Zichtbaar worden.

Laatst vroeg iemand me hoe het bloggen me beviel, het zag er uit of het me zo makkelijk afging.
Maar schijn bedriegt, het valt me zeker niet mee, ieder blog staat "ingeplant" en gaat dus automatisch  on-line omdat ik wil doen wat God van me vraagt : vertellen over wat Hij gedaan heeft en doet in mijn leven.
Maar ieder keer vind ik het weer eng.

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik het verlangen gezien te worden, misschien wel nog meer om op waarde te worden geschat.

Ik las laatst een hele mooie zin die me raakte "De kern van veiligheid is het besef dat je gezien wordt, dat er oog is voor jouw behoefte", toen realiseerde ik me dat ik me nooit gezien heb gevoelt.

Ieder mens heeft dit verlangen denk ik diep van binnen.
In ieder geval heb ik heel erg mijn best gedaan om op te vallen. 
Hoe ?
Vooral door te doen wat ik dacht dat van me verwacht werd, ik paste me aan, daarin ging ik als kind zelfs zo ver dat ik niet eens meer keek naar wat ik zelf zou willen, met volle overgave deed ik het in de hoop maar gezien te worden.

Later heb ik in therapie wel geleerd om ook te luisteren naar wat ik zelf wilde, m'n grenzen leren aangeven, maar het bleef een leerproces en dat zal het denk ik ook altijd wel blijven.
Het is goed om je steeds bewust te blijven van je grenzen.

Toen  dat  kleine zaadje met het idee om te bloggen werd gepland en  in mij begon dat te groeien, en het idee om te gaan bloggen werd geboren, werd het onderwerp "gezien worden" weer even flink omgewoeld.

Naarmate het meer vorm kreeg en ik ging me realiseren dat ik dan wel erg zichtbaar ging worden sloeg de angst toe.

Een blog is niet voor "alleen vrienden" op Facebook, dat is het icoontje wereldbol, open en bereikbaar, leesbaar voor iedereen die het lezen wil.
Dat is wel héél zichtbaar, wil ik dat, meer nog dúrf ik dat ?
Iedereen kan er een mening over hebben en er een reactie op geven, en meningen zijn soms niet mals. 

Over het algemeen weet ik dat ik inmiddels zo ver ben dat ik me niet zo veel meer aantrek van wat "men" van me zegt, maar ik ken ook nog de momenten dat ik daar helemaal niet zo zeker van ben.
Want soms heb ik heel sterk mijn twijfels en denk ik dat er nog heel wat stukjes muur staan waar ik regelmatig achter wegduik, en ook achter weg wil duiken.
Dat mag ook nog wel, maar het doel is de muur helemaal af te breken want ik hoef me niet te verschuilen, ik mag er zijn.

Wat me vooral heel erg heeft bezig gehouden zijn de mensen waar ik heel veel van hou, mijn man, mijn kinderen, wat als zij me nu gaan afwijzen ? 
Of de mensen waardoor ik misschien toch wel graag gezien zou worden, erkenning van zou krijgen (omdat daar nog pijn zit uit het verleden) 

Ik ging me weer enorm vergelijken met andere mensen (mensen die de dingen zo mooi kunnen verwoorden in hun blogs) ik voelde me niet goed genoeg.

Daarvan kromp mijn hart echt even in elkaar.

Durf ik, wil ik, zó zichtbaar te worden, dat risico te nemen en te doen wat God van mij vraagt - vertellen over wat Hij deed en doet in mijn leven - ?

Ik vertel best hele persoonlijke en soms pittige dingen.
Ben ik bang dat ze me over-geestelijk zullen vinden, ze zullen denken dat ik niet meer met m'n beide voeten op de grond sta.
Dat ze me gek zullen vinden, dat ze me zullen afwijzen zoals ik op school werd afgewezen, werd uitgelachen.
Wat als zij die me zo lief zijn meer afstand van me gaan nemen, zich voor me gaan schamen. 
Zouden ze  me  misschien laten vallen, afwijzen ?
Zal ik niet goed genoeg zijn, zal ik falen.

 
Johannes 12:25 zegt "Die vader of moeder liefheeft boven Mij is Mijns niet waardig,en die zoon of dochter lief heeft boven Mij, is Mijns niet waardig"

Als je dus niet bereid bent alles te geven, ben je niet waard Zijn discipel te zijn.

Maar God heeft zulke bijzondere dingen gedaan in mijn leven, Hem wil ik met heel mijn hart volgen en dienen en dus doen wat Hij van mij vraagt.
Gelukkig zijn dat over het algemeen hele gewone dingen die Hij van me vraagt, zoals een buurvrouw helpen, vriendelijk zijn, zorgen voor mijn huishouden en mijn man, m'n werk bij m'n baas goed doen, maar dit bloggen is een stap verder, dit is veel zichtbaarder en buiten mijn veilige zone.

Ik heb genoeg therapie gehad om me te realiseren dat het een irrationele angst is, ik weet helemaal nog niet of ze mij af gaan wijzen, het is puur mijn angst, een angst die nergens toe leid.
M'n verstand zegt ook dat dat heus niet zal gebeuren, en als het wel gebeurd, wat dan ?

En dan hoor ik weer Gods zachte stem die tegen mij zegt: kind wees niet bang, Ik ben bij je, Ik hou je vast, Ik help je.

Verschillende keren werd ik wakker met een lied in mijn hoofd - of kwamen ze meer uit m'n hart - en als ik dan volgen mijn leesrooster de Bijbel opende was daar steeds de opdracht: maak Mij groot !
Kijk naar Mij en maak Mij groot, vertrouw erop dat Ik ook hierin voor je zorg en je help.

Die geruststelling van mijn liefdevolle Vader geeft me iedere keer weer de moet om te zeggen, ja Heer, ik doe het, ik durf het aan met U. 

Er zijn nu een aantal blogs uit, en de reacties die ik krijg doen me goed.
Maar het triggert ook een hoop oude mechanismen.
Dit blog-proces is een heel persoonlijk leerproces, heeft wel iets therapeutisch.
Het leert me ook om me ook heel bewust te focussen op Hem, en als ik dat doe is het goed, geeft me dat rust.

Ik streef ernaar er bewust voor kiezen om te leren genieten (best een enorm leerpunt voor mij) van deze reis, de wandeling door het leven aan Zijn hand, te vertrouwen dat Hij mij vasthoud. 

Ik doe het voor Hem en het "effect" is Zijn verantwoording, mijn gebed is dat Hij het onder de ogen brengt van degen waarvan Hij wil dat ze het lezen en dat mijn blogs dan ook iets voor ze mogen betekenen. 



ONDERWEG naar Hem en met Hem.