Eng maar goed

Een tijdje geleden schreef ik de blog Stop worrying !, een Bijbelse opdracht en een les waar ik nooit in uitgeleerd zal raken denk ik, want de leugenaar van de beginne vind steeds wel weer iets anders om naar m'n hoofd te gooien, de vurige pijlen vliegen me om de oren. Maar wat er ook op me afkomt, Gods opdracht veranderd niet, Hij zegt nooit : ja dit is wel heftig hé, ik snap het wel hoor dat je je nu zorgen gaat maken. Nee, de Bijbel is daar heel duidelijk over : Vrees niet, wees niet bezorgt, vertrouw op Mij, alleen op Mij en op niets en niemand anders, ook niet op jezelf. 

God gaf mij 5 mooie gesprekken met Johanneke van Waardevol en uniek, ik schreef daarover in de blog Goed voelen dat bracht me in een dieper genezingsproces waarin ik me meer bewust werd van m'n kind-delen die mij jaren hebben geholpen om te overleven. Het klinkt best heftig maar ieder mens heeft zulke delen, ze helpen je te overleven in het leven. Als deze delen niet meer nodig zijn om je te helpen kunnen ze een belemmering worden, en onze gesprekken hielpen me om dit te zien en God in Zijn liefde bracht door de Heilige Geest genezing en herstel. 

In mij was een meisje dat bij het minste of geringste in een hoekje kroop om ongezien de boel angstig eens goed in de gaten te houden en af te wachten wat er zou gaan gebeuren, of het veilig zou blijven. Op zich is er niks mis met de kat uit de boom kijken, dat is zelfs heel gezond. Maar er is een verschil tussen gezonde afwachtende, onderzoekende houding en angstige wegkruipen en als het ware door de kiertjes van je verstopplek de situatie begluren. Maar het werd een rem die me belemmerde. 

Naast dit verlammende deel was er een ander heel dapper lijkend deel : het "en door" deel, maar om door te kunnen was het nodig om niets te voelen, de boel bedelven onder (in mijn geval eten), verstand op nul, blik op oneindig en door met wat moet gebeuren, op het doel af. Dat konden m'n zorgtaken zijn, maar ook mijn intense verlangen God te volgen. Alleen ontdekte ik dat daar nog steeds een behoorlijk stuk zat wat enorm z'n best deed om goed genoeg te zijn, dat niet om kon gaan met falen, bang om Vaders liefde te verliezen. Er moest nog heel wat Waarheid die Hij me voor heeft gehouden in de afgelopen jaren een centimeter of 30 zakken van m'n hoofd naar m'n hart. Dit "en door" deel was flink groot en mocht best terug keren naar gezonde proporties. Want ook dit deel is helemaal niet verkeerd, heel mooi zelfs, het helpt me niet te verzanden in zelfmedelijden of een langdurig gemaal van niet helpende gedachtenspinsels. Maar ik mag de emoties die God geschapen heeft leren waarderen, ernaar te kijken en me er door te laten helpen, dat is een andere manier van doorgaan.

Dit inzicht heeft me zo enorm geholpen, ik mocht deze delen ontslaan van hun opdracht, en ze bedanken voor al hun hulp en ze loslaten om te rusten bij Jezus. Hij tilde de trauma's uit mij en Hij goot net als de barmhartige Samaritaan olie in mijn wonden om te genezen. Hij herstelde en hechte deze delen in de volwassen Danielle die Jezus kent en weet dat Hij voor haar zorgt, die weet dat Hij te vertrouwen is, en dat Hij alleen maar het beste met haar voor heeft. 

God wil niets liever dan dat wij heel worden, herstelt worden in de persoon die Hij voor ogen had toen Hij ons weefde in de schoot van onze moeder zoals Psalm 139:13-16 zegt "Want U hebt mijn nieren geschapen, mij in de schoot van mijn moeder geweven. Ik loof U omdat ik ontzagwekkend wonderlijk gemaakt ben, wonderlijk zijn Uw werken, mijn ziel weet dat zeer goed. Mijn beenderen waren voor U niet verborgen, toen ik in het verborgene gemaakt ben en geborduurd werd in de laagste plaatsen van de aarde. Uw ogen hebben mijn ongevormd begin gezien, en zij alle werden in Uw boek beschreven, de dagen dat zij gevormd werden, toen er nog niet één van bestond." 

Ik vind dit zo geweldig, God die mij wilde, die al een plan voor mijn leven had voordat ik geboren was, die mij weefde in de schoot van mijn moeder, die mij beter kent dan ik mijzelf ken. Die God die weet waar de dingen scheef zijn gegroeid, dingen die in aanleg zo mooi bedoeld waren. Hoe bijzonder dat Hij deze overlevingssystemen in de mens heeft gelegd, Hij wist dat we ze in deze gebroken wereld nodig hebben. Maar Hij wijst ook de weg naar herstel als ze niet meer helpend zijn maar een belemmering worden. Hij geeft openbaring, en genezing, hoe geweldig liefdevol is onze Papa. 

Om steeds weer een stukje dieper in genezing en herstel te komen is volharding nodig, is dieper vertrouwen nodig, is moed nodig om stappen te zetten die zo eng zijn. Oude patronen worden ontrafeld en achter gelaten zoals Abraham het oude moest achterlaten om op reis te gaan naar het nieuwe land dat God voor hem had. Hij ging in vertrouwen op weg, als God het zegt kan het niet anders dan goed zijn. Maar God vertelde niet van te voren hoe en wat. Pas toen Abraham in actie kwam, opbrak van het oude vertrouwde plekje en in beweging kwam zonder te weten waar hij zou eindigen gaf God een volgende aanwijzing. 

Best spannend, en soms ook flink ongemakkelijk zo steeds verder uit je comfortzone te trekken. Eng maar goed, er ontstaat steeds meer ruimte, God keert angst en controle om in verwachting. Ik ontdek steeds meer dat er ook een heel nieuwsgierig meisje in mij huist, en dat meisje mag nu ook te voorschijn komen en rondkijken. Ze mocht haar hand in de hand van Papa leggen wetend dat Hij erbij is en veilig is, samen zijn ze op weg, en Papa weet waarheen.

ONDERWEG naar Hem en met Hem