Mij" (Mattheus 12:30)

"Het is net als met vruchten: aan een doornplant zul je geen druiven vinden en aan een distel geen vijgen. Aan een goede boom groeien goede vruchten, maar aan een slechte boom groeien slechte vruchten. Aan een goede goede boom kunnen geen slechte vruchten groeien, en aan een slechte boom kunnen geen goede vruchten groeien." (Mattheus 7:16-18) 

Je bent of het één of het ander, een tussen weg is er niet, je kan niet God dienen en ook nog je eigen zin doen. 

In Kolossenzen 1:13 staat "Hij heeft ons gered uit de macht van de duisternis. En heeft ons overgeplaatst in het Koninkrijk van zijn Zoon, van wie Hij heel veel houdt."

We zijn uit de ene macht overgeplaatst in de een ander macht, dat kan niet onopgemerkt blijven. 
Vruchten aan een boom zijn zichtbaar, en zolang ze aan die boom hangen groeien ze van een klein bloemetje (bloesem) uit tot een mooie volgroeide rijpe vrucht.

Gelukkig hoeven we dit proces niet op eigen kracht te doen, Hij wil dat proces in ons uitwerken, Hij maakt dat we groeien, vol zijn van Hem. 
Het enige wat wij hoeven te doen is in Hem blijven, maar eigenlijk is ook dat Zijn werk.
Paulus zegt tegen de gelovigen in Filippenzen 2:13: "God is in jullie een goed werk begonnen. En ik weet zeker dat Hij dat werk ook zal afmaken. Hij zal met jullie bezig blijven, totdat Jezus Christus terugkomt." 

Het is Gods werk dus, wat Hij begonnen is laat Hij niet meer los, zelfs David zong dat al in Psalm 138:8 "De HEERE zal Zijn werk voor mij voltooien, Uw goedertierenheid, HEERE, is voor eeuwig; laat de werken van Uw handen niet los."

In onze westerse maatschappij gaan we af op wat we zien, we houden weinig rekening met de onzichtbare wereld, terwijl díe wereld nu juist zo reëel is, veel reëler dan de zichtbare wereld.

Als je er voor kiest in die geestelijke wereld te leven, staan je voeten nog wel op deze aardse grond maar ben een raam waardoor de geestelijke wereld zichtbaar is. 
"Wel in deze wereld maar niet van deze wereld" zegt Jezus zelf in Johannes 17:14-26 

Eigenlijk is ieder mens een raam waardoor een geestelijke wereld zichtbaar word, als je niet hebt gekozen voor Gods wereld ben je automatisch een raam van die andere wereld, de wereld waar Satan de septer zwaait. 
In onze wereld denken we zelf de zeggenschap te hebben over ons eigen leven maar dat is een leugen, je bent onder de invloed van het duister of van het Licht, er is geen grijs gebied wat zelfbeschikking heet.

"Kiest dan heden, wie gij dienen zult." (Jozua 24:15)

De keus is aan ons. 
Ik weet wie ik kies: Jezus.
Ook als dat betekent dat ik in deze wereld misschien een beetje vreemd lijk omdat ik niet mee draai in de malle molen.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Comfortzone

In mijn vorige blog heb ik het er even over gehad, die veilige zone. Iedereen heeft zo'n veilige zone (comfortzone)  en ik heb er dingen over ontdekt die me in beweging hebben gezet.

Mijn comfortzone was mijn eigen kleine wereldje: mijn huis, mijn stukje wijk waar ik post bezorg en m'n boodschappen doe, ons flat waarin we wonen. Als ik daar buiten kwam was het om naar de kerk te gaan.

Eigenlijk was het niet alleen comfortabel, ik begon te ontdekken dat het eigenlijk een eigen gecreëerde "gevangenis" was geworden, omdat ik er liever niet buiten ging. Er is zelfs een tijd geweest dat ik het gewoon benauwd van kreeg, het zweet me aan alle kanten uitbrak als ik er buiten moest zijn in het dichtstbijzijnde winkelcentrum.

Een hele wijze les voor mij was toen ik hoorde dat de angst om over die grens te gaan erger is dan om er daadwerkelijk overheen te gaan, dat zette mij enorm aan het denken. 
Daarbij hoorde ik het voorbeeld van de kreeft.

Nadat God mij genas ben ik een behoorlijke lange tijd enorm emotioneel geweest, ik hoefde maar te denken aan wat me overkomen was of de tranen rolde weer over m'n wangen.
Aangezien ik emoties maar hele nare dingen vond (dat heb ik in deze blog beschreven) en het niet fijn vond om zo gezien te worden sloot ik me steeds meer af, maar gelukkig leer ik ze meer en meer op waarde te schatten. 

Als het moeilijk was kroop het liefst in een m'n denkbeeldige schoenendoos, en zei dan: tape 'm maar dicht. 
Eigenlijk heb ik dit systeem heel wat jaren gebruikt, ik sloot me af voor wat te veel pijn deed of te moeilijk was, voor wat te dichtbij kwam.

