Dienen

"Maar zo zal het onder U niet zijn, maar wie onder u groot wil worden, die moet uw dienaar zijn, en wie onder u de eerste wil zijn, die moet uw dienaar zijn, zoals ook de Zoon des mensen niet gekomen is om gediend te worden, maar om te dienen, en Zijn ziel te geven tot losprijs voor velen" als ik deze woorden uit  Mattheüs 20:26-28 lees dan zijn dat bekende woorden, toch ging ik ze anders lezen toen ik een appje van Bid het Woord las over deze tekst. Het woord wat hier in de grondtekst staat voor dienen is het woord waar wij het woord diaken vandaan hebben, dat betekend letterlijk ober, iemand die de tafel vult met eten.

De app. ging verder : Jezus zegt hier : Ik ben niet gekomen om door jou gediend te worden, Ik ben niet gekomen zodat jij Mijn tafel kan vullen, Ik ben gekomen om jou tafel te vullen.  Ik ben niet gekomen om door jou geholpen te worden, Ik ben gekomen om jou te helpen. Deze woorden maakte dat die bekende Bijbeltekst ineens anders klonk. Hoe vaak kom ik nog in de verleiding om dingen voor Hem te doen en realiseer ik me niet dat ik eigenlijk weer bezig ben wat te proberen te verdienen, goed genoeg probeer te zijn. Ik kan helemaal niets bij Hem verdienen.

Aan de andere kant is een dienende houding wel de sleutel tot leiderschap want daar heeft Jezus het over in hoofdstuk 20 van Mattheus. De moeder van de zonen van Zebedeus probeerde een mooi plaatsje in de hemel te ritselen voor haar zonen waar ze ongetwijfeld zielsveel van hield, maar zo werkt het niet. Jezus volgen is leven zoals Hij leefde. In het boek Als je op het water wilt lopen, moet je uit de boot stappen van John Ortberg las ik een quote van Gregg Levoy : Jezus heeft de mensen die Hem volgen slechts drie dingen beloofd....dat ze absurd gelukkig zouden zijn, volstrekt geen angst zouden kennen - en altijd in de problemen zouden zitten. Toen ik dat las moest ik er even over na denken. Jezus zegt in de Bijbel dat als we Hem echt willen volgen we ook met dezelfde tegenstand (problemen zoals Gregg zegt) te maken zullen krijgen.  Jezus deed goed, alleen maar goed en toch waren er ook heel wat mensen die dat niet erg konden waarderen en Hem liever kwijt dan rijk waren  omdat Hij niet in hun religieuze systeem paste.

Dienen heeft een prijs, maar alleen door te dienen kan je leiding geven in het Koninkrijk van God, niet door op een mooie plek te zitten, dat is wat Jezus leert in deze verzen denk ik. Al jong heb ik leren dienen, door te zorgen voor...... en ik heb er enorm mee geworsteld. In de blog Wat als..... schreef ik daar al over. Een van de laatste tracks van het eerste jaar van de online-Bijbelschool ging over Roeping en Bediening, Tom heeft daarvoor ook een filmpje met de roepingstest op YouTube gezet : Wat is mijn roeping ? Daar kwam ontdekte ik dat ik het als mijn roeping mag zien om te dienen door oudere mensen te helpen en het heeft me geholpen om daar echt vrede mee te sluiten. Het gaat verder dan het poetsen -dat is echt niet mijn hobby als ik heel eerlijk ben - maar het er zijn en m'n handen daar waar nodig uit de mouwen te steken om mijn steentje bij te dragen zodat zij zo zelfstandig mogelijk kunnen blijven wonen, zo mag ik hen zegenen en dienen en dat geeft zo'n enorme voldoening.

Ik heb hierin zo ervaren dat God voorziet in alles wat ik daarin nodig heb, zoals die app. zegt, Hij vult mijn tafel, dat is wat Hij wil doen, een prachtige tafel dekken en er alles opzetten waar we samen van mogen genieten onder het genot van een goed gesprek. Deze beeld deed me direct denken aan een (Engelstalig) filmpje van Louie Giglio : Don't give the enemy a seat over Psalm 23:5 "U maakt voor mij de tafel gereed voor de ogen van wie mijn tegenstanders.." De tegenstander, ja ook die is er en probeert zoveel mogelijk aandacht naar zich toe te trekken, probeert mijn aandacht van mijn Tafelgenoot af te leiden zodat ik niet zal genieten van Hem en van alles wat Hij voor mij heeft klaargemaakt en met mij wil delen.  

Laat me eerlijk zijn, ik heb er niet altijd zin in om te gaan poetsen, maar ik weet dat deze vrouwen die God aan mijn zorg heeft toevertrouwd er zo enorm naar uitkijken dat ik kom en genieten van je aanwezigheid en de gezelligheid die dat voor hen betekend. Dan maakt mijn verantwoordelijkheidsgevoel dat ik er ook heel trouw in ben en wil zijn, en weet ik dat God me daarvoor zegent. Ik zie het als trouw zijn in het kleine terwijl ik me ook realiseer dat het voor deze vrouwen niet zo klein is wat ik doe. Mattheus 25:21 zegt "Zijn heer zei tegen hem : Goed gedaan, goede en trouwe dienaar, over weinig bent u trouw geweest, over veel zal ik u aanstellen, ga in, in de vreugde van uw heer." Die eerste zin : Goed gedaan, goede en trouwe dienaar, wil ik heel graag horen uit de mond van mijn Heer als ik voor Zijn rechterstoel moet verschijnen, en dat laatste zinnetje ook : ga in, in de vreugde van uw heer, maar er staat nog iets tussenin en ik weet niet zo goed wat ik daar mee moet, daar doe ik het niet voor, maar Hij zegt dat niet zomaar. Ik proef wel een enorme verandering bij mezelf, ik voel me daar niet meer onwaardig voor en dat is Zijn werk in mij en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. 

