Keuzevrijheid

De Blog Opstaan (vervolg) die al een tijdje geleden online kwam is nog steeds zo actueel, het is dan ook een levenslang proces denk ik om Hem meer en meer te leren kennen, maar ook jezelf, zoals Hij je gemaakt hebt te leren kennen, te weten wie je bent in Hem. Ik ben zo blij en dankbaar voor het diepe proces wat ik doormaak hierin, dat ik leer zijn, m'n lach en m'n traan er leer te laten zijn, maar ook de wiebeligheid, mijn niet zeker weten. Ik merk ook dat ik niet zo nodig altijd meer een mening hoef te hebben en 'm zeker ook niet altijd hoef te ventileren. Ik heb zo genoeg aan mijn eigen straatje, mijn eigen hart, om dat in overeenstemming te brengen en houden met het hart van Papa God.  Het raakt me hoeveel liefde Hij geeft, hoe onvoorwaardelijk Hij is.

Ik heb ontdekt dat er zo enorm veel wettisisme in mij verweven en verborgen zat, wat ben ik dankbaar dat Papa daar mijn ogen meer en meer voor opent en zegt : jij bent vrij, jij mag kiezen, Ik leg jou niks op, leg dan ook jezelf niks op en je hoeft je ook niks op te laten leggen door een ander. Ik wil met jou samenwerken, Ik vraag jou om met Mij samen te werken, maar jij hebt de vrijheid om te kiezen. Ik wijs je niet af als je "nu even niet" of "nee" zegt. Ik veroordeel je niet, Ik manipuleer je niet. Vorige week haalde ik het boek Een God van mogelijkheden ook al aan, hoe verder ik kwam in dit boek hoe meer ik Gods liefde proefde voor mij, Zijn schepping die Hij als vrij mens schiep. Hij nam een enorm risico door daar voor te kiezen, en Hij is nooit op die beslissing terug gekomen, en dat raakt me zo enorm. Hoe liefdevol is Hij. In die enorme liefde heeft Hij ook heel veel klaarliggen voor hen die met Hem op weg willen gaan en zich door Hem willen laten leiden.

Twee andere boeken die ik in diezelfde tijd las sloten daar op aan voor mij. Ik begon in De kracht van verbeelding van Andrew Wommack en daarin verwees hij naar een ander boek van hem : Beperk God niet, en ook dat bleek in mijn kast te staan dus begon ik ook daarin. Papa God heeft zo ontzetten veel voor ons klaarliggen wat Hij ons aanbied, waar Hij met ons mee aan de gang wil, waarmee Hij wil samenwerken met ons, maar de keuze is aan ons. Wat was ik onwetend van de enorme rijkdom Papa God voor mij heeft. In Hosea 4:6 zegt God tegen de priesters "Mijn volk is uitgeroeid, omdat het zonder kennis is. Omdat u de kennis verworpen hebt, heb Ik u verworpen om als priester voor Mij te dienen. Omdat u de wet van uw God hebt vergeten." God spreekt hier tot de priesters, maar ik geloof dat we ook zelf een grote verantwoordelijkheid hebben Gods wil te zoeken en open te staan voor wat Hij ons als Zijn kinderen wil leren. 

Ik heb ontdekt dat als je Hem vanuit het verlangen meer en meer openbaring van Hem te ontvangen en wijsheid en onderscheidingsvermogen, Hij het geeft. Ik vind het een feest om met Hem op deze ontdekkingstocht te zijn, wat een bevrijding ervaar ik door het veranderd worden in mijn denken, de genezing en bevrijding die daarmee hand in hand gaat. Maar elke volgende stap begint met een keuze die ik vanuit de vrijheid die Hij mij geeft maak. Hij nodigt me uit, stimuleert me, ik kan bij wijze van spreken het verlangen en de plezier in Zijn ogen zien, Hij geniet hier nog veel meer van dan ik. Maar ik zie ook Zijn liefde en bewogenheid. Tegelijk met de vreugde is er ook regelmatig pijn en op een keer was het of Hij zei : Ik weet hoe pijn het doet. Ik realiseerde me dat Hij dat inderdaad wist want Hij heeft mijn pijn aan het kruis gedragen. Het doet me zo goed te weten : Ik ben nooit alleen, dit (kinder)liedje borrelt dan ook regelmatig in me op. Papa is bij me, Papa weet alles, Papa weet wat Hij doet, Papa weet hoe het moet. En ik, ik leer Papa steeds dieper vertrouwen en geniet van de vrijheid die ik heb om zo enorm veel keuzes te mogen maken. 

De last van : zo en niet anders, geen andere mogelijkheid, het moeten, het beklemmende van : je hebt geen keus, het zal voor jou niet veranderen, je hebt je beste tijd gehad, je doet het er maar mee, glijd steeds meer van me af naarmate ik er voor kies te zeggen : Nee ! Stop ! Dit is een bolwerk van leugen en ik neem je nu gevangen en breng je onder onder Gods Waarheid, daar buig ik voor en voor niets anders. Ik kom in de Vrijheid die Jezus voor mij kocht aan het kruis van Golgotha, wat een liefde en genade dat ik daarin mag leren leven. Dat gaat niet vanzelf, dat vraagt actie, actief zoeken, keuzes maken en in beweging komen. Ja dat is regelmatig eng, dat vraagt dat je uit je comfortzone komt, achter je laat wat je je leven lang hebt meegekregen, wat zo vertrouwd was. Maar ik laat me niet langer beroven door het zogenaamde goede, of onwetendheid van het beste dat Papa God voor me heeft.

Ik ben vrijgekocht, ik ben bedoeld om in vrijheid, vrede, vreugde, liefde, hoop te leven. Ik ben geliefd, gewenst, hoog geschat, bevoorrecht en bemind, deze woorden spreek ik dan ook regelmatig hart op over mezelf uit als proclamatie in de geestelijke wereld. Ik weet wie ik ben en wie ik bedoeld ben te zijn. Ik ben nog niet waar ik wezen zal maar ik ben ook niet meer waar ik geweest ben, ik ben onderweg en geniet van de wandeling samen met Papa God. Ondertussen word ik getest en getraind en word duidelijk wat er écht in mijn hart leeft en wil Papa God daar samen met mij naar kijken en wil Hij me helpen verder te groeien en ontwikkelen en raak ik dieper gegrondvest in Zijn liefde. 

In het boek Een God van mogelijkheden las ik  iets wat ik toch nog wil delen : God heerst door liefde, niet door alles onder de duim te houden. Gods heerlijkheid wordt juist zichtbaar door het feit dat Hij zich door ons laat beïnvloeden. En Zijn soevereiniteit bestaat ook uit Zijn openheid voor ons en de toekomst die wij mede vormgeven. Hoe bijzonder is dat, ik mag mee vormgeven aan mijn eigen toekomst, net als het volk Israël door z'n gedrag hun toekomst mee vormde (b.v. 40 jaar in de woestijn i.p.v. een veel kortere reis) maar ook individuen als Abraham, Mozes. Ik had dat nooit eerder zo gezien, zo dankbaar voor deze eyeopener.  Ondertussen jubelt mijn hart : Groot is Hij !

ONDERWEG naar Hem en met Hem

De geest van armoede

De afgelopen jaren ben ik me bewust geworden van de geest van armoede, armoede is een geestelijke vloek. Ik realiseer me dat dit geen gezellige, opbouwende kost is maar dat is ook niet de insteek van mijn blog. God gaf mij eind 2017 de opdracht te gaan bloggen ik vertel dit in mijn allereerste blog dat Februari 2018 online kwam Een nieuw begin. Was dat altijd makkelijk, nee, aan de andere kant vind ik het geen probleem om open te zijn over mijn leven, het past ook wel bij mijn "wat je ziet is wat je krijgt" aard. Toch worstel ik nog wel eens met hoe ik het moet vertellen, want ergens woorden aan geven is wel regelmatig een uitdaging, zeker in de blogs. 

