Wat als...

Jaren heb ik geworsteld met mijn "taak" om zorg te dragen voor..... Vanaf mijn jeugd was dat mijn moeder, later m'n beide ouders. Toch zei ik als jong meisje al dat ik bejaardenverzorgster wilde worden. Blijkbaar had ik toen al iets met oudere mensen, ook al weet ik niet precies waar dat vandaan kwam, wat me nou juist in de behoeftige oudere aantrok.

Na de huishoudschool heb ik de INAS gedaan, eigenlijk alleen omdat ik nog leerplichtig was en je moest toch wat. In het laatste jaar had je drie stages, ervaring opdoen in de praktijk. Aan twee daarvan heb ik nog herinneringen en beide toonde aan wat ik niet wilde of waarvan ge zegt werd dat het niet een sterk punt was van mij. Eén van de stages liep ik in een verpleeghuis en dat bleek al snel niets voor mij te zijn. Een mevrouw die net als mijn moeder een klompvoet had triggerde enorm bij mij, ik trok het niet om voor haar te zorgen. De situatie was te confronterend denk ik, dit was niets voor mij. Het deed m'n weinige zelfvertrouwen niet goed. De andere was een stage in een bejaardenhuis, en hoewel ik het contact met de oudere mensen enorm leuk vond, werken in teamverband ging me niet zo goed af was de beoordeling, en ik kreeg het advies iets anders dan werken in een tehuis te kiezen.

Na dat ik niet meer leerplichtig was heb ik werk gezocht bij een thuiszorg organisatie die gericht was op oudere nog thuiswonende mensen die hulp nodig hadden en daar voelde ik me als een vis in het water, het bedrijf, de mensen waar ik mocht werken en ik waren tevreden. Het was op een gegeven moment zelfs zo dat ik geplaatst werd bij iemand waar al heel wat collega's weg waren gegaan omdat ze niet zo goed met deze meneer overweg konden, maar ik kon het prima met deze man vinden en daar was m'n leidinggevende erg blij mee. Er was eindelijk een match waar iedereen blij van werd en dat is wat je het liefst wil.

Toen ik op m'n 20e trouwde stopte ik met werken, en deze meneer vond het erg jammer dat ik wegging en ook ik vond het jammer hem weer te verlaten. Ik heb mooie herinneringen aan mijn tijd bij hem. Nu ik niet meer thuis woonde nam ik de zorg voor het huishouden van mijn ouders op me. Mijn moeder wilde liever geen vreemden meer in huis, dat kon ze niet meer aan, dus nam ik het op me. Ook toen we vanuit Rotterdam naar Delft verhuisde vanwege het werk van mijn man bleef ik dat twee keer per week doen. Nadat onze kinderen waren geboren en naar school gingen wilde ik wel weer wat buiten de vier muren van m'n eigen huis doen en rolde ik door het werk van mijn man (de huismeester is een bekend gezicht dus hij kreeg wel eens de vraag van oudere bewoners of hij niet iemand wist die kon helpen in het huishouden) weer in soortgelijk werk als wat ik voor mijn trouwen deed. Ik vond het leuk, dicht bij huis en te doen binnen de schooltijden van de kinderen, het gaf me een gevoel van vrijheid, een zakcentje voor mezelf verdienen deed me goed.

Na de dood van mijn vader in 2003 werd het me te veel en wilde ik het liefst stoppen met al dat zorgen, ik was er zo klaar mee, maar zo was ik niet opgevoed, stoppen kon niet in mijn gedachten. Tot mijn man zei : Dan stop je er toch mee ? Dat verblufte me. Kan dat dan ? Mag dat ? Op een natuurlijke manier vielen er ineens wat adresjes af en ik heb maar één iemand af hoeven zeggen (ik maakte daar voor een oudere vrouw het huis van haar zoon schoon, dat was eigenlijk niet wat ik wilde, poetsen in een leeg huis) Ik besloot naast de zorg voor mijn moeder die alleen maar intensiveerde, één adresje te houden. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen deze twee lieve dames te laten zitten. Inmiddels is het nog maar één vrouwtje en loop ik daar nu zo'n 22 jaar over de vloer en is het van 1 ochtend in de week en later ook de boodschapjes uitgegroeid naar mantelzorg, 2 x per dag, 7 dagen per week. Dit is zo kostbaar om te mogen doen. God heeft hierin zoveel pijn van de zorg van mijn ouders genezen, heel bijzonder. Het is een relatie die twee kanten op werkt, ik heb heel acceptatie van deze vrouw ervaren en ook veel van haar geleerd.

