Zoeken in deze blog

dinsdag 27 februari 2018

Een nieuwe schepping.

Na Pasen 2016 , is mijn kijk op dingen enorm veranderd, prioriteiten veranderde. God gaf  me een verlangen om Hem op de absolute nummer 1 plaats te zetten in mijn leven.
Zonder Hem zou ik absoluut niet meer kunnen leven.
Een hele tijd leken de gewone dagelijkse dingen van het leven zo "onbelangrijk" daar heb ik echt weer een nieuwe balans in moeten vinden.
Ik heb al eerder verteld dat er een enorme "honger" naar Gods woord ontstond.
Hij die zoveel voor mij had gedaan, Hem wilde ik beter leren kennen.

Ik ging veel meer lezen in de Bijbel en boeken gerelateerd aan de Bijbel en het leven als christen (als je op het woord boeken klikt kom je op een pagina waar ik die boeken heb vermeld)
Ook bekeek ik studies op Family7 en zocht ook op YouTube naar filmpjes waar ik van kon leren.

Ik zoog alles in als een spons.

Zo vond ik een serie met de titel geest, ziel en lichaam van Andrew Wommack, het was een lange serie maar ik wilde mijn tijd er heel graag in stoppen want ik wilde leren, indrinken, groeien.

Deze man legde het voor mij zo duidelijk uit dat ik dit principe voor het eerst echt begreep. 
We zijn een geest, 
We hebben een ziel 
En wonen in een lichaam.
Onze ziel is onze "verbinding" tussen onze geest en ons lichaam. 


De keuze is aan ons waar onze ziel zich het meeste mee zal verbinden.
Kiezen we voor ons lichaam dan zullen onze zintuigen (horen, zien, ruiken, proeven, voelen) heel veel invloed op ons hebben. 
Maar als wij ervoor kiezen om ons meer met onze geest te verbinden dan zal die meer invloed op ons hebben.

Ik geloof wat de Bijbel zegt dat God met Zijn Geest in de mens komt wonen die zich voor Hem open stelt, dat Hij die mens zal leiden als die mens dat wil.
En ik wil dat heel erg graag !
Dan zal ik zelf heel bewust moeten kiezen waar ik mijn ziel mee verbind.

2 Korintiers 5:17 zegt "Want ieder mens die één geworden is met Christus, is door God helemaal nieuw gemaakt. De oude mens is verdwenen. Er is een hele nieuwe mens ontstaan."

Maak ik nu nooit geen fouten meer ?  

Helaas meer dan me lief is moet ik eerlijk toegeven, maar ik zit in een leerproces, en dat proces zal de rest van mijn leven doorgaan, waarin ik steeds meer van Hem mag leren en daardoor meer zal leren leven zoals Hij het bedoelt heeft. 

Ik kies ervoor mijn ogen op Hem gericht te houden, en soms voelt dat soms als een wanhopige poging omdat ik mezelf regelmatig zo verschrikkelijk tegen val.
Maar de Bijbel zegt dat er in Hem geen veroordeling is, Romeinen 8:1 zegt "Dus wie in Christus Jezus zijn, worden niet meer veroordeeld"
Maar dit weten en mijn gevoel liggen regelmatig zo verschrikkelijk ver uit elkaar, toch wil ik me aan deze waarheid vast houden. 

Ik BEN een nieuwe schepping, en ben ONDERWEG.
Ik vind het een hele boeiende reis moet ik zeggen.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.






zaterdag 24 februari 2018

Zichtbaar worden.

Laatst vroeg iemand me hoe het bloggen me beviel, het zag er uit of het me zo makkelijk afging.
Maar schijn bedriegt, het valt me zeker niet mee, ieder blog staat "ingeplant" en gaat dus automatisch  on-line omdat ik wil doen wat God van me vraagt : vertellen over wat Hij gedaan heeft en doet in mijn leven.
Maar ieder keer vind ik het weer eng.

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik het verlangen gezien te worden, misschien wel nog meer om op waarde te worden geschat.

Ik las laatst een hele mooie zin die me raakte "De kern van veiligheid is het besef dat je gezien wordt, dat er oog is voor jouw behoefte", toen realiseerde ik me dat ik me nooit gezien heb gevoelt.

Ieder mens heeft dit verlangen denk ik diep van binnen.
In ieder geval heb ik heel erg mijn best gedaan om op te vallen. 
Hoe ?
Vooral door te doen wat ik dacht dat van me verwacht werd, ik paste me aan, daarin ging ik als kind zelfs zo ver dat ik niet eens meer keek naar wat ik zelf zou willen, met volle overgave deed ik het in de hoop maar gezien te worden.