Dank U wel Heer dat U kwam om te dienen en niet om gediend te worden, dank U wel voor Uw voorbeeld om te dienen en niet om gediend te worden, dank U wel dat ik mag dienen en dat dat niet één of ander minderwaardig baantje is maar een taak die ik eervol mag volbrengen. U zoekt gewillige harten, handen, ogen en oren om de ander te zien zoals U naar die ander kijkt en te doen wat mijn hand vind om te doen, en daarmee U te eren. Wat een genade dat U me daartoe in staat stelt, mij daar kracht voor geeft, wijsheid, liefde en geduld, Uw bewogenheid.

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Leren herkennen

Al een tijdje kom ik in m'n blogs steeds weer terug op het leren omgaan met emoties, iets wat daar bij mij stevig mee verweven is is is mijn eetgedrag. Op een gegeven moment begon ik in te zien dat er een moment is waarin ik mij om de een of andere rede niet meer veilig voel en dan trekt daar het eten. Toen ik erom begon te bidden of God die wortels bloot wilde gaan leggen begon ik steeds vaker die momenten te herkennen. Ik heb ontdekt dat het heel belangrijk is die momenten te herkennen, ze er te laten zijn en er dan bij stil te staan om gewoon even te tijd te nemen om te kijken wat er speelt en te beslissen hoe ik daar op ga reageren. Toch is het niet altijd zo makkelijk om te verklaren, zeker niet als het gaat om iets uit het verleden wat getriggerd word. Iets wat nu gebeurd kan onbewuste herinneringen oproepen. 

Ik merk dat ik God zo nodig heb om inzicht in mijn eigen gedrag te krijgen en er op een goede manier op te reageren, op een manier waar ik verder mee kom, op Zijn manier op te reageren. Wat vooral belangrijk was om te ontdekken was wat mijn daden voor effect hadden in de geestelijke wereld. 

Wij zijn een geest, onze geest is onze ware ik, we hebben een ziel en wonen in een lichaam. Onze geest is opnieuw geboren en één geest geworden met Gods Geest. Onze ziel en lichaam zijn niet opnieuw geboren en leven nog vanuit de vleselijke verlangens en dat beperkt ons. Als ik door pijn vanuit mijn vlees reageer beperk ik mijzelf/mijn geest. Omdat ik niet vroeg genoeg herken wat er gebeurd ben ik al op de vlucht geslagen voor ik er erg in heb en heb ik in de geestelijke wereld bevestigd wat ik helemaal niet wil bevestigen namelijk dat Jezus niet genoeg is, dat ik niet op Hem (kan) vertrouw om voor mij te zorgen, en stem ik in met de leugens van satan. Dit klinkt heel stevig en natuurlijk is dit niet wat ik wil maar vanuit mijn beperkte vlees gebeurd dit. Toen ik me dit ging realiseren zag ik in hoe belangrijk het is om die momenten waar het begint te wringen te herkennen en ze heel serieus te nemen.

Johannes 10:10 zegt "De dief komt alleen maar om te stelen, te slachten en verloren te laten gaan, Ik ben gekomen opdat zij leven hebben en overvloed hebben" En in Mattheüs 28:18 staat "En Jezus kwam naar hen toe, sprak met hen en zei : Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde." Als Jezus alle macht heeft, heeft de dief (de satan) dus helemaal geen macht, en dat is iets wat ik me nog niet genoeg realiseer. Ja met mijn verstand, maar mijn hart/ziel waar mijn emoties onderdeel van zijn niet. Hij heeft alleen de macht die wij hem geven, en dat geven doen we door vanuit ons vlees te handelen in plaats vanuit onze wedergeboren geest. Toen dat beter tot me door begon te dringen begreep ik dat er iets moest gebeuren in de manier waarop ik reageer op pijn die onbewust mij triggert. Het werd tijd die momenten te gaan herkennen, dat is een groeiproces en daar zit ik nog steeds in.

Zijn deze lessen of misschien wel testen/beproevingen makkelijk : nee, alles behalve, maar ik heb iets ontdekt wat me heel veel moed geeft. Het hoort bij het leven van groei. We zijn geneigd alles wat negatief of moeilijk is in de schoenen van de duivel te schuiven, maar de Bijbel leert ons ook dat God ons test, vaak zijn ook gewoon de dingen van het leven een test. Hoe ga je er mee om ?  Je ontdekt wat er werkelijk in je hart is door hoe je er op reageert. Het mooie is dat je bij God net zoveel kansen krijgt als dat je nodig hebt, maar het is voor Hem en jezelf wel fijn als je een keer slaagt, dan ben je klaar voor het volgende niveau. Dat is groeien, stapje voor stapje, en hoe meer jij ontwikkeld hoe meer Hij je kan toevertrouwen. Ook ik zou graag horen wat Jezus in Mattheus 25: 23 zegt "Zijn heer zei tegen hem : Goed gedaan, goede en getrouwe dienaar, over weinig bent u getrouw geweest, over veel zal ik u aanstellen, ga in, in de vreugde van uw heer." Overwinningen daar wordt je blij van, ik wel. 

Ik ben al enorm dankbaar dat ik heb geleerd mezelf niet meer te veroordelen als ik de mist in ga, vriendelijker voor mezelf te zijn, meer begrip te tonen aan mezelf. Ik vind het zo bijzonder hoe Papa me steeds weer een stapje verder helpt om iets eerder te herkennen. Ja Hij wil dolgraag dat ik groei, maar Hij dwingt me niet, Hij forceert niet, Hij moedigt liefdevol en soms wat steviger aan omdat Hij ziet dat ik het zou kunnen. En dan moet ik weