Dansen

Het is 1e Pinksterdag als ik deze blog schrijf. Midden in mijn strijd met mijn lichaam en God die me mijn boosheid, woede zoals Hij het noemt laat zien gebeuren er ook hele bijzondere dingen. Al in 2018 sprak God voor het eerst tegen me over dansen. Iemand zag een beeld waarin ik danste - met mijn armen wijd rondjes draaide als een kind - in groene weide (Psalm 23) Ik had toen geen idee wat ik daar mee moest. Later was er iemand die een beeld deelde wat ze had gehad met de groep in het algemeen en God zei : Toen je een baby was heb ik Ik je opgepakt en heb ik met je gedanst. Ik wist dat Hij tot mij sprak. Kort daarvoor had God een geboorte trauma bij mij open gelegd en mij genezen. In de blog Samen dansen heb ik al geschreven geschreven dat God toen al bezig was met mij over dansen. 

Op een gegeven moment lied God me mij en Hem "zien" (ik zie geen plaatjes maar een soort beeld in mijn gedachten) op een koord, Hij zei dat ik mijn ogen alleen gericht moest houden op Zijn ogen, zelfs niet op Zijn handen, alleen op Zijn ogen. Weken kwam steeds dit beeld weer bij me boven en was het of Hij zei : Kijk naar Mijn ogen, blijf naar Mijn ogen kijken, zo kom je hier doorheen. Ik schreef daar over in de blog Zien wat het word

Op een gegeven moment zat m'n hoofd zo vol dat ik op m'n fiets gestapt, regelmatig heb ik daar hele gesprekken met Papa en juist omdat ik dan bezig ben kan ik het veel dichterbij laten komen. Terwijl ik daar door de polder reed was het weer alsof Hij mijn aandacht trok met Zijn ogen, van een afstandje. Van een afstandje vind ik dat ook helemaal prima, net als op dat koord, dat voelt veilig. Maar Hij kwam steeds dichterbij en ik begon het wat ongemakkelijk te vinden, maar Hij bleef liefdevol oogcontact met mij zoeken. Ik vroeg hoe dichtbij Hij eigenlijk was en Hij zei : M'n arm ligt om je heen, en Hij lachte liefdevol. Oei dat is wel heel dichtbij. Ik zei dat ik het best eng vond, zo dichtbij, en ik begreep niet waarom. Hij was toch veilig voor mij ? 

Toen vroeg Hij me op Zijn voeten te gaan staan, en ik moest denken aan hoe een kind zijn voeten op de voeten van papa of mama zet en zo mee loopt. Mijn eerste reactie was : Maar dat is toch veel te zwaar !  Ineens realiseerde ik me dat ik het eng vond om in Zijn ogen te kijken door het beeld dat ik van mijzelf had. Zijn beeld en mijn beeld kwamen niet overeen en dat gaf frictie. 

Ik schaamde me voor mijn lichaam, ik was boos op mijn lichaam, mijn lichaam paste niet in mijn plaatje van wat een lichaam zou moeten zijn (ook al heb ik ook geen idee van wat het dan wel zou moeten zijn) Zijn liefdevolle antwoord was : Ik ben sterk. Hij kon mij wel dragen. Daarna was het weg, maar het had behoorlijk wat in mij los gemaakt, en ook dat bleef weer weken bij me, er was er die vraag in mij : durf ik het aan om op Zijn voeten te gaan staan ? En dan proefde ik weer Zijn verlangen om samen met mij zo te dansen. 

Op Zijn voeten gaan staan houd in dat Hij het ritme en de passen bepaalt en zet, Hij krijgt de volledige leiding. Alleen op die manier kunnen we volmaakt samenvloeien in één dans, gefocust op elkaar door oogcontact, stralen, genieten, blij zijn. In de vroege ochtend van 1e Pinksterdag ging dit beeld verder : Ik stond op Zijn voeten en we danste, ik schaterlachte het uit, dolle pret, volmaakte vreugde, compleet veilig, het was vertrouwd veilig op Zijn voeten en mijn handen stevig in Zijn handen. Hij liet me niet los. Onbevangen was het woord dat bij me opkwam.  