Maar God had andere plannen, Hij lokte me uit m'n schoenendoos.
Eerst door meer buiten te zijn en te gaan wandelen.
Door me een verlangen te geven me te gaan verbinden met mensen waar ik dat wat het aller belangrijkst voor me is: m'n geloof, te gaan delen.
In die situaties had ik nog steeds meestal zelf de touwtjes in handen.

Toen gaf Hij me een andere uitdaging want Hij wil graag dat ik in Zijn vrijheid kom en leer leven.

In onze wijk (buiten het stukje waar ik woon en werk) is er een woongemeenschap Taste die op vrijdag open staat voor mensen uit de wijk. 1 x per maand word er op vrijdagavond muziek, of iets anders georganiseerd en met muziek die ik leuk vind werd ik geprikkeld.

Het was voor mij een hele stap, maar uiteindelijk ben ik eens naar zo'n avond gegaan. Ik merkte dat ik daar redelijk anoniem kon luisteren en genieten van de muziek en de gezelligheid. Daardoor was het al wat minder lastig om de keer daarna weer te gaan.

Maar gewoon binnenlopen op vrijdag voor een bakkie of een praatje dat was nou net weer een stap lastiger.

Doordat ik deze groep inmiddels was gaan volgen op FB zag ik dat ze een High Tea hadden op een vrijdag middag, dat is toch anders binnen lopen dan "zomaar" 
Omdat ik inmiddels voor mezelf had besloten dat ik uit mijn "gevangenis" wilde breken besloot ik te gaan. 
Ik stap binnen maar houd me dan toch afzijdig, zoek een beschut hoekje op want aangesproken worden is toch lastiger. 
Nu ben ik toch wel redelijk makkelijk uit m'n hoekje te lokken gelukkig en al snel voeg ik me tussen de anderen en het werd een leuke middag.

Weer wat weken later was er een creatieve workshop, dat trok me wel, ik zag alleen te laat dat ik me op had moeten geven....oei.
Maar ik wil uit mijn "gevangenis" dus ik vraag gewoon of ik alsnog mee kan doen en dat kon, ik ben gegaan en het werd een hele interessante middag die wel speciaal voor mij leek te zijn. 
Ik kreeg daar een inkijkje in mijn proces, ik ben op de goede weg, op een mooie weg. ONDERWEG naar meer ruimte.

Inmiddels loop ik er bijna elke vrijdag middag even een uurtje binnen om een bakkie thee te doen en te kletsen met de mensen die daar ook komen en dat gaat me steeds makkelijker af. 

Ik heb ontdekt dat je comfortzone zich steeds verlegt en dat je steeds weer over een grens moet om verder te komen, om je volgende doel te bereiken, de volgende uitdaging aan te gaan.
Maar ik heb een besluit genomen, ik ga die uitdagingen aan, één voor één omdat ik wil LEVEN, verbinden en misschien zelfs iets voor een ander betekenen, de tijd van overleven licht achter mij en die deur zit stevig dicht gespijkerd. 
Af en toe lijkt het of die deur erg z'n best doet weer open te breken, ga ik dat toestaan of zet ik m'n rug tegen die deur en zegt ik: nee, dat niet meer !


ONDERWEG naar Hem en met Hem. 

Zichtbaar worden.

Laatst vroeg iemand me hoe het bloggen me beviel, het zag er uit of het me zo makkelijk afging.
Maar schijn bedriegt, het valt me zeker niet mee, ieder blog staat "ingeplant" en gaat dus automatisch  on-line omdat ik wil doen wat God van me vraagt : vertellen over wat Hij gedaan heeft en doet in mijn leven.
Maar ieder keer vind ik het weer eng.

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik het verlangen gezien te worden, misschien wel nog meer om op waarde te worden geschat.

Ik las laatst een hele mooie zin die me raakte "De kern van veiligheid is het besef dat je gezien wordt, dat er oog is voor jouw behoefte", toen realiseerde ik me dat ik me nooit gezien heb gevoelt.

Ieder mens heeft dit verlangen denk ik diep van binnen.
In ieder geval heb ik heel erg mijn best gedaan om op te vallen. 
Hoe ?
Vooral door te doen wat ik dacht dat van me verwacht werd, ik paste me aan, daarin ging ik als kind zelfs zo ver dat ik niet eens meer keek naar wat ik zelf zou willen, met volle overgave deed ik het in de hoop maar gezien te worden.

Later heb ik in therapie wel geleerd om ook te luisteren naar wat ik zelf wilde, m'n grenzen leren aangeven, maar het bleef een leerproces en dat zal het denk ik ook altijd wel blijven.
Het is goed om je steeds bewust te blijven van je grenzen.

Toen  dat  kleine zaadje met het idee om te bloggen werd gepland en  in mij begon dat te groeien, en het idee om te gaan bloggen werd geboren, werd het onderwerp "gezien worden" weer even flink omgewoeld.

