Bijzonder.

Bijzonder heb ik boven dit blog gezet, in eerste instantie een bijzonder verhaal, maar voorzichtig durf ik ook te zeggen dat ik bijzonder ben. 
God had mij op het oog, gelukkig niet alleen mij, maar ieder mens die op deze aarde rondloopt, allemaal Meesterwerkjes. 

Psalm 139 zegt het heel mooi:

13. U hebt mij gemaakt, mij in de buik van mijn moeder gevormd.
14. Ik prijs U, want het is een wonder hoe U mij heeft gemaakt.
Alles wat U heeft gemaakt, is bijzonder.
Ik weet het heel goed.
15. U zag me al toen U mij daar in het donker vormde, waar nog niemand mij zag.
16. U zag me al toen ik nog helemaal geen vorm had.
Al mijn dagen stonden al in uw boek toen ik nog niet één dag daarvan had geleefd.

Vandaag is het 52 jaar geleden dat ik het levenslicht zag, het werd een bijzonder verhaal.

Artsen vonden dat  mijn moeder met haar lichaam geen kinderen mocht krijgen.

Als kind had zij in de oorlog polio gehad. 
Omdat ze wel was ingeënt met een suikerklontje (zo ging dat toen) is ze niet echt verlamt maar liep haar lichaam wel grote schade op. 
Haar lichaam groeide scheef, de ene kant was kleiner dan de andere kant.

Aan haar kortste been werd ze na de oorlog geopereerd (men dacht dat ze een stilstand in de groei had) 
Het resultaat was een klompvoet waardoor ze zeer slecht liep.

Mijn moeder heeft altijd heel graag kinderen gewilt en was dus blij dat ze zwanger raakte.

Toen ze  zo'n 3 maanden zwanger was is ze met haar fiets over de kop sloeg en was ze bang dat ze mij zou verliezen maar dat gebeurde niet. Later zou blijken dat dat ook niet kon omdat ik niet op het plekje zat waar ik had moeten zitten.
De meeste van die zwangerschappen lopen niet goed af, zeker toen niet.

24 uur voor mijn geboorte kreeg mijn moeder een acute niervergifteging een zeer gevaarlijke situatie voor zowel haar als voor mij.

Tijdens de bevalling kwam ik maar niet te voorschijn, uiteindelijk besloten de artsen mij met een keizersnee te gaan halen.

Mijn vader moest afscheid nemen van mijn moeder want ze vreesde voor het leven van moeder en kind.
Ze hadden geen millimeter dieper moeten snijden anders hadden ze in mijn mooie velletje gezeten, ik bleek vlak onder de huid te liggen en niet binnen de baarmoeder waar ik hoorde te zitten, mijn moeder was buitenbaarmoederlijk zwanger. 

Door de niervergiftiging had mijn moeder 24 uur niks mogen drinken en daardoor was ik dus droog komen te liggen. 

De eerste 3 dagen van mijn leven heb ik in quarantaine gelegen omdat ze bang waren voor infectiegevaar.

Mijn moeder was er zo slecht aan toe dat ze 8 zakken bloed heeft gekregen bij deze operatie, maar we zijn er beide levend uitgekomen.
De artsen noemde het "het wonder van Dijkzicht" maar mijn moeder gaf resoluut God de eer, en terecht ! 
Zij wist wie de Gever van het leven is.

Zij hoorde regelmatig een baby huilen met een flink stemgeluid en haar werd verteld dat dat haar dochter was, zij kreeg mij pas na die 3 dagen te zien.
Wat moet dat afschuwelijk voor haar zijn geweest, maar ook op mij hebben die dagen invloed gehad ontdekte ik jaren later in therapie, het had zeker z'n invloed op het vermogen om te hechten.

Deze versie heb ik mijn hele leven gehoord, maar pas veel later heb ik me bedacht dat ik hier dus ben omdat Hij dat zo gewild heeft, blijkbaar had Hij hier een taak voor mij op aarde.

Ik heb ontdekt dat één zo'n taak is Hem groot maken en vertellen wat Hij gedaan heeft in mijn leven en nog doet.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.