Later heb ik in therapie wel geleerd om ook te luisteren naar wat ik zelf wilde, m'n grenzen leren aangeven, maar het bleef een leerproces en dat zal het denk ik ook altijd wel blijven.
Het is goed om je steeds bewust te blijven van je grenzen.

Toen  dat  kleine zaadje met het idee om te bloggen werd gepland en  in mij begon dat te groeien, en het idee om te gaan bloggen werd geboren, werd het onderwerp "gezien worden" weer even flink omgewoeld.

Naarmate het meer vorm kreeg en ik ging me realiseren dat ik dan wel erg zichtbaar ging worden sloeg de angst toe.

Een blog is niet voor "alleen vrienden" op Facebook, dat is het icoontje wereldbol, open en bereikbaar, leesbaar voor iedereen die het lezen wil.
Dat is wel héél zichtbaar, wil ik dat, meer nog dúrf ik dat ?
Iedereen kan er een mening over hebben en er een reactie op geven, en meningen zijn soms niet mals. 

Over het algemeen weet ik dat ik inmiddels zo ver ben dat ik me niet zo veel meer aantrek van wat "men" van me zegt, maar ik ken ook nog de momenten dat ik daar helemaal niet zo zeker van ben.
Want soms heb ik heel sterk mijn twijfels en denk ik dat er nog heel wat stukjes muur staan waar ik regelmatig achter wegduik, en ook achter weg wil duiken.
Dat mag ook nog wel, maar het doel is de muur helemaal af te breken want ik hoef me niet te verschuilen, ik mag er zijn.

Wat me vooral heel erg heeft bezig gehouden zijn de mensen waar ik heel veel van hou, mijn man, mijn kinderen, wat als zij me nu gaan afwijzen ? 
Of de mensen waardoor ik misschien toch wel graag gezien zou worden, erkenning van zou krijgen (omdat daar nog pijn zit uit het verleden) 

Ik ging me weer enorm vergelijken met andere mensen (mensen die de dingen zo mooi kunnen verwoorden in hun blogs) ik voelde me niet goed genoeg.

Daarvan kromp mijn hart echt even in elkaar.

Durf ik, wil ik, zó zichtbaar te worden, dat risico te nemen en te doen wat God van mij vraagt - vertellen over wat Hij deed en doet in mijn leven - ?

Ik vertel best hele persoonlijke en soms pittige dingen.
Ben ik bang dat ze me over-geestelijk zullen vinden, ze zullen denken dat ik niet meer met m'n beide voeten op de grond sta.
Dat ze me gek zullen vinden, dat ze me zullen afwijzen zoals ik op school werd afgewezen, werd uitgelachen.
Wat als zij die me zo lief zijn meer afstand van me gaan nemen, zich voor me gaan schamen. 
Zouden ze  me  misschien laten vallen, afwijzen ?
Zal ik niet goed genoeg zijn, zal ik falen.
 
Johannes 12:25 zegt "Die vader of moeder liefheeft boven Mij is Mijns niet waardig,en die zoon of dochter lief heeft boven Mij, is Mijns niet waardig"
Als je dus niet bereid bent alles te geven, ben je niet waard Zijn discipel te zijn.

Maar God heeft zulke bijzondere dingen gedaan in mijn leven, Hem wil ik met heel mijn hart volgen en dienen en dus doen wat Hij van mij vraagt.
Gelukkig zijn dat over het algemeen hele gewone dingen die Hij van me vraagt, zoals een buurvrouw helpen, vriendelijk zijn, zorgen voor mijn huishouden en mijn man, m'n werk bij m'n baas goed doen, maar dit bloggen is een stap verder, dit is veel zichtbaarder en buiten mijn veilige zone.

Ik heb genoeg therapie gehad om me te realiseren dat het een irrationele angst is, ik weet helemaal nog niet of ze mij af gaan wijzen, het is puur mijn angst, een angst die nergens toe leid.
M'n verstand zegt ook dat dat heus niet zal gebeuren, en als het wel gebeurd, wat dan ?

En dan hoor ik weer Gods zachte stem die tegen mij zegt: kind wees niet bang, Ik ben bij je, Ik hou je vast, Ik help je.

Verschillende keren werd ik wakker met een lied in mijn hoofd - of kwamen ze meer uit m'n hart - en als ik dan volgen mijn leesrooster de Bijbel opende was daar steeds de opdracht: maak Mij groot !
Kijk naar Mij en maak Mij groot, vertrouw erop dat Ik ook hierin voor je zorg en je help.