Ik kies er dus voor om dit lastige niet alledaagse onderwerp toch te delen, vooral omdat het zoveel invloed heeft gehad op mijn leven. Eigenlijk ben ik er mee opgegroeid, was me er ook niet van bewust. De geest van armoede zegt : Ik kan het toch niet, het wordt nooit wat. Ik vond een uitzending van EO Live met Yvonne Sprunken waarin zij een gesprek heeft met een echtpaar dat als zendeling in Lima (Peru) werkt en daarin werd heel mooi uitgelegd wat deze geest met mensen doet : De geest van armoede doorbreken. Maar deze geest beperkt zich niet alleen tot  met fysieke armoede, het is ook een manier van denken.

Ik zocht naar informatie hierover maar die is dun bezaaid, wel vond ik er een heel duidelijk artikel over : De armoede geest die afkomstig is van de Evangeliegemeente De Deur Arnhem. Er is ook een boekje uit het Engels vertaalt : Overwinning over de geest van armoede van Rick Joyner, maar dat is helaas nier meer verkrijgbaar. Door het onderwijs van de online Bijbelschool ben ik me er eigenlijk nog meer bewust van geworden. Daarom zegt de Bijbel zo nadrukkelijk in Efeze 4:23 "En dat u vernieuwd wordt in de geest van uw denken.", maar ook in Spreuken 23:7 staat het heel sterk. Ik kies hier voor de Engelse vertaling omdat die veel duidelijker is "For as he thinks in his heart, so is he." Zoals een mens in zijn hart denkt, zo is hij. Je denken bepaald je daden en de praktijk van je leven. Eerst moet de geestelijke armoede doorbroken worden voordat er in het natuurlijke iets blijvends kan veranderen.

Wie mijn blog een beetje volgt heeft gelezen dat ik nooit zo'n hele hoge pet van mijzelf op had, en dat dat in mijn oren ook de boodschap was die ik meekreeg van de mensen om me heen. Ik was niet goed genoeg, niet mooi genoeg, dat kan ik niet en zou ik ook nooit kunnen leren want daar was ik te dom voor, meer zou ik nooit worden. Het afschuwelijke spreekwoord wat we in ons land gebruiken : Wie voor een dubbeltje geboren word, word nooit een kwartje, is een vloek. En mijn ervaringen in de praktijk van mijn leven als gevolg van dit denken bevestigde het nog eens en het wortelde zich steeds dieper in mij. De duivel lachte in z'n vuistje want ik zat stevig vast gebonden in zijn strikken van leugen en bedrog en zou daar niet zo gemakkelijk meer uitkomen.

Deze geest belemmerd ons enorm en is hardnekkig, deze geest gelooft niet dat wat God zegt waar is en mogelijk is. Door deze geest wordt alles wat je bouwt weer net zo makkelijk weer bij de handen afgebroken. Ook in onze ontwikkeling, in geven (zaaien om later te kunnen oogsten), en in ontvangen is het een belemmering, het maakt dat we moeilijk kunnen ontvangen van Gods zegen op ons leven.

Maar God !

God had een ander plan, Hij heeft de mens niet geschapen om verstrikt te zitten in de leugens van de boze, Hij heeft de mens gemaakt om te groeien, te ontwikkelen, op Zijn Zoon Jezus te gaan lijken, om voorspoedig te zijn, te leven in overwinning. Jezus heeft dat allemaal voor ons toegankelijk gemaakt door Zijn dood en opstanding. God sloot een nieuw verbond met de mens, Hij staat garant voor Zijn deel, maar ook ik moest daar mijn deel in doen : mijn denken vernieuwen. Hoe doe ik dat ? Mijzelf vullen met Zijn Woord, met goed onderwijs over Zijn Woord, Zijn Waarheid boven de leugens plaatsen die ik tot die tijd gelooft heb, me bekeren van die leugens en mijn aandeel daarin belijden als zonde.

Heel bewust heb ik al vrij vroeg in ons huwelijk ervoor gekozen mijn man het beheer over de financiën te geven, ik wilde het pasje van onze en/of rekening niet in beheer hebben omdat ik ons gezin niet in problemen wilde brengen. Ik koos ervoor om liever weekgeld te krijgen en dat kon ik overzien en hanteren. Toen ik mijn eigen inkomsten kreeg zei mijn man : dat is jou geld, op je eigen rekening, jou verantwoordelijkheid, kan je mee doen wat je zelf wil. Wat een luxe positie eigenlijk, dat realiseer ik me terdege, en een goede leerschool. Van huis uit had ik niet echt een stevige basis meegekregen omdat ook daar nooit veel was. In het begin stond ik zeer regelmatig rood, maar het was ook een veilige manier om te leren mijn inkomsten en uitgaven in balans te brengen. Ik ben enorm dankbaar voor de kans die mijn man me hierin gaf.

Door de jaren heen leerde ik en ging het steeds beter, het geld brand niet meer in m'n zakken zeg maar. In de blog Het verlorene herstelt vertelde ik hoe God mij leidde in de overstap van Sandd naar Post.nl, iets waarvan ik zelf dacht dat ik dat niet zou kunnen, werken met hele andere systemen. Ik zag het niet zitten maar God zag het wel. Toe ik die baan kreeg bracht God het geven van tienden onder mijn aandacht, en ik zei : Heer van inkomen van mij stelt toch niks voor, wat heeft U daar nou aan ? Maar God zei : Ik heb jou die baan toch gegeven ? Ja Heer, dat is zo. Dan heb ik daar ook recht op, was zijn antwoord. En ik begon het te doen en vrijwel gelijk begon ik Gods zegen te ervaren. De online Bijbelschool kwam op mijn weg en iemand ging mij zelfs meer betalen om dat te kunnen doen, en ook daar kreeg ik onderwijs over wat me stimuleerde om God op de eerste plek te gaan zetten. Hem mijn eerstelingen te geven. 

Ik betrap mezelf nog wel zo nu en dan op gedachten waarin ik me afvraag of ik dat wel kan, of het niet te veel word, of het niet te hoog gegrepen is. Maar dat vond ik zo mooi in het gesprek van EO Live, daar werd Filippenzen 4:13 aangehaald "Alle dingen kan ik door Christus Die mij kracht geeft." Dat is zo'n Waarheid uit Gods Woord die je tegenover de leugen mag zetten. Je mag tegen jezelf zeggen : Ik kan het omdat God me helpt en kracht geeft, en dat was ook wat ik wel heb gezegd tegen mezelf, b.v. ook in wat ik in mijn vorige blog vertelde, de vraag of ik nog iemand wilde gaan helpen waardoor mijn week "vol" raakte. Ik ben opgevoed met denken dat zegt : Je bent bijna 55, je moet rustiger aan doen, stel dat je het niet aankan, dan stel je teleur en dat willen we niet dus doen we het maar niet om teleurstelling te voorkomen. Dat maakt dat je niets meer onderneemt, en dan zegt God : Wat nou als Ik dat in je heb gelegd om op die manier een zegen te zijn. 

Ja ik kan het, want het is God die me er toe in staat stelt, dank U wel Vader, voor Uw bevrijding, voor Uw genezing, voor Uw herstel, U bent zo goed. Dank U wel dat U me leert ook hierin te volharden, het oude denken af te werpen en mijn denken te (laten) vernieuwen met Uw denken. Alle dingen kan ik door Christus Die mij kracht geeft.

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Wat als...