Ik moest denken aan Psalm 23:4 "Al ging ik ook door een dal vol schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen, want U bent bij mij...." Het was of Hij zei : Ik dans met jou door dat dal, door die donkere enge kloof tussen de rotsen. (Ik heb ooit een uitleg gehoord van dit dal en het is een nauwe doorgang tussen de hoge rotsen waar geen licht komt.) Hij zei : Ik zie de uitgang en ik dans je daar heen en Ik breng je eruit. Het was of Hij zei : Laten we dansen. Ik heb niet zo veel met Nederlandse muziek en zeker niet de seculiere maar ik wist dat ik deze zin moest opzoeken en vond  Laten we dansen, en het ging om het eerste stukje : "Ik ben hier als je me nodig hebt, hier als je me zoekt. Pak m'n hand vast nog een keer, nog één keer op verzoek. Laten we dansen tot je voeten niet meer kunnen. Dansen tot het licht wordt en opnieuw beginnen. Laten we dansen." Tegelijk moest ik denken aan het lied Dansen in de regen, een lied wat ik een paar dagen daarvoor had gezien en wat enorm bij me binnen was gekomen, vooral de woorden : "Je hoeft niet te schuilen. Je hoeft niet te schuilen voor het leven. Zoek je geluk maar bij de Levende. Als de wolken huilen, hoef je niet te schuilen, maar mag je leren dansen in de regen." En terwijl dit allemaal gebeurde goot het buiten van de regen......

Jezus bood mij aan te leren dansen in de regen, op Zijn voeten, in Zijn armen, Zijn handen die de mijne stevig vasthielden. Zijn ogen, Zijn hele gezicht lachte terwijl Hij naar mij keek en me onbevangen zag stralen en genieten terwijl we danste. 

Ik moest denken aan dansles, leren, ontwikkelen, het doen en doen en nog eens doen, steeds weer opnieuw. Genieten van de dans en ondertussen is het ook een oefening, het je volledig eigen maken zodat het iets natuurlijks word. Ook dit is wat ik beschreef in de blogs Eng maar goed en Eng maar goed (vervolg) eng maar goed, ik durf nu te zeggen : Ja Heer ik wil leren dansen, dansen met U in de regen en er zo van genieten dat ik niet meer gehinderd word door de regen en de donkere rotsen die me overschaduwen in het dal van de schaduw. Dat vers uit Psalm 23:4 gaat verder met woorden die God al zo vaak ik mijn gedachten heeft gebracht en waar ik me aan vast mocht houden "....Uw stok en Uw staf die vertroosten mij." en vers 5 "U maakt voor mij een tafel gereed voor de ogen van mijn tegenstanders." Dan moet ik weer denken aan Louie Giglio's (Engelstalige) preek: Don't give the enemy a seat at your table. De Heer richt voor ons die dis aan voor de ogen van onze vijanden maar wij hebben ook een verantwoordelijkheid die vijand niet aan onze tafel toe te laten. 

Als mijn ogen gericht zijn op de ogen van Jezus, mijn voeten staan op Zijn voeten en mijn handen in Zijn handen kan ik geen oog hebben voor wat om mij heen gebeurd, kan de boze geen oogcontact met mij maken en me niet afleiden. Met dat ik ik dit schrijf valt het kwartje : het gaat om oogcontact ! Helemaal opgaan in de Ander, of een ander, aan mij de keus.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Woede (vervolg)

 Ik vind dit onderwerp woede zo lastig om er echt naar te kijken, ik loop er liever van weg. En dan kijk ik een andere filmpje van Jan Sjoerd Pasterkamp in de serie Demonie & bevrijding en daarin zegt hij : waarom vertel je het niet aan God, Hij weet het allang en Hij valt echt niet van z'n troon af hoor.  Hij zegt : de meeste mensen zijn bang hun diepste gevoelens aan God te vertellen. Ik realiseerde me dat hij daar zeker een punt kan hebben, maar eigenlijk ben ik nog het meest bang om er zelf naar te kijken, het liefst wil ik het niet weten want dan moet ik er ook iets mee gaan doen. Weten geeft verantwoordelijkheid. Eigenlijk is het je kop in het zand stoppen, want hopen dat wat je niet ziet er niet is dat is een leugen. 

O Heer help.....ik ben bereid een heleboel dingen onder ogen te zien, dat heb ik denk ik ook gedaan, maar mijn lichaam vind ik een hele lastige. God begon me voor mij zomaar uit het niets, volkomen onverwacht dingen in herinnering te brengen die linkte het lichaam. Voor Hem was het denk ik niet zomaar uit het niets, Hij zal er wel naar toe hebben gewerkt, maar het was mij niet opgevallen. Een ervan wil ik hier delen. Als tiener zag ik mijn moeders vergroeide zeer regelmatig naakt omdat zij niet in staat was zichzelf helemaal af te drogen, ze had mijn hulp nodig voor haar klompvoet (het gevolg van medisch ingrijpen waarbij een varkenspees in haar van geboorte gezonde voet was gezet) haar tenen lagen over elkaar heen en het was belangrijk daar goed tussen af te drogen maar door haar slechte rug kon ze daar niet bijkomen. Ik weet niet hoe zij zich bij haar lichaam voelde, en zoals met zo veel dingen ging mijn verstand op nul en deed ik gewoon wat ik moest doen. Doordat God het terug bracht in mijn herinnering ontdekte ik dat er afwijzing in mijn hart zat, en dat had woede in mij opgewekt.

