Het was een vrouw die zelf ook veel voor haar kiezen had gehad en er altijd alleen voor had gestaan en zich door het leven heen had geslagen.
Haar jongste zoon (de beste van het hele stel zeg ik altijd) werd mijn man, een man waar ik zielsveel van ben gaan houden.
De reactie van zijn moeder toen ze hoorde dat hij mij als zijn vrouw wilde hebben was "kan je niet wat anders krijgen", maar dat kon hem er niet van weerhouden dit meisje waar hij mee opgegroeid was te veroveren en tot zijn vrouw te maken.
Ze is door het leven een wat afstandelijke vrouw geworden, zeurde niet en nam het leven zoals het was, zo ook mij.
Ik was zijn vrouw, zij zijn moeder, we respecteerde elkaar en hielpen elkaar als het nodig was.
Toen ze met het klimmen der jaren wat ging sukkelen en haar zoon het verstandiger vond dat ze gelijkvloers zou gaan wonen besloot ze naar onze woonplaats te komen zodat het voor ons ook makkelijker zou zijn om haar te helpen.
Een beslissing die we nooit van haar hadden verwacht maar die we enorm waardeerde.
Acht jaar heeft ze daar nog mogen wonen en ze had het enorm naar haar zin in haar 2 kamer appartementje op de 3e verdieping, boven de winkels en de huisartsenpost om de hoek.
Zoals altijd was ze tevreden met wat ze had, iets waarin ze zeker een groot voorbeeld is geweest voor mij.
Op een ochtend zou mijn man haar wegbrengen naar een neef van haar en dan was het de gewoonte dat hij voor hij van huis ging even belde, dan kwam zij vast naar beneden en kon ze zo instappen.
Maar ze nam de telefoon niet op, ook niet de 2e en 3e keer.......
Ze bleek gevallen te zijn en had niet meer overeind weten te komen. Als gevolg van wat de huisarts eerst inschatte als een buikgriep, maar wat later een longontsteking bleek te zijn was ze verzwakt en gevallen en had niet meer overeind weten te komen van de badkamervloer.
De dokter wilde het liefst eerst thuis met antibiotica kijken of ze zo weer op zou knappen want wat oudere mensen kunnen het beste thuis blijven, dat zou de verwardheid alleen maar verergeren.
Ik heb een tas gepakt, en ben bij haar gaan logeren om voor haar te zorgen. In zo'n situatie leer je elkaar ook anders kennen en ze was absoluut geen lastige patiënt, zeker niet nadat haar huisarts haar op het hart had gedrukt dat ze goed naar me moest luisteren omdat ik de situatie goed had ingeschat.
Daar moest ik wel een beetje om lachen want ze vond het maar wat vervelend dat de dokter wéér naast haar bed moest opdraven.
De antibiotica sloeg niet aan, ook de 2e kuur niet en toen ik de arts er weer bij riep omdat ik het weekend zo niet in durfde was hij het met me eens en besloot dat ze alsnog moest worden opgenomen,
Gelukkig sloeg de medicatie via infuus wel aan en na een week ziekenhuis mocht ze weer naar huis.
Mijn man had een ander beweegbaar bed voor haar gereld want "dit was geen doen voor Daan" had ze gezegd (Daan zo noemde ze mij vaak)
Tafeltje dekje was geregeld om de komende tijd te eten, een rollator aangeschaft, douche hulp geregeld want dat was een eis van ziekenhuis en ik zou haar huishoudinkje gaan doen.
Ze was zo blij dat ze er nog was en al was het met de nodige medicijnen weer naar huis mocht.
Wat keek ze uit naar de trouwerij van haar kleinzoon over 9 weken.
Maar een dag later vond mijn man zijn moeder dood op haar stoel.
Dat was een enorme schok voor ons allemaal, dit kon toch niet waar zijn !
Deze vrouw waar ik in de donkere nachten op mijn vouwbedje in de woonkamer naar luisterde als ze hardop God om hulp vroeg "Here Jezus kom me te hulp" wat had me dat geraakt. Nooit sprak ze over haar geloof en ze kwam sinds ze dichter bij ons was komen wonen ook niet meer in de kerk.
Voor deze vrouw heb ik gedaan wat ik voor mijn eigen ouders niet kon, ik heb geholpen haar af te leggen en klaar te maken voor haar laatste reis. Ik sprak op haar begrafenis en met elkaar hebben we haar kist naar het graf gereden.
Toen we er bijna waren keken mijn man en ik elkaar aan, we gingen naar het zelfde veld als waar we 2 jaar eerder mijn moeder hadden achter gelaten.
Twee vrouwen die jaren bevriend waren geweest, en om een rede die wij als kinderen nooit echt hebben geweten elkaar loslieten en nu samen op hetzelfde veldje hun laatste rustplaats vonden.
Herinneringen horen ook bij het leven, deze herinnering brengt toch een glimlach op mijn gezicht, hij is voor mij bijzonder.
ONDERWEG naar Hem en met Hem.
Dank je wel, Danielle, voor dit ontroerende en persoonlijke verhaal.
BeantwoordenVerwijderenHet raakt me diep.
Vooral ook dat je je tas pakt en bij je schoonmoeder bent gaan logeren.
Natuurlijk deed ik dat, ze was de moeder van mijn man, de oma van mijn kinderen, een vrouw die niet bepaald een makkelijk leven had gehad. Me ondanks haar eerste weerstand heeft gerespecteerd als haar schoondochter.
VerwijderenIk had diep respect voor haar en ik heb me die tijd gerealiseerd hoeveel ik ook van haar hield, helaas heb ik haar dat nooit verteld.
Bijzonder Daniëlle. Prachtig wat jullie ondanks het begin voor elkaar konden betekenen.
BeantwoordenVerwijderen