Naast deze mevrouw bezorg ik al weer bijna 16 jaar 2 dagen per week met veel plezier een paar uurtjes post. De kinderen gingen inmiddels al weer ruim 6 jaar geleden kort na elkaar de deur uit en kreeg ik nog meer ruimte voor mezelf en om mijn tijd zelf in te delen. Toen God mij Pasen 2016 bijzonder aanraakte had ik die tijd en ruimte nodig om te genezen, trauma verwerking en wennen aan de nieuwe Danielle kostte bakken energie, en ik had alle tijd en ruimte om die te nemen, daar ben ik heel dankbaar voor. 

Na een aantal jaar begon ik wat te zoeken naar wat God nu eigenlijk voor me had, wat was Zijn taak voor mij hier op aarde, wat had Hij in mij gelegd wat ik mocht ontplooien en waarin ik iets van Zijn liefde mocht laten zien ? 

Vorig jaar kwam daar de mogelijkheid om één dag in de week voor één van onze kleinkinderen te gaan zorgen, ook dat was weer een stuk genezing. Ik schreef daarover in de blog Het verlorene herstelt. Zo raakte mijn week al aardig vol, en ik kon het. Ik had nog één dag ruimte en eigenlijk beviel het me wel zo. Een paar maanden geleden kwam er een vraag van een oudere vrouw die me heel dierbaar is en wie hulp nodig had. Ik kon niet weigeren, maar ik begon me wel af te vragen : Doe ik dat omdat zij het zo graag wil dat ik het doe ? Doe ik het omdat ik haar zelf zo graag wil helpen ? Of doe ik dit omdat ik weet dat God me hierin leidt en eigenlijk zou ik dat de meest doorslaggevende rede voor mij moeten zijn. Het bleef bij me malen tot de ochtend dat ik voor het eerste op deze basis naar haar toe zou gaan.

Wat als het Gods zorgzaamheid is die Hij in mij gelegd heeft ? Wat als Hij me juist een hart voor deze mensen heeft gegeven om hen te zegenen ? De Bijbel leert ons eerbied en respect voor de ouderdom, schat de mensen met een hoge leeftijd op waarde. Mijn gebed is al een tijdje : Heer geef mij een hart dat klopt voor dat waar Uw hart voor klopt, geef mij Uw bewogenheid, laat mij zien wat U ziet, hoe U naar dingen kijkt. Wat nou als dit nu precies is wat God wil dat ik doe voor Hem, dienen, zegen en tot zegen zijn en ondertussen zelf enorm gezegend worden, want dat ik wat ik woord door deze twee pareltjes van vrouwen. Toen ik me dit realiseerde heb ik gehuild en heb ik me verwonderd, God geeft je een taak / opdracht / bestemming, hoe wil je het benoemen, waarin je Hem mag weerspiegelen en het gaat je zo natuurlijk, als vanzelf af, gewoon omdat het je op het lijf geschreven staat, het zit je gewoon in je genen omdat Hij je ze geschapen heeft. Is dat niet bijzonder. 

Juist dat waar ik ook jaren mee heb geworsteld, me tegen heb verzet, daar zie ik nu de waarde van in, het voelt goed, het is zo bijzonder om te mogen doen. God heeft hen die het niet makkelijk hebben in het leven omdat ze niet alles meer kunnen door ouderdom op het oog, Hij ziet ze, ze zijn kostbaar voor Hem en zet daar iemand naast die Hij daar speciaal voor toegerust heeft. Mijn week zit nu "vol", elke dag heb ik een paar uurtjes werk, en ik geniet ervan.

Toch probeerde ook zorg zich meester van me te maken : is het niet wat veel, wat als je het niet volhoud, nu heb je helemaal geen tijd meer voor jezelf. Nee leugenaar, ik ga mijn oren niet naar jou gelispel laten hangen. God stelt mij in staat om te doen waar Hij mij voor geroepen heeft. Het is zo fijn om een ander blij te maken, de dankbaarheid van deze twee vrouwen is balsem voor mijn ziel, is zo genezend. Er zijn nog genoeg uren per dag over die ik zelf kan invullen, ik vind het juist fijn dat het er wat minder zijn geworden, ik heb elke dag een doel. God is zo goed en Hij weet precies wat die ander en ik nodig hebben en maakt er een mooie mix van waar ik maar ook zij van mogen genieten.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.