Mijn comfortzone was mijn eigen kleine wereldje: mijn huis, mijn stukje wijk waar ik post bezorg en m'n boodschappen doe, ons flat waarin we wonen. Als ik daar buiten kwam was het om naar de kerk te gaan.
Eigenlijk was het niet alleen comfortabel, ik begon te ontdekken dat het eigenlijk een eigen gecreëerde "gevangenis" was geworden, omdat ik er liever niet buiten ging. Er is zelfs een tijd geweest dat ik het gewoon benauwd van kreeg, het zweet me aan alle kanten uitbrak als ik er buiten moest zijn in het dichtstbijzijnde winkelcentrum.
Een hele wijze les voor mij was toen ik hoorde dat de angst om over die grens te gaan erger is dan om er daadwerkelijk overheen te gaan, dat zette mij enorm aan het denken.
Daarbij hoorde ik het voorbeeld van de kreeft.
Nadat God mij genas ben ik een behoorlijke lange tijd enorm emotioneel geweest, ik hoefde maar te denken aan wat me overkomen was of de tranen rolde weer over m'n wangen.
Aangezien ik emoties maar hele nare dingen vond (dat heb ik in deze blog beschreven) en het niet fijn vond om zo gezien te worden sloot ik me steeds meer af, maar gelukkig leer ik ze meer en meer op waarde te schatten.
Als het moeilijk was kroop het liefst in een m'n denkbeeldige schoenendoos, en zei dan: tape 'm maar dicht.
Eigenlijk heb ik dit systeem heel wat jaren gebruikt, ik sloot me af voor wat te veel pijn deed of te moeilijk was, voor wat te dichtbij kwam.
Maar God had andere plannen, Hij lokte me uit m'n schoenendoos.
Eerst door meer buiten te zijn en te gaan wandelen.
Door me een verlangen te geven me te gaan verbinden met mensen waar ik dat wat het aller belangrijkst voor me is: m'n geloof, te gaan delen.
In die situaties had ik nog steeds meestal zelf de touwtjes in handen.
Toen gaf Hij me een andere uitdaging want Hij wil graag dat ik in Zijn vrijheid kom en leer leven.
In onze wijk (buiten het stukje waar ik woon en werk) is er een woongemeenschap Taste die op vrijdag open staat voor mensen uit de wijk. 1 x per maand word er op vrijdagavond muziek, of iets anders georganiseerd en met muziek die ik leuk vind werd ik geprikkeld.
Het was voor mij een hele stap, maar uiteindelijk ben ik eens naar zo'n avond gegaan. Ik merkte dat ik daar redelijk anoniem kon luisteren en genieten van de muziek en de gezelligheid. Daardoor was het al wat minder lastig om de keer daarna weer te gaan.
Maar gewoon binnenlopen op vrijdag voor een bakkie of een praatje dat was nou net weer een stap lastiger.
Doordat ik deze groep inmiddels was gaan volgen op FB zag ik dat ze een High Tea hadden op een vrijdag middag, dat is toch anders binnen lopen dan "zomaar"
Omdat ik inmiddels voor mezelf had besloten dat ik uit mijn "gevangenis" wilde breken besloot ik te gaan.
Ik stap binnen maar houd me dan toch afzijdig, zoek een beschut hoekje op want aangesproken worden is toch lastiger.
Nu ben ik toch wel redelijk makkelijk uit m'n hoekje te lokken gelukkig en al snel voeg ik me tussen de anderen en het werd een leuke middag.
Weer wat weken later was er een creatieve workshop, dat trok me wel, ik zag alleen te laat dat ik me op had moeten geven....oei.
Maar ik wil uit mijn "gevangenis" dus ik vraag gewoon of ik alsnog mee kan doen en dat kon, ik ben gegaan en het werd een hele interessante middag die wel speciaal voor mij leek te zijn.
Ik kreeg daar een inkijkje in mijn proces, ik ben op de goede weg, op een mooie weg. ONDERWEG naar meer ruimte.
Inmiddels loop ik er bijna elke vrijdag middag even een uurtje binnen om een bakkie thee te doen en te kletsen met de mensen die daar ook komen en dat gaat me steeds makkelijker af.
Ik heb ontdekt dat je comfortzone zich steeds verlegt en dat je steeds weer over een grens moet om verder te komen, om je volgende doel te bereiken, de volgende uitdaging aan te gaan.
Maar ik heb een besluit genomen, ik ga die uitdagingen aan, één voor één omdat ik wil LEVEN, verbinden en misschien zelfs iets voor een ander betekenen, de tijd van overleven licht achter mij en die deur zit stevig dicht gespijkerd.
Af en toe lijkt het of die deur erg z'n best doet weer open te breken, ga ik dat toestaan of zet ik m'n rug tegen die deur en zegt ik: nee, dat niet meer !
ONDERWEG naar Hem en met Hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je mijn blog hebt gelezen, laat gerust een reactie achter dat vind ik altijd leuk.
Doe je dat liever privé dan begrijp ik dat en kan dat via het volgende mailadres
danielle.hoogendijk@live.nl