Jaren heb ik geworsteld met mijn "taak" om zorg te dragen voor..... Vanaf mijn jeugd was dat mijn moeder, later m'n beide ouders. Toch zei ik als jong meisje al dat ik bejaardenverzorgster wilde worden. Blijkbaar had ik toen al iets met oudere mensen, ook al weet ik niet precies waar dat vandaan kwam, wat me nou juist in de behoeftige oudere aantrok.

Na de huishoudschool heb ik de INAS gedaan, eigenlijk alleen omdat ik nog leerplichtig was en je moest toch wat. In het laatste jaar had je drie stages, ervaring opdoen in de praktijk. Aan twee daarvan heb ik nog herinneringen en beide toonde aan wat ik niet wilde of waarvan ge zegt werd dat het niet een sterk punt was van mij. Eén van de stages liep ik in een verpleeghuis en dat bleek al snel niets voor mij te zijn. Een mevrouw die net als mijn moeder een klompvoet had triggerde enorm bij mij, ik trok het niet om voor haar te zorgen. De situatie was te confronterend denk ik, dit was niets voor mij. Het deed m'n weinige zelfvertrouwen niet goed. De andere was een stage in een bejaardenhuis, en hoewel ik het contact met de oudere mensen enorm leuk vond, werken in teamverband ging me niet zo goed af was de beoordeling, en ik kreeg het advies iets anders dan werken in een tehuis te kiezen.

Na dat ik niet meer leerplichtig was heb ik werk gezocht bij een thuiszorg organisatie die gericht was op oudere nog thuiswonende mensen die hulp nodig hadden en daar voelde ik me als een vis in het water, het bedrijf, de mensen waar ik mocht werken en ik waren tevreden. Het was op een gegeven moment zelfs zo dat ik geplaatst werd bij iemand waar al heel wat collega's weg waren gegaan omdat ze niet zo goed met deze meneer overweg konden, maar ik kon het prima met deze man vinden en daar was m'n leidinggevende erg blij mee. Er was eindelijk een match waar iedereen blij van werd en dat is wat je het liefst wil.

Toen ik op m'n 20e trouwde stopte ik met werken, en deze meneer vond het erg jammer dat ik wegging en ook ik vond het jammer hem weer te verlaten. Ik heb mooie herinneringen aan mijn tijd bij hem. Nu ik niet meer thuis woonde nam ik de zorg voor het huishouden van mijn ouders op me. Mijn moeder wilde liever geen vreemden meer in huis, dat kon ze niet meer aan, dus nam ik het op me. Ook toen we vanuit Rotterdam naar Delft verhuisde vanwege het werk van mijn man bleef ik dat twee keer per week doen. Nadat onze kinderen waren geboren en naar school gingen wilde ik wel weer wat buiten de vier muren van m'n eigen huis doen en rolde ik door het werk van mijn man (de huismeester is een bekend gezicht dus hij kreeg wel eens de vraag van oudere bewoners of hij niet iemand wist die kon helpen in het huishouden) weer in soortgelijk werk als wat ik voor mijn trouwen deed. Ik vond het leuk, dicht bij huis en te doen binnen de schooltijden van de kinderen, het gaf me een gevoel van vrijheid, een zakcentje voor mezelf verdienen deed me goed.

Na de dood van mijn vader in 2003 werd het me te veel en wilde ik het liefst stoppen met al dat zorgen, ik was er zo klaar mee, maar zo was ik niet opgevoed, stoppen kon niet in mijn gedachten. Tot mijn man zei : Dan stop je er toch mee ? Dat verblufte me. Kan dat dan ? Mag dat ? Op een natuurlijke manier vielen er ineens wat adresjes af en ik heb maar één iemand af hoeven zeggen (ik maakte daar voor een oudere vrouw het huis van haar zoon schoon, dat was eigenlijk niet wat ik wilde, poetsen in een leeg huis) Ik besloot naast de zorg voor mijn moeder die alleen maar intensiveerde, één adresje te houden. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen deze twee lieve dames te laten zitten. Inmiddels is het nog maar één vrouwtje en loop ik daar nu zo'n 22 jaar over de vloer en is het van 1 ochtend in de week en later ook de boodschapjes uitgegroeid naar mantelzorg, 2 x per dag, 7 dagen per week. Dit is zo kostbaar om te mogen doen. God heeft hierin zoveel pijn van de zorg van mijn ouders genezen, heel bijzonder. Het is een relatie die twee kanten op werkt, ik heb heel acceptatie van deze vrouw ervaren en ook veel van haar geleerd.

Naast deze mevrouw bezorg ik al weer bijna 16 jaar 2 dagen per week met veel plezier een paar uurtjes post. De kinderen gingen inmiddels al weer ruim 6 jaar geleden kort na elkaar de deur uit en kreeg ik nog meer ruimte voor mezelf en om mijn tijd zelf in te delen. Toen God mij Pasen 2016 bijzonder aanraakte had ik die tijd en ruimte nodig om te genezen, trauma verwerking en wennen aan de nieuwe Danielle kostte bakken energie, en ik had alle tijd en ruimte om die te nemen, daar ben ik heel dankbaar voor. 

Na een aantal jaar begon ik wat te zoeken naar wat God nu eigenlijk voor me had, wat was Zijn taak voor mij hier op aarde, wat had Hij in mij gelegd wat ik mocht ontplooien en waarin ik iets van Zijn liefde mocht laten zien ? 

Vorig jaar kwam daar de mogelijkheid om één dag in de week voor één van onze kleinkinderen te gaan zorgen, ook dat was weer een stuk genezing. Ik schreef daarover in de blog Het verlorene herstelt. Zo raakte mijn week al aardig vol, en ik kon het. Ik had nog één dag ruimte en eigenlijk beviel het me wel zo. Een paar maanden geleden kwam er een vraag van een oudere vrouw die me heel dierbaar is en wie hulp nodig had. Ik kon niet weigeren, maar ik begon me wel af te vragen : Doe ik dat omdat zij het zo graag wil dat ik het doe ? Doe ik het omdat ik haar zelf zo graag wil helpen ? Of doe ik dit omdat ik weet dat God me hierin leidt en eigenlijk zou ik dat de meest doorslaggevende rede voor mij moeten zijn. Het bleef bij me malen tot de ochtend dat ik voor het eerste op deze basis naar haar toe zou gaan.

Wat als het Gods zorgzaamheid is die Hij in mij gelegd heeft ? Wat als Hij me juist een hart voor deze mensen heeft gegeven om hen te zegenen ? De Bijbel leert ons eerbied en respect voor de ouderdom, schat de mensen met een hoge leeftijd op waarde. Mijn gebed is al een tijdje : Heer geef mij een hart dat klopt voor dat waar Uw hart voor klopt, geef mij Uw bewogenheid, laat mij zien wat U ziet, hoe U naar dingen kijkt. Wat nou als dit nu precies is wat God wil dat ik doe voor Hem, dienen, zegen en tot zegen zijn en ondertussen zelf enorm gezegend worden, want dat ik wat ik woord door deze twee pareltjes van vrouwen. Toen ik me dit realiseerde heb ik gehuild en heb ik me verwonderd, God geeft je een taak / opdracht / bestemming, hoe wil je het benoemen, waarin je Hem mag weerspiegelen en het gaat je zo natuurlijk, als vanzelf af, gewoon omdat het je op het lijf geschreven staat, het zit je gewoon in je genen omdat Hij je ze geschapen heeft. Is dat niet bijzonder. 

