Honger naar Gods woord.

Op woensdag middag was er altijd de kinderclub bij ons in de kerk, daar werden de verhalen uit de Bijbel verteld met prachtige afbeeldingen op een bord van vilt. 

Prachtig vond ik dat, het verhaal kwam helemaal tot leven, ik genoot daar enorm van.

Ik was een jaar of 10 toen ik werd getest op dyslexie en kregen mijn ouders het advies mij thuis hardop te laten lezen om te oefenen. 

Mijn moeder die altijd uit de Bijbel las na het eten (mijn vader was ook dyslectisch en was erg traag met lezen) gaf de Bijbel - de oude staten-vertaling - door aan mij. 

Twee vliegen in één klap, ik las hardop en de Bijbel werd gelezen. 

Ongetwijfeld heel goed bedoeld maar of het pedachogisch slim was vraag ik me af. 

De verhalen uit de Bijbel werden een stuk minder mooi, ik kreeg toch wel een ander gevoel bij dat boek met die moeilijke taal, en dan die geslachtsregisters pffffffff.

Maar overslaan mocht ik die niet van m'n vader, ze stonden niet voor niets in de Bijbel. 

Het was dubbel, aan de ene kant vond ik het niet fijn om uit dat boek te moeten lezen (had liever Pinkeltje of zoiets onder m'n neus gekregen) maar aan de andere kant:  het was Gods woord en zo kon je toch niet denken over die grote machtige God die alles zag. 

Al jong leerde ik om m'n gevoel weg te stoppen, dus ook hierover, daar was geen plaats voor, mocht er niet zijn. 

Er speelde al genoeg in ons gezin en ze zaten niet op mijn "gezeur" te wachten naar mijn idee, ik moest het niet nog moeilijker maken.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik zo ben gaan denken realiseer ik me terwijl ik dit schrijf, misschien komt het doordat er al zoveel verdriet in ons gezin was, ik altijd het enorme verdriet van mijn moeder geproefd heb en dat niet erger wilde maken.

De sfeer was ook niet veilig omdat het nogal eens botste tussen m'n ouders. 

Mama droeg enorm veel verdriet met zich mee (later begreep ik dat het trauma's waren) verder was ze gehandicapt en kon de zaken psychisch ook niet altijd meer aan.
De dood van mijn broertje had ook zeker zijn sporen nagelaten op ons gezin (over hem zal ik zeker een ander blog vertellen)

Ik moest voor mama zorgen, dat is ook wat ik van mijn vader meekreeg, althans zo kwam het op mij over.

Daarom las ik dus ook netjes uit die moeilijke Bijbel voor toen mijn moeder de Bijbel doorschoof naar mij.

Sinds die tijd is de Bijbel  een enorme dubbele lading voor mijn met zich mee gedragen. 

Nadat God mij genas kreeg ik een enorme honger naar dat woord van God, de pijn die altijd om die Bijbel had gehangen was weg. ik ging van dit boek houden, werd een soort spons die steeds meer op wilde nemen.

Lang leve de Bijbel-app !

Ik ontdekte de Basis Bijbel, heerlijk in heel begrijpelijke en makkelijk taal te lezen, eerst was er ook wel de twijfel of dit wel een "goede" vertaling was of het niet te "vrij" was, maar iemand zei me het Gods woord was en dat dat altijd zijn doel treft.
Regelmatig vroeg ik me verbaasd af: staat dat in de Bijbel ?!

Ik begon te ontdekken wat een enorme grote liefde God voor mij (deze wereld) heeft, ik leerde hoe Hij naar mij kijkt en wat Hij mij graag wil leren maar daarover meer in volgende blogs.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.