Die geruststelling van mijn liefdevolle Vader geeft me iedere keer weer de moet om te zeggen, ja Heer, ik doe het, ik durf het aan met U. 





Er zijn nu een aantal blogs uit, en de reacties die ik krijg doen me goed.
Maar het triggert ook een hoop oude mechanismen.
Dit blog-proces is een heel persoonlijk leerproces, heeft wel iets therapeutisch.
Het leert me ook om me ook heel bewust te focussen op Hem, en als ik dat doe is het goed, geeft me dat rust.

Ik streef ernaar er bewust voor kiezen om te leren genieten (best een enorm leerpunt voor mij) van deze reis, de wandeling door het leven aan Zijn hand, te vertrouwen dat Hij mij vasthoud. 

Ik doe het voor Hem en het "effect" is Zijn verantwoording, mijn gebed is dat Hij het onder de ogen brengt van degen waarvan Hij wil dat ze het lezen en dat mijn blogs dan ook iets voor ze mogen betekenen. 



ONDERWEG naar Hem en met Hem.


zaterdag 17 februari 2018

Veranderd eetpatroon.

Eten, we hebben het allemaal nodig om te groeien, om op krachten te blijven, om in leven te blijven.
Je kan er niet mee stoppen zoals met roken, alcohol of drugs. 

Als eten ook een andere functie krijgt word dat lastig.
Troost eten heb ik gedaan zolang ik me kan herinneren, en na ons trouwen werden mijn eetgewoonten steeds extremer.

We hadden inmiddels 2 kinderen en een druk gezin toen ik ergens een artikel van "De Hoop" uit Dordrecht las over eetstoornissen las, wat een herkenning,  ze hadden het over mij !

Het balletje begon te rollen en uiteindelijk ben ik in mei 1996 aan een groepstherapie begonnen, en dat was erg confronterend. 
We moesten o.a. ons levensverhaal op gaan schrijven, nou ik kan je vertellen dat ik leukere dingen heb gedaan in mijn leven, maar er werd heel erg veel duidelijk. 
Het deksel was definitief los van de beerput en liet zich niet meer sluiten, nu was het de kunst om alles gedoceerd aan te gaan pakken.
Het was het begin van zo'n 20 jaar psychotherapie, werken aan mezelf en ondersteuning om mijn leven vol te houden want er gebeurde heel veel en het viel me vaak zwaar.
(na een jaar bij de Hoop moest ik overstappen naar het GGZ dat had te maken met allerlei regeltjes waar we in dit land heel goed in zijn) 

Toen God mij genas van mijn eetstoornis was ik "morbide obese" en zat ik zwaar in de gevarenzone voor diabetes, er moest nodig iets gebeuren want mijn gezondheid stond er niet goed voor. 

Mijn beide ouders zijn overleden aan de gevolgen van diabetes en dat beeld was voor mij zo afschrikwekkend dat het gelijk ook motiverend werd. 
Als je beide ouders diabetes hebben ben je voor 70 % erfelijk belast en mijn conclusie was dat ik voor die overige 30 % mijn stinkende best moest gaan doen. 
Ik deed mijn best maar het lukte me steeds maar niet om blijvend grip op mijn eetgewoonten te krijgen en dat was best frustrerend.

Toen God mij Pasen 2016 aanraakte en genas van mijn eetstoornis heb ik mijn eet-roer om kunnen gooien en ben begonnen met koolhydraat-arm eten en de kilo's begonnen er af te vliegen tot mijn grote vreugde. Mijn hba1c (lange termijn suiker waarde in het bloed die zorgt dat aderen op den duur kapot gaan) zakte ook maar bleef te hoog.
Ik had Grip Op Koolhydraten in de jaren voor mijn genezing ook al eens geprobeerd maar het lukte me toen niet en nu was de stap een stuk kleiner en heb dat opgepakt en het werkte ! 

Mijn hba1c (lange termijn bloedsuiker waarde) zakte van 50  onder de aanvaardbare grens  van 43, en ik kwam in de veilige waarden van 39,  ik ben gezond en hoef niet meer bang te zijn dat diabetes mijn aderen zal verwoesten.

Er word vaak heel makkelijk over deze aandoening gedaan maar het is een sluipmoordenaar !