Juist dat waar ik ook jaren mee heb geworsteld, me tegen heb verzet, daar zie ik nu de waarde van in, het voelt goed, het is zo bijzonder om te mogen doen. God heeft hen die het niet makkelijk hebben in het leven omdat ze niet alles meer kunnen door ouderdom op het oog, Hij ziet ze, ze zijn kostbaar voor Hem en zet daar iemand naast die Hij daar speciaal voor toegerust heeft. Mijn week zit nu "vol", elke dag heb ik een paar uurtjes werk, en ik geniet ervan.

Toch probeerde ook zorg zich meester van me te maken : is het niet wat veel, wat als je het niet volhoud, nu heb je helemaal geen tijd meer voor jezelf. Nee leugenaar, ik ga mijn oren niet naar jou gelispel laten hangen. God stelt mij in staat om te doen waar Hij mij voor geroepen heeft. Het is zo fijn om een ander blij te maken, de dankbaarheid van deze twee vrouwen is balsem voor mijn ziel, is zo genezend. Er zijn nog genoeg uren per dag over die ik zelf kan invullen, ik vind het juist fijn dat het er wat minder zijn geworden, ik heb elke dag een doel. God is zo goed en Hij weet precies wat die ander en ik nodig hebben en maakt er een mooie mix van waar ik maar ook zij van mogen genieten.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Goed voelen

In mijn vorige blog zei ik al dat ik het idee heb dat ik in een versnelling terecht ben gekomen en dat vind ik best pittig, vooral op het gebied van emoties. Ik heb dat altijd hele moeilijke dingen gevonden en probeerde me er zo min mogelijk mee bezig te houden.

Op de blog  Regeren kreeg ik een lieve reactie van de schrijfster van een blog die ik al heel lang volg : Waardevol en Uniek en zij tipte mij het boel Goed Voelen van Harry van de Pol & Michelle Dusseldorp en ik wist gelijk dat ik dat boek moest aanschaffen. Kort daarvoor had ik van iemand anders het boek Leef gelukkig zonder zorgen van Dale Carnegie (alleen nog tweedehands te krijgen) aangeraden gekregen, en ook daarvan wist ik dat ik het moest lezen. Toen ik aan dit laatste boek begon dacht ik even : hoe kom ik hier doorheen ? En bij het boek Goed gevoel was mijn eerste reactie : dit is voor professionals, niet voor mij. Maar wat ik las kwam enorm binnen, hier werd precies uitgelegd wat ik jaren heb gedaan om mijn emoties zo ver mogelijk weg te stoppen en te negeren, doen alsof ze er niet waren, tot ze niet meer te houden waren en ze eruit knalde op een manier die niet zo prettig was, voor mezelf maar zeker ook niet voor mijn omgeving.

Ik wist ook dat ik deze twee boeken tegen elkaar in moest gaan lezen en toen ik dat ging doen kwam er heel veel los. Het bijzondere was dat ik enorm moe werd van het lezen en behoorlijk begon te gapen als ik las. M'n hersenen werden flink aan het werk gezet om alles te verwerken, er kwam ook heel veel herkenning los, allerlei flitsen van situaties waarop wat ik las van toepassing was, heel confronterend.

Ik herinnerde dat God mij eens gezegd had dat Hij mij geschapen had met emoties, en dat ik ze daarom ook niet af moest wijzen want dan wees ik iets af wat Hij geschapen heeft en mij gegeven heeft als een cadeau. Ik realiseerde me dat Hij het ook fijn zou vinden als ik blij zou willen leren zijn met dat cadeau en er mee zou om leren gaan op de manier zoals Hij het bedoelt had, om me te helpen. De subtitel van Goed Voelen is dan ook : Emoties voor je laten werken. 

De beschrijving die Michelle geeft dat wij hier de uitdrukking : als een kip zonder kop rondrennen in praktijk brengen als een kop zonder kip rondrennen. We leven vanuit ons hoofd, alles beredenerend, verklarend en voelen daar doen we niet aan in onze maatschappij. En toen dacht ik : en als de emoties zo hoog oplopen worden we er helemaal in meegesleurd en wordt de kop op non-actief gezet. Beide systemen werken niet. God heeft een mens als geheel gemaakt en ik mag leren beide te waarderen en op waarde te schatten en beide in te zetten, ze kunnen heel goed samenwerken als ikzelf de regie neem en regeer. 

God had met dit proces al een begin gemaakt, maar zoals ik al vaker heb ondervonden in mijn weg van leren leven en herstel, het was tijd voor een nieuw niveau. Aan de ene kant ben ik dan blij dat God zegt : kom we gaan een stapje verder, maar aan de andere kant is het ook een hele uitdaging want het betekent de situatie weer recht in het gezicht aankijken en de confrontatie aangaan, maar in dit geval vind ik dat een hele lastige. 

Ik moest de strijd opnieuw aan met mijn neiging om te vluchten omdat de vrees paniekerig  me om het hart sloeg en dat was nou net de emotie waar God met me mee aan de gang wilde.

Dat ik tegelijk ook het diepere herstel van mijn levensvreugde begon te zien deed me heel goed, die emotie onder ogen komen was een stuk minder lastig.  Het onder ogen gaan zien van dat je het soms gewoon even niet weet en dat dat er ook mag zijn was ook heel erg wennen, maar eigenlijk was dat ook wel fijn om te leren. Dat betekent ook dat ik niet altijd de controle hoef te hebben, dat ik mag weten dat Hem niets uit de hand loopt en dat ik mijn Papa God dieper mag vertrouwen, dat ik mag weten dat ik in de kern in alles volkomen afhankelijk ben van Hem, dat vind ik ook mooi om te ontdekken en mezelf daarin te oefenen. 

Gelukkig gaf God mij een cadeau. Deze vrouw doet de opleiding voor coach bij Groundwork  en voor haar opleiding moet zij gesprekken voeren en ik ben er daar één van geworden, zo mooi hoe God dat heeft geleid, hoe Hij dan even iemand een poosje naast je zet om je een steuntje in de rug te geven en daar ben ik enorm dankbaar voor want dit vind ik een van de lastigere onderdelen op mijn weg van herstel en groei.

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Gewoon doen

Dit lied raakt een hele diepe snaar bij mij.  Onze God is niet veranderd en Hij zal ook nooit veranderen, Hij is nog steeds dezelfde God als in het Oude Testament, de zelfde God van de Profeten waarover we daar lezen : Mozes, Elia, Ezechiel, David. 

There is no God like Jehova !

Mede door het onderwijs wat ik krijg bij de online-Bijbelschool die ik nu volg houden de volgende vragen me de laatste tijd regelmatig bezig : Durf ik God zo krachtig door mij heen te laten werken, durf ik de meningen van de heersende orde te trotseren zoals zij dat deden, door Gods orde te stellen boven de heersende orde christelijk of seculier ?

Wil ik zien gebeuren wat er gebeurde in hun dagen, en in de dagen dat Jezus rondliep op deze aarde, of in de dagen nadat Jezus naar de hemel was heen gegaan en de discipelen deden wat Hij hen had opgedragen : op zieken handen leggen en ze genezen, demonen uitdrijven.

Toen mijn ogen opengingen en mij iets opviel waar ik altijd overheen gelezen heb in Marcus 16:17-18 moest ik eerlijk gezegd best even slikken. Er staat : "En hen die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen : in Mijn Naam zullen zij demonen uitdrijven, in vreemde talen zullen zij spreken, slangen zullen zij oppakken, en als zij iets dodelijks zullen drinken, zal het hun beslist niet schaden, op zieken zullen zij de handen leggen en zij zullen gezond worden."

Daar staat nogal wat, en het word gewoon in één adem genoemd, door Jezus zelf nog wel, geen misverstand mogelijk over deze woorden dus. 

Toen mijn ogen voor deze tekst open gingen was het of God zei : Je spreekt in nieuwe tongen (talen) waarom doe je de rest niet dan ? 

