Dankbaar terugkijken

Degene die mijn blog al langere tijd volgen weten dat God mij in 2016 genas van o.a. een eetstoornis, met als gevolg dat ik mijn eetpatroon kon veranderen en 30 kilo afviel wat voor mijn gezondheid erg belangrijk was omdat ik in de gevarenzone voor diabetes zat en dat met een erfelijke belasting omdat mijn beide ouders diabetes hadden. 

Toch sloop langzaam maar zeker regelmatig mijn oude eetgedrag er weer in en wat ik vooral heel moeilijk vond ook 10 kilo gewicht. God maakte me duidelijk dat mijn oude manier van eten jaren lang een mechanisme is geweest om te overleven. 
Ja, Hij had mij genezen en ik hoefde daar niet aan te twijfelen en ik hoefde ook niet bang te zijn want Hij was bij me. Maar die mechanismes werden getriggerd door onderliggende trauma's en Hij wilde samen met mij naar die trauma's kijken en ze in Zijn licht brengen, me leiden in bekering en overgave aan Hem. Hij wilde me brengen in diepere genezing van patronen waarvan ik me niet eens bewust was omdat ze zo gewoon voor me waren geworden. 

Het feit dat ik steeds weer terug viel (zo voelde ik dat) in mijn oude gedrag vond ik enorm frustrerend, ik snapte het niet. Wat deed ik verkeerd ? En dat was nou precies een van de denkpatronen waar God met me mee aan de gang wilde als ik Hem daar de ruimte voor zou geven. Ik deed niets fout. En niets van wat ik deed of niet deed kon iets veranderen aan Zijn enorme diepe liefde voor mij. 
Ik mocht leren Hem te vertrouwen, en nog meer te vertrouwen, en nog dieper Hem te leren vertrouwen en me leren veilig te weten bij Hem. Te weten dat ik weet dat ik weet dat ik weet dat Hij mij nooit in de steek zal laten en altijd op alle terreinen van mijn leven voor mij zal zorgen als ik Hem daar toestemming voor gaf. 

Toestemming ? Ja, het was nodig dat ik Hem toestemming gaf om al die pijnlijke goed verstopte dingen waarvan ik me niet eens bewust was dat ze er waren of als ik al een idee had van hun bestaan er gewoon liever niet naar wilde kijken omdat ik bang was voor wat ik dan zou zien, aan te wijzen. Me ervan bewust te worden en dan toestemming te geven voor de volgende stap : ze door Zijn liefdevolle genadige handen aan te laten raken, Hem toestemming te geven de pijn en het trauma eruit te tillen, me te bekeren van mijn eigen verkeerde handelen daarin, te vergeven, de ander en mezelf. 

Ik mocht leren geduld te hebben met mezelf en met het proces, met Zijn tempo wat ik zo graag een tandje opgeschroefd had. Maar Hij zei : nee kind, rustig, Mijn tempo, Ik weet wat het beste is, Ik ken jou, Ik heb jou gemaakt, Ik weet wat jij nodig hebt om helemaal vrij te komen van alles wat jou bind, en diep te genezen. Ik wil dat er geen spoortje van al die oude pijn achterblijft, ik wil je helemaal nieuw maken, zoals ik jou oorspronkelijk had bedoeld toen ik je weefde in de schoot van je moeder. En toen ik net als ieder ander in tijden van heel veel thuis zijn zo enorm met mijn eigen patronen geconfronteerd werd vond ik dat zo verschrikkelijk moeilijk om daar eerlijk naar te blijven kijken, om er met Hem naar te blijven kijken omdat het zo moeilijk was om te zien wat Hij aanwees.
Wat heb ik vaak verlangt naar zo'n vingerknip van Zijn hand dat het ineens in één keer klaar zou zijn. Maar zo werkte Hij niet. Het proces was en is nodig om mij zoveel te leren en inzichten te geven. 

Ik heb zoveel momenten gehad dat ik dacht : o bedoeld U dit, dank U Heer. Maar deze momenten gingen altijd  vooraf aan periodes dat ik verzuchtte : Heer ik weet dat U goed bent, dat U erbij bent en dat U me vasthoud en dat ik U kan vertrouwen maar ik snap hier helemaal niks van en ik vind dit niet fijn, ik vind het zo eng. Soms sloop er twijfel in me of ik wel écht geloofde wat ik beleed, waren het niet alleen woorden ? En dan zei Hij vaak niets, maar wist ik wel dat Hij naar me keek en me zag, alles wist en liefdevol doorging met Zijn werk in mij. 

Inmiddels ben ik iets meer als vier jaar verder dan die bijzondere zondagochtend 1e Paasdag 2016 die mijn leven totaal veranderd heeft. Het waren vier bijzondere jaren en op mijn 54ste verjaardag die ik vandaag mag vieren ben ik zo enorm dankbaar voor mijn Vader in de Hemel die Zijn Zoon Jezus voor mij naar deze aarde liet komen om de weg vrij te maken tot de Vader door Zijn offer op Golgotha, voor de Heilige Geest, de Geest van Jezus die in mij woont en Zijn werk in mij doet. 

Dank U wel voor wie U bent, dank U wel dat U doorgaat met Uw werk in mij, dank U wel dat ik het leven mag vieren op deze dag. Leven dat U mij gaf, in het natuurlijke, en het leven dat U mij geeft door Uw Geest waar ik nog veel dankbaarder voor ben. 


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

P.S. Dit blog is een eerste aanzet in terugkijken en proberen onder woorden te brengen wat Hij mij geleerd heeft tot nu toe.