Ik denk dat God het ook belangrijk vind dat we goed voor ons lichaam zorgen.
1 Korinthe 6:19-20 zegt "Weten jullie dan niet dat je lichaam een tempel is van de Heilige Geest ? Hij woont in jullie. Jullie hebben Hem van God gekregen. Jullie zijn niet van jezelf ! Want God heeft jullie voor een hoge prijs gekocht. Eer God dus met jullie lichaam en met jullie geest, want zij zijn van God."

Een stuk gezonder en lekkerder in mijn velletje ben ik onderweg naar een nóg gezonder gewicht, want ook al ben ik nu 30 kilo lichter, ik mag nog steeds wat kilo's te verliezen.
Ik ben dolblij met wat ik al heb mogen bereiken, maar in m'n achterhoofd zit een getal - en eigenlijk denk ik dat God dat getal daar heeft gepland - dat ik denk te gaan bereiken op de weegschaal. 

Natuurlijk ben ik zelf degene die wel of niet iets in mijn mond stop maar ik ervaar toch heel veel hulp van Iemand die heel veel van mij houd.



ONDERWEG naar Hem, en met Hem.



dinsdag 13 februari 2018

Gods geliefde dochter.

"Verborgen verleden" ken je dat programma, ik vind het zo leuk.
Zoeken naar je voorouders, de verhalen achter de mensen waar je mee verwant bent maar die je nooit gekend hebt.

Ook ik ben een flink aantal jaar geleden enthousiast bezig geweest met genealogie.
Mijn vader  overleed in 2003 en ik begon me meer en meer af te vragen waar ik vandaan kwam maar meer en meer werd het een zoektocht naar waar ik bij hoorde.

Zowel met de familie van mijn vader als van mijn moeder was er miniem contact, ik wist vaag wat daar de achterliggende rede voor van maar niet echt. Het was gewoon zo, punt uit. Gepraat werd daar niet over (er werd uberhaupt niet echt gepraat in het gezin waar ik uit kom)

Terwijl ik zocht naar mijn "verborgen verleden" werd ik toch ook steeds nieuwsgieriger naar mijn familie die nog in leven was.
Ik werd nieuwsgierig naar de verhalen, waarom waren de dingen zoals ze waren, wat was er gebeurd.
Via een oom heb ik toen iets meer inzicht gekregen in wat er is gebeurd in de familie van mijn vader, waarom dat contact zo miniem werd, het had te maken met een kerkscheuring toen ik nog klein was, zo intens verdrietig.

Van mijn opa's en oma's, ooms, tantes, neven en nichten weet ik vrijwel niks, van een flink gedeelte niet eens namen, wie zijn ze.
Eigenlijk ben ik daar ook niet heel veel wijzer over geworden.

Als er soms toch even contact was met een enkeling, bleef er voor mijn gevoel een flinke afstand,  er was geen klik.
Ieder had z'n eigen leven en ik paste daar niet, 'k heb me daar maar bij neer gelegd.
Blijkbaar zaten ze niet op mij te wachten, het was niet leuk en het deed pijn, maar het is niet anders en ik kies ervoor dit los te laten.

Eigenlijk was dit de algemene manier waarop ik vroeger dacht, ik telde niet mee.
Toch wil ik niet in dat gevoel blijven hangen, met zelfmedelijden kom je nergens, af en toe speelt dat verlangen nog wel eens op maar ik kijk dan heel bewust naar wat ik wel heb. 

Ieder mens heeft denk ik vanaf de geboorte dat diepe verlangen ergens bij te horen, onderdeel te zijn van.........
Ieder mens heeft de behoefte gezien te worden, erkent te worden, er te mogen zijn.

Ik hoorde eens dat ieder mens een "gat" in zijn of haar hart heeft dat alleen God kan vullen, en in mijn ervaring is dat ook echt zo.
Jaren van zoeken naar erkenning en je aanpassen om er maar bij te horen hebben mij geen rust en vrede gebracht, dat deed de Here Jezus toen Hij tegen me zei "Ik zie jou"

Ik ben heel blij en dankbaar voor het  genezingsproces is begonnen na die dag Pasen 2016.
Ik word gezien, ik mag er zijn.







Het boekje "Wie je bent in Christus" van Wilkin van der Kamp is een van de dingen die God heeft gebruikt om mij te laten ontdekken wie ik ben: Gods geliefde dochter. 
Steeds als mijn oude minderwaardige gevoelens over mezelf de kop weer op dreigde te steken hield ik het mezelf voor:
God ziet jou (dat had Hij immers zelf tegen me gezegd)
Hij kent jou (Psalm 139:1)
Hij heeft jou gemaakt Psalm 139:13)

Numerie 23:19 zegt "God is geen man, dat Hij liegen zou, noch een mensen kind, dat het Hem berouwen zou; zou Hij het zeggen, en niet doen, of spreken, en het niet bestendig maken?"
Durf ik God tot een leugenaar te maken door te zeggen dat het niet waar is wat Hij over mij zegt ?
Deze laatste vraag heeft me wel een poosje bezig gehouden en ik besloot: Gods woord is de waarheid, ik kies ervoor die waarheid te geloven, hoe ik mij ook voel.

