Woede (vervolg)

 Ik vind dit onderwerp woede zo lastig om er echt naar te kijken, ik loop er liever van weg. En dan kijk ik een andere filmpje van Jan Sjoerd Pasterkamp in de serie Demonie & bevrijding en daarin zegt hij : waarom vertel je het niet aan God, Hij weet het allang en Hij valt echt niet van z'n troon af hoor.  Hij zegt : de meeste mensen zijn bang hun diepste gevoelens aan God te vertellen. Ik realiseerde me dat hij daar zeker een punt kan hebben, maar eigenlijk ben ik nog het meest bang om er zelf naar te kijken, het liefst wil ik het niet weten want dan moet ik er ook iets mee gaan doen. Weten geeft verantwoordelijkheid. Eigenlijk is het je kop in het zand stoppen, want hopen dat wat je niet ziet er niet is dat is een leugen. 

O Heer help.....ik ben bereid een heleboel dingen onder ogen te zien, dat heb ik denk ik ook gedaan, maar mijn lichaam vind ik een hele lastige. God begon me voor mij zomaar uit het niets, volkomen onverwacht dingen in herinnering te brengen die linkte het lichaam. Voor Hem was het denk ik niet zomaar uit het niets, Hij zal er wel naar toe hebben gewerkt, maar het was mij niet opgevallen. Een ervan wil ik hier delen. Als tiener zag ik mijn moeders vergroeide zeer regelmatig naakt omdat zij niet in staat was zichzelf helemaal af te drogen, ze had mijn hulp nodig voor haar klompvoet (het gevolg van medisch ingrijpen waarbij een varkenspees in haar van geboorte gezonde voet was gezet) haar tenen lagen over elkaar heen en het was belangrijk daar goed tussen af te drogen maar door haar slechte rug kon ze daar niet bijkomen. Ik weet niet hoe zij zich bij haar lichaam voelde, en zoals met zo veel dingen ging mijn verstand op nul en deed ik gewoon wat ik moest doen. Doordat God het terug bracht in mijn herinnering ontdekte ik dat er afwijzing in mijn hart zat, en dat had woede in mij opgewekt.

Als eerste mocht ik de artsen vergeven die mijn moeder lichaam zo verminkt hadden, maar ook God vergeven dat mijn moeder polio had gehad en dat ze als gevolg daarvan in die medische molen kwam waarin dit gebeurt was. Maar wat ook heel veel invloed op mijn moeders lichaam heeft gehad was mijn geboorte, uren van persen terwijl ik er niet op de natuurlijke wijze uit kon komen omdat ik niet in de baarmoeder zat maar erbuiten. Ik schreef daar de blog Bijzonder over. Mijn moeder was zwaar getekend door het leven, geestelijk en lichamelijk. God ging weer een stukje dieper om mij meer inzicht te geven in mijn eigen onderbewustzijn en denken, patronen waar ik mee af moest rekenen, erkennen, en wat ik nog wel het lastigste vond er woorden aan geven, vergeven. Het was allemaal te beredeneren, maar daarmee kijk je niet naar wat er werkelijk zit, wat er onbewust speelt, en dan heeft het de ruimte om verder te etteren en breekt het je vroeg of laat weer op. Wonden moeten goed schoon gemaakt worden willen ze op een gezonde manier genezen.

Dit hele gedoe maakte dat mijn eetgedrag weer flink uit de bocht vloog en ja dat maakte me eigenlijk ook best kwaad. Heer ben ik boos op mijn eigen lichaam ? Kwaad omdat mijn lichaam functioneerde naar Gods scheppingsorde : als je er meer instopt dan het verbruikt slaat het het op in de vorm van kilo's die je niet wilt hebben. Die boosheid is dan zo onterecht. Het is zo dubbel, een slanker lichaam vind ik eigenlijk ook best een eng idee (vanwege het onbekende) en een dikker lichaam daar word ik inmiddels dus boos om. Er is een marge van een kilo of vier waartussen ik heen en weer blijf hobbelen maar dat ervaar ik niet als prettig. Heer U heeft mij daar toen onder gebracht nadat ik 30 kilo was afgevallen nadat U me genas van een eetstoornis, en daar wil ik eigenlijk naar terug omdat dat goed is voor mijn lichaam.  Pffffff, Heer ik word hier zo moe van, en ik realiseer me dat boze wil dat het me moedeloos maakt, dat ik opgeef, Hem opgeef, maar dat ga ik dus niet doen.  Heer als U mij hier doorheen leidt, dan wil ik hierin ook U volgen omdat ik weet dat U weet wat U doet. Regelmatig liet Hij me wakker worden met een zin uit het lied Nimmer alleen van Joke Buis: Nimmer zal Hij u verlaten, nimmer laat Hij u alleen.  Steeds weer was het of Hij zei : Ik ben erbij, Ik weet het, Ik zie je, Ik houd je vast, houd Mij vast, je komt hier doorheen. 

Ik weet dat God mij dit lichaam gegeven heeft, dat Hij het met heel veel liefde en zorg heeft geformeerd in de schoot van mijn moeder. Ik moet erkennen dat ik er niet zo heel zuinig en verstandig mee om ben gegaan, gewoon niet eigenlijk. Dat heeft natuurlijk consequenties, ook als er vergeving is zijn de gevolgen niet weg, maar dan is God daar wel om je te helpen daar mee om te gaan en dat vind ik in de praktijk een hele lastige. Soms denk ik wel eens : Heer moet dit, wat heeft dit voor nut ? Ik snap dat "oud vuil" opgeruimd moet worden zodat er genezing kan komen.....ach misschien is dit dan ook wel weer iets waar U dan doorheen kan werken om een ander te zegenen, maar ik vind het een pittige en soms maakt het me heel boos en stop ik het weer weg onder een laag eten zodat ik er maar niet naar hoef te kijken. En ja, ik zie verschil, God vraagt mij regelmatig : Zie je het verschil ? Inmiddels begint het me inderdaad zelf ook op te vallen : Ja Heer ik zie het verschil en ik weet dat dat Uw werk is, het is dus allemaal niets voor niets. 

Heer help me eerlijk naar mijn woede te kijken, help me er woorden aan te geven zodat ik het aan U kan vertellen en er met U samen naar mag kijken, mag vergeven, vergeving mag ontvangen, mag leren omarmen en accepteren, op waarde mag leren schatten, het mag leren niet alleen maar te beredeneren, maar het ook zo mag leren voelen, mag leren liefhebben dat wat ik zo moeilijk vind om ervan te houden, mijn lichaam. Help me Heer ook in dit proces te volharden, dank U wel dat U volhard en het nooit opgeeft, mij niet opgeeft.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.