Naarmate het meer vorm kreeg en ik ging me realiseren dat ik dan wel erg zichtbaar ging worden sloeg de angst toe.

Een blog is niet voor "alleen vrienden" op Facebook, dat is het icoontje wereldbol, open en bereikbaar, leesbaar voor iedereen die het lezen wil.
Dat is wel héél zichtbaar, wil ik dat, meer nog dúrf ik dat ?
Iedereen kan er een mening over hebben en er een reactie op geven, en meningen zijn soms niet mals. 

Over het algemeen weet ik dat ik inmiddels zo ver ben dat ik me niet zo veel meer aantrek van wat "men" van me zegt, maar ik ken ook nog de momenten dat ik daar helemaal niet zo zeker van ben.
Want soms heb ik heel sterk mijn twijfels en denk ik dat er nog heel wat stukjes muur staan waar ik regelmatig achter wegduik, en ook achter weg wil duiken.
Dat mag ook nog wel, maar het doel is de muur helemaal af te breken want ik hoef me niet te verschuilen, ik mag er zijn.

Wat me vooral heel erg heeft bezig gehouden zijn de mensen waar ik heel veel van hou, mijn man, mijn kinderen, wat als zij me nu gaan afwijzen ? 
Of de mensen waardoor ik misschien toch wel graag gezien zou worden, erkenning van zou krijgen (omdat daar nog pijn zit uit het verleden) 

Ik ging me weer enorm vergelijken met andere mensen (mensen die de dingen zo mooi kunnen verwoorden in hun blogs) ik voelde me niet goed genoeg.

Daarvan kromp mijn hart echt even in elkaar.

Durf ik, wil ik, zó zichtbaar te worden, dat risico te nemen en te doen wat God van mij vraagt - vertellen over wat Hij deed en doet in mijn leven - ?

Ik vertel best hele persoonlijke en soms pittige dingen.
Ben ik bang dat ze me over-geestelijk zullen vinden, ze zullen denken dat ik niet meer met m'n beide voeten op de grond sta.
Dat ze me gek zullen vinden, dat ze me zullen afwijzen zoals ik op school werd afgewezen, werd uitgelachen.
Wat als zij die me zo lief zijn meer afstand van me gaan nemen, zich voor me gaan schamen. 
Zouden ze  me  misschien laten vallen, afwijzen ?
Zal ik niet goed genoeg zijn, zal ik falen.

 
Johannes 12:25 zegt "Die vader of moeder liefheeft boven Mij is Mijns niet waardig,en die zoon of dochter lief heeft boven Mij, is Mijns niet waardig"

Als je dus niet bereid bent alles te geven, ben je niet waard Zijn discipel te zijn.

Maar God heeft zulke bijzondere dingen gedaan in mijn leven, Hem wil ik met heel mijn hart volgen en dienen en dus doen wat Hij van mij vraagt.
Gelukkig zijn dat over het algemeen hele gewone dingen die Hij van me vraagt, zoals een buurvrouw helpen, vriendelijk zijn, zorgen voor mijn huishouden en mijn man, m'n werk bij m'n baas goed doen, maar dit bloggen is een stap verder, dit is veel zichtbaarder en buiten mijn veilige zone.

Ik heb genoeg therapie gehad om me te realiseren dat het een irrationele angst is, ik weet helemaal nog niet of ze mij af gaan wijzen, het is puur mijn angst, een angst die nergens toe leid.
M'n verstand zegt ook dat dat heus niet zal gebeuren, en als het wel gebeurd, wat dan ?

En dan hoor ik weer Gods zachte stem die tegen mij zegt: kind wees niet bang, Ik ben bij je, Ik hou je vast, Ik help je.

Verschillende keren werd ik wakker met een lied in mijn hoofd - of kwamen ze meer uit m'n hart - en als ik dan volgen mijn leesrooster de Bijbel opende was daar steeds de opdracht: maak Mij groot !
Kijk naar Mij en maak Mij groot, vertrouw erop dat Ik ook hierin voor je zorg en je help.

Die geruststelling van mijn liefdevolle Vader geeft me iedere keer weer de moet om te zeggen, ja Heer, ik doe het, ik durf het aan met U. 

Er zijn nu een aantal blogs uit, en de reacties die ik krijg doen me goed.
Maar het triggert ook een hoop oude mechanismen.
Dit blog-proces is een heel persoonlijk leerproces, heeft wel iets therapeutisch.
Het leert me ook om me ook heel bewust te focussen op Hem, en als ik dat doe is het goed, geeft me dat rust.

Ik streef ernaar er bewust voor kiezen om te leren genieten (best een enorm leerpunt voor mij) van deze reis, de wandeling door het leven aan Zijn hand, te vertrouwen dat Hij mij vasthoud. 

Ik doe het voor Hem en het "effect" is Zijn verantwoording, mijn gebed is dat Hij het onder de ogen brengt van degen waarvan Hij wil dat ze het lezen en dat mijn blogs dan ook iets voor ze mogen betekenen. 



ONDERWEG naar Hem en met Hem.