De Geestelijke Wapenrusting

In de tijd tussen Pasen en Pinksteren was ik bezig met het boekje  "Op weg naar Pinksteren" van Jan Mudde en daar kwam ook de geestelijke wapenrusting aan bod en dat bracht bij mij een herinnering terug die ik wil delen.

Als meisje van 16 had ik het niet makkelijk thuis, de huisarts had wel door dat de verhoudingen niet gezond waren tussen mijn moeder en mij en dat daar meer ruimte moest komen dus hij adviseerde mijn moeder dat ik eens weg moest van huis en er werd gekozen voor een christelijk tienerkamp "In de Ruimte" in Soest.

Eigenlijk waren die tot 15 jaar maar nadat mijn moeder de situatie had uitgelegd was ik welkom en zo werd ik door wat later mijn schoonzus zou worden naar Soest gebracht. 

Alleen reizen daar was geen sprake van, zo beschermd werd ik opgevoed en daarbij buiten Rotterdam reisde ik nooit met O.V. dus had ik ook geen idee hoe of wat.

Toen ik daar kwam viel ik door mijn enorme platte Rotterdamse accent gelijk op en dat was voor mij zo bijzonder, ik viel op, werd gezien, kreeg de bijnaam "Rotterdammer" en dat deed me wat.

Het thema van die kampweek was de Wapenrusting, ach dat verhaal kende ik wel, maar hier werd het heel beeldend verteld met een echt harnas, maar echt warm liep ik er niet voor. 

Op mijn 8e gaf ik heel bewust mijn leven aan Jezus, op mijn 10e koos ik heel bewust voor de volwassendoop en het koste wat moeite maar uiteindelijk werd ik gedoopt omdat men geloofde dat ik dat echt heel bewust wilde.

Maar rond mijn 12e raakte ik teleurgesteld en zat ik vol vragen, waarom was mijn broertje dan dood gegaan, waarom was mijn vader zoals hij was, waarom genas mijn gehandicapte moeder niet, waarom voelde ik me zo alleen, waarom werd ik zo gepest, waarom hoorde ik er nooit bij...........en ik begon me af te zetten tegen God, maar ik durfde dat ook niet te hard te doen want ik wilde mama geen verdriet doen. 

Dit verklaard waarom ik niet echt laaiend enthousiast werd van de christelijke aard van het kamp, maar ik was weg van huis en dat was fantastisch en ik werd hier gezien.

De leiding zag dat ik het moeilijk had en nam ook echt de tijd voor me, zag me.

Op een avond zou er uitleg worden gegeven oer de Heilige Geest en ik dacht, ach daar heeft m'n moeder het ook de hele tijd over dat ik daar niet zonder kan, dan ga ik daar wel luisteren, even niet die wapenrusting. 

Na die uitleg die in een caravan op het terrein werd gegeven liep ik terug naar de slaaptent en ik keek naar de hemel en heb gezegd "Als dat voor mij is hoor ik het wel, welterusten"  

De volgende ochtend was er net als elke morgen weer een dienst en na de dienst werd er gezegd dat wie er gebed wilde hebben voor de Heilige Geest naar buiten kon en dan zouden ze weer naar de caravan gaan. 

Tot mijn grote schrik en verbazing stond ik buiten voor ik er erg in had en ik met mijn grote mond had het lef niet om weer naar binnen te gaan en ben dus mee gelopen naar de caravan. 

Ik heb iedereen voor laten gaan, en toen ze met de laatste voor mij aan het bidden waren knapte er iets in mij en ik ben verschrikkelijk gaan huilen, huilen.  Ze hebben voor me gebeden en eigenlijk weet ik niet goed meer hoe en wat, maar er veranderde iets in mij.

De volgende dag werd ik weer opgehaald en ging ik weer naar huis.

Toen ik thuis kwam zag mijn moeder het gelijk, ik had nog geen woord gezegd en ze zei: jij bent veranderd.

Ik moest nog één jaar huishoudschool doen, examen, en na de vakantie werd me ook daar een aantal keer gevraagd wat er gebeurd was, ik was veranderd.

Als ik terug kijk realiseer ik me dat God me in mijn nek heeft gegrepen en me voor Hem wilde hebben.

Nee het leven werd er niet makkelijker van, ik had nog steeds heel veel taken en zorg thuis bij mijn ouders, ik hoorde er nog steeds niet bij, het werd geen "en ze leefde nog lang en gelukkig" maar ik had de Here Jezus.

Pas nu ik jaren later weer met die Geestelijke Wapenrusting bezig ben komt deze herinnering boven en realiseer ik me dat ik toen absoluut niet de waarde van de Wapenrusting begreep.

Wat ben ik dankbaar dat ik een God mag dienen die zo verschrikkelijk veel geduld met dit eigenwijze kind heeft, want 20 jaar later keerde ik Hem weer de rug toe uit pure frustratie, omdat er zoveel boosheid en pijn in mij zat.

Hij liet me uitrazen maar liet me niet los, heel liefdevol bracht Hij mij door een diep dal weer terug bij Hem.

Een onderdeel van de Wapenrusting zijn de sandalen met de bereidheid van het Evangelie en toen ik dat las wist ik dat God van me vroeg ook dit in een blog te delen, dat vond ik verschrikkelijk eng, het is nogal geen onderwerp.

Ik schaam me absoluut niet voor het Evangelie en ik weet dat God mij opgedragen heeft te vertellen door deze blogs wat Hij in mijn leven heeft gedaan en doet, maar ik moet vaak een drempel over, nog steeds na al de blogs die ik al heb gedeeld, zo ook met dit verhaal. Maar ik heb inmiddels ook geleerd dat als ik me verzet de strijd alleen maar langer en moeilijker is, en dat als ik in gehoorzaamheid doe wat Hij van mij vraagt het enorm meevalt.

Ik had een Wapenrusting gekregen, maar ik heb 'm nooit op waarde geschat en ook niet gebruikt, God geeft ons wat we nodig hebben maar we moeten het wel zelf ter hand nemen en gebruiken.

Gelukkig ben ik ouder en ook wat wijzer geworden en ben ik dankbaar voor deze Geestelijke Wapenrusting en doe ik m'n best te zorgen dat ik 'm aan heb en dat ik 'm gebruik.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.