"Normaal"

Ook al was de verhouding tussen mijn moeder en mij geen gezonde balans tussen moeder en dochter, als ik wilde kon ik haar wel alles vragen. 
Meestal had ik daar de moed voor als ik boos en opstandig was, dan flapte ik alles eruit.
Zo heb ik haar eens gevraagd waarom ze eigenlijk met mijn vader was getrouwd.
Dat is natuurlijk niet echt een vriendelijke vraag, maar het kwam voort uit de moeite die ik had met mijn vader. Ik kon geen kant uit met deze man en heb hem zelfs een periode gehaat tot in de toppen van mijn tenen.

Hoe had zij ooit met deze man - die duidelijk ook geestelijk niet van haar niveau was - kunnen trouwen, ik begreep er als opstandige puber echt helemaal niks van.

Ze vertelde me dat haar grote liefde niet met haar had willen trouwen omdat hij drager was van een erfelijke ziekte die hij niet door wilde geven en omdat hij wist dat mijn moeder graag kinderen wilde, wilde hij haar dat niet aan doen.

Daar heeft mijn moeder heel veel verdriet van gehad.

Jaren later leerde ze mijn vader kennen in een kerk waar ze beide kwamen. Ze vertelde mij dat hij toen heel anders was als de man die ik kende als mijn vader. 
Hij was na mijn geboorte heel erg veranderd. Over het hoe en waarom kan ik alleen gissen.

Al van jongs af aan had ik door dat mijn vader "anders" was, maar ook van mezelf wist ik dat ik "anders" was. 

Toen ik al getrouwd was en moeder van 2 kinderen kwam ik in therapie bij "de Hoop" in Dordrecht voor een eetstoornis.
Een van de opdrachten was je levensverhaal op papier zetten, ik kan je zeggen dat ik leuke dingen heb gedaan in mijn leven, maar ja therapie heb je ook niet nodig omdat het zo leuk is.
Daar heb ik er op een gegeven moment de vraag eruit gegooid of ik wel normaal was.

Ik had altijd in mijn achterhoofd dat ik geestelijk niet normaal was, niet volwaardig, omdat mijn vader dat ook niet was.
Niemand die me dat ooit verteld had, maar dat voelde ik gewoon aan. 
Nadat hij werkeloos was thuis komen te zitten door het RSV schandaal, ging hij aan de gang als tuinman in een tehuis voor zwak begaafde vrouwen dat verbonden was aan de gemeente waar wij naar de kerk gingen.
Daar hen voelde hij zich geaccepteerd.

(Jaren later heeft God één van de vrouwen die daar toen ook woonde gebruikt om die pijn bij mij te genezen)

Ik ken mijn vader niet anders als dat er altijd meewarig tegen hem aan gekeken werd "gekke Jantje". 
Ik schaamde me enorm voor deze man.

Dat gebeurde niet alleen in de straat waar wij woonde, maar ook op zijn werk kwam hij dat tegen, bijna al zijn collega's woonde in onze buurt.

Voor mijn gevoel was het in de kerk eigenlijk niet anders, niet op de "gekke Jantje" manier maar van: ja het was Jan, en Jan moest je maar nemen zoals hij was.

De man heeft zijn leven lang keihard gewerkt en was nooit te beroerd om iemand te helpen.
Ik vermoed dat het ook was om zichzelf te bewijzen.

Toen ik deze bekentenis daar tot mijn eigen schrik deed heb ik enorm gehuild, maar het  was ook een enorme bevrijding om het gezegd te hebben.
Wat nog me enorm goed deed was om van iemand die er verstand van had te horen dat er niks "mis" met mij was.

Maar het heeft toch wel even geduurd voor ik dat ook echt kon geloven en het me eigen kon maken dat ik een "normaal" en volwaardig mens was. 

Maar dan komt toch de vraag "wat is normaal" 

Ja wát is eigenlijk normaal, en wie bepaald wat "normaal" is.

God ziet mij en Hij zegt "jij bent mijn geliefde kind" 

Ik heb jou gevormd in de schoot van je moeder, je bent mooi en goed zoals je bent, er is niets wat jij kan doen of laten dat maakt dat Ik meer of minder van jou ga houden. 

Heel bewust heb ik een keuze gemaakt om Zijn waarheid te geloven, want Hij liegt niet, nooit !

"Maar dankzij Gods liefde voor mij ben ik geworden wat ik nu ben" (1 Korinthe 15:10)

ONDERWEG naar Hem en met Hem.