Als eerste mocht ik de artsen vergeven die mijn moeder lichaam zo verminkt hadden, maar ook God vergeven dat mijn moeder polio had gehad en dat ze als gevolg daarvan in die medische molen kwam waarin dit gebeurt was. Maar wat ook heel veel invloed op mijn moeders lichaam heeft gehad was mijn geboorte, uren van persen terwijl ik er niet op de natuurlijke wijze uit kon komen omdat ik niet in de baarmoeder zat maar erbuiten. Ik schreef daar de blog Bijzonder over. Mijn moeder was zwaar getekend door het leven, geestelijk en lichamelijk. God ging weer een stukje dieper om mij meer inzicht te geven in mijn eigen onderbewustzijn en denken, patronen waar ik mee af moest rekenen, erkennen, en wat ik nog wel het lastigste vond er woorden aan geven, vergeven. Het was allemaal te beredeneren, maar daarmee kijk je niet naar wat er werkelijk zit, wat er onbewust speelt, en dan heeft het de ruimte om verder te etteren en breekt het je vroeg of laat weer op. Wonden moeten goed schoon gemaakt worden willen ze op een gezonde manier genezen.

Dit hele gedoe maakte dat mijn eetgedrag weer flink uit de bocht vloog en ja dat maakte me eigenlijk ook best kwaad. Heer ben ik boos op mijn eigen lichaam ? Kwaad omdat mijn lichaam functioneerde naar Gods scheppingsorde : als je er meer instopt dan het verbruikt slaat het het op in de vorm van kilo's die je niet wilt hebben. Die boosheid is dan zo onterecht. Het is zo dubbel, een slanker lichaam vind ik eigenlijk ook best een eng idee (vanwege het onbekende) en een dikker lichaam daar word ik inmiddels dus boos om. Er is een marge van een kilo of vier waartussen ik heen en weer blijf hobbelen maar dat ervaar ik niet als prettig. Heer U heeft mij daar toen onder gebracht nadat ik 30 kilo was afgevallen nadat U me genas van een eetstoornis, en daar wil ik eigenlijk naar terug omdat dat goed is voor mijn lichaam.  Pffffff, Heer ik word hier zo moe van, en ik realiseer me dat boze wil dat het me moedeloos maakt, dat ik opgeef, Hem opgeef, maar dat ga ik dus niet doen.  Heer als U mij hier doorheen leidt, dan wil ik hierin ook U volgen omdat ik weet dat U weet wat U doet. Regelmatig liet Hij me wakker worden met een zin uit het lied Nimmer alleen van Joke Buis: Nimmer zal Hij u verlaten, nimmer laat Hij u alleen.  Steeds weer was het of Hij zei : Ik ben erbij, Ik weet het, Ik zie je, Ik houd je vast, houd Mij vast, je komt hier doorheen. 

Ik weet dat God mij dit lichaam gegeven heeft, dat Hij het met heel veel liefde en zorg heeft geformeerd in de schoot van mijn moeder. Ik moet erkennen dat ik er niet zo heel zuinig en verstandig mee om ben gegaan, gewoon niet eigenlijk. Dat heeft natuurlijk consequenties, ook als er vergeving is zijn de gevolgen niet weg, maar dan is God daar wel om je te helpen daar mee om te gaan en dat vind ik in de praktijk een hele lastige. Soms denk ik wel eens : Heer moet dit, wat heeft dit voor nut ? Ik snap dat "oud vuil" opgeruimd moet worden zodat er genezing kan komen.....ach misschien is dit dan ook wel weer iets waar U dan doorheen kan werken om een ander te zegenen, maar ik vind het een pittige en soms maakt het me heel boos en stop ik het weer weg onder een laag eten zodat ik er maar niet naar hoef te kijken. En ja, ik zie verschil, God vraagt mij regelmatig : Zie je het verschil ? Inmiddels begint het me inderdaad zelf ook op te vallen : Ja Heer ik zie het verschil en ik weet dat dat Uw werk is, het is dus allemaal niets voor niets. 

