Mijn broertje Gideon

Morgen 18 maart, zou mijn kleine broer 48 jaar zijn geworden.

Toen ik een meisje van 4 was werd hij geboren, mijn broertje, ik was dol op het manneke. 
Gideon is maar 16 maanden bij ons geweest, toen stierf hij aan acute leukemie. In 1971 was er nog zo weinig bekent over deze ziekte dat dokters machteloos stonden.

Toen een half jaar eerder mijn oma - de moeder van mijn moeder - overleed (een oma waar ook ik hele mooie herinneringen aan heb) kon mijn moeder dat niet verwerken. Haar moeder was eigenlijk de enige uit het gezin waar ze uit kwam waar ze een goede en hechte band mee had. 

Mijn opa had vrienden met een boerderij in Drenthe wonen, in Wijster en daar gingen wij de zomer van 1971 heen, dan was mijn moeder er even uit wat haar hopelijk zou helpen.
Eerst drie weken met ons gezin en de laatste 3 weken toen mijn vader terug was naar Rotterdam omdat hij weer moest werken, kwam de vriendin van mijn moeder met haar drie kinderen waarover mijn moeder voogd was.

In die vakantie leerde Gideon lopen, ik kan me dat nog levendig herinneren hoe ik op m'n knietjes achter hem aan kroop onder de eikenhouten eettafel door met van die enorme vleugelmoeren. Toen ik daar m'n hoofd aan stootte en een pijnreactie gaf heeft hij staan schuddebuiken van het lachen.

Of de herinnering aan een enorme koeienkop voor het kleine raampje boven het bedje waar hij in sliep, ik schrok zo van die koe dat ik Gideon vastgreep om hem te beschermen.

Maar hij  was ook huilerig en liep steeds op z´n handje te kluiven, ze dachten aan een griep of last van tandjes die door moesten komen, maar het bleek veel ernstiger te zijn.

Jaren later toen ik in het verwerkingsproces met mijn man (de jongste van die drie kinderen van die vriendin van mijn moeder) die boerderij weer heb opgezocht bleek daar nog een zoon van die boer te wonen en hij kon het zich nog kon herinneren.
Hij vertelde mij dat mijn vader er geen dokter bij wilde hebben omdat hij op God vertrouwde. 
Mijn vader was heel vaak biddend in het maisveld te vinden.

Nadat mijn vader terug was naar Rotterdam kwam de huisarts van de boer alsnog en hij besliste dat ze direct naar het academisch ziekenhuis in Assen moesten. 
Mama ging mee met de ambulance en ik bleef op de boerderij bij mijn moeders vriendin en haar gezin.

In de ambulance is Gideon in een coma geraakt waar hij nog 3 dagen in heeft gelegen voor hij stierf, kneepjes in de vinger van mijn moeder waren nog de enige reactie die hij gaf.

In mijn herinnering kwam er een busje om ons op te halen en we gingen terug naar Rotterdam. 
Ik werd ondergebracht bij een gezin uit de kerk met 4 dochters want mijn moeder was niet meer in staat om voor mij te zorgen.
Ik vind het heel bijzonder dat deze mensen zo hun huis voor mij openstelde.
Voor mijn gevoel ben ik daar maanden geweest, volgens mijn moeder enkele weken.
Hoe lief die mensen ook waren, ik snapte er niks van en wilde naar huis. 

Nadat ik mijn vader had zien fietsen was ik niet meer te houden en ging ik dus toch weer naar huis, maar daar was het niet meer zoals het was. Ik miste mijn broertje verschrikkelijk waar ik zo dol op was, en heb heel lang lopen zoeken heeft mijn moeder me later verteld.

Voorheen ging ik altijd graag naar school, maar ik wilde niet meer, ik wilde bij mama blijven, waarschijnlijk omdat ik enorm bang was ook haar te verliezen.
Ik kan me herinneren dat als mijn moeder mij naar school bracht de hoofdmeester me over nam en zorgde dat ik op school bleef en mama terug naar huis kon.
Hele drama's waren dat. 

