Les van m'n kleindochter

God heeft ons gezegend met 4 kleinkinderen, 3 kleine jongens en 1 klein meisje. God heeft ze alle vier al gebruikt om mij lessen te leren. In deze blog wil ik de lessen die God mij heeft geleerd door dit mooie meisje delen.

Het leven heeft mij geleerd dat ik mensen, zelfs de mensen waar ik van houd, op veilige afstand moet houden, want mensen doen pijn. Niet dat ze altijd opzettelijk pijn doen, maar ook met de beste bedoelingen en vanuit liefde bedoeld kunnen mensen je pijn doen. In de blog Wie ben ik schreef ik dat God mij een mensenmens gemaakt heeft en dat ik heel wat moeite had mezelf daarin te herkennen. Een mensen mens is gericht op mensen, verbonden met mensen, en dat is dan ook precies wat God op een dag tegen mij zei : Ik wil dat je (dieper) gaat verbinden met mensen. Hij begon bij m'n eigen gezin, Hij vroeg me meer interesse te gaan tonen in het werk van mijn man, echt te gaan luisteren en belangstelling te tonen.

Hij vroeg mij me meer open te stellen voor de liefde van mijn man, kinderen, kleinkinderen, te geloven dat ze écht van me houden, écht geïnteresseerd in me zijn, ze me serieus nemen. Maar ook mezelf dieper open te stellen voor Zijn liefde, te geloven dat Hij écht van me houd, écht te geloven dat Hij altijd bij me is en voor me wil en zal zorgen. Hij legde hiermee een hele pijnlijke plek bloot in de diepere lagen van mijn ziel. Hij wees me hoe te bidden en de pijn van afwijzing aan Hem te geven en Hem die eruit te laten tillen zodat daar ruimte kwam voor Zijn Liefde, Zijn zalfolie die geneest, Hij wilde met Zijn kostbaar bloed de pijn en het vuil uit die diepere lagen wassen. 

Hoe liet God me zien dat dat er zat ? Hij gaf me een prachtige kleindochter en stuurde haar op missie. Dit meisje heeft een bijzonder plekje in mijn hart en ik zal uitleggen waarom. Toen ik nog zo worstelde met mijn zelfbeeld sprak God : Toen de zaadcel van jou vader in de eicel van jou moeder zwom, was Mijn hand daarbij. Toen ik enorm worstelde met onze dochter zei God : Toen de zaadcel van Frans in jou eicel zwom, was Mijn hand daarbij. En toen onze dochter kwam vertellen dat ze zwanger was zei God : Toen zijn zaadcel in haar eicel zwom, was Mijn hand daarbij. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me begon af te vragen of ik dit nu echt God was of dat ik dat zelf verzon. En dan krijg je een appje met een foto en daar staat bij : De eerstvolgende keer dat jij bij me komt moet ik je dit geven.

Toen wist ik genoeg, nee het waren niet mijn gedachten, God was erbij, Hij heeft een plan met onze levens, Hij heeft ons gewild en Hij liet en laat hele moeilijke, pijnlijke en bij mensen onmogelijke situaties meewerken ten goede zoals Romeinen 8:28 zegt "En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn." 

Al de eerste dag hield ik dit meisje in mijn armen en heb ik haar in stilte gezegend en aan God opgedragen naast het ziekenhuisbed van haar moeder en God gedankt voor haar/hun/onze leven(s). Na de eerste week verwaterde het contact weer en ik wist dat ik los moest blijven laten, moest bidden, zegenen en vertrouwen dat Hij het goede werk dat Hij begon af zal maken zoals Filippenzen 1:6 zegt "Ik vertrouw erop dat Hij Die in u een goed werk begonnen is dat voltooien zal tot op de dag van Jezus Christus." Het contact begon aarzelend te herstellen, we leren te verbinden, het is kwetsbaar maar we zijn er blij mee en ik dank God ervoor. Toen kwam de vraag of ik op dit mooie meisje wilde passen en ja dat wilde ik. Ik vond het ook een enorme uitdaging omdat het ook heel veel herkenning (zo moeder, zo dochter, zo dochter) ook heel veel pijn bloot legde, pijn die ik bij de Heer Jezus mocht brengen, dieper en opnieuw mocht vergeven zodat er ruimte kwam voor herstel. Mezelf mocht leren kwetsbaar op te stellen zowel voor onze dochter als onze kleindochter.

In het begin raakte dit meisje helemaal in paniek als mama weg was, schoppen, slaan, bijna niet troost baar, diep huilen tot ze zo uitgeput was en dan toch op schoot in slaap viel. Ik had ik God zo nodig om door mijn eigen tranen heen haar te troosten en beide in Zijn rust te blijven/komen. Ik vertelde haar dat het goed was, dat oma veilig was en dat mama straks weer terug zou komen, ik zegende haar,  en God zei : Zo ben Ik veilig voor jou maar jij kan Mij ook niet echt vertrouwen. Het raakte me, want ik wist : Hij had gelijk. Nadat het nog twee  keer ongeveer zo was verlopen als ik op haar paste, en we haar ook een aantal keer hadden gezien zonder dat mama weg hoefde werd oma blijkbaar iets vertrouwder voor haar. Op haar 2e verjaardag, toen we naar huis gingen kwam ze zelf naar me toe en stak haar armpjes naar me op voor een knuffel, dat raakte oma diep. En God zei : Zo verlang jij naar mij maar je vind het nog steeds eng om me helemaal te vertrouwen. Zijn liefdevolle manier waarop Hij "het probleem" bij mij bloot legde raakte me. 

De keer daarop dat ik op deze schat mocht passen heeft me verrast, ja natuurlijk was ze verdrietig dat mama weg ging, maar oma was veilig, ze liet zich troosten, ging lekker ontspannen spelen en kwam naar me toe als ze weer even troost zocht, we hebben zelfs heerlijk samen gelachen. Oké slapen en eten doen we niet als mama er niet is, want je moet wel opletten of ze komt, maar het was zo'n enorme verbetering en stap in het groei/hechtings proces. Bij elk geluidje, of deurbel was er de vraag : mama ? en was er soms de teleurstelling dat het mama (nog) niet was, maar dan was het ook zo weer over. Maar ze deed het zo geweldig en oma's hart liep over van dankbaarheid, want zoals dit mooie meisje oma leert vertrouwen leer ik Papa God dieper vertrouwen. 

En dan moet ik denken aan een les die God me leerde door onze middelste kleinzoon die eens zei : Hoeft niet bang te zijn. God zette dagen achter elkaar die woorden op repeat in mijn gedachten. Nee, Papa God ik hoef niet bang te zijn, U bent volkomen betrouwbaar en U leert mij liefdevol hele kostbare lessen en gebruikt daar ons nageslacht voor, Uw zegen, de zegen van de zegen die ons gaf in onze kleinkinderen. Wat een genade, wat een genezing, ik mag leren kwetsbaar te zijn, te genieten, is dit geluk.......

ONDERWEG naar Hem en met Hem