Verantwoordelijkheid nemen (vervolg)

In mijn vorige blog had ik het al over doen wat God zegt, helemaal, alles en niet gedeeltelijk. We zien in de Bijbel dat het volk Israel niet altijd precies doet wat God zegt als Hij zegt dat ze vijandige volken moeten uitroeien en hun land moeten innemen, met als gevolg dat ze daar later steeds weer last van hebben.  

Een voorbeeld is Haman uit het boek Esther, een afstammeling van Agag de koning van de Amelekieten waarvan we in 1 Samuel lezen dat God door de mond van Samuel Saul de opdracht geeft het volk van de Amelekieten volledig uit te roeien, dat doet hij maar hij laat de koning in leven, en dat brengt later de nodige problemen waarover we in het boek Esther lezen. Een kleine steek laten vallen kan enorme gevolgen hebben, niet gelijk zichtbaar maar al blijft maar het kleinste stukje wortel achter dan kan het weer uitgroeien tot een boom. 

Ik vind dat een enorme les, en zie dat ook in mijn eigen proces, waar ik niet volledig en totaal met iets heb afgerekend komt het vroeg of laat weer boven drijven. Ik weet dingen hebben ook hun proces en gaan stap voor stap, maar waar had dat sneller of consequenter gekund omdat ik het op mijn voorwaarden en naar mijn eigen goeddunken deed in plaats van naar Gods opdracht. 

Het uitroeien van hele volken klinkt enorm hart, maar het gaat ook om het typebeeld ervan, als je onkruid niet met wortel en tak uitroeit blijft het terug komen. Als we het op Gods manier doen heb je er later geen problemen meer mee. Dat is een gedachte die mij best wel bezig houd. Waar ben ik te traag of te laks om te doen wat God me heeft opgedragen.

Denk nu niet dat ik dit allemaal op orde heb, absoluut niet, maar dit is wel wat steeds weer bij me opkomt en waar God me denk ik steeds weer bij Zijn les wil halen en zegt / vraagt : hoe zit dit bij jou, wat ga jij hierin doen, ga je hierin met Mijn Geest meewerken, Ga jij Mij hierin toestaan steeds dieper in jou leven door te werken met alles wat het je kost.

Ik kom steeds weer uit bij de gesteldheid van het hart, daar draait alles om in de wandel met God, de gesteldheid van mijn hart. Tjonge dat is flink confronterend om daar steeds weer tegenaan te lopen en steeds weer te moeten erkennen dat er daar wat aan hapert. Soms zou je er bijna moedeloos van worden, en dat is nou net waar de boze op uit is, dat we de moet opgeven, de hoop verliezen.

De geestelijke gemeenschap waar ik onderdeel van ben is klein maar zo waardevol voor mij. Geen online diensten, die zijn er overigens in allerlei soorten en maten in overvloed te vinden op het wereld wijde web. Naast dat we met elkaar in de Bijbel-app met elkaar een studie doen hebben we  1 x per week een Zoom-calls waarin we met elkaar in gesprek gaan. We hebben b.v. een boekje met elkaar doorgewerkt, na een inleiding gingen we met elkaar daarover in gesprek. Ik leerde hier veel meer van dan van de traditionele kerkdiensten van voorheen. Actief met elkaar delen, leren van elkaar, elkaar uitdagen, helpen te groeien. 

Deze vorm van gemeenschap zijn heeft mij een nieuwe vriendschap gebracht, één die mijn denken in "rangen en standen" flink heeft veranderd. We zijn allemaal gelijkwaardig in Gods oog, toch zijn we niet allemaal gelijk, we hebben een andere rol. Als je opkijkt naar een ander kan dat maken dat je jezelf kleiner maakt als dat je ben en daar was ik goed in, daar hoefde een ander niets voor te doen.  Deze nieuwe vriendschap heeft me daarin enorm geholpen, zo mooi hoe God dat geleid heeft, ik ben zo dankbaar voor deze vriendin. Maar ook vriendschap gaat gepaard met verantwoordelijkheid nemen. Relaties vragen investeren in elkaar.

God gaf mij voor 2021 het woord Volharden, en het leek volharden in het zuiveringsproces van mijn hart, wat ik een hele pittige vind. Maar daarnaast kwamen steeds meer de woorden relatie en hoop en daar speelt deze vriendin een mooie rol in. Voor dit blog is het weer genoeg, maar deze reis wordt zeker vervolgt. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem.