Moederdag

Morgen is het weer zover : Moederdag, een dag die voor mij altijd hele gemengde gevoelens oproept. 
Ik roep al jaren dat deze dag beter is voor de commercie dan voor m'n portemonnee, aandacht en waardering hoeven in mijn ogen geen geld te kosten.

Als ik aan mijn eigen moeder terug denk dan voel ik heel veel pijn om wat er niet was en wat ik heb gemist. 

Ze was geestelijk getekend door een oorlog waarin ze als kind was ingezet om briefjes en codes (uit haar hoofd geleerd) rond te brengen, heeft dingen gezien die een kind niet moet zien, belande regelmatig op het politiebureau waar haar vader werkte en werd dan weer weg gesmokkeld. En dan is die ellendige oorlog eindelijk afgelopen en verbied je vader je om er ooit nog een woord over te zeggen. Meer heeft ze er nooit over gezegd tot ze ging dementeren en ze meer los ging laten, wat ik toen hoorde was hartverscheurend.

Maar ook een verleden van misbruik, haar handicap (die niet geaccepteerd werd door haar vader) de dood van haar moeder (waar ze wel een sterke band mee had) en haar zoontje binnen een half jaar hebben enorm veel invloed op haar leven gehad.
De vrouw had in mijn ogen veel te veel op haar al volle bordje gehad.

Ik heb altijd wel geweten dat ze op haar manier enorm veel van me heeft gehouden, maar wat zo ontzettend pijn deed was dat ik periodes meer voor haar zorgde dan zij voor mij.
Aan de ene kant probeerde ik me intuïtief gedeisd te houden, maar aan de andere kant was ik ook enorm boos en opstandig en dat projecteerde ik op mijn vader wat ook de sfeer in huis geen goed deed.
Ik zag constant verdriet en onmacht bij mijn moeder. 
Als kind wil je je moeder gelukkig zien en dat was mama niet in mijn ogen en dat vind ik nog steeds heel verdrietig.

Ook al heb ik haar hele leven voor haar gedaan wat ik kon, we konden elkaar eigenlijk niet echt bereiken, en dat vind ik heel verdrietig. We waren beide niet bij machte een brug te slaan. 

Aan het einde van haar leven kon ik gelukkig wel oprecht zeggen dat zij met de middelen die ze had, haar uiterste best had gedaan en zeggen "het is goed zo"  

Zelf mocht ik ook moeder worden van 2 prachtige kinderen, een zoon en een dochter..........maar ik was niet de moeder waar zij recht op hadden en daar doet heel erg veel pijn.
Ook ik had een enorme "rugzak" die me beperkte en die heel veel aandacht opeiste. 
Voor mij was het heel belangrijk dat mijn kinderen absoluut niet voor mij zouden moeten zorgen, die last is te zwaar voor een kind, ik heb dat als een veel te zware last ervaren.

Zeker na de dood van mijn vader had mijn moeder nog meer zorg nodig, die ik dan ook gaf en bleef geven omdat ik geen nee kon zeggen. 
Ik voelde me enorm verantwoordelijk, op zijn sterfbed had ik mijn vader belooft voor haar te zorgen.
Daarbij had ik nooit geleerd mijn grenzen aan te geven. 
Je ging door tot je erbij neer viel, en zelfs dan ging je door, stoppen of opgeven dat deed je niet.

Ik ging zover dat ik mijzelf en mijn eigen gezin tekort deed.
Mijn kinderen kregen niet de aandacht die ze verdiende van mij, waar ze recht op hadden.
Als ik er lichamelijk wel was, was ik er vaak ook niet omdat ik te veel bezig was met die rugzak die eigenlijk meer een beerput was waarvan de deksel niet meer wilde / kon afsluiten.

Ik "overleefde" mijn jaren, maar ook mijn moederschap.
Hield ik van deze kinderen die God ons had gegeven ?
JA !
Dat durf ik volmondig te zeggen, maar wat heb ik ze tekort gedaan en wat heeft dat aan me gevreten en doet het soms nog.

Nu de kinderen volwassen zijn en hun eigen levens leiden ben ik dankbaar dat ook hun conclusie is dat ik met de middelen die ik had alles heb gedaan wat ik kon. 
Daar ben ik dankbaar voor, dat we dat nu al tegen elkaar hebben kunnen uitspreken.
Toch wringt het af en toe nog, maar dan maak ik bewust de keuze te kijken naar wat we wel hebben.

20 jaren van therapie en Gods liefde hebben me inzicht gegeven in de patronen, hebben me geholpen deze jaren door te komen.
Gaven me inzicht in het leven: het leven van mijn moeder en mij als kind, en hoe dat invloed heeft gehad op mij als moeder naar mijn kinderen. 
Inzicht helpt enorm, zorgt dat er ruimte komt voor begrip, voor die ander maar ook voor jezelf. 
Ik mocht leren compassie te hebben, ook met mezelf, wat was dat moeilijk, maar het was ook bevrijdend. 

We zijn geen hecht gezin en soms doet dat me als ik eerlijk ben best pijn, maar ik ben blij en dankbaar voor wat we wel hebben en zijn, dat is een hele bewuste keus. 
Als we elkaar zien is er respect voor elkaar, laten we elkaar in de waarde.
We laten elkaar vrij om te zijn wie we zijn (geen verstikkende verwachtingen zoals ik ze ervoer in het gezin waar ik uit kwam)
We kunnen bij elkaar zijn in een ontspannen en gezellig sfeer, er kan er worden gelachen en als het nodig is gehuild.
Als ik ze ontmoet en een dikke knuffel kan geven voel ik me rijk.

Onze dochter zei eens heel mooi "we maken nu nieuwe herinneringen" 

Ik ben een dankbare moeder die er op vertrouwd dat zowel zij als haar kinderen veilig zijn in Gods liefdevolle Vaderhand.
Die hand is bijzonder machtig en is in staat pijn te veranderen in vreugde als wij Hem dat toestaan. 

Ik heb ONDERWEG veel mogen leren, en mogen ervaren dat Hij die is de grote IK BEN er bij was, ook toen het zo verschrikkelijk moeilijk was.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.