Emoties, lastige dingen.

Deze blog is net als de meeste van mijn blogs al een tijdje geleden geschreven en stond klaar voor het moment van publicatie, en juist nu dat moment gekomen is is het weer zo actueel. 
Voor de dag daar is dat de blog online gaat lees ik 'm nog eens een paar keer door en word het aangepast en bijgewerkt en actueler.
Meestal twijfel ik enorm of het wel aan zal spreken, of dat ik niet compleet de plank mis zal slaan, maar dan bemoedigd God me steeds weer vooraf of achteraf, ik vind dat heel bijzonder.

Inmiddels ben ik alweer bijna twee jaar ONDERWEG aan de liefdevolle hand van de God die mij zo bijzonder aangeraakt heeft Pasen 2016 en Hij tegen mij zei "Ik zie jou" 

Al gaande leerde ik steeds meer dat Hij een echte liefdevolle Vader is en dat ik Hem Papa mag noemen.
Die liefde kan ik nog maar moeilijk vatten, omdat ik het zo'n moeilijk begrip vind: liefde. 
Maar ik heb ontdekt dat als het te moeilijk word of te zeer doet omdat het te dichtbij komt, dan mag ik bij Hem op schoot kruipen en mijn hoofd tegen Zijn borst aan leggen en  gewoon even uitrusten en bijkomen in Zijn sterke veilige armen. En soms, soms durf ik dat ook te doen, het is eng, maar zo ontzetten fijn omdat het veilig is.

In het begin vond ik onze reis verschrikkelijk onwennig, maar langzaam maar zeker werden mijn stappen voor langere periodes vaster, met vallen en opstaan, struikelend.
Hij doet vol liefde zo Zijn best om  me er van te overtuigen dat ik veilig ben bij Hem en ik heb heb ervoor gekozen te geloven dat Hij het het beste weet. Hij is veel groter dan ik, Hij kan veel verder weg kijken, Hij overziet alles en Hij weet waar het einddoel van onze reis zal zijn.
Als ik Zijn hand vasthoud komt het allemaal goed.

De tranen die zeer rijk vloeide in het begin begonnen uiteindelijk op te drogen - ook al ging het mij vaak niet snel genoeg, want ik vond die tranen maar helemaal niks - maar die tranen hadden een functie leerde ik, ze waren nodig om het vuil van de pijn weg te spoelen, om te genezen.
Achteraf moet ik toegeven dat het eigenlijk ook wel op luchtte, maar het was nodig om te leren om het mezelf toe te staan.

Tranen waren het gevolg van emoties, en laat ik dat nou altijd al hele vervelende dingen gevonden hebben (zowel de positieve als negatieve variant) waar ik niks mee kon. Dus zodra ze me te dichtbij kwamen werden ze weggestopt. 
Maar soms laten ze zich niet weg stoppen en barsten ze er gewoon uit. Zodra je dan ook maar weer een beetje kracht hebt terug gevonden druk je ze weer weg, wat heb ik dat vaak gedaan in mijn leven.
Maar het eerste jaar na die bewuste Pasen lieten ze zich niet zo makkelijk meer weg stoppen, steeds als ik dacht aan wat er gebeurd was gingen de sluizen wagenwijd open en was er geen houden meer aan mijn tranen.

Op een gegeven moment maakte God me duidelijk dat Hij emoties heeft gemaakt, ze zijn goed en nuttig. Ze moeten alleen niet je leven beheersen, een balans is dus wel belangrijk.

Eerlijkheid gebied me wel te zeggen naarmate ik weer wat sterker word ik ook merk dat ik geneigd ben weer meer weerstand tegen emoties te bieden, en dat vind ik lastig, oude patronen hebben tijd nodig om te veranderen.

Na de eerste 50 jaren van mijn leven te hebben "overleeft" mocht ik leren "leven" en bij leven hoort grenzen leren kennen en aangeven, maar ook genieten. 
Om leren gaan met emoties is voor mij een bewustwordings-proces en ik begin ze schoorvoetend te leren te waarderen die emoties. 

Er is een begin gekomen, ze te herkennen en te erkennen; ja ze mogen er nu over het algemeen zijn.
Beetje bij beetje mogen ze inmiddels ook dichterbij komen en ik betrap me erop dat ik mezelf soms sussend toespreek om te vertellen dat het goed is, dat er niks gebeurd omdat ik veilig aan Papa's hand loop, Hij is erbij ook als het even wat eng lijkt.

Ik leer genieten en meer en meer bloei ik op en open, gewoon omdat het kan en omdat het mag.

Voel ik dit altijd zo zeker ?

Nee, absoluut niet, ik ken nog steeds periodes dat ik ze wil verdoven, er geen raad mee weet.
Maar dit is wel de waarheid, Gods waarheid en daar wil ik mijn oog op gericht houden.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.