Dit was één van de eerste van de vele stappen op de weg naar een nieuwe Danielle, vernieuwd door de verandering in haar denken (Efeze4:23)

Ik wil me daar aan vast houden, maar heel vaak vergeet ik het nog, het is als in een spiegel kijken, en als je je omdraait ben je weer vergeten hoe je eruit zag (Jacobus 1:24) 
Wat heb ik het nodig om heel vaak in Gods spiegel te kijken want ook als ik het vergeet, dan ben ik nog steeds Zijn geliefde dochter.


ONDERWEG, naar Hem en met Hem.


zaterdag 10 februari 2018

Honger naar Gods woord.

Op woensdag middag was er altijd de kinderclub bij ons in de kerk, daar werden de verhalen uit de Bijbel verteld met prachtige afbeeldingen op een bord van vilt. 
Prachtig vond ik dat, het verhaal kwam helemaal tot leven, ik genoot daar enorm van.

Ik was een jaar of 10 toen ik werd getest op dyslexie en kregen mijn ouders het advies mij thuis hardop te laten lezen om te oefenen. 

Mijn moeder die altijd uit de Bijbel las na het eten (mijn vader was ook dyslectisch en was erg traag met lezen) gaf de Bijbel - de oude staten-vertaling - door aan mij. 
Twee vliegen in één klap, ik las hardop en de Bijbel werd gelezen. 
Ongetwijfeld heel goed bedoeld maar of het pedachogisch slim was vraag ik me af. 

De verhalen uit de Bijbel werden een stuk minder mooi, ik kreeg toch wel een ander gevoel bij dat boek met die moeilijke taal, en dan die geslachtsregisters pffffffff.
Maar overslaan mocht ik die niet van m'n vader, ze stonden niet voor niets in de Bijbel. 

Het was dubbel, aan de ene kant vond ik het niet fijn om uit dat boek te moeten lezen (had liever Pinkeltje of zoiets onder m'n neus gekregen) maar aan de andere kant:  het was Gods woord en zo kon je toch niet denken over die grote machtige God die alles zag. 

Al jong leerde ik om m'n gevoel weg te stoppen, dus ook hierover, daar was geen plaats voor, mocht er niet zijn. 
Er speelde al genoeg in ons gezin en ze zaten niet op mijn "gezeur" te wachten naar mijn idee, ik moest het niet nog moeilijker maken.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik zo ben gaan denken realiseer ik me terwijl ik dit schrijf, misschien komt het doordat er al zoveel verdriet in ons gezin was, ik altijd het enorme verdriet van mijn moeder geproefd heb en dat niet erger wilde maken.
De sfeer was ook niet veilig omdat het nogal eens botste tussen m'n ouders. 

Mama droeg enorm veel verdriet met zich mee (later begreep ik dat het trauma's waren) verder was ze gehandicapt en kon de zaken psychisch ook niet altijd meer aan.
De dood van mijn broertje had ook zeker zijn sporen nagelaten op ons gezin (over hem zal ik zeker een ander blog vertellen)
Ik moest voor mama zorgen, dat is ook wat ik van mijn vader meekreeg, althans zo kwam het op mij over.

Daarom las ik dus ook netjes uit die moeilijke Bijbel voor toen mijn moeder de Bijbel doorschoof naar mij.
Sinds die tijd is de Bijbel  een enorme dubbele lading voor mijn met zich mee gedragen. 

Nadat God mij genas kreeg ik een enorme honger naar dat woord van God, de pijn die altijd om die Bijbel had gehangen was weg. ik ging van dit boek houden, werd een soort spons die steeds meer op wilde nemen.

Lang leve de Bijbel-app !
Ik ontdekte de Basis Bijbel, heerlijk in heel begrijpelijke en makkelijk taal te lezen, eerst was er ook wel de twijfel of dit wel een "goede" vertaling was of het niet te "vrij" was, maar iemand zei me het Gods woord was en dat dat altijd zijn doel treft.
Regelmatig vroeg ik me verbaasd af: staat dat in de Bijbel ?!

