Knipoogje

Zo af en toe vraag ik me af hoe mijn moeder met haar geloof in God beleefde, hoe haar relatie met haar Vader was. Mijn moeder was een vrouw die een zwaar leven heeft gehad met veel teleurstelling en verdriet, het leven viel haar niet mee, zo kwam het op mij over.

Ik denk dat ik meer de sfeer oppikte als dat er daadwerkelijk over gesproken werd en dat vind ik nu zo jammer, ik had zo graag het geloof van mijn moeder willen leren kennen, ik had zo graag willen zien hoe mama zich vast hield aan de Enige die haar helpen kon, want dat ze dat deed weet ik zeker.

Tegenwoordig probeer ik anders naar moeilijke dingen te kijken, ze te zien als uitdagingen (hoe ga ik er mee om) of kansen, kansen om me aan Hem vast te klampen, groei momenten/periodes. 

Ik wil zo graag onder dat zware, beklemmende deken uit kruipen.

Ja die moeilijke dingen zijn nog steeds als worstelen in de modder. Maar vanuit die plek in de modder wil ik op kijken naar die hemel en weten dat daar mijn hulp vandaan komt, en me niet meer zo zwaar neer laten drukken.

Die zwaarte heb ik zo mee gekregen, zit het in mijn genen ? 

Ik weet het niet, maar ik geloof wel dat het niet zo hoeft te zijn en blijven, dat er een ander perspectief is. Dat mijn denken kan veranderen en mijn gevoel daarin mee zal gaan.

Nederland Zing stuurt regelmatig een mail rond met mooie liederen en in de zomer stond daar de afspeellijst van Joke Buis bij. Zij heeft de oude liederen waar zij mee op is gegroeid van Johannes de Heer zo hier en daar wat aangepast in de tekst en er al veel opnieuw uitgebracht en ze komen diep bij me binnen. 

Bij het lied "Lichtstad met uw paar'len poorten" moet ik altijd aan mijn moeder denken en regelmatig  beginnen mijn tranen dan weer te stromen, het was het lievelingslied van mijn moeder.

Lichtstad met uw paar'len poorten

wondere stad zo hoog gebouwd

nimmer heeft men hier op aarde 

ooit uw heerlijkheid aanschouwd

Heilig oord vol licht en glorie

waar de boom des levens bloeit

en de stroom van levend water

door de gouden God'sstad vloeit

Daar zal ik mijn Heer ontmoeten

luist'ren naar Zijn liefde stem

daar geen rouw meer en geen tranen

in het nieuw Jeruzalem

Schoon tehuis voor moede pelgrims

komend uit de zandwoestijn

waar zij rusten van hun werken

bij de springende fontein

Daar zal ik mijn Heer ontmoeten

luist'ren naar Zijn liefde stem

daar geen rouw meer en geen tranen

in het nieuw Jeruzalem

Wat een vreugde zal dat wezen

Straks vereend te zijn met Hem

in die stad met paar'len poorten

in het nieuw Jeruzalem

Daar zal ik mijn Heer ontmoeten

luist'ren naar Zijn liefde stem

daar geen rouw meer en geen tranen

in het nieuw Jeruzalem

Ik kan me alleen een voorstelling maken van waar mama aan dacht als ze zong "daar geen rouw meer en geen tranen", was het aan het gemis van haar moeder, haar zoon, het onrecht dat haar is aangedaan, de eenzaamheid ? Alleen zij en God weten het en dat is goed, dat hoef ik ook niet te weten.
Het doet me goed te weten dat ze daar nu is, inmiddels al weer ruim 7 jaar, zij kent geen tijd meer. Voor haar is 1 Korinthe 13:12 waarheid geworden, zij ziet nu zoals het daar zo mooi staat "van aangezicht tot aangezicht." Mama ziet nu in Wie zij gelooft heeft, ook zo'n oude zin uit een Johannes de Heer lied. Ik deel 'm er gewoon lekker bij.

Een tijdje geleden vond een boek in mijn boekenkast waarvan ik door het kaartje wat er als bladwijzer in zat weet dat het een boek is dat van mijn moeder is geweest. Het heette "Zij durfde anders te zijn" van Hugh Steven en werd uitgegeven door Open Doors. Op het kaartje stond in haar handschrift een aantekening in haar handschrift met de datum van haar verjaardag in 2000, 22 november : Psalm 68:20-21 "Geloofd zij de Heere, dag aan dag overlaadt Hij ons, Die God is onze zaligheid. Die God is ons een God van volkomen zaligheid; bij de Heere, de Heere, zijn uitkomsten tegen de dood."  

Het vinden van dit kaartje raakte me, ik wist dat mama met God wandelde, naar Wie moest zij anders gaan ? Ik ben er van overtuigd dat ze het Simon Petrus na zei. 
Soms vraag ik me af hoe ze dat had gedaan, hoe zij met haar hemelse Vader omging, ik had er zo graag daar eens met haar over willen spreken nu ik zelf die Vader heb mogen leren kennen.
Ik zie het vinden van dit kaartje als een knipoogje van God : zo dus. Hij kent ons en weet van onze verlangens en Hij is zo goed.

Ik ben dankbaar voor een moeder met een ik denk groot geloof in God, ik geloof dat mama veel voor deze dochter heeft gebeden, deze dochter die zo op zoek was naar zichzelf en die nog niet de rust had gevonden om te luisteren naar de wijze raad van een moeder die zo enorm veel van haar hield, maar niet in staat was dat te communiceren op een manier die de dochter kon ontvangen.

Op haar sterfbed was het goed, we hadden beide ons best gedaan met wat we hadden en konden het loslaten. Het heeft geen zin meer om te kijken naar het gemis van wat het nooit hebben gedeeld. Eerlijk is eerlijk, ik stond er ook niet erg voor open en toen er in mij een opening kwam was zij al flink aan het dementeren. Het verleden is niet meer terug te draaien, maar deze ontdekking geeft mij hoop. God verhoorde haar gebeden en het kwam goed met haar vaak opstandige dochter.
Dit geeft mij zoveel hoop.

ONDERWEG naar Hem en met Hem