Rust in de storm

God genas mij van een eetstoornis, maar op een gegeven moment leek het of ik in mijn oude gedrag terug viel en dat bracht me enorm aan het wankelen, toch wil ik niet aan Gods genezing in mij twijfelen. Hij is geen wrede God die geeft en weer afpakt. Wat is er aan de hand ?

Ik ontdekte dat als wij niet heel alert zijn de boze ieder kiertje gebruikt om zijn voet tussen de deur te krijgen om weer binnen te komen, je gedachten en emoties met leugens te gaan bestoken en ik was zo onoplettend.

Soms zijn er stukjes in je leven die nog genezing nodig hebben en ik merk dat God je dan in situaties brengt die heel dicht bij de oude pijn liggen om je daar doorheen te brengen en je genezing te brengen. 

Het werd me duidelijk dat door mijn genezing niet de achterliggende rede waarom ik dat eetgedrag had gehad was doorgewerkt, daar was het tijd voor.

Een eetstoornis heeft namelijk altijd een rede, het is een overlevingsmechanisme, net als iedere verslaving.

Ik zei tegen God dat ik met Hem dit proces wilde ingaan, dat ik er van overtuigd ben dat Hij bij me is en wist dat wat Hij deed en dat Hij mij er veilig doorheen zou brengen, maar dat ik geen raad wist met de enorme onrust die het op moeilijke momenten gaf, met de pijn die boven kwam drijven, pijn waarvan ik me nooit gerealiseerd had dat het zo diep in me verankert zat.

Toen wees iemand die niets wist van dit proces me op het een lied uit Opwekking, nummer 807 en zei : die is voor jou.

En steeds als het moeilijk werd en de onrust grip op me wilde krijgen kwam er een zin uit dit lied in mij boven en ging ik die proclameren "U bent de rust als het stormt op zee" Heer "U bent de rust als het stormt op zee" en dan kwam daar de rust en kon ik volhouden in vertrouwen dat Papa erbij was.

Maar ook de zinnen "God van licht, wees mijn gids. Leidt mij door het donker, ik vertrouw op U" heb ik vaak geproclameerd. Ik kies er heel bewust voor om Hem te vertrouwen, ik weet dat ik bij Hem alleen veilig ben en daar wil ik naar leren leven.  

Niet weer mezelf gaan aanklagen omdat ik faal, niet weer mezelf veroordelen, niet weer mezelf proberen te beschermen met eten dat me niet beschermd maar beschadigd, omdat het te veel en geen voeding was voor mijn lichaam.

Mijn lichaam waarvan 1 Korinthe 6:19 zegt "Weten jullie dan niet dat je lichaam een tempel is van de Heilige Geest ?"  

Dat lichaam dat onderdeel is van mij, samen mijn mijn geest en mijn ziel, ik heb vrijwillig en vol overgave mijn leven aan Jezus gegeven, het is niet meer ik die de regie heb, die heb ik aan Hem gegeven.  

Heel bewust Gods woord en waarheid uitspreken (proclameren) is zo krachtig en zet vrij zegt Johannes 8:32 "Dan zullen jullie de waarheid gaan begrijpen, en de waarheid zal jullie vrij maken."

Wat een liefdevolle en genadige Papa hebben wij, die zo met ons bewogen is en in ons de dingen ziet die wij niet zien, waar wij ons niet van bewust zijn, maar die nog wel een stukje heling nodig hebben. Hij durft het aan om ze onder onze aandacht te brengen als wij daar om vragen, en ons aan te moedigen en te zeggen: kom maar, je bent er klaar voor, het is nu de tijd om ook dit stukje aan te pakken, Ik ben erbij, ga maar, Ik blijf erbij, je bent veilig.

Het is een intensieve reis, die nog steeds voortduurt en het eindresultaat zal diepe vrijheid zijn, dat geloof ik. 

Het geeft inzicht, en dat zijn belangrijke stappen.

Ik mag ontdekken dat God steeds een beetje dieper wil gaan in het genezingsproces, dat Hij dingen aanwijst waar ik me niet van realiseerde dat ze zoveel invloed hadden, dingen waarvan ik me niet eens meer bewust was, steeds een beetje komt er meer innerlijke vrijheid en dat vind ik zo bijzonder.

Filippenzen 3:14 leert me mijn ogen gericht te houden op het einddoel, daar wacht mij een overwinnaars kroon. 

Als ik mijn oog op Hem alleen gericht houd, kom ik eens als winnaar over die finishlijn. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem.