Vriendschap

Als gevolg van heel veel teleurstelling had ik me erg terug getrokken uit relaties met mensen, en vriendschap werd steeds meer een begrip waar ik niks meer mee kon.
Hoe minder je met mensen te maken had, hoe veiliger.

Maar als God aan het werk gaat in je leven gaat Hij ook de pijnlijke plekken aanraken, juist die pijnlijke plekken misschien wel omdat ze Zijn liefdevolle genezing zo hard nodig hebben. 

"God doet echter nooit zomaar iets, Hij bereid Zijn werk voor" hoorde ik eens in een preek en realiseerde me dat dat ook echt zo is.
Als ik terug kijk op het proces van ONDERWEG zijn dat ik nu al een tijdje onderga zie ik dat God steeds een punt nam en aan de orde bracht. 
Dan kwam er van allerlei kanten steeds iets over dat punt naar me toe en viel het allemaal in elkaar als een puzzel en mocht ik leren anders naar zo'n punt dat eerst heel pijnlijk was te kijken. 
Wat een liefdevolle en mooie manier is dat eigenlijk.

God heeft een mens niet geschapen om in z'n eentje op een eiland te gaan zitten, daarom gaf God Adam ook Eva.
Ook al heeft het verleden me geleerd mensen niet te dichtbij te laten komen want dan liep je het risico om gekwetst te worden, het was tijd om een stap buiten mijn eigen gecreëerde veilige zone te zetten.
Ik had het nog niet door, maar die zogenaamde veilige zone was eigenlijk een soort gevangenis geworden.

In de gemeente waar ik kom werd op een gegeven moment een preken-serie gehouden over vriendschap en relaties, ik vond het maar een lastig onderwerp, maar God wist wat ik nodig had.
Zo raakte God dit pijnpunt in mij aan. 

God gebruikt mensen, de interactie tussen mensen.
Hij heeft vriendschap gegeven, in Johannes 15:15 zegt Hij zelfs "Maar Ik noem jullie vrienden" Dat was voor mij wel een eye-opener, God noemt mij Zijn vriend.
Als er niemand is die ik durf te vertrouwen, dan wil Hij Diegene zijn die mijn vertrouwen weer wint.  

Toen dat goed tot me door drong ging de deur naar vriendschap op een kiertje.
Ik werd me bewust van een behoefte om met mensen te verbinden, vooral mensen waar ik mijn geloof en ervaringen mee zou kon delen.
Waar het hart vol van is loopt de mond van over zegt een spreekwoord en dat was bij mij ook echt zo, ik kon over niks anders meer praten.
Mensen die niets met jou geloof hebben daar ontstaat dan verwijdering mee en dat kan ik me ook wel voorstellen.
Die mooie verandering in mijn leven bracht zo ook nog een stuk eenzaamheid.

Op Facebook kwam ik iemand tegen die me vroeg of ik in een besloten groep áctief (dat was wel een voorwaarde, en een heel terechte vind ik) mee wilde doen aan een bijbelstudie. 
GRAAG !!! 
God gebruikt zelfs de on-line wereld, God opent deuren waarvan ik het bestaan niet eens afwist. 
Het is zo mooi om met elkaar door de Bijbel te gaan zoeken en te leren van elkaar. 
Ik heb zoveel mogen leren van de zussen uit dit groepje.

Bij de term "zussen" bracht in eerste instantie even een oude pijn omhoog, kwam net weer wat te dichtbij, maar we verbonden en het was goed.

Ik mocht weer leren me open te stellen, on-line op veilige afstand, maar daar kon ik delen met en over wat zo belangrijk voor me is. 

Maar ook in het echte leven kwam er langzaam toenadering, in de gemeente waar ik kom.
Jaren had ik me afzijdig gehouden, was na de dienst heel snel verdwenen dan werd je ook niet aangesproken, kwamen mensen niet te dichtbij. 

Juist op die plek kwamen er zoveel emoties bij me los, voelde ik me zo kwetsbaar, er ging vrijwel geen dienst voorbij of de tranen speelde me parter, maar ik kon ze niet bedwingen, ze moesten eruit. 

Het proces is nog steeds gaande, herstel heeft tijd nodig, de schade is ook niet zomaar ineens ontstaan, ook daar zijn jaren overheen gegaan.
Ook al is het het proces best confronterend, God wijst de weg stap voor stap en ik leer Zijn stem steeds beter verstaan en volg waar Hij mij lijd omdat ik weet dat Hij het beste met mij voor heeft, dat ik bij Hem veilig ben.

Op de weg naar heling steekt regelmatig oude pijn en angst de kop, dat kan ook haast niet anders, oud zeer moet eerst opgeruimd en los gelaten worden voor er ruimte komt, maar dan is die ruimte ook een enorme bevrijding. 
Er moeten nieuwe patronen worden ontwikkelt.

Mijn verlangen om te delen leerde me dat er dan verbinding met anderen nodig was, en dat dat ook goed kan gaan.
Er kwam ook een verlangen naar een (tastbare) vriendin, face-to-face contact.
Dat zie ik echt als het gevolg van genezing, waar pijn verdwijnt komt ruimte voor iets nieuws.

Er ontstond een vriendschap, ook al vond ik het in het begin best eng het zo te benoemen, we zijn samen op pad gegaan (soms zelfs heel letterlijk) en ontdekken hele mooie overeenkomsten.
God is goed, weet en geeft wat we nodig hebben.
Het is mooi om te zien dat het twee kanten op werkt, ik mag ontdekken en leren geloven dat ik iets voor een ander mag en kan betekenen en dat doet me goed.

Met mijn verstand weet ik dat ik me niet weer terug hoef te trekken als ik het eng vind of als het wat meer moeite kost, maar in de praktijk doe ik dat toch nog instinctief en dat kan een flink gevecht met mezelf opleveren.
Toch kom ik stapje voor stapje steeds een beetje verder en soms  voelt dat zelfs voorzichtig goed.
Iedere overwinning geeft ook weer moed.
Het goede werk dat Hij begonnen is maakt Hij af.



ONDERWEG naar Hem en met Hem.