Het jaar daarna zijn we terug geweest naar die boerderij (ik heb daarin diep respect voor mijn ouders) en ik heb daar ook de hele boel afgezocht (ik kan het ding nog zo uitteken) maar ook daar zonder resultaat.
Ik kan het me niet herinneren maar mijn moeder heeft me vertelt daar heb ik een pak slaag heb gehad wat anders nooit gebeurde, maar ik had het er blijkbaar naar gemaakt. 
Op de schoot van mijn moeder heb ik heel lang hartverscheurend gehuild, ik miste Gideon.

Verder werd er nooit meer over hem gesproken tot ik op de middelbare school een opdracht kreeg waarin je het gezin waar je uit kwam moest beschrijven.
Op mijn vragen kreeg ik gelukkig wel antwoord en zo ontdekte ik wat ik hier boven heb beschreven en kwam er ook foto's van hem te voorschijn. Voor die tijd was het alsof hij er nooit was geweest.

Ik hoorde dat mijn broertje in een naamloos graf lag begraven, dat raakte me enorm.
De rede daarvoor was de overtuiging toen van mijn ouders wat er in de Bijbel staat "Laat de doden hun doden begraven", dit zegt Jezus als één van de discipelen eerst zijn vader wilde begraven voordat hij Jezus zou gaan navolgen.

Deze wetenschap heeft sinds die tijd in mij liggen broeien, maar ik kon er nog niks mee, dat kwam pas jaren later.
Ik ben toen op zoek gegaan naar zijn graf, maar dat bleek inmiddels zo'n 20 jaar geruimd te zijn.

Ik heb een steen beschilderd als een afsluiting van een heel proces.

Ik heb Gideon enorm gemist, omdat ik me verschrikkelijk alleen voelde, had niemand waarmee ik in de zelfde situatie zat, iemand waarmee ik "samen sterk" kon staan.
Maar ik was ook heel blij dat hij niet mee hoefde te maken wat ik heb mee gemaakt.
Het was verschrikkelijk dubbel.

Bij bijzondere momenten in mijn leven, mijn huwelijk, het krijgen van de kinderen en de ziekteprocessen van mijn beide ouders was het gemis weer enorm. 
Toen mijn vader stierf in 2003 gaf hij zelf aan dat hij naast God ook naar zijn zoon ging, die hij enorm had gemist maar waarover hij nooit sprak. 
Ik vond dat een hele mooie gedachte, en heb tegen Gideon gezegd: nu is hij voor jou. 
Natuurlijk is het symbolisch maar het deed me goed.
Ook toen mijn moeder stierf in 2012 heb ik deze gedachte gehad, ze waren weer samen.

Ik bleef als laatste over van het gezin waar ik in opgroeide, maar ik voelde me bevrijd van een zware last, van jaren van zorg.
  
Ik bleef bij mijn gezin wat me zo dierbaar is, bij de man waar ik zoveel van hou, en die zoveel voor mij betekend en zoveel voor mij gedaan heeft en voor me over heeft gehad, die me altijd enorm gesteund heeft. 
Hij is geen prater, maar hij was er gewoon altijd, ik kon op hem bouwen en hem vertrouwen.

Het is goed zo, zij die elkaar zo hebben gemist zijn weer bij elkaar en bij de Heer Jezus, daar waar geen pijn en verdriet mee is.
Ik gun ze zo die rust en vrede bij Hem na hun zware levens hier op deze aarde.

Ik ben dankbaar dat God er ONDERWEG bij is geweest, in het verdriet en gemis dat er altijd is geweest op de achtergrond. 
Hij was erbij in het verwerkingsproces dat heel wat jaren heeft geduurd.
Na de dood van mijn ouders kreeg ook Gideon een plekje, een mooi plekje in mijn hart waar hij met liefde word herinnerd. 

Nu werd het mijn tijd, een tijd om tot rust te komen, te helen en te ontwikkelen, een tijd waarin ik mag ervaren dat ook nu Hij erbij is en dat Hij van mij houd en voor mij zorgt en voor de genen waar ik zoveel van houd.



ONDERWEG naar Hem en met Hem.