Heer help me eerlijk naar mijn woede te kijken, help me er woorden aan te geven zodat ik het aan U kan vertellen en er met U samen naar mag kijken, mag vergeven, vergeving mag ontvangen, mag leren omarmen en accepteren, op waarde mag leren schatten, het mag leren niet alleen maar te beredeneren, maar het ook zo mag leren voelen, mag leren liefhebben dat wat ik zo moeilijk vind om ervan te houden, mijn lichaam. Help me Heer ook in dit proces te volharden, dank U wel dat U volhard en het nooit opgeeft, mij niet opgeeft.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Woede

De afgelopen weken heb ik geschreven over hoe God met me bezig ging over dankbaarheid en blijdschap. Maar die blijdschap daar haperde het nogal eens aan, God liet me zien dat ik nog veel te veel in mijn hoofd zit, in voldoen aan de regeltjes omdat het zo hoort, dat is wettisch en geeft eerder gelatenheid dan echte vreugde (geïnitieerd door Heilige Geest) Toen ik m'n blog Hoop weer las en ik de tekst aanhaalde die in mijn ouderlijk huis aan de muur hing : geduldig zijn in de verdrukking, was nu eigenlijk een houding van geduldig zijn in het genezingsproces, door de oude pijn heen om genezing te ontvangen, dat ook willen en nastreven want ik wil zo graag alles wat Hij voor mij heeft ontvangen van Hem. Maar het gemis van de vreugde daarin begon te knellen. 

Ik vroeg God wat daar de wortel van was en het antwoord was nou niet bepaald wat ik verwachte : woede. Woede ?!?! Heer wat dan, waar dan, waarom?? Woede die zich tegen mijzelf keerde en die zich in de vorm van overeten.....weer was dat struikelblok opgedoken, en ja daar was ik niet heel blij van geworden., misschien inderdaad ook wel onbewust boos. Ik ontdekte wel dat aan de woede ook een component angst zat, angst voor het onbekende, het nieuwe dat God voor me heeft en wat ik diep van binnen ook doodeng vind, terwijl ik het ook zo graag wilde hebben, zo dubbel.

Is het woede omdat het zo anders gaat dan.....  - het duurt langer en het is intensiever, ook al zie ik ook dat het zo goed is, dat het nodig is en dat het  Zijn liefde is die me deze weg laat gaan - Woede omdat er steeds weer dingen boven komen  - dingen die ik niet meer wist , en die ook niet fijn zijn om weer te herinneren - omdat God ze ziet en aanwijst omdat Hij weet dat het opgeruimd moet worden zodat de boze geen legale grond meer heeft om me daarin aan te vallen. Woede om er steeds weer doorheen te moeten, ik begreep het eigenlijk niet.

Ben ik dan boos op U God ? Ik mag toch helemaal niet boos zijn, zeker niet op U. U bent zo goed voor mij, U heeft toch het beste met mij voor, U houd van mij, daar ben ik wel van overtuigd. Maar als U dit zegt wil ik het als waarheid aannemen, want ik weet uit ervaring dat U altijd gelijk hebt. Laat me dan maar zien hoe het zit, legt U de wortels maar dieper vrij.

Ik had in die tijd onderwijs van Jan Sjoerd Pasterkamp geluisterd wat voor mij enorm leerzaam was : Demonie & Bevrijding en een zinnetje van hem  kwam terug in mijn gedachten : wordt maar eens een keertje flink boos. Ik mag dus boos zijn....... In Efeze 4:26 staat  "Word boos, maar zondig niet, laat de zon niet ondergaan over uw boosheid." Word boos, Jezus werd soms ook boos op onrecht. Maar laat ik dan ook wel boos zijn op het juiste, Hij liet me zien dat ik niet boos was op Hem en Zijn proces in mijn leven boos was, maar dat teleurstelling en twijfel wel op de loer lagen. Hij liet me zien dat ik ook niet boos op mezelf hoef te zijn omdat ik tekort schiet en niet aan de regeltjes voldoe. Hij vraagt mij niet aan regeltjes te voldoen. Ik kan daar ook niet aan voldoen en hoef ook niet te voldoen, Jezus heeft voldaan voor mij aan het kruis op Golgotha en ik heb door geloof Zijn offer aanvaard., in Hem ben ik rechtvaardig verklaart. Door Zijn genade heeft Hij voldaan.

Ik zou boos moeten zijn op de boze die zo gemeen en slinks is en mijn leven - of in ieder geval delen van mijn leven - in zijn grip probeert te houden. Die het liefst wil dat ik dom en onwetend blijf over rechtmatige gronden waarop hij kan inspelen om mij gevangen te houden in zijn netten, hij wil dat ik me overweldigd voel door zijn gebrul en niet durf op te staan om mijn grenzen te verdedigen, gelatenheid omdat ik er diep van binnen niet van overtuigd ben dat ik in staat ben dit gevecht te winnen. Maar God zegt : Ik ben jou kracht, met Mij kan je alles aan en hoef je je niet bang te laten maken.

