Vergeving

In mijn vorige blog keek ik terug op 5 bijzondere jaren. Nog niet zo heel lang geleden begon er een nieuw jaar met een nieuw one-word. Over mijn woord voor 2021 schreef ik de blog Volharden. In deze blog wil ik terug kijken op 5 jaar one-word in mijn leven .

In 2016 zei God : IK zie jou en IK wil jou hart genezen.

in 2017 begon ik met one-word : Herstel

Het woord van 2018 was Wortelen

Voor 2019 was het woord : Ontvangend

En voor 2020 was het woord Vertrouwen.

Dit jaar is het woord : Volhardend

God doet wat Hij gezegd heeft, Hij heeft al heel veel genezen in mijn leven, zowel, geestelijk, lichamelijk, als emotioneel. Dit had ik me nooit kunnen bedenken.

God heeft me erkend, me herstelt, daardoor kon ik gaan wortelen, dat proces had vertrouwen nodig en volharding, mijn woord voor dit jaar. 

Kort geleden realiseerde ik me dat God nog een mooi stuk genezing heeft gegeven. Ik ga proberen dit beknopt te vertellen want het begon al toen ik een jaar of 4 á 5 was denk ik. In de gemeente waar ik opgroeide kwam een groot deel van de familie van mijn vader, maar er kwam een scheuring veel mensen vertrokken, uit de familie van mijn vader waren mijn ouders de enige die bleven. Dit veroorzaakte ook een scheuring in de familie en er was heel weinig contact meer en wat er was was erg ongemakkelijk. Toen mijn vader eind 2002 een kort en heftig ziekbed had werd ook ik weer geconfronteerd met zijn familie. Ik moet bekennen dat ik een enorme boze en opstandige vrouw aan het worden was in die tijd, worstelde met God en met mezelf. Ik was niet erg vriendelijk of begripvol, en erg afstandelijk tegen hen, kwam hen liever niet tegen en deed veel om ze te ontlopen. Vanuit mijn eigen pijn heb ik impulsief dingen gezegd aan het ziekbed van mijn vader o.a. tegen zijn zus die me jaren dwars zijn blijven zitten.  

Toen mijn vader in Januari 2003 overleed heb ik de kerk en God ook de rug toegekeerd, ik kon er niets meer mee, er zat teveel pijn en ik verharde mijn hart en gaf bitterheid meer ruimte als goed voor me was.

Mijn vader vroeg een aantal dagen voor zijn dood waar zowel ik als zijn zus, zwager en broer bij waren om Annie en ik dacht dat hij in zijn verwarring mij aanzag voor mijn moeder (die er niet was) en ik zei dat Annie er niet was terwijl zijn zus Annie naast het bed stond. Jaren kwam dat zo nu en dan weer bij me boven.

Nadat God mij in 2016 aanraakte wist ik dat ik dit recht wilde zetten, en ik heb mijn oom en tante een brief geschreven en ik kreeg een vriendelijke brief terug waarin ze aangaven zich het voorval niet goed te kunnen herinneren maar dat ze me van harte wilde vergeven. Toch was ik enorm teleurgesteld en eigenlijk ook wel een beetje boos. Waarom werd ik afgewezen, waarom mocht ik er niet bij horen, ik voelde me niet erkend. Ik had zo gehoopt dat er ook herstel zou zijn, dat lag niet aan hen maar aan mijn verwachtingen. Dit had te maken met een oude pijn waar God mee aan de gang is gegaan met mij en waar ik ook wel over heb geschreven in m'n blogs. 

Ik kon het los laten en hen vergeven en zegenen. Kort geleden moest ik hier na lange tijd weer aan denken en ineens zag ik ook weer de brief van mijn oom en tante liggen. Ze hadden de brief afgesloten met een tekst uit Romeinen 15:13. Waar ik daar toen wat over sputterde omdat het antwoord zo anders was als ik toen had gehoopt, zocht ik de tekst nu weer op en raakte die tekst me heel diep, en ik ben nu enorm dankbaar voor deze woorden.

De God nu van de hoop moge u vervullen met alle blijdschap en vrede in het geloven, opdat u overvloedig bent in de hoop, door de kracht van de Heilige Geest.

Deze tekst paste precies in waar ik op dat moment was in mijn weg met God. Hoop, dat is namelijk een woord waar God ook mee bezig is met mij. In een aantal blogs heb ik al vertelt hoe God met mij aan de gang ging over armoede denken, in dat denken is geen plaats voor hoop. In Jeremia 29:11 staat : "Ik immers, Ik ken de gedachten die Ik over u koester, spreekt de Heere. Het zijn gedachten van vrede en niet van kwaad, namelijk om u een toekomst van hoop te geven." God heeft plannen van hoop, Hij wil dat ik hoop heb. Dat nu juist deze tante en oom mij dit toewensen kwam bij me binnen. 

Met mijn aardse familie heb ik geen contact, maar ik heb een nieuwe familie gekregen, ik hoor bij de familie van God en Hij heeft me een paar hele dierbare geestelijke broers en zussen gegeven om mee op te trekken, met en van hen mag ik leren wat gezonde relaties zijn en dat is spannend maar ook goed. Gezonde relaties, dat is best wel een dingetje voor mij, dat heb ik niet geleerd in het gezin waar ik uit kom, maar ook o.a. door afwezigheid van contact met familie of hele gecompliceerde contacten. 

Ik heb het los mogen laten, God heeft de pijn eruit getild en genezing gegeven. Ik geloof dat Hij op bovennatuurlijke wijze contact kan herstellen, en soms vraag ik Hem daar ook wel eens om want soms is daar toch even het gemis. We kunnen elkaar zomaar ineens ergens onverwacht treffen. Mocht dat gebeuren dan sta ik er voor open, hoe mooi zou dat zijn dat kinderen van Hem ook in het natuurlijke weer verzoend worden met elkaar.

In het kader van volharden spreekt God dan ook van hoop en relaties, ik vind het een uitdaging, maar ook mooi, want ik denk dat er voor relaties volharding nodig is en om hoop te houden ook. 

Dank U wel Vader voor de weg die U met mij gaat en dat ik daar regelmatig op mag terug kijken, mag gedenken, want dat te bedenken geeft me hoop en spoort me aan te volharden, vol te houden, die extra stap te zetten, net dat beetje meer te geven om vol te houden.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.