Jezus heeft niet gezegd tegen Zijn discipelen : als je zin hebt en de moed hebt kun je dit doen want Ik heb je er toe in staat gesteld door de kracht van Mijn Heilige Geest die ik op jullie zal zenden. Er staan twee verzen voor

Eerlijk gezegd heeft het mij flink geschut, maar ik echt niet zover dat ik het ook doe, vind het eerlijk gezegd nogal een stap. Wel is er meer en meer een gebed in aan het komen : Heer ik wil U en U alleen en dan hoort dit bij het pakket. Want U geeft is geen keuze menu. Heer maak mij gewillig om te doen alles wat U zegt. Het komt uit de bewogenheid van Uw hart dat U zieken wilt zien genezen, dat U mensen bevrijd wilt zien van demonen. 

Het is heel belangrijk dat ik weet Wie Hij is, in mij, en ik in Hem, dat ik weet wie mijn vijand is. Van Jezus zegt de Bijbel in Mattheus 28:18b "Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde."

Lucas 10:19 zegt het heel duidelijk "Zie Ik geef u de macht om op slangen en schorpioenen te trappen en de macht over alle kracht van de vijand, en niets zal u schade doen."

Niets zal u schade brengen, daar gaan dus al m'n excuses. Het enige wat waarschijnlijk schade op zal lopen is mijn vleselijke ego.

Ja dat doet zeer, maar als het goed is, is dat ego al zo dood als een pier sinds het gestorven is met Christus, en ik opstond met Hem uit het watergraf.

Oei, wat zet dit me aan het denken.

Ik moet eerlijk bekennen dat het daar tot nu toe nog bij gebleven is, maar daar begint het wel, met de verandering van ons denken zegt de Bijbel. Ook dat is een opdracht en geen optie die de Bijbel geeft in Efeze 4:20-24 "Maar u hebt Christus zo niet leren kennen, als u Hem tenminste gehoord hebt en door Hem bent onderwezen, zoals de waarheid in Jezus is, namelijk dat u, wat betreft de vroegere levenswandel, de oude mens aflegt, die te gronde gaat door de misleidende begeerten, en dat u vernieuwd wordt in de geest van uw denken, en u bekleedt met de nieuwe mens, die overeenkomstig het beeld van God geschapen is, in ware rechtvaardigheid en heiligheid."

Vader dank U wel dat U niet bang bent om mij flink te schudden, om mijn comfortabele bubbel door te prikken, me te prikkelen met wat U allemaal voor me heeft. U wilt niet dat ik genoegen neem met minder dan alles wat U allemaal voor mij heeft. Ja deze opdracht gaat me zeker wat kosten, maar ik krijg er in U zoveel meer groei voor terug. U wilt niet dat ik in m'n kinderschoenen blijf staan de rest van mijn leven, U wilt mij graag in volwassen schoenen zien wandelen, met opgeheven hoofd, wetend wie ik ben en waar ik toe in staat ben in en door U.

There is no God like Jehova !

En die God is mijn God, mijn liefhebbende Vader, die het beste met me voor heeft, en mij graag wil zien ontwikkelen tot de volwassen persoon die Hij voor ogen had toen Hij mij formeerde in de schoot van mijn moeder.

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Inzichten (vervolg)

In deze blog borduur ik nog even verder op mijn blog van vorige week, en eigenlijk was dat ook al een vervolg op die van de week ervoor, soort vervolgverhaal. Maar wel een heel bijzonder verhaal, mijn verhaal. Het verhaal van mijn leven met God, die mij in december 2017 de opdracht gaf om deze blog te beginnen om te vertellen wat Hij heeft gedaan en doet in mijn leven. Nooit heb ik durven dromen dat het zo'n bijzonder verhaal zou worden. Wat is Hij goed, en wat kan Hij bijzondere dingen. Wat is Hij genadig en liefdevol, teder, maar tegelijk ook sterk en krachtig, opper machtig. Het is zo waar wat Jesaja 55:8-9 zegt "Want Mijn gedachten zijn niet uw gedachten, en uw wegen zijn niet Mijn wegen, spreekt de Heer. Want zoals de hemel hoger is dan de aarde, zo zijn Mijn wegen hoger dan uw wegen en Mijn gedachten dan uw gedachten." 

Ik ben me meer en meer gaan verwonderen over wie Hij is. Spreuken 9:10 zegt "De vreze des Heren is het begin der wijsheid, en het kennen van de Hoogheilige is verstand"  Op een gegeven moment ontdekte ik dat ik regelmatig bad : Heer werk in mij een diepe vreze des Heren. Vreze is geen angst, vreze is diep ontzag, liefdevolle verwondering over hoe goed en groot Hij is, voor Wie Hij is. Ik heb zo'n enorm verlangen om Hem meer en meer te leren kennen, te ontdekken wie Hij is. Misschien klinkt het vreemd, maar het is een soort verliefdheid en het lijkt wel of het alleen maar meer word. En op een keer zei God : Ik heb dat verlangen in je gelegd. Dat raakte me diep, Hij wil dat ik zo intens naar Hem verlang ? Houd Hij zoveel van me dat Hij zo graag wil dat ik met iedere vezel van mijn wezen naar Hem hunker ? 

God is geen God van religie, Hij haat religie (regeltjes) Hij is een God van relatie, Een God van relatie gebaseerd op liefde, Zijn onbaatzuchtige, onvoorwaardelijke liefde. En omdat wij uit onszelf daar niet toe in staat zijn wil Hij die liefde die Hij in ons heeft geplant toen we in nieuw leven met Hem werden opgewekt door de doop doen ontkiemen en laten groeien op al die plekken in ons leven waar we Hem daar de toestemming en ruimte voor geven. Ja we zijn toen we ons leven aan Hem gaven een nieuwe schepping geworden. Alles wat Hij voor ons heeft heeft Hij toen in ons geplant, maar ons hart is een akker die door deze wereld nog overwoekert is  en als we niet oppassen word door allerlei onkruid dat Zijn goede zaad zal overwoekeren. In de blog van Aritha Persoonlijk las ik daar een prachtige uitleg over hoe God als boer zowel het goede zaad als het onkruid samen laat opgroeien in de wereld. Waar we naar de mensen om ons heen Gods barmhartigheid mogen reflecteren, is daar ook Gods dringende oproep om ons te bekeren van alles wat Zijn werk, Zijn goede zaad verstikt. Zo is het wel onze verantwoordelijk om ons eigen graanveldje, de tuin van ons hart, om daar te zorg voor te dragen en te zorgen dat ons onkruid word opgeruimd zodat Zijn zaad tot volle bloei kan komen in ons leven. 

Hij wil zo graag dat wij stralen, dat wij tot ons recht komen, dat wij zullen zijn zoals Hij ons bedoeld heeft. Dit raakt me enorm en het maakt me steeds blijer als ik dit tot me door laat dringen. Ik ben gestopt met dit te proberen te begrijpen, want Zijn liefde is niet te begrijpen. Ik heb ervoor gekozen het te geloven en er aan mee te werken door me meer en meer aan Hem over te geven. Ja dat is regelmatig een strijd maar het is zo ontzattent de moeite waard !

