Dansen

Het is 1e Pinksterdag als ik deze blog schrijf. Midden in mijn strijd met mijn lichaam en God die me mijn boosheid, woede zoals Hij het noemt laat zien gebeuren er ook hele bijzondere dingen. Al in 2018 sprak God voor het eerst tegen me over dansen. Iemand zag een beeld waarin ik danste - met mijn armen wijd rondjes draaide als een kind - in groene weide (Psalm 23) Ik had toen geen idee wat ik daar mee moest. Later was er iemand die een beeld deelde wat ze had gehad met de groep in het algemeen en God zei : Toen je een baby was heb ik Ik je opgepakt en heb ik met je gedanst. Ik wist dat Hij tot mij sprak. Kort daarvoor had God een geboorte trauma bij mij open gelegd en mij genezen. In de blog Samen dansen heb ik al geschreven geschreven dat God toen al bezig was met mij over dansen. 

Op een gegeven moment lied God me mij en Hem "zien" (ik zie geen plaatjes maar een soort beeld in mijn gedachten) op een koord, Hij zei dat ik mijn ogen alleen gericht moest houden op Zijn ogen, zelfs niet op Zijn handen, alleen op Zijn ogen. Weken kwam steeds dit beeld weer bij me boven en was het of Hij zei : Kijk naar Mijn ogen, blijf naar Mijn ogen kijken, zo kom je hier doorheen. Ik schreef daar over in de blog Zien wat het word

Op een gegeven moment zat m'n hoofd zo vol dat ik op m'n fiets gestapt, regelmatig heb ik daar hele gesprekken met Papa en juist omdat ik dan bezig ben kan ik het veel dichterbij laten komen. Terwijl ik daar door de polder reed was het weer alsof Hij mijn aandacht trok met Zijn ogen, van een afstandje. Van een afstandje vind ik dat ook helemaal prima, net als op dat koord, dat voelt veilig. Maar Hij kwam steeds dichterbij en ik begon het wat ongemakkelijk te vinden, maar Hij bleef liefdevol oogcontact met mij zoeken. Ik vroeg hoe dichtbij Hij eigenlijk was en Hij zei : M'n arm ligt om je heen, en Hij lachte liefdevol. Oei dat is wel heel dichtbij. Ik zei dat ik het best eng vond, zo dichtbij, en ik begreep niet waarom. Hij was toch veilig voor mij ? 

Toen vroeg Hij me op Zijn voeten te gaan staan, en ik moest denken aan hoe een kind zijn voeten op de voeten van papa of mama zet en zo mee loopt. Mijn eerste reactie was : Maar dat is toch veel te zwaar !  Ineens realiseerde ik me dat ik het eng vond om in Zijn ogen te kijken door het beeld dat ik van mijzelf had. Zijn beeld en mijn beeld kwamen niet overeen en dat gaf frictie. 

Ik schaamde me voor mijn lichaam, ik was boos op mijn lichaam, mijn lichaam paste niet in mijn plaatje van wat een lichaam zou moeten zijn (ook al heb ik ook geen idee van wat het dan wel zou moeten zijn) Zijn liefdevolle antwoord was : Ik ben sterk. Hij kon mij wel dragen. Daarna was het weg, maar het had behoorlijk wat in mij los gemaakt, en ook dat bleef weer weken bij me, er was er die vraag in mij : durf ik het aan om op Zijn voeten te gaan staan ? En dan proefde ik weer Zijn verlangen om samen met mij zo te dansen. 

Op Zijn voeten gaan staan houd in dat Hij het ritme en de passen bepaalt en zet, Hij krijgt de volledige leiding. Alleen op die manier kunnen we volmaakt samenvloeien in één dans, gefocust op elkaar door oogcontact, stralen, genieten, blij zijn. In de vroege ochtend van 1e Pinksterdag ging dit beeld verder : Ik stond op Zijn voeten en we danste, ik schaterlachte het uit, dolle pret, volmaakte vreugde, compleet veilig, het was vertrouwd veilig op Zijn voeten en mijn handen stevig in Zijn handen. Hij liet me niet los. Onbevangen was het woord dat bij me opkwam.  

Ik moest denken aan Psalm 23:4 "Al ging ik ook door een dal vol schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen, want U bent bij mij...." Het was of Hij zei : Ik dans met jou door dat dal, door die donkere enge kloof tussen de rotsen. (Ik heb ooit een uitleg gehoord van dit dal en het is een nauwe doorgang tussen de hoge rotsen waar geen licht komt.) Hij zei : Ik zie de uitgang en ik dans je daar heen en Ik breng je eruit. Het was of Hij zei : Laten we dansen. Ik heb niet zo veel met Nederlandse muziek en zeker niet de seculiere maar ik wist dat ik deze zin moest opzoeken en vond  Laten we dansen, en het ging om het eerste stukje : "Ik ben hier als je me nodig hebt, hier als je me zoekt. Pak m'n hand vast nog een keer, nog één keer op verzoek. Laten we dansen tot je voeten niet meer kunnen. Dansen tot het licht wordt en opnieuw beginnen. Laten we dansen." Tegelijk moest ik denken aan het lied Dansen in de regen, een lied wat ik een paar dagen daarvoor had gezien en wat enorm bij me binnen was gekomen, vooral de woorden : "Je hoeft niet te schuilen. Je hoeft niet te schuilen voor het leven. Zoek je geluk maar bij de Levende. Als de wolken huilen, hoef je niet te schuilen, maar mag je leren dansen in de regen." En terwijl dit allemaal gebeurde goot het buiten van de regen......

Jezus bood mij aan te leren dansen in de regen, op Zijn voeten, in Zijn armen, Zijn handen die de mijne stevig vasthielden. Zijn ogen, Zijn hele gezicht lachte terwijl Hij naar mij keek en me onbevangen zag stralen en genieten terwijl we danste. 

Ik moest denken aan dansles, leren, ontwikkelen, het doen en doen en nog eens doen, steeds weer opnieuw. Genieten van de dans en ondertussen is het ook een oefening, het je volledig eigen maken zodat het iets natuurlijks word. Ook dit is wat ik beschreef in de blogs Eng maar goed en Eng maar goed (vervolg) eng maar goed, ik durf nu te zeggen : Ja Heer ik wil leren dansen, dansen met U in de regen en er zo van genieten dat ik niet meer gehinderd word door de regen en de donkere rotsen die me overschaduwen in het dal van de schaduw. Dat vers uit Psalm 23:4 gaat verder met woorden die God al zo vaak ik mijn gedachten heeft gebracht en waar ik me aan vast mocht houden "....Uw stok en Uw staf die vertroosten mij." en vers 5 "U maakt voor mij een tafel gereed voor de ogen van mijn tegenstanders." Dan moet ik weer denken aan Louie Giglio's (Engelstalige) preek: Don't give the enemy a seat at your table. De Heer richt voor ons die dis aan voor de ogen van onze vijanden maar wij hebben ook een verantwoordelijkheid die vijand niet aan onze tafel toe te laten. 

Als mijn ogen gericht zijn op de ogen van Jezus, mijn voeten staan op Zijn voeten en mijn handen in Zijn handen kan ik geen oog hebben voor wat om mij heen gebeurd, kan de boze geen oogcontact met mij maken en me niet afleiden. Met dat ik ik dit schrijf valt het kwartje : het gaat om oogcontact ! Helemaal opgaan in de Ander, of een ander, aan mij de keus.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.