Confronterende lessen

Vorige week schreef ik over kostbare lessen, maar naarmate we verder kwamen in The Hope Quotient en ik begon in het boek Het geschenk van Edith Eva Eger, riep het proces heel veel pijnlijke emoties/herinneringen op.  Ik weet dat God mij vergeven heeft voor alles wat er niet goed is gegaan in de opvoeding van mijn kinderen. Toen ik las over je kinderen hoop geven in de opvoeding die je ze geeft, realiseerde ik me opnieuw hoe ik in mijn onmacht de plank heb misgeslagen. Hoe ik ons minst meegaande kind (grotendeels onbewust) zo heb geprobeerd te sturen, dat ik zo min mogelijk getriggerd zou worden en er zo goed en zo kwaad als het ging mee om kon gaan. Ik deed het kind en mezelf in mijn onmacht en pijn zo tekort en heb schade aangebracht die ik niet had mogen en willen veroorzaken, maar wel deed. 

Ik realiseer me dat het ook hierin Gods genade is dat Hij die pijn aanraakt, omdat Hij ook daar genezing wil brengen als ik Hem daarin toelaat. De enige weg tot genezing is er doorheen. Zoals Edith zegt : Je kan niet genezen wat je niet voelt. Maar dit voelen dat doet zo'n zeer en ik knal keihard terug in m'n oude vluchtgedrag : eten, maar ik wordt er niet vrolijker van, en ook niet gelukkiger, en het helpt me ook niet echt. Want al die emoties wegduwen kost alleen maar meer energie. 

Weten dat Papa God je vergeven heeft is heel kostbaar, maar jezelf vergeven is iets anders. Ook dat gaat blijkbaar in laagjes, net als ik dat bij andere gebieden heb gemerkt in het genezingsproces. Ik vind dit best een lastige want ik wil hier niet nog een aantal keer bij terug komen. Dit vind ik de meest moeilijke situatie uit mijn verleden, weten dat je je eigen kind hebt beschadigt, wetend dat je een negatieve invloed heeft gehad op de ontwikkeling van het kind en de keuzes die het is gaan maken in het leven. De gevolgen daarvan zien in het leven van het kind, maar ook in het leven van de kinderen van dat kind. Ja ik weet dat we allemaal fouten maken en dat ik met de kennis en de mogelijkheden die ik toen had heb gedaan wat ik kon, maar ik loop daarin nog steeds tegen pijn aan als de situatie aan de orde komt.

Ik geloof dat Papa God nooit iets uit de hand loopt, dat Hij ieder afschuwelijk detail van ons leven (als gevolg van onze eigen keuzes of die van een ander) verweeft in het plan dat Hij met onze levens heeft. Hij weet als geen ander hoe Hij "scars into stars" (littekens in sterren) kan veranderen. De pijn en het verdriet zijn nooit Zijn intentie geweest, maar Hij werkt er wel doorheen als wij Hem daar de ruimte voor geven. Romeinen 8:28 zegt "En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn." Hij roept ons om met onze gebrokenheid bij Hem te komen. Maar door de pijn keert de mens zich vaak ook van God af en het doet heel pijn als je je bedenkt dat je kind o.a. door de pijn die jij het hebt toegebracht niet zo erg uit de voeten kan met God. 

Jezelf daar in veroordelen is niet wat Hij wil, en het is ook zinloos, het breekt de hoop die Hij je heeft gegeven weer af en dan doe je ook geen recht aan Zijn werk. Wat een worsteling is dit....... 

Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ieder mens ("ongelukjes" of "foutjes" bestaan niet) met een specifieke eigen taak/doel op deze aarde is gekomen, en daarvoor zijn/haar eigen specifieke pakketje gaven/talenten/mogelijkheden is geboren om die specifieke taak uit te voeren. De beste manier om deze taak uit te voeren is onder leiding en door de kracht van Heilige Geest. Ieder mens is een radertje in een groot geheel genaamd Gods plan met Zijn schepping. 

Ik denk dat God wil dat we de mensen om ons heen in dat licht gaan zien, het potentieel in hen gaan zien wat God in hen gelegd heeft, dat wij elkaar aanmoedigen om al die potentie te ontwikkelen en onze taak hier op aarde te volbrengen zodat God's plan volbracht zal worden en Hij daarin geëerd zal zijn. Dat betekend dat ik heel anders naar mezelf en mijn meest pijnlijke plekken mag leren kijken, maar ook de ander, die ik niet begrijp of waar ik het niet mee eens ben, anders mag leren gaan zien. Het is niet mijn taak om over de ander te oordelen. 

Wat zou de wereld er anders uitzien als we elkaar hoop zouden geven, op zouden bouwen in plaats van te (ver)oordelen, te bekritiseren, of naar onze hand zouden proberen te zetten. En dan kan ik alleen maar zeggen tegen Papa God : Help, help me alstublieft, open mijn ogen om de mensen te zien zoals U ze ziet, ook die mens die ik zo ingewikkeld vindt. Help me niet met vrome sausjes te komen of dingen minder pijnlijk te maken door ze te beredeneren, maar eerlijk te zijn en ze te erkennen. Ik ben dankbaar voor het werk dat U in mij doet, het is goed, ook al is het soms erg confronterend en pijnlijk. De enige weg is er doorheen, en dan bent U erbij, U bent zo goed en genadig en daar wil ik U voor bedanken.

ONDERWEG naar Hem en met Hem