Gods geliefde dochter.

"Verborgen verleden" ken je dat programma, ik vind het zo leuk.
Zoeken naar je voorouders, de verhalen achter de mensen waar je mee verwant bent maar die je nooit gekend hebt.

Ook ik ben een flink aantal jaar geleden enthousiast bezig geweest met genealogie.
Mijn vader  overleed in 2003 en ik begon me meer en meer af te vragen waar ik vandaan kwam maar meer en meer werd het een zoektocht naar waar ik bij hoorde.

Zowel met de familie van mijn vader als van mijn moeder was er miniem contact, ik wist vaag wat daar de achterliggende rede voor van maar niet echt. Het was gewoon zo, punt uit. Gepraat werd daar niet over (er werd uberhaupt niet echt gepraat in het gezin waar ik uit kom)

Terwijl ik zocht naar mijn "verborgen verleden" werd ik toch ook steeds nieuwsgieriger naar mijn familie die nog in leven was.
Ik werd nieuwsgierig naar de verhalen, waarom waren de dingen zoals ze waren, wat was er gebeurd.
Via een oom heb ik toen iets meer inzicht gekregen in wat er is gebeurd in de familie van mijn vader, waarom dat contact zo miniem werd, het had te maken met een kerkscheuring toen ik nog klein was, zo intens verdrietig.

Van mijn opa's en oma's, ooms, tantes, neven en nichten weet ik vrijwel niks, van een flink gedeelte niet eens namen, wie zijn ze.
Eigenlijk ben ik daar ook niet heel veel wijzer over geworden.

Als er soms toch even contact was met een enkeling, bleef er voor mijn gevoel een flinke afstand,  er was geen klik.
Ieder had z'n eigen leven en ik paste daar niet, 'k heb me daar maar bij neer gelegd.
Blijkbaar zaten ze niet op mij te wachten, het was niet leuk en het deed pijn, maar het is niet anders en ik kies ervoor dit los te laten.

Eigenlijk was dit de algemene manier waarop ik vroeger dacht, ik telde niet mee.
Toch wil ik niet in dat gevoel blijven hangen, met zelfmedelijden kom je nergens, af en toe speelt dat verlangen nog wel eens op maar ik kijk dan heel bewust naar wat ik wel heb. 

Ieder mens heeft denk ik vanaf de geboorte dat diepe verlangen ergens bij te horen, onderdeel te zijn van.........
Ieder mens heeft de behoefte gezien te worden, erkent te worden, er te mogen zijn.

Ik hoorde eens dat ieder mens een "gat" in zijn of haar hart heeft dat alleen God kan vullen, en in mijn ervaring is dat ook echt zo.
Jaren van zoeken naar erkenning en je aanpassen om er maar bij te horen hebben mij geen rust en vrede gebracht, dat deed de Here Jezus toen Hij tegen me zei "Ik zie jou"

Ik ben heel blij en dankbaar voor het  genezingsproces is begonnen na die dag Pasen 2016.
Ik word gezien, ik mag er zijn.

Het boekje "Wie je bent in Christus" van Wilkin van der Kamp is een van de dingen die God heeft gebruikt om mij te laten ontdekken wie ik ben: Gods geliefde dochter. 
Steeds als mijn oude minderwaardige gevoelens over mezelf de kop weer op dreigde te steken hield ik het mezelf voor:
God ziet jou (dat had Hij immers zelf tegen me gezegd)
Hij kent jou (Psalm 139:1)
Hij heeft jou gemaakt Psalm 139:13)

Numerie 23:19 zegt "God is geen man, dat Hij liegen zou, noch een mensen kind, dat het Hem berouwen zou; zou Hij het zeggen, en niet doen, of spreken, en het niet bestendig maken?"
Durf ik God tot een leugenaar te maken door te zeggen dat het niet waar is wat Hij over mij zegt ?
Deze laatste vraag heeft me wel een poosje bezig gehouden en ik besloot: Gods woord is de waarheid, ik kies ervoor die waarheid te geloven, hoe ik mij ook voel.

Dit was één van de eerste van de vele stappen op de weg naar een nieuwe Danielle, vernieuwd door de verandering in haar denken (Efeze4:23)

Ik wil me daar aan vast houden, maar heel vaak vergeet ik het nog, het is als in een spiegel kijken, en als je je omdraait ben je weer vergeten hoe je eruit zag (Jacobus 1:24) 
Wat heb ik het nodig om heel vaak in Gods spiegel te kijken want ook als ik het vergeet, dan ben ik nog steeds Zijn geliefde dochter.

ONDERWEG, naar Hem en met Hem.