Ik begon te ontdekken wat een enorme grote liefde God voor mij (deze wereld) heeft, ik leerde hoe Hij naar mij kijkt en wat Hij mij graag wil leren maar daarover meer in volgende blogs.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.




woensdag 7 februari 2018

Ons denken.

In mijn voorgaande blogs heb ik verteld van mijn bijzondere ervaring Pasen 2016 en hoe dat mijn leven heeft veranderd.
Eén van de dingen waar God mee aan de gang ging - of eigenlijk al mee bezig was - was mijn manier van denken.

Onze manier van denken heeft enorm veel invloed.



Op de meeste dingen die gebeuren in het leven hebben we niet zo heel veel invloed, ze overkomen ons.
Waar we wel invloed op hebben is op de manier waarop wij met die gebeurtenissen omgaan.
Ik ben enorm blij dat ik dit heb mogen ontdekken en heb mogen leren toepassen in mijn leven.

Jaren lang hebben gebeurtenissen in mijn leven bepaald hoe ik naar mijzelf keek - en dat was niet erg positief - hoe ik mij voelde en me gedroeg. Alles was een bevestiging voor mij dat ik inderdaad niks voorstelde.
Gebeurtenissen hebben mij enorm boos en opstandig gemaakt, en dan ben je geen fijn mens, ook zeker niet voor jezelf. 

Ik voelde me al jong afgewezen, niet goed genoeg, niet nuttig (ja alleen als ik aan de eisen van een ander voldeed) niet mooi, niet waardevol. 
Ik mocht er niet zijn.
Als gevolg daarvan zorgde ik ook niet goed voor mezelf, want wat maakte het uit, ik was toch niet belangrijk.

Jaren heb ik mezelf gevuld in plaats van gevoed met als doel vooral m'n emoties niet te hoeven voelen, mezelf te verdoven.
Gevoelens mochten er niet zijn van mij, ik wist er geen raad mee. Voelen was verschrikkelijk eng en beangstigend, veel te confronterend, dus deed ik alles om dat deel van mezelf te overschreeuwen. 

Als extravert persoontje had ik dus een mechanisme ontwikkeld waarin ik gewoon een hele hoop "stront" (sorry voor het woord, maar gewoon alles vertelde ik, als ze maar afgeschrikt werden) tussen mijzelf en een persoon of situatie neer als die mij probeerde te benaderen. 
Dan kwamen ze niet te dichtbij en kon ik zo niet nog meer te worden gekwetst.

Toen ik leerde over de invloed van mijn denken hoorde ik ook dat  emoties niet degene hoeven te zijn die bepalen hoe je je voelt en hoe je in het leven staat. 
Ik had de keus, ik kon mijn geest met Gods Geest te verbinden en Zijn WAARHEID over mij te gaan geloven.
Niet langer hoefde ik de leugens van mijn gevoel en de boze die helemaal niet wil dat ik me realiseer wie ik ben "in Christus"
(in andere blogs zal ik meer over die procesen vertellen)

Die hoop "stront" word langzaam maar zeker kleiner gelukkig, want ik hoef niet meer bang te zijn omdat ik heb mogen ontdekken wie ik ben: Gods geliefde dochter, maar dat gaat met vallen en opstaan want het is een proces.

Ik heb de keuze gemaakt die invloed op mijn denken uit te oefenen, mezelf God waarheid eigen te maken en heel alert te zijn op gedachten die me daar vanaf willen brengen. 
Negatieve gedachten en gevoelens hebben geen plaats meer in mijn leven. 
Echt nog regelmatig val ik in oude valkuilen, het blijft een proces en dat mag, zolang je je maar bewust bent van wat er gebeurd en het proces.

Het is dus niet altijd zo simpel, maar het is wel de sleutel die ik mag leren  hanteren.
Efeze 4:23 zegt "Maar nu kunnen jullie je leven veranderen door een nieuwe manier van denken."
Eigenlijk is het stukje van Efeze 4:17-32 gewoon eens goed om te lezen om te zien wat het effect is van een hele andere manier van denken.

Wat staat er een hoop wijsheid in dit oude boek !

Anders leren denken heeft al heel wat invloed op mijn leven, want anders leren denken maakt dat je anders gaat handelen. 


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

zondag 4 februari 2018

Pasen 2016

Ik groeide op in een beschermd christelijk gezin waar niet alles ging zoals je zou hopen en liep heel wat deuken en butsen op, en werd een vrouw die een stevige muur om haar hart had gebouwd.
Een hart dat overliep van pijn die ik niet meer durfde voelen en daarom diep weg stopte.
Ik "overleefde" en had heel veel moeite met "leven".