Tot twee keer toe kregen twee verschillende mensen een beeld voor mij, en in beide gevallen ding het over een prachtige tuin met bloemen die in het zicht lag, maar ik stond er nog buiten en ik keek ernaar vanachter de ene keer een hek dat die tuin scheidde van de tuin waar ik in stond die verwaarloost was en de andere keer vanachter een raam dat besneeuwd was waardoor je er moeilijk doorheen kon kijken. Ik vond het terugkeren van die tuin bijzonder maar in eerste instantie begreep ik niet goed wat God daarmee bedoelde. Tot ik een uitleg hoorde in een preek waarin werd gezegd dat met een hof ook wel een tuin werd bedoeld, dat het een beeld is van onze ziel. Jesaja 58:11 zegt  En de Heer zal u voortdurend leiden, u in dorre streken verzadigen en uw gebeente krachtig maken; dan zult gij zijn als een besproeide hof en als een bron, waarvan het water niet teleurstelt."
Toen ik dit hoorde wist ik wat Hij bedoelde, Hij had zo iets moois voor mij. Hij ging met mij alle hindernissen opruimen, Hij zou me helpen al het onkruid dat Zijn goede zaad dat Hij in mij geplant had verstikte zouden we opruimen. Maar om daarin mee te kunnen werken moest ik wel goed weten Wie Hij is en Hem volledig vertrouwen, maar ook weten wie ik zelf ben door Hem die in mij woont.

Heer ik ben zo enorm dankbaar voor hoe U Uw weg met mijn leven gaat, hoe U mijn vertrouwen wint en mij zo hongerig hebt gemaakt naar hoe. Laat die honger nooit meer stoppen, laat het alleen nog maar meer worden. Ik weet dat de Bijbel zegt ook in 1 Korinthe 13:12 "Want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen, doch straks van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik onvolkomen, maar dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben."  Maar ik verlang naar meer onvolkomen kennis en inzicht, want wat U me laat zien met mijn geestelijke ogen is zo enorm bijzonder, ik kan het niet bevatten en niet begrijpen met mijn menselijke verstand maar mijn geest snakt naar meer omdat het weet dat U zo goed bent.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Dankbaar terugkijken

Degene die mijn blog al langere tijd volgen weten dat God mij in 2016 genas van o.a. een eetstoornis, met als gevolg dat ik mijn eetpatroon kon veranderen en 30 kilo afviel wat voor mijn gezondheid erg belangrijk was omdat ik in de gevarenzone voor diabetes zat en dat met een erfelijke belasting omdat mijn beide ouders diabetes hadden. 

Toch sloop langzaam maar zeker regelmatig mijn oude eetgedrag er weer in en wat ik vooral heel moeilijk vond ook 10 kilo gewicht. God maakte me duidelijk dat mijn oude manier van eten jaren lang een mechanisme is geweest om te overleven. 
Ja, Hij had mij genezen en ik hoefde daar niet aan te twijfelen en ik hoefde ook niet bang te zijn want Hij was bij me. Maar die mechanismes werden getriggerd door onderliggende trauma's en Hij wilde samen met mij naar die trauma's kijken en ze in Zijn licht brengen, me leiden in bekering en overgave aan Hem. Hij wilde me brengen in diepere genezing van patronen waarvan ik me niet eens bewust was omdat ze zo gewoon voor me waren geworden. 

Het feit dat ik steeds weer terug viel (zo voelde ik dat) in mijn oude gedrag vond ik enorm frustrerend, ik snapte het niet. Wat deed ik verkeerd ? En dat was nou precies een van de denkpatronen waar God met me mee aan de gang wilde als ik Hem daar de ruimte voor zou geven. Ik deed niets fout. En niets van wat ik deed of niet deed kon iets veranderen aan Zijn enorme diepe liefde voor mij. 
Ik mocht leren Hem te vertrouwen, en nog meer te vertrouwen, en nog dieper Hem te leren vertrouwen en me leren veilig te weten bij Hem. Te weten dat ik weet dat ik weet dat ik weet dat Hij mij nooit in de steek zal laten en altijd op alle terreinen van mijn leven voor mij zal zorgen als ik Hem daar toestemming voor gaf. 

Toestemming ? Ja, het was nodig dat ik Hem toestemming gaf om al die pijnlijke goed verstopte dingen waarvan ik me niet eens bewust was dat ze er waren of als ik al een idee had van hun bestaan er gewoon liever niet naar wilde kijken omdat ik bang was voor wat ik dan zou zien, aan te wijzen. Me ervan bewust te worden en dan toestemming te geven voor de volgende stap : ze door Zijn liefdevolle genadige handen aan te laten raken, Hem toestemming te geven de pijn en het trauma eruit te tillen, me te bekeren van mijn eigen verkeerde handelen daarin, te vergeven, de ander en mezelf. 

Ik mocht leren geduld te hebben met mezelf en met het proces, met Zijn tempo wat ik zo graag een tandje opgeschroefd had. Maar Hij zei : nee kind, rustig, Mijn tempo, Ik weet wat het beste is, Ik ken jou, Ik heb jou gemaakt, Ik weet wat jij nodig hebt om helemaal vrij te komen van alles wat jou bind, en diep te genezen. Ik wil dat er geen spoortje van al die oude pijn achterblijft, ik wil je helemaal nieuw maken, zoals ik jou oorspronkelijk had bedoeld toen ik je weefde in de schoot van je moeder. En toen ik net als ieder ander in tijden van heel veel thuis zijn zo enorm met mijn eigen patronen geconfronteerd werd vond ik dat zo verschrikkelijk moeilijk om daar eerlijk naar te blijven kijken, om er met Hem naar te blijven kijken omdat het zo moeilijk was om te zien wat Hij aanwees.
Wat heb ik vaak verlangt naar zo'n vingerknip van Zijn hand dat het ineens in één keer klaar zou zijn. Maar zo werkte Hij niet. Het proces was en is nodig om mij zoveel te leren en inzichten te geven. 

Ik heb zoveel momenten gehad dat ik dacht : o bedoeld U dit, dank U Heer. Maar deze momenten gingen altijd  vooraf aan periodes dat ik verzuchtte : Heer ik weet dat U goed bent, dat U erbij bent en dat U me vasthoud en dat ik U kan vertrouwen maar ik snap hier helemaal niks van en ik vind dit niet fijn, ik vind het zo eng. Soms sloop er twijfel in me of ik wel écht geloofde wat ik beleed, waren het niet alleen woorden ? En dan zei Hij vaak niets, maar wist ik wel dat Hij naar me keek en me zag, alles wist en liefdevol doorging met Zijn werk in mij. 

Inmiddels ben ik iets meer als vier jaar verder dan die bijzondere zondagochtend 1e Paasdag 2016 die mijn leven totaal veranderd heeft. Het waren vier bijzondere jaren en op mijn 54ste verjaardag die ik vandaag mag vieren ben ik zo enorm dankbaar voor mijn Vader in de Hemel die Zijn Zoon Jezus voor mij naar deze aarde liet komen om de weg vrij te maken tot de Vader door Zijn offer op Golgotha, voor de Heilige Geest, de Geest van Jezus die in mij woont en Zijn werk in mij doet. 

Dank U wel voor wie U bent, dank U wel dat U doorgaat met Uw werk in mij, dank U wel dat ik het leven mag vieren op deze dag. Leven dat U mij gaf, in het natuurlijke, en het leven dat U mij geeft door Uw Geest waar ik nog veel dankbaarder voor ben. 


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

P.S. Dit blog is een eerste aanzet in terugkijken en proberen onder woorden te brengen wat Hij mij geleerd heeft tot nu toe. 

Nieuwe wijn

In Lucas 5:36-38 zegt Jezus "Hij sprak ook tot hen met een gelijkenis : Niemand zet een een lap van een nieuw bovenkleed op een  oud bovenkleed; anders zal de nieuwe lap het oude bovenkleed doen scheuren, en de lap van het nieuwe past niet bij het oude. En nieuwe doet nieuwe wijn in oude leren zakken;  anders zal de nieuwe wijn de zakken doen barsten en de wij zelf zal eruit stromen en de zakken zullen verloren gaan. Maar nieuwe wijn moet men in nieuwe zakken doen en beide blijven behouden."