Verkeerd gerichte  woede ontneemt de ruimte aan vreugde, vreugde die het gevolg is van dankbaarheid in elke situatie, vertrouwen dat Hij echt van mij houd en dat elke situatie waar ik in zit onderdeel is van Zijn perfecte plan met mijn leven, volharding in die overtuiging ook als de situatie niet veranderd. Ik moest denken aan het boek Goed voelen waar ik eerder ook een gelijknamig blog over schreef. Achterin dat boek staat een bijlage waarin de basisemoties in diverse intensiteiten worden beschreven en daar stond iets wat mij aan het denken zetten. Boosheid - woede heeft ook kracht in zich, kracht die je op een gezonde manier kunt leren gebruiken. Ik moest ook weer denken aan het onderwijs van Audrey Mack over "standing up on the inside" naar aanleiding van Mattheus 11:12, ik schreef daar over in mijn blog Regeren. Stel een grens en zeg : tot hier toe en niet verder ! Ik herinnerde me dat ik toen tegen God had gezegd dat ik die boosheid, die kracht niet in mezelf had en dat ik Hem gevraagd had me een heilige boosheid te geven om op te staan tegen de boze, maar had dat nog niet echt ervaren, had het daarmee te maken ?

Soms lijken dingen een onmogelijke spagaat, dankbaarheid over een situatie en tegelijk opstaan tegen de boze en je grenzen aangeven en bewaken, maar ik geloof dat Hij het in me uitwerkt, me helpt, het me leert, me Zijn weg wijst.

God bracht een lied in mijn gedachten Hurt by hurt Pijn word opgebouwd situatie voor situatie, zo gaat het een muur vormen, maar ook het afbreken gaat situatie voor situatie, alles tegelijk zou ik niet aankunnen. Daarbij is het belangrijk dat ik situatie voor situatie ga zien waarom ik reageer zoals ik reageer en verantwoordelijkheid ga nemen voor mijn eigen aandeel daarin en dat met God ga schonen en ga reageren op Zijn leven gevende manier zodat daar genezing kan komen. De zin die steeds maar bij me opkwam was : Hurt by hurt, You healed them all one hurt at a time. (Pijn bij pijn, U genas ze allemaal, één pijn per keer) en dat is wat ik zie gebeuren in mijn leven. Ik herinnerde me dat God tegen mij had gezegd in 2016 : Ik zie jou en Ik wil jou hart genezen. Hij wil niets liever dan in Zijn liefde voor mij mijn hart genezen, en Hij gaf zelfs nog meer, ik ontving ook genezing in mijn lichaam.

Kijken naar het hoe en wat van woede was niet leuk, ik schrok er wel een beetje van eigenlijk toen Hij dat benoemde, het was verwarrend, maar het heeft me weer laten zien dat er nog meer bewustwording en bewustzijn nodig is in mijn leven. Bewust blijven, genadig zijn naar mezelf, tekortkomingen en je verkeerde denken (ook als het onbewust was) belijden en ons bekeren, je ervan afkeren. Hij staat klaar om te vergeven en zo worden er deuren voor de boze gesloten en hem legale grond ontnomen om mij Zijn kind daarin langer gevangen te houden. Bewustzijn van Hem en Zijn weg en manier, maar ook bewustzijn van de slinkse manieren van de vijand. Het is goed te weten met welke vijand je te maken hebt in de strijd maar nog belangrijker te weten hoe je er zelf voorstaat en door Wie dat mogelijk is gemaakt, en alles wat je in Hem hebt in te zetten tegen de vijand.

Nadat ik gestopt ben met de post en er meer ruimte kwam qua tijd hebben mijn vriendin en ik onze studie naar aanleiding van het boek van Robert Henderson,  De hemelse rechtbanken weer opgepakt, ik ben er zo blij mee. Ook al had dat bijna 1,5 jaar stil gelegen, we merkte daar niets van, zo soepel vervolgde we onze studieochtenden weer, zo bijzonder. Dank U wel Heer dat U deuren hebt geopend om dit weer op te kunnen pakken en meer te leren over gebed en over legale gronden. waarop de boze recht heeft om ons aan te vallen, en hoe we die deuren kunnen sluiten. U bent zo goed, U wilt niet dat Uw kinderen onwetend zijn.

Ik heb zo'n vermoeden dat dit onderwerp nog niet klaar is dus waarschijnlijk wordt vervolgt.

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Danken voor alles

Ik dacht na vier blogs gerelateerd aan het boek Van kramp naar kracht, dat ik er nu wel genoeg over geschreven had maar dat dankbaar zijn en God danken in/voor alles blijft me maar bezig houden. Opeens viel me ook iets op in Filippenzen 4:4-7 "Verblijd u altijd in de Heere, ik zeg het opnieuw : Verblijd u. Uw welwillendheid zij alle mensen bekend. De Heere is nabij. Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God, en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus." 