Ook al had ik als kind heel bewust een keuze voor de Here Jezus gemaakt en wilde ik Hem echt dienen ('k heb zelfs een aantal bijzondere ervaringen meegemaakt) de pijn woog heel zwaar en langzaam maar zeker kreeg bitterheid kans om wortel te schieten in mijn hart.

Als je onkruid niet op tijd met wortel en al uitroeit groeit het als kool en overwoekerd het je hart, daar word je niet mooier van...........en ik keerde God de rug toe.
Ik gaf Hem de schuld van wat mensen gedaan hadden en ik besloot dat ik niets meer met Hem te maken wilde hebben, ik zou het allemaal zelf wel uit te zoeken.

Maar er gebeurde dingen waardoor ik er achter kwam dat ik niet zonder God kon, maar wat ik dan wel met Hem moest wist ik ook niet........

Hij bracht me in een kleine gemeente en een aantal jaar kwam ik daar soms wel en soms bleef ik ook weer hele periodes weg omdat het te veel pijn deed, als het  te dichtbij kwam wist ik daar geen raad mee en vluchtte weer weg.

Op een gegeven moment zei God tegen me "ik wil dat je daar zit, elke week" en dat ben ik gaan doen uit gehoorzaamheid. 
Dat Hij mijn enige oplossing was daar was ik inmiddels wel achter.

Na een 3/4 jaar ongeveer kondigde de voorganger aan dat er een gebedsgenezer (John Mellor) zou komen op 1e Paasdag en ik heb tegen God gezegd "Wat doet U nu ???? Ga ik U eindelijk weer vertrouwen, stuurt U dit op m'n dak !"
Hij raakte hiermee een oude pijn om mijn gehandicapte, getraumatiseerde moeder waar zo vaak voor was gebeden en die nooit genas.

In een preek een aantal weken later (de spreker wist niets van mijn strijd) zaagde God systematisch elke poot onder mijn verweer weg, en ik wist dat ik daar in die dienst moest zijn.

In de week voor die dienst kwam er steeds een zin uit een oude hymn in mijn gedachten "It is no secret what God can do, what He does for others, He'll do for you"




Ik ben gegaan, ben achterin gaan zitten en heb tegen God gezegd "oke ik ben er maar ik vind het helemaal niks"

Tijdens de dienst kwam er een vrouw die ik van gezicht en naam kende maar verder niet naar me toe, hurkte naast me neer en sloeg haar arm om me heen, ik begon te huilen en heb gehakkeld "waarom kom je naar mij toe ?"
Ze bleef me vasthouden en keek me aan en zei "God ziet jou en Hij wil je hart genezen"
Dit kwam enorm hart binnen in mij hart vol pijn en verdriet.

Ik brak compleet en kon alleen nog maar huilen, huilen, huilen en nog eens huilen.

Inmiddels was John algemeen voor dingen aan het bidden en ik heb daar niks van mee gekregen, behalve één woord "eatingdisorder" en het was of God tegen me zei "hé jij, let je ff op"

Compleet ondersteboven van alles wat er was gebeurd ben ik weg gegaan, eigenlijk nog voor de dienst echt was afgelopen.

De volgende dag ging ik in bad mijn tanden poetsen (dat deed ik alleen daar omdat ik altijd braakneigingen had met tanden poetsen en met een incontinentie probleem gaat dat niet goed) 
Maar er gebeurde niks.
Ik kon voor het eerst in jaren gewoon mijn tanden poetsen en ik herinnerde me "eatingdisorder"
Zelf had ik nooit de link gelegd.
Mijn eetstoornis was weg !

De volgende dag realiseerde ik me dat ik de dag daarvoor mijn medicatie voor ADHD vergeten had in te nemen en besloot die dus eerst maar in te nemen voor ik het weer zou vergeten. 
Binnen een half uur vroeg ik me af wat er in mijn hoofd gebeurde, het werd zo druk en onrustig.......
Ik bedacht me dat een andere vrouw uit de kerk een aantal maanden daarvoor tegen mij had gezegd "God wil jou genezen van ADHD" en ik had gedacht "jah right" ik kon daar niks mee.
Maar alleen  iemand zonder ADHD zou zo op die medicatie reageren.
Mijn ADHD was weg ! 

Op dat zelfde moment wist ik ook in mijn hart dat ik mijn anti-depressiva kon gaan afbouwen (ik gebruikte nog een lichte onderhoudsdosis) en dat ben ik gaan doen (dit laatste wel onder begeleiding van een psychotherapeut, doe dit nooit zomaar zonder begeleiding !)
Ook mijn depressie was weg !