Een lied wat wij regelmatig zingen in onze gemeente en waar God me ook regelmatig mee heeft doen wakker worden is een lied over "nieuwe wijn". Zinnen als : So I yield to You and to Your careful hand - Ik zal de opbrengst zijn van Uw voorzichtige handen - 

Of :  When I trust You I don't need te understand -Wanneer ik U vertrouw hoef ik U niet te begrijpen -

Of : Make me Your vessel, make me an offering, make me whatever You want me to be - Maar mij een vat, maak mij een offergave, maak van mij wat U maar wilt -  Ik heb het met heel mijn hart gezongen.

Ook de zinnen : In the crushing, in the pressing - In het breken, in het persen - Wijn word onder druk gemaakt, de druif moet kapot en geplet, totaal uitgeperst. Zoals het lied verder gaat : I came here with nothing, but all You have given me. Jesus bring new wine out of me - Ik kwam met helemaal niets dat van enige waarde was, maar U gaf mij alles, U gaf alles voor mij. En het gebed van mijn hart was : Ja Jezus maak nieuwe wijn van mij.

De diepte van die laatste woorden kon ik niet vatten ook al zong ik ze vol verlangen, als Gods Geest deze woorden steeds weer opnieuw in je gedachten brengt dan weet Hij waarom.

Tot ik op een morgen een filmpje van Joyce Meyer keek en zij dit zelfde beeld aanhaalde. Nieuwe wijn is Gods Geest, in oude zakken is ons oude leven. We moeten ons oude leven afleggen en Zijn nieuwe leven aantrekken voor nieuwe wijn. De oude zak kan de nieuwe wijn niet aan, hij gaat scheuren en barsten. 

Een andere mooie vergelijking vond ik Lazarus. we lezen dat in Johannes 11. Jezus riep hem terug uit het graf, de dood : hij kreeg nieuw leven - nieuwe wijn -Toen hij uit het graf kwam zei Jezus dat ze hem de doodsdoeken af moesten doen, het oude, de dood moest van hem af om ruimte te geven aan het nieuwe leven.  

Voor wie het wil bekijken, hier is de link naar het filmpje, het is Nederlands ondertitelt.

Hoe meer ruimte God van ons krijgt om in ons leven te werken en te bewegen met Zijn Geest, hoe meer onze oude zak, ons oude leven onder druk komt te staan en begint te scheuren, die oude zak is niet geschikt om de nieuwe wijn te bewaren. Nieuwe wijn vraag om een nieuwe zak, een nieuwe zak is soepel en beweegt mee met het gistings- en rijpingsproces, de combinatie van nieuwe wijn en een nieuwe zak geeft een optimaal resultaat.

Wat een eye-opener op een vroege ochtend, wat geniet ik daarvan, wakker worden met mijn Heer, met Hem praten en gewoon doen waar Hij mij leid. Mijn ervaring is inmiddels dat Hij mij onder ogen brengt wat Hij wil dat ik zal zien. 

Als ik mijn ogen open doe 's morgens is daar als eerste mijn boekje waarin ik opschrijf met welke gedachte of welk lied ik wakker werd want dat zijn zulke kostbare dingen die ik niet wil vergeten, en als ik ze niet of te laat opschrijf vergeet ik ze echt. Dan zet ik m'n tablet aan voor de Bijbel-app en dan is lopen de berichtjes van mail en You-Tube binnen en zo nu en dan springt daar dan een titel uit waar ik ineens van weet dat ik daar naar moet kijken, en als ik dat dan doe dan spreekt God, bemoedigend, bevestigend, aanmoedigend, soms ook vermanend. God gebruikt echt alles, ik vind dat zo bijzonder. Hij brengt herinneringen terug en ineens zie je een completer plaatje zoals de ochtend dat dit me duidelijk werd. Dan loopt mijn hart over van dankbaarheid.

Ik heb Joyce Meyer wel eens horen zeggen dat het leven met God en Zijn Heilige Geest absoluut niet saai is, en inmiddels is dat ook mijn overtuiging omdat ik het mag ervaren. Als ik mijn geestelijke ogen en oren open zet en op Hem gericht houd gaat er geen dag voorbij of ik hoor Hem spreken en ik vind het fantastisch, ik zou Hem voor geen goud meer willen missen. 

Vader, of zal ik zeggen wijn-Maker, dank U wel voor Uw werk in mijn leven, het breken en persen is niet altijd even fijn, maar het is nodig en het resultaat zal er naar zijn, U doet het met zo enorm veel liefde en zorg. U weet precies wat U doet, U ziet het eindresultaat al voor U, U kunt het al bijna proeven als U er aan denkt, en U zult geen genoegen nemen met een wijn van mindere kwaliteit als U er van overtuigd bent dat U er de beste kwaliteit uit kunt krijgen.

Vader ik geef U toestemming om alles in mijn leven te doen wat nodig is om van mij topkwaliteit wijn te maken tot Uw eer, Heer ik wil alles wat in mij is keer op keer aan U overgeven, help mij om alles in mij steeds op nieuw te brengen onder de leiding van Uw Heilige Geest, te buigen voor de Koning der Koningen. 

'Cause where there is new wine

Waar daar nieuwe wijn is

There is new power
Daar is nieuwe kracht
There is new freedom
Daar is nieuwe vrijheid
And the kingdom is here
Dan is het Koninkrijk daar
I lay down my old flames
Ik leg al mijn oude vlammen af
To carry Your new fire today
Om Uw nieuwe vuur vandaag te dragen

ONDERWEG naar Hem en met Hem

God wil mij

Er gebeurd de laatste tijd zoveel in mij dat ik het soms best lastig vind om de dingen te verwoorden in een blog, maar ik weet ook dat ik het moet delen, dat was de opdracht die ik kreeg om te bloggen over wat Hij heeft gedaan en doet in mijn leven en daar wil ik gehoor aan geven ook als ik het lastig vind, maar vorige week heb ik belooft deze les te delen dus bij deze.

Op een rustige zaterdagmiddag zat ik in een al wat oudere Eva te lezen met daarin een interview met Henk Binnendijk, ik kan deze man enorm waarderen dus was erg benieuwd. Dan lees ik een zin die binnenkomt als een lichtflits. Henk spreekt hier over Gods genade die hij proefde : "Hij liet me zien : jij kunt Mij loslaten, maar Ik laat jou niet los. Je bent mijn kind ! Je kunt wel denken dat jij niet zonder Mij kunt, maar Ik kan niet zonder jou." 

God zegt : Ik kan niet zonder jou !
Even dacht ik, kan ik dat zo zeggen, en toen was daar die bevestiging in mijn geest : Klopt, Ik wil en kan niet zonder jou.

In mijn blog Stil vertrouwen schreef ik al hoe God mij herinnerde dat Zijn ogen onafgebroken op mij gericht zijn (trouwens niet alleen op mij maar op ieder mens persoonlijk) en nu ging Hij nog een stapje verder in Zijn bevestiging aan en van mij : Ik kan niet zonder jou. Mijn hart verlangt zo intens naar jou (mens) dat ik er alles voor over heb om jou liefde voor Mij te winnen.

In die zelfde tijd las ik het boekje "Geheimen van de wijnstok" van Bruce Wilkinson waar hij ingaat op wat Jezus zijn discipelen leert in Johannes 15:1-8 De oproep van Jezus is : blijf in Mij, blijf alsjeblieft in Mij, heel dicht bij Mij, dan kan Mijn leven door jou heen stromen, dan zijn wij ten volle met elkaar verbonden, dan kan al Mijn goeds in jou stromen. Al dat goeds dat ik voor jou heb, zoveel meer als dat jij je kan voorstellen. En als jij daar helemaal van doordrongen en vervult ben gaat er iets heel moois gebeuren, dan ga jij overstromen, dan gaat het naar anderen toe stromen, ga jij dus vrucht dragen.