Bidden en smeken, dat klinkt zo logisch als de nood van je hart je tot de lippen staat, je geen menselijke oplossing meer ziet. Maar de houding van ons hart maakt het grote verschil, Spreuken 4:23 " Bescherm je hart boven alles wat te behoeden is, want daaruit zijn de uitingen van het leven." is een tekst die zo enorm vaak bij mij boven komt. Ook bij danken gaat het om de motivatie in mijn hart, dank ik om verandering te zien, liefst zo snel mogelijk. Of dank ik omdat ik oprecht dankbaar ben voor de situatie die zo moeilijk is omdat ik wéét dat ook hierin Hij van mij houd en dat ook dit in Zijn plan past en dat Hij alles zal doen meewerken ten goede als ik geloof.

Deze houding van dankbaarheid en je verblijden in Hem in elke omstandigheid zet de deur open voor Gods vrede die ons verstand te boven gaat. Nu moet ik bekennen dat ik niet zo sterk ben in stil zijn, toch weet ik dat God mij de opdracht heeft gegeven te soaken, dat is onder andere je denken stil zetten. Ik kwam in die tijd iets moois tegen over  De kracht van Bijbels mediteren ook dat gaat om stil zijn en je gedachten richten op Jezus, net als bij soaken. Ook al zijn het hele verschillende insteken, het draait beide om stil worden en je op Jezus richten en dat geeft rust, vrede, intimiteit, dé plaats waar vanuit Hij kan werken in ons leven, in ons hart, in de situaties waar wij bij betrokken zijn.

De vrede van God is de bescherming van mijn hart en gedachten als ik al mijn zorgen door gebed en smeking met dankzegging bekend ga maken bij God. Dankzegging brengt vrede. Filippenzen 4 gaat verder in vers 8 "Verder broeders, al wat waar is, al wat eerbaar is, al wat rechtvaardig is, al wat rein is, al wat lieflijk is, al wat welluidend is, als er enig deugd is en er iets prijzenswaardigs is, bedenk dat." Het is dus van groot belang waar ik mijn gedachten op los laat, mediteer dus eigenlijk. Constant je bewust zijn van je denken dus, consequent zijn ook daarin, maar hoe makkelijk gaan gedachten hun eigen weg.... 

Eigenlijk spreekt de Bijbel ook vaak over dingen doen met je hele hart. Mattheus 22:37 zegt "Jezus zei tegen hem : U zult de Heere, uw God liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand." Marcus 12:30 "En u zult de Heere, uw God liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht. Dat is het eerste gebod." Spreuken 3:5-6 "Vertrouw op de Heere met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Hij je paden recht maken." David bid in Psalm 119:10 "Ik zoek U met heel mijn hart, laat mij van Uw geboden niet afdwalen."

Er staan zoveel teksten in de Bijbel over het hart, Spreuken 4:24 zegt "Bescherm je hart boven alles wat te behoeden is, want daaruit zijn de uitingen van het leven." En dan lees ik in Psalm 119:111 "Uw richtlijnen zijn mijn eeuwig bezit, ze zijn de vreugde van mijn hart." of Mattheus 5:8 "Gelukkig wie zuiver van hart is, want zij zullen God zien." Je hart en gedachten zuiver houden, dat moet je actief doen, dat gaat niet vanzelf, voor mij is dat een proces van bewustzijn en constant bewustwording, groei en ontwikkeling. 

Spreuken 4:20-22  heeft nog een hele goede raad "Mijn zoon, sla acht op mijn woorden, neig je oor tot wat ik zeg. Laat ze niet wijken van je ogen, bewaar ze in het binnenste van je hart. Ze zijn immers leven voor wie ze vinden, en genezing voor heel je vlees." Als ik me alleen richt op Gods Woord , op Jezus, op Zijn aanwezigheid door Heilige Geest door meditatie, door soaken, ervaar ik Zijn vrede, ben ik in staat te horen wat Hij tegen me wil zeggen, kan ik de liefde die ik voor Hem heb naar Hem uitspreken, ontstaat er een gesprek. Om een relatie gezond te houden moet je in gesprek blijven, dat vraagt tijd en aandacht, het is goed daar bewust tijd voor te reserveren, zeker in het drukke leven van alle dag. 

Psalm 86:11 "Wijs mij uw weg, Heer, laat mij wandelen op het pad van uw waarheid, vervul mijn hart met ontzag voor uw naam." Als ik over dit vers nadenk word ik dankbaar, dat zo'n grote God naar mij omkijkt, mij wil helpen en leren Hem te danken in en voor alles. Dat te doen met mijn volle verstand, Hij vraagt mij niet geen vragen te hebben, Hij vraagt mij Zijn liefde en Zijn goede plan en intenties te vertrouwen. 

