Zwanger.

Het heeft een aantal jaar geduurd voor we zwanger raakte, jaren van teleurstelling als bleek dat het uitblijven van menstruatie geen zwangerschap betekende. 
We waren begonnen met onderzoeken en daar was uitgekomen dat bij mij alles goed was maar dat mijn man een verminderde kans had door spataders in één van zijn balzakken, maar in principe zouden we spontaan zwanger kunnen raken.

Dat was voor ons het punt om te stoppen met de onderzoeken want de spanning was mij te veel, ik kon dat niet aan.

In 1990 werd ontdekt dat mijn man blind was aan één oog, hij mocht niet meer op stelling werken en kon dus het werk dat hij met zoveel plezier deed niet meer uitvoeren. 
Dit was een grote schok, maar gelukkig kon hij binnen het bedrijf overstappen in een ander functie. Daarvoor moesten we wel verhuizen naar een andere stad omdat we in het flat moesten gaan wonen waar hij als huismeester aan de gang kon.

Aan de woning moest heel wat gebeuren dus we waren daar heel druk mee bezig, omdat mijn man door de oogdruppels grote delen van de dag wazig zag werd ik uitgedaagd om dingen te doen die ik nog nooit gedaan had en het lukte.

Kort na de verhuizing moest mijn man aan zijn goede oog geopereerd worden want anders zou ook dat oog door de te hoge oogbol-druk op den duur blind worden.

Dat ik me steeds beroerder begon te voelen weed ik aan de spanningen, en dat de menstruatie uitbleef zei ook niks want dat was al vaker gebeurd, ik zou heus niet zwanger zijn. Ook dat mijn kleding strakker ging zitten zei niks, ik had gewoon teveel lopen eten.

Een zwangerschapstest wilde ik niet meer doen, niet weer die teleurstelling. Op aandringen van mijn man heb ik de huisarts een test laten doen en de uitslag was overduidelijk volgens haar, maar ik kon het nog steeds niet geloven.
Pas toen de kleine begon te bewegen drong het tot me door dat het écht zo was.

Ik had al jaren erg last van stemmingsschommelingen, maar die werden erger en erger en ik werd depressief, kroop soms letterlijk weg in hoekjes, hield het zoveel ik kon verborgen.
Maar ik hield me naar de buitenwereld groot, want ik moest toch blij en dankbaar zijn dat het goed ging met mijn man, de operatie was gelukt, hij had passend werk en we kregen een kindje, dat wilde we toch zo graag.
Maar de moed om door te gaan met dit leven zonk me hoe langer hoe meer in de schoenen.

Ik ging zelfs zo ver dat ik op de brug over de Schie zocht naar een plekje waar het snel afgelopen kon zijn.
Daar op die brug kwam mij ineens heel duidelijk voor de geest dat dit niet eerlijk zou zijn naar dit jonge leven toe, dat het dan niet eens een kans zou krijgen !
En mijn man, die zoveel van mij hield, die mij had weggehaald waar ik zo graag weg wilde (bij mijn ouders) en die niet eens had afgewezen toen hij hoorde dat hij "my way out" was geweest en ik niet net als hij verliefd was geweest. 
Dat het voor mij een verstandshuwelijk was geweest met iemand die ik wel aardig vond. 
Dit mocht ik hen niet aan doen !!

Toen ik thuis kwam heb ik verschrikkelijk zitten huilen aan de keukentafel, ik kon niet opgeven, ik moest door met dit leven dat me zo zwaar viel.

En toen was daar een arm om mijn schouder, ik voelde 'm letterlijk.
Maar toen ik omkeek was daar niemand, maar in mijn hart wist ik "het komt goed" 
Dit was zo bijzonder, dit moest God zijn.

We kregen een pracht van een zoon, en hij was zo enorm gewenst. Het was een heerlijk makkelijke manneke, maar ik wist diep van binnen dat ik hem niet de liefde kon geven waar hij recht op had, en dat deed zo'n zeer.

Maar hoe kan je iets geven wat je zelf niet hebt, hoe kan je liefde geven als je zelf naar liefde en erkenning snakt en het niet toe kan laten in je verwonde hart.

Er was een liedje dat ik vaak met een brok in mijn keel zachtjes voor hem zong. 
Er was Iemand die wel van hem kon houden.

Deze maand word deze jongen, inmiddels man,  27 jaar en ik ben dankbaar dat God ons toen heeft beschermd en dat ik zijn moeder mag zijn.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.