Realiseren wij ons wel echt en terdege hoeveel God van ons houd ? Als ik heel eerlijk ben denk ik dat dat besef veel dieper kan dan dat het nu is, zelfs nu het door deze realisatie dieper is geworden. Zijn liefde voor ons is zo groot dat wij het met ons menselijke verstand niet kunnen bevatten. Maar het is Zijn verlangen dat we ons daar wel naar uitstrekken en het ook willen ontvangen.
Hij verlangt er zo intens naar om ons te vullen met een besef van Zijn liefde dat er geen ruimte meer overblijft voor iets anders, dat ons leven word zoals Romeinen 11: 36 zegt "Want uit Hem en door Hem en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid, tot in eeuwigheid. Amen."

In die tijd begon ik me ook te realiseren hoe diep mijn neiging om te vluchten zit, als er dingen gebeuren waar ik zelf geen invloed op heb, die onverwachts zijn en die buiten mijn comfortabele zone gaan heb is er iets in mij dat het liefst de benen neemt. Toen liet God me zien dat ik mag vluchten en dat Hij er naar uitkijkt dat ik naar Hem toevlucht, dat ik dan bij Hem kom schuilen. En ik bedacht me dat als je bij Iemand gaat schuilen je er het liefst heel dicht tegenaan kruipt zoals een klein kind bij zijn vader of moeder wegkruipt als er iets voor hem of haar engs gebeurt. Ze zouden het liefst in je kruipen, daar verlangt God nou ook naar, dat ik in Hem wegkruip als ik het eng vind wat er gebeurt. 

Met Pasen hadden wij een brunch in onze gemeente en op ieder bord lag een tekstkaartje, op de mijne stond 1 Korinthe 16:13 "Wees waakzaam, volhard in het geloof, WEES MOEDIG en sterk."
Ik heb dit kaartje in het hoesje van m'n mobiel gestoken en regelmatig word ik er door Papa God aan herinnert : WEES MOEDIG, die woorden stonden niet voor niets groter gedrukt dan de andere woorden. Moed is handelen terwijl je angstig bent. De bijbel zegt 365 x vrees niet, ik hoef niet bang te zijn, ik mag moedig zijn Fillipenzen 4:13 zegt "Ik kan alle dingen aan, dankzij Christus die mij kracht geeft." 

Dank U wel Vader dat ik niet moedig hoef te zijn in eigen kracht, ik mag moedig zijn door Christus die mij kracht geeft. Ik mag wegkruipen in U, me helemaal aan U toevertrouwen en alles wat in U is door mij heen laten stromen. Daar hoef ik me alleen maar voor aan U te hechten, U doet de rest. Het enige wat U van mij vraagt is in U te blijven, ik wil niets liever Papa God, want U bent goed, en U bent alles wat ik nodig heb en U bent alles wat ik kan zijn.
Dank U wel Vader, ik ga steeds meer van U houden door wat U mij allemaal over Uzelf leert.


ONDERWEG naar Hem en met Hem

Stil vertrouwen (vervolg)

In mijn blog van vorige week schreef ik over de eye-opener over dat God mij nooit uit Zijn zicht en zorg zal verliezen. Natuurlijk wist ik dat wel in mijn hoofd maar tot dat moment was het niet diep in mijn hart en ziel, mijn wezen geland, nu wel en wat een verschil maakte dat.

In het proces waarin God bezig was om mij te leren me aan Zijn voedingsadvies voor mij te houden (ik schreef daar al over in m'n blog Luisteren)  mijn lichaam te leren aanvaarden en Hem daarin te vertrouwen had God mij op een gegeven moment de vraag gesteld of ik Hem mijn lichaam wilde geven. Eerlijk gezegd heb ik daar wel even mee gestoeid, maar ik wist heel goed wat Hij er mee bedoelde : mocht Hij voor mijn lichaam gaan zorgen ?  
Durfde ik Hem te vertrouwen, te gaan doen wat Hij mij had gezegd wat goed voor mij was en het resultaat aan Hem over te laten, wat dat ook zou worden. Om daar niet langer zelf een einddoel aan te plakken maar gewoon van de reis met Hem te gaan genieten. 

Daar zit ook aan vast dat ik Zijn waarheid over mijn lichaam zou aanvaarden en het niet langer af zou wijzen (daarover schreef ik al in Aanvaard ) 

Al deze dingen hebben heel lang om elkaar en door elkaar gedraaid, en hebben mijn hoofd en hart erom gestreden. Pas toen ik me bewust werd van de wortel van deze enorme strijd in mijn denken en gevoel en ik me realiseerde dat het met afwijzing en angst voor onveiligheid te maken had en ik dat bij God mocht brengen en Hij die afschuwelijke diepe wortels eruit haalde kwam er verandering en bovenal rust. 

Toen ik voor mijn onvermogen om mijn lichaam te accepteren liet bidden kreeg die persoon een beeld van een pad die door een tuin liep. De tuin was woest, dor, een wildernis Op het pad stond een poort/hek en aan de andere kant van het hek lag een prachtige bloeiende Engelse tuin. De boodschap was : nu is het moeilijk en zwaar maar maak elke dag de keuze om door het hek te gaan naar die mooie overvloedige tuin. En ik realiseerde me dat die mooie tuin is dat wat God voor mij heeft. Door het hek gaan is een bewuste keuze, een besluit, een manier van je denken vernieuwen.
Dat moeten we elke dag gebeuren zegt Efeze 4:23 "Dat uw geest en uw denken voortdurend vernieuwd moeten worden." Steeds weer opnieuw kiezen : blijf ik in deze wildernis of stap ik in die prachtige tuin, kies ik voor mijn eigen denken of voor Gods manier van denken. 

Ineens moest ik denken aan een klein kind dat leert lopen, het is niet zo dat zo'n kleine op een dag opstaat en wegloopt. Het is een proces van vallen en opstaan, stapje voor stapje, aan de hand van vader of moeder. Zo leert Papa mij aan Zijn trouwe vaderhand lopen. 
Door me bewust te worden dat ik geen moment uit Zijn zicht en zorg zal zijn kreeg ik de moet om te zeggen : Ja Papa U mag mijn lichaam hebben, U mag er voor zorgen, en eigenlijk geloof ik dat U dat nog veel beter dan ik het zelf kan ook. 

Sinds dat moment maak ik elke dag dit besluit en dank ik Papa dat ik weer een nieuwe dag heb gekregen om met Hem van die prachtige tuin te genieten. Het gaat niet meer om het bereiken van een doel maar om de reis, ook die manier van denken is een gevolg hiervan. Ik had er vaak over gehoord maar vond dat een lastige, en soms nog wel, maar ik mag leren steeds weer terug te gaan naar de reis.
Ik had meer met een to-do-lijstje dat je af kan vinken als je doel bereikt is, maar daardoor vergat ik te genieten. Genieten van Zijn kinderen is nou precies wat de Vader graag wil, maar hoe kan Hij van mij genieten als ik niet geniet ? 

Dank U wel Vader voor deze moeilijke weg, het was best zwaar en af en toe zag ik niet waar dit op uit moest lopen, voelde ik me verward en begreep ik U niet, maar al die tijd was Uw oog onafgebroken op mij gericht en was Uw hand onder mij en om mij heen. U bent zo geduldig, goed en genadig. Ik ben zo dankbaar voor wat ik uit Uw hand mag ontvangen. Ik houd van U.


ONDERWEG naar Hem en met Hem