Ik zocht geen genezing maar toch kreeg ik het, tot aan de dag van vandaag begrijp ik niet waarom.
Wat mij heeft geholpen is iets wat Corrie ten Boom zegd : God ziet de voorkant van het borduurwerk en wij kijken tegen de warboel van de achterkant aan.
Hij weet het en dat is voor mij nu genoeg.

Mijn leven veranderde enorm, ik was mezelf kwijt en moest heel erg aan mijn "nieuwe ik" wennen, ben heel lang enorm emotioneel geweest en het heeft ook wel bijna een jaar geduurd voor ik weer een beetje een balans vond.

Toch is voor mij het grootste wonder dat God zei "Ik zie jou", Hij raakte mijn gebutste en gepijnigde hart aan en ging dat genezen, niet ineens, maar er kwam een pittig proces op gang wat eigenlijk nog steeds voortduurt.
Over dat proces ga ik bloggen.

Er ontstond ook een enorme honger naar Gods woord in mij, ook dat is best bijzonder want de Bijbel was absoluut niet mijn favoriete boek (daarover in een ander blog) 

Er is voor mij een leven voor- en na- Pasen 2016 ontstaan.
Met Pasen gedenken we dat Jezus stierf om ons leven te geven en dat heeft voor mij een meervoudige waarde gekregen.
Jezus is mijn leven en ik wil nooit meer zonder Hem, want zonder Hem is er voor mij geen leven.


Ik ben een enorm veranderd en dankbaar mens.
ONDERWEG naar Hem en met Hem.

zaterdag 3 februari 2018

Een nieuw begin......

Ik zag een poosje terug bij  Look Around The Corner (een blog dat ik volg) een oproep voor gast-bloggers en heb de stap gewaagd en voor het eerst een blog geschreven en ingestuurd.
Het thema moest zijn "Een nieuw begin......."
Vond het best spannend maar ik heb het gedaan.

Ik vind schrijven leuk en het heeft ook zeker z'n nut gehad voor mij, door de jaren hield ik regelmatig een dagboek bij en dat hielp me dan de boel een beetje te overzien.
Met mijn dyslexie gaat het niet foutloos, maar gelukkig hebben we spellingscontrole op de computer tegenwoordig, dat helpt enorm.
Schaamte over mijn spelfouten of een zins-opbouw die niet klopt heb ik gelukkig niet. 
Het gaat om het plezier wat ik heb in het schrijven en hoop dat de lezer het leuk vind om te lezen.

Nu hoop ik maar dat degene die mijn schrijfsels willen lezen door de foutjes heen willen prikken en gewoon voor het verhaal gaan.

Ik kreeg wel eens de vraag of bloggen niks voor mij zou zijn, "je hebt wat te vertellen" werd er ook wel gezegd, maar dan stak mijn oude gevoel weer de kop op.
Ik ???? 
Maar blijkbaar bleef het toch hangen en rijpte er in mijn achterhoofd de vraag bij mijzelf: waarom ook niet ? 
Dus toen ik de vraag naar gast-bloggers zag vroeg ik me af wat ik te verliezen had. 
In het ergste geval zou mijn schrijfsel niet bruikbaar zijn. 
Zoals gezegd ik heb de stap gewaagd en er kwam een positieve reactie.

Het blog kan je hier vinden.

Meer en meer kreeg ik het idee dat ik nu ook een eigen blog moest gaan beginnen en ik heb tegen God gezegd "Heer als U wilt dat ik dit ga doen moet U me helpen want ik ben een digibeet, geen idee hoe ik het moet aanpakken."
En toen lukte het één en toen het ander en voor je het weet zet je de ene stap na de andere stap en ben je ONDERWEG om een blogger te worden.

Ik realiseerde me dat ik zo ook door het leven ga tegenwoordig, stap voor stap, zeker na mijn ervaring Pasen 2016.
In mijn volgende blog zal ik daar over vertellen.
Voor mij is deze dag een keerpunt geweest, stap voor stap ben ik aan een compleet nieuw leven begonnen, voetje voor voetje op ontdekkingstocht naar mezelf maar vooral naar Hem die zo enorm veel van mij (en jou) houd. 

ONDERWEG naar Hem, en met Hem.

Je kroon dragen

  Ik was te gast bij  Johanneke Plaggenmarsch  van  Waardevol en uniek  voor haar nieuwe serie " je kroon dragen " Hier de eerste ...