Les van een oud verhaal.

Bijzonder hoe je een oud bekent Bijbelverhaal ineens heel anders leest. God spreekt door Zijn Woord.
Dat gebeurde me met het verhaal uit Exodus 3 tot 14 over Mozes die door God word geroepen om het volk Israël uit Egypte te leiden. Dat was niet een opdracht die hij "even" kon doen. In eerste instantie zag hij het niet echt zitten, vroeg hij zich af of God in hem wel de juiste persoon had gekozen. Zelfs als God hem wonderen toont om zijn woorden kracht bij te zetten voor Farao blijft Mozes twijfelen. Door zijn gesputter werd God zelfs boos. In hoofdstuk 4: 11 zegt God "Wie heeft de mens een mond gegeven ? ......Ben Ik het niet, de Heere ?  Nu dan, ga, en Ik zal Zelf  met uw mond zijn, en u leren wat u spreken moet.", maar dat stelt Mozes nog niet genoeg gerust. "Toen ontbrandde de toorn van de Heere.." zegt vers 14, maar toch besluit God hem Aaron, zijn oudere broer, als helper te geven, ze mogen het samen gaan doen maar God bepaald wat ze zullen spreken en doen. In 15 staat "Dan moet u (Mozes) tot hem (Aaron) spreken en hem de woorden in zijn mond leggen. Ikzelf  (God) zal met uw mond zijn en u leren wat u doen moet." 
God zelf zal hen leren, dat bleef hangen. Nee het was niet nieuw voor me, maar het bleef haken, ik moest er blijkbaar bij stil staan en er over na denken, het niet vergeten.

In de hoofdstukken die volgen worden één voor één de plagen die over Egypte komen beschreven, en ook waarom : God verharde het hart van de Farao, maar dat deed Hij met een doel. Hij wilde Zijn macht laten zien aan de de Egyptenaren. Farao heeft magiërs in dienst en deze mannen krijgen het de eerste 2 plagen kregen deze magiërs het voor elkaar deze plaag na te doen. De boze word ook wel de aap van God genoemd, ook hij kan wonderen doen, maar bij de 3e plaag houd het voor hem op. Gods macht is groter ! 
Dat was een eye-opener voor mij, het was me nog nooit eerder opgevallen.

In hoofdstuk 9:16 moet Mozes tegen deze koppige, verharde Farao namens God zeggen als hij de 7e plaag aankondigt : "Maar juist hierom heb Ik u laten bestaan, om Mijn kracht aan u te tonen, zodat Mijn Naam bekent zal worden op heel de aarde."  God doet niets zomaar, alles wat Hij doet is opdat Hij bekend zal worden en Hij de eer zal krijgen die Hem toekomt.

In hoofdstuk 12 lezen we over de instelling van het Pascha, het bloed van het lam dat was geslacht wat aan de deurposten en de bovendorpel moest worden gemeerd zou hen beschermen tegen de engel des doods. Wat mij opviel was dat ze het moesten eten terwijl ze klaar stonden voor vertrek, vers 11 zegt "En zo moet u het eten: uw middel omgord, uw schoenen aan uw voeten..." Dat deed me denken aan Efeze 6 waar we leren over de geestelijke wapenrusting. "Houd stand, uw middel omgord met de waarheid......en uw voeten geschoeid met de bereidheid van het Evangelie van de vrede." 
Nooit eerder was die link me opgevallen, maar deze kwam binnen, je moet altijd klaar staan om te vertrekken, bereid zijn om in beweging te komen op Gods stem. Niet verslappen en je kleding laten los hangen. De gordel diende ervoor om te zorgen dat je niet over je lange kleding zou struikelen, met je gordel om kon je als het nodig was snelheid maken. Het zei mij iets over niet verslappen, ben ik geestelijk ten alle tijden paraat om Zijn stem te horen en daarop te reageren, in beweging te komen.

Als de Farao het volk uiteindelijk weggestuurd zorgt God ervoor dat de Egyptenaren op verzoek van de Israëlieten hun allerlei rijkdommen meegeven, maar de Israëlieten moesten er wel om vragen : ze moesten in actie komen op bevel van God. 
Dan trekken ze het land van de slavernij uit richting de Schelfzee, God leid hen niet gelijk via de kortste weg, maar via de weg die God het beste lijkt, vers 13 van hoofdstuk 13 zegt "....dat God hen niet leidde langs de weg door het land van de Filistijnen, hoewel dat korter was. Want God zei: Anders zal het volk berouwen bij het zien van oorlog en wil het naar Egypte terug keren." 
God weet dat het volk dat nog niet aankan en neemt hen in bescherming, Hij houd van het volk en zal het nooit meer geven als wat ze aankunnen. Hij is duidelijk aanwezig door een wolkkolom, voor iedereen was Hij zichtbaar, Hij wees hen de weg en zelfs 's nachts lichte Hij op zodat Hij zichtbaar bleef en zij niet in het donker de weg zouden kwijt raken.

De Farao krijgt spijt omdat God zijn hart verhard en hij komt achter het volk aan, als het opgemerkt word gaat het als een lopend vuurtje, binnen de kortste keren is het hele volk op de hoogte en breekt er min of meer paniek uit : waren we hier maar nooit aan begonnen. Weg zijn de herinneringen aan de wonderlijke uittocht, aan de God die hen tot daar toe heeft geleid.
Maar dan zegt Mozes in hoofdstuk 14:13-14 "...Wees niet bevreesd, houd stand, zie het heil van de Heere dat Hij vandaag voor u zal bewerken ! Want de Egyptenaren die u vandaag ziet, zult u tot in eeuwigheid niet meer terugzien. De Heer zal voor u strijden, en ú moet stil zijn." 
Het volk is angstig en onrustig, maar Mozes doet wat God hem zegt lezen we in vers 21-22 "Toen stak Mozes zijn hand uit over de zee, en de Heer liet de zee die hele nacht wegvloeien door een krachtige oostenwind. Hij maakte de zee droog, en het water werd doormidden gespleten. Zo gingen de Israëlieten midden in de zee op het droge. Het water was voor hen aan hun rechter- en linkerhand een muur."
Het was nacht, maar de vuurkolom was hun licht, er stond een krachtige oostenwind. Ik ken die wind als koud en guur, niet prettig, maar die wind werd wel gebruikt door God om de zee te splijten. Rechts en links van je van die hoge muren van water lijkt me ook best beangstigend, ik kan me voorstellen dat dat ook wel een flink geluid kan hebben gegeven.  Een wandeling dus die niet echt relaxed was, maar toen ze handelde op Gods bevel en over het pad wat was ontstaan gingen lopen kwamen ze wel veilig aan de andere kant van de zee. 

Ook dit was weer een gedachte die niet eerder bij me was opgekomen. Ineens las ik deze geschiedenis heel anders, en wat een lessen zaten hier voor mij in. Een flinke tijd heb ik hier op door lopen kauwen, nog regelmatig brengt God aspecten hieruit in m'n gedachten, herinnerd Hij mij.
Dank U wel Vader dat U Uw Levende Woord voor mij opent en U me uit dit boek dat ik mijn leven lang al ken zomaar ineens lessen leert die tot dan verborgen voor mij waren.
Hoe de weg ook gaat, U leid mij en U bent altijd bij me en weet welke route het beste is voor dat moment.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.