Wandelen.

In een eerder blog "In beweging" heb ik vertelt dat het is mijn doel elke week een stevige wandeling te maken en soms is het handig om het aangename met het  nuttige te verenigen.
Dit keer werd het een wandeling  naar het centrum van ons mooie Delft om gelijk wat boodschappen te doen.

Het fijne van die wandelingen is dat je je hoofd lekker leeg loopt, en soms is dat ook echt nodig. 
Zelf vind ik het lekker om op redelijk stevig tempo te wandelen.

Al wandelend bedacht ik me dat Gods tempo met het proces in mijn leven ook best hoog ligt.
Ik weet dat Hij me niet dwingt, Hij heeft me een eigen vrije wil gegeven, ik mag het zeggen tegen Hem als ik graag een tandje lager wil. Dan word Hij daar niet boos om, dan wijst Hij me ook niet af en dan gaat Hij ook niet minder van me houden, dat begin ik langzaam maar zeker écht te geloven en te ervaren.

Maar wil ik dat tempo wel omlaag hebben ? 

Daar denk ik regelmatig over na. 
Al zoveel jaren van mijn leven zijn "verloren" gegaan aan "overleven" 
Natuurlijk zijn het geen echte verloren jaren, het zijn jaren waarin heel veel is gebeurd en die me gevormd hebben tot de vrouw die ik nu ben. 

Nee eigenlijk wil ik het tempo niet omlaag hebben, ik wil doorpakken en er vol voor gaan.

De vrouw die ik nu ben leert meer en meer "leven" en ik wil dat ook voluit leren doen.  
Mijn grootste verlangen is dat door de rest van mijn leven Zijn naam word groot gemaakt, dat Hij zichtbaar word door mijn leven. 

Soms voelt het dan als storm, word ik heen en weer geslingerd tussen mijn verlangen naar vooruit gaan en vernieuwen, en oude gewoontes en mechanismes die weer dreigen in werking te treden omdat het even eng word. 

Maar ik begin steeds meer te leren dan ik dan mijn ogen op Hem gericht moet / mag houden.
Hij heeft alles onder controle.
Hij weet wat Hij doet.
Hij vraagt me ook nooit iets wat te moeilijk of te zwaar zal zijn.

"Doe wat Ik je zeg. Leer van Mij. Want Ik ben vriendelijk en geduldig en bescheiden. Daarom zul je bij Mij innerlijke rust vinden. Want wat Ik je te doen zal geven, is niet te moeilijk of te zwaar voor je" (Mattheus 11:29-30)

Steeds als God iets van me vraagt of weer een stapje verder / dieper gaat in het proces en ik de neiging krijg "HELP" te roepen komt deze tekst in mijn gedachten en dan kom ik al snel weer op het punt dat ik zeg: "Ja Heer, het is goed, U bent erbij en ik kan het want U hebt me keer op keer laten zien dat het niet te moeilijk of te zwaar was."

Door de storm heen lopen om je boodschappen te doen - nuttige dingen die nodig zijn, en daarna weer naar huis, naar de rust.
Zo is het ook in het leven, soms stormt het, en dan ga ik toch door en uiteindelijk kom ik weer tot rust bij Hem.

Voel ik me altijd zo overtuigd ?

Nee.

Maar toch kom ik hier steeds weer bij terug want Hij is mijn anker, bij Hem ben ik veilig en dat geeft me dan weer de moed om te zeggen: doe het maar op Uw manier Heer.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.