Diep van binnen wil ik niets liever, maar de Bijbel zegt ook in Jeremia 17:9 "Arglistig is het hart, boven alles, ja, ongeneselijk is het, wie zal het kennen ?" en dat arglistige hart daar worstel ik nog wel eens mee. Dat bracht me bij God danken voor het hart dat Hij me gegeven heeft, Hij weet wat daarin is, dat heb ik al zo vaak mogen ervaren in mijn wandel met Hem, hoe Hij me in situaties brengt waarin ikzelf ontdek wat er in mijn hart is, terwijl Hij het al lang wist, en toch van mij hield. 

Ik vind deze weg van dankbaarheid voor de moeilijke dingen, de moeizame relaties, best een uitdaging Heer, maar U houd van mij met alles wat in U is en U hebt een verlangen in mij gelegd om van U te houden met elke vezel van mijn wezen. Ik mag leren steeds meer vastberaden te volharden, me uit te strekken naar U alleen, en zo te groeien. Dan moet ik denken aan een zin uit opwekking 488 De kracht van Uw liefde : Heer, ik kom tot U, neem mijn hart verander mij, als ik U ontmoet vind ik rust bij U.......Houd mij vast, heel dicht bij Uw hart. Ja Heer breng mij  met een dankbaar hart, heel dicht bij Uw hart.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

De ladder op klimmen

Ik kauw nog even verder op wat ik las in Van kramp naar kracht, dit boek maakt heel veel in mij los, wat ik daar lees resoneert met Gods Geest in mij die al zoveel dingen eerder in mijn proces heeft aangetipt, maar ook hele diep weggestopte herinnering nieuw leven in lijkt te blazen.  De schrijver Merlin Carothers verteld over een beeld wat hij van God krijgt over de lucht die heel mooi en vol licht is. Daarboven een zwarte compacte zwarte wolk waarachter je niets kan zien. Een ladder vanaf de grond rijkt tot in de zwarte wolk. Mensen staan te wachten op hun beurt om die ladder te beklimmen omdat ze hebben gehoord dat er boven die zwarte wolk nog veel mooier zou zijn. Iemand klimt snel omhoog en bereikt al snel de zwarte wolk maar die persoon valt naar beneden. In de wolk was ie alle gevoel voor richting  verloren. Uiteindelijk mag de schrijver zelf naar boven klimmen, in de duisternis van de wolk kon hij de macht ervan voelen, Stap voor stap ging hij door en ineens zag hij het helderste licht dat hij ooit gezien had. Zolang hij naar het licht keek kon hij zonder problemen op de zwarte wolk lopen, als hij naar de wolk ging kijken zakte hij er doorheen. 

God legde hem uit dat het onderste licht het gebied is waar vele christenen in leven en dat heel normaal vinden. De ladder is de ladder van lofprijzing. Mensen die hun geloof verliezen glijden terug en bezeren anderen die de hoop koesteren een weg te vinden om voortdurend in vreugde en lofprijzing te leven.  Degene die door de moeilijke periode (zwarte wolk) heenkomen bereiken een nieuwe wereld en worden zich ervan bewust, dat het leven dat ze eerst als normaal beschouwden niet te vergelijken is met het leven dat Ik bereid heb voor degene die Mij prijzen en geloven dat Ik zorgvuldig over hen waak.

Bij de ladder moest ik gelijk denken aan Jacob en een blog wat ik schreef over je geen zorgen maken : Stop worrying ! Als we ons zorgen maken is er geen ruimte voor dankbaarheid en lofprijs en aanbidding. Je kan niet God groot maken en je zorgen maken tegelijk. Door de zwarte wolk heen zei me iets over volharden, mijn thema dit jaar. 

Als beschrijving van het gebied boven die zwarte wolk verwijst de schrijver naar Efeze 1 en 2. Ik vind de verzen 17-23 van hoofdstuk 1 een heel mooi gebed wat ik ook regelmatig bid, Heer geef mij een Geest van wijsheid en openbaring in het kennen van Hem, verlichte ogen van mijn verstand, om te weten wat de hoop van Zijn roeping is, en wat de rijkdom is van de heerlijkheid van Zijn erfenis in de heiligen. Wij mogen vragen, we mogen leergierig zijn, de Bijbel roept er ons toe op. Zo bid ik ook regelmatig : Heer open mijn geestelijke ogen en oren, ik wil alles horen en zien wat U me wilt laten horen en zien, ik wil U dieper kennen, naar het Licht blijven kijken.

