Wat een bijzondere weg

Toen God Pasen 2016 tegen mij zei : "Ik zie jou" maakte dat heel wat in mij los, en steeds bracht Hij dit op allerlei manieren weer onder mijn aandacht, begon Hij deze wetenschap in mijn hart te griffen. Hij overschreef met Zijn liefde en geduld de oude boodschap dat ik er niet mocht zijn, die boodschap vervaagde en Zijn waarheid werd zichtbaar voor mij. 

In een andere blog : "Ik werd gezien" vertelde ik hoe God uiteindelijk de wortel van die leugen uit mij weg haalde.

Ik werd niet alleen meer gezien, ik mocht er ook zijn. 

Hij heeft alles van mij gezien, alles wat er is gebeurd, alles wat ik ben en wat ik niet ben en wat ik probeerde te zijn, Hij wist het allemaal en tóch wilde Hij mij. Naarmate deze wetenschap steeds dieper in mij binnendrong deed dat zo enorm veel met me, ik kan het gewoon niet verwoorden. 

Wat fantastisch !

En nu brengt God me naar het volgende stapje : Aanvaarding.

Als ik terug kijk op mijn proces is Hij daar eigenlijk ook al een tijdje mee bezig, Hij weeft allerlei aspecten zo naadloos en liefdevol in elkaar. Wat een Kunstenaar, Leven gevende Kunstenaar is onze God en Vader.

Schrijftechnisch heb ik begrepen dat uitroeptekens een tekst geen goed doen als je er te veel mee gaat strooien maar ik zou een enorm groot en vetgedrukt uitroepteken willen zetten. Ik raak steeds meer verwonderd en enthousiast over hoe mijn God en Vader is. 

Toen God mij zei : "Ik zie jou" deed Hij meer ontdekte ik later, Hij genas mij van een eetstoornis. dik 20 jaar geleden had ik bij "De Hoop" in Dordrecht de diagnose Boulimia gekregen. 

Ook al voldeed ik niet aan alle standaard symptomen, het viel wel onder die paraplu en deze term maakte dingen duidelijk, gaf het een naam, bevestigde dat er iets niet klopte met mijn eetpatroon en dat liet zijn sporen in mijn lichaam na. 

Nadat God mij genas was ik in staat om anders te gaan eten, ik schreef daarover in : "Veranderd eetpatroon" en ik viel 30 kilo af mijn bloedsuiker waardes werden weer gezond. 

Toch begon ik op een gegeven moment weer meer te eten dan goed voor me was en ik vroeg me af  "Heer, help wat gebeurd hier, U hebt mij toch genezen ?" 

God maakte me duidelijk dat Hij me had genezen, maar dat ik niet zomaar een eetstoornis had ontwikkeld, dat had een rede gehad, eten was een mechanisme geworden om met pijn om te gaan, innerlijke pijn die ik niet aan kon. 

Hij verlangt ernaar dat mechanisme van mij over te nemen, Hij wil de functie van dat mechanisme overnemen, Hij wil de oplossing van mijn probleem zijn, wat dat probleem ook is.

Ik begreep er helemaal niks van, nu zie ik dat God iets bloot wilde leggen, mij wilde laten zien hoe enorm veel veroordeling er in mijzelf naar mezelf toe zat en dat deed Hem verdriet, want Hij veroordeeld niet, nooit. Romeinen 8:1  zegt : "Zo is er dan nu geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn." 

Als ik mijzelf veroordeel maak ik Hem tot een leugenaar, dan zeg ik ; "sorry God maar dat ben ik niet met U eens" 

Durf ik dat te zeggen ? 

Heb ik het recht dat te zeggen ?

Nee, dat heb ik niet, Zijn woord is de waarheid en ik heb er voor gekozen Zijn Waarheid over mijn leven te accepteren.

De keren dat ik de mist in ben gegaan heb ik niet bijgehouden en dat doe ik nog steeds niet, maar ook hier ervaar ik dat Hij Zijn waarheid over die oude leugen heen schrijft en Zijn Waarheid in mijn hart grift.

Een van mijn eerste reacties in dit proces was : Heer wat als dit aan het licht komt, dan zullen ze denken dat ik niet genezen ben, dan staat U voor leugenaar.........maar ik ontdekte dat diep van binnen ik gewoon bang was zelf voor gek, voor mislukkeling te staan, dan zou mijn falen zichtbaar worden. Je kan er allerlei vrome sausjes over heen gieten maar diep van binnen kwam het neer op mijn eigen ik. 

Durf ik die eigen ik echt aan Hem toe te vertrouwen, Is mijn vertrouwen in Hem zo diep, zo rotsvast dat Hij met mij  mag doen wat Hij wil, mag Hij dat cadeau wat Hij daar diep van binnen in mij heeft gelegd uitpakken en gaan laten zien wat Hij daarin heeft geplaatst en mag Hij laten zien hoe Hij het bedoeld heeft, al voor dat Hij de wereld schiep, want dat is wat Efeze 1:4 zegt "Hij heeft ons immers in Hem uitverkoren vóór de grondlegging der wereld, opdat wij heilig en onberispelijk zouden zijn voor zijn aangezicht."

Eigenlijk komt het neer op weer een stukje diepere overgave, dieper vertrouwen en als ik heel eerlijk ben worstel ik daar best mee. 
Waarom ?
Hij is toch veilig gebleken, en trouw, waarom dan nu weer die strijd ? 
Ik weet het echt niet.

Het proces is nog volop in gang, soms denk ik dat ik een beetje begrijp welke kant het op gaat en soms vraag ik me alleen maar af : waar gaat dit heen Heer ?  Maar ik weet dat Hij mij nooit alleen laat, ook niet nu ik het allemaal even niet zo goed begrijp.
Stap voor stap zal Hij de weg wijzen.

Als ik tot nu toe zo terug kijk en zie wat een verandering ik tot nu toe heb doorgemaakt ben ik heel benieuwd naar hoe en wat ik nog meer mag leren. Wat ben ik enorm dankbaar, want Hij werkt dingen zo anders uit als dat ik dacht of had verwacht, en eigenlijk is Zijn uitwerking zo veel mooier als dat ik had kunnen bedenken.
Hij is altijd bij mij dus het is goed zoals het is.

Doe in mij Uw werk Heer, het is goed wat U doet, ook als ik het even niet snap of overzie.

ONDERWEG naar Hem en met Hem