Nooit verlaten

Ik realiseer me dat dit blog veel kan losmaken, dat heeft het bij mij ook gedaan, toch deel ik 'm omdat het onderdeel is van mijn proces.
Op een bijzondere manier ben ik terecht gekomen bij het boek "Laat los" van Sheila Walsh, voor mij was het duidelijk dat ik dat boek op dat moment moest lezen. In het 3e hoofdstuk las ik iets wat waar ik toch in eerste instantie mijn vraagtekens bij had, maar ik zie ook hoe God mij vooorbereid heeft voor dit punt in mijn proces. 

Sheila had er zelf ook mee geworsteld vertelde ze toen God haar die les leerde. Ze sprak hier over iets wat zij in een ander boek had gelezen en haar een les had geleerd, het idee : "Wat had moeten gebeuren is gebeurd." Zo vaak kijken we terug op gebeurtenissen en zeggen dat het anders had gemoeten, maar er is niets meer aan die gebeurtenis te veranderen, het is verleden tijd en een vaststaand feit. Het brengt niets goeds jezelf er om af te ranselen. 

Deze gedachte is goed te verteren als er bijvoorbeeld iets relatief's is gebeurd, maar een stuk lastiger als er mensen bij betrokken zijn die beschadigd zijn geraakt door een situatie is het een stuk lastiger om te zeggen dat er gebeurd is wat had moeten gebeuren.

De dingen die anders zijn gelopen in de opvoeding van onze kinderen is heel lang een enorm pijnpunt geweest voor mij en ik vroeg aan God of Hij bedoelde dat dit zo had moeten gebeuren ?

Dat vond ik nogal wat moet ik je eerlijk vertellen. 

Ik moest denken aan Johannes 9:3 waar Jezus antwoord op de vraag van zijn leerlingen of de blindgeborene had gezondigd of zijn ouders "Hij niet en zijn ouders ook niet, was het antwoord van Jezus, maar Gods werk moet door hem zichtbaar worden." 

Jezus rekent af met de schuldvraag, het is gebeurd en het had een doel, namelijk opdat Gods werk door hem zichtbaar zou worden. 

Ik (we) heb toen gehandeld vanuit de kennis die we toen hadden, ik (we) heb niet opzettelijk anderen pijn gedaan, het is zinloos onszelf met het effect van de beslissingen die ik (we) toen hebben genomen om de oren te blijven slaan. 

Wat Sheila dan schrijft raakte me : Aanvaard het zoals het is, omarm het, het is er en het mag er zijn, er is gebeurd wat heeft moeten gebeurden. En dan mogen we roepen vanuit onze pijn "God, U had erbij moeten zijn !" en dan is Gods antwoord : "Lieve dochter, Ik was er ook. Ik heb je vast gehouden, zelfs al kon je mijn armen niet zien. Ik heb je tranen opgevangen. Je was noot alleen." Ze haalt daar Psalm 139:7-12 aan waar David zegt : "Hoe zou ik aan uw aandacht ontsnappen, hoe aan uw blik ontkomen ? Klom ik op naar de hemel - u tref ik daar aan, lag ik neer in het dodenrijk - u bent daar. Al zei ik : Laat het duister mij opslokken, het licht om mij heen veranderen in nacht, ook dan zou het duister voor u niet donker zijn - de nacht zou oplichten als de dag, het duister helder zijn als het licht."

Er is geen plek of situatie waar God ons niet ziet of ons in de steek laat, we zijn nooit door Hem verlaten. 

Jezus droeg die verlatenheid voor ons aan het kruis, Hij  riep het uit : "Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten ?" zegt Psalm 22:2.

Nooit maar dan ook nooit verlaat Hij ons !

Er is maar een manier om af te rekenen met "wat had moeten zijn" en dat is het los laten en omarmen wat het is. 

Voor mij was dit een enorme les die mijn ogen heeft geopend, het is niet Gods wil dat ik de rest van mijn leven gebukt ga onder schuld en schaamte, dat zijn de plannen van Gods tegenstander. Jezus stierf opdat ik vrij zou zijn, Gods plan voor mij is vrijheid en vreugde, geen knagend verdriet.

1 Petrus 5:8 zegt : "Wees waakzaam, wees op uw hoede, want uw vijand, de duivel zwerft rond als een brullende leeuw, op zoek naar een prooi." Hij zal ons steeds weer proberen aan te klagen, maar Jezus zegt : Je bent vrij door Mijn offer aan het kruis, en ik heb ervoor gekozen om dat offer met beide handen aan te pakken, ik leer het meer en meer leren omarmen, er is gebeurd wat heeft moeten gebeuren. 

In dit proces las ik op een ochtend in het dagboekje "Gods woord bidden" het volgende : "Als God heeft toegelaten dat er in het leven van zijn kinderen iets moeilijks is gebeurd, wil Hij dat op een grootse manier gebruiken, als zijn kinderen Hem daar de gelegenheid toe geven." 

Geef ik Hem die ruimte om mijn littekens op een grootse manier te gebruiken ? 

Wat Sheila zegt in het gebed waarmee ze het hoofdstuk afsluit bid ik haar na : Verlos me van de pijn van het verleden en gebruik mijn littekens tot opbouw van uw koninkrijk.

ONDERWEG naar Hem en met Hem