Die ladder van losprijzen, dankbaar zijn, God danken ook voor de moeilijke dingen is voor mij een proces van bewust worden, bewust kiezen, hoe vreemd het ook klinkt het gewoon te doen en niet één keer maar het te blijven herhalen. Het viel me op dat je zo heel makkelijk de hele dag momenten hebt dat je loopt te bidden zoals 1 Thessalonicenzen 5:17 ons oproept te doen. Wat is er veel om God voor te danken door de dag heen, en ja als ik erin volhard word ik er blij van. Wat ik ook merkte is dat het me door die moeilijke momenten heen help.

Degene die me al een tijdje volgen weten van mijn weg met eten die niet altijd vlekkeloos is. In mijn zoeken en stoeien met dit alles kwam ik een filmpje tegen van Cornelis van der Dussen waar hij spreekt over Alles werkt mede ten goede Hij zei iets heel moois : bevrijding (maar ik denk dat dat ook voor genezing geld)  is ook een groeiproces, verandering van denken, jij moet in je denken de baas worden. Dat deed me denken aan de blog : Regeren. Ik wist dat God me vroeg, durf je dat laatste stuk ook met Mij te gaan, je angst dieper loslaren, je dieper aan Mij overgeven, je helemaal laten doordrenken, soaken in Mijn Heilige Geest Ik schreef daar al wat over in de blog Knipoogje (vervolg) er is maar één manier, mijn oog alleen maar op Hem gericht houden.

Vaak ging het minder met eten als ik niet alert was op wat er bij mij vanbinnen gebeurde als reactie op wat ik las of keek, als ik doorstoomde in plaats van even stil stond en de tijd nam om goed te kijken wat er bewoog en wat het me wilde zeggen. God leerde me om dan gewoon even te stoppen met waar ik mee bezig was en heel bewust Hem te gaan danken dat er iets in me roerde, Hem danken dat ik het niet wist, Hem danken dat ik de neiging had om te gaan eten, Hem danken dat mijn lijf eng aanvoelde, Hem danken dat Hij het wel wist, Hem danken dat Hij het verlangen in me had gelegd om hier met Hem doorheen te gaan, Hem danken dat mijn volwassen Danielle weet dat Hij te vertrouwen is, Hem te danken dat Hij mijn kracht is. Dan ging ik heel bewust muziek luisteren en meezingen, Hem grootmaken, net zo lang tot ik weer rustig werd. 

Het vroeg en vraagt en zal altijd volharding blijven vragen denk ik, niet verslappen. Bewustzijn, bewust kiezen om actief te rusten in, en mezelf over te geven aan Hem.

Toch is een leven van  lofprijzing en aanbidding geen truckje.  Het is niet zo van : Als ik dat doe zorgt U dat alles wordt opgelost. Het leven van lofprijs en aanbidding draagt ons door het leven heen, wat de omstandigheden ook zijn. Met dat ik dit schrijf bedenk ik me dat ik dat in het leven van mijn moeder ook heb gezien, ze strekte zich daar met vallen en opstaan naar uit. God kan werken in een dankbaar hart dat voor Hem open staat, dat op Hem gericht is, Hij kan het reinigen en heiligen van foute motieven en een dubbele agenda. Het is sterven aan jezelf en Hem in en door  jou laten leven, jij word minder, Hij wordt meer, zoals Johannes 3:30 zegt "Hij moet meer worden , maar ik minder"

Openbaring 19:5-6 "En er kwam een stem uit de troon, die zei : Loof onze God, al Zijn dienstknechten, en die Hem vrezen, kleinen en groten ! En ik hoorde zoiets als een geluid van een grote menigte en als een gedruis van vele wateren en een geluid als van zware donderslagen : Halleluja, want de Heere, de Almachtige God, is Koning geworden." 

Hem komt altijd al onze lof en eer toe, ongeacht onze omstandigheden. Nee dat is niet altijd makkelijk, klinkt niet altijd logisch. Voor mij is het een keuze geworden en daar moet ik mezelf nog wel eens aan herinneren moet ik er eerlijk bij zeggen. Als dit Zijn manier is dan wil ik op Zijn manier leven, Hij is mijn maker, Hij kent mij beter dan wie dan ook, zelf beter dan ik mijzelf ken. 

Ik vond het best spannend om hier over te bloggen want ik realiseer me dat het flink kan prikkelen en ervoor kan zorgen dat het bij de lezer de stekels overeind kan zetten, dat is alles behalve mijn bedoeling geweest. Naar Gods opdracht heb ik alleen gedeeld wat Hij deed en doet in mijn leven. Het is mijn interpretatie, mijn weergave van mijn beleving van mijn leven met Hem. Het boek is nog verkrijgbaar en absoluut de moeite waard om Zijn verslag uit de eerste hand zelf te lezen en laat Heilige Geest Zelf jouw laten zien wat Hij daardoor tot je te zeggen heeft. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem.