Schrijven

Toen ik eens hoorde spreken over het onderwerp "je droom" was mijn eerste reactie "heb ik die ?"
Ik had echt geen idee, nooit over nagedacht, ik was een groot deel van mijn leven al blij als ik wist te overleven.

Toen ik met mijn vriendin wat na praatte over een preek waarin  het gebed van Jabes te sprake was gekomen, gaf zij mij een DVD te leen: The Dream Giver en al snel had ik door dat deze DVD gerelateerd was aan de schrijver van een prachtig boekje over dat gebed van Jabes van Bruce Wilkinson.
Ik had het boekje al jaren in mijn kast maar was het compleet vergeten.

Wilkinson legt uit dat God een droom in ieders hart plant (een droom die in Zijn grote plan voor deze wereld past) en dat het aan ons is of we er wat mee doen.
Al kijkend kwam er een herinnering bij mij boven die ik al lang vergeten was.

Als jong meisje vond ik het heerlijk om verhalen te schrijven, in mijn fantasie was daar even niet de harde werkelijkheid van mijn jonge leven.
Toen ik dat eens aan een lerares vertelde vroeg ze of ze eens iets mocht lezen, op een lieve manier gaf ze me tips voor verbetering maar in mijn negatieve zelfbeeld ontving ik de boodschap als "niet goed genoeg, dit kan je niet, dit word nooit wat" en ik heb de verhaaltjes weggegooid en heb er nooit meer wat mee gedaan.

Jaren later toen ik een jonge moeder was van een gezin met 2 jonge kinderen waarvan er één net als ik ADHD had, ik worstelde met een eetstoornis, depressies en een verleden dat zich niet meer weg liet stoppen, en ook mijn ouders nog de nodige aandacht verwachtte, is schrijven in een dagboek een manier geweest om de boel nog een beetje op een rijtje te krijgen en overzicht te houden. 

Ik heb heel wat A4 blaadjes vol geschreven.
Toen ik ze jaren later toen ik een kast opruimde  eens terugvond en er wat in terug las heb ik alles weggegooid omdat het een bak ellende was waar ik niet meer mee geconfronteerd wilde - of was het kon - worden.  
Waarom zou je dat bewaren ?
Eigenlijk vind ik dat nu wel jammer, ook al zou het "een bak ellende" zijn geweest, het hoorde bij mij, was een onderdeel van mijn leven, heeft mij gevormd.
Het is niet anders, ik kan behoorlijk impulsief zijn en dan doe je wel eens dingen waarvan je later spijt krijgt en die niet meer terug te draaien zijn, het is niet anders.

In 2016 was ik op een lokale vrouwendag waar ik kennis maakte met Wilma Poolen die daar was met haar boekje Start to write.
Ik was op zoek naar een manier om invulling te geven aan mijn stille tijd maar wist niet of dit echt iets voor mij zou zijn. Ze vroeg me of ik ooit een dagboek had bijgehouden en ik beaamde dat, volgens haar zou dit dan best een manier kunnen zijn die mij aan zou spreken. 
Ik kocht het boekje maar ik kreeg het in eerste instantie niet echt in de vingers.

Toen in 2017 mijn psychotherapeut plotseling overleed waren we al wel bezig om de begeleiding af te gaan bouwen. Na zo'n kleine 20 jaar was ik er klaar voor om op eigen benen verder te gaan door het leven. 
Het liefst had ik met een ferme handdruk afscheid genomen van deze man die de laatste 8 jaar met me mee was gelopen, maar in plaats daarvan bezocht ik zijn rouwdienst in een kerk waar hij ook regelmatig sprak als dominee. 
Ik heb heel veel van hem mogen leren en daar ben ik dankbaar voor.

Aan de ene kant wist ik dat ik nu sterk genoeg was en op eigen benen zou kunnen staan, maar om niemand meer te hebben om op terug te vallen vond ik toch ook wel eng. 
Maar het was of God tegen me zei: Ik ben er om op terug te vallen, Ik begeleid je.

En dan krijg je het idee weer een dagboek bij te gaan houden (God geeft niet alleen dromen maar ook hele goede ideeën)
Ook tijdens mijn stille tijd begon ik te schrijven in mijn dagboek en ook het boekje van Wilma Poolen kwam weer van de plank, daar staan zulke leuke manieren in om creatief met de Bijbel bezig te zijn door te schrijven. 
Heerlijk om zo je gedachten te verwoorden.
Op Facebook kwam ik in een besloten Bijbelstudie groepje en leerde daar dat het je helpt als je Bijbelteksten uitschrijft, teksten kwamen dan veel meer binnen bij me.
Mijn pen en ik werden weer echte vriendjes.

Bruce Wilkinson deed me realiseren dat mijn droom al jong was om te schrijven, hij vertelde ook dat de meeste mensen gelijk denken dat hun droom onmogelijk is en 'm diep weg stoppen en dat had ik dus ook gedaan.

God wist nog wel dat Hij het zaadje van deze "droom" had geplant en bracht mij op de weg van het bloggen.
Eerlijk gezegd leer ik te genieten van het van me af schrijven, en ONDERWEG mag ik mooie lessen leren.
Waar dit mij nog meer gaat brengen, geen idee, maar Hij weet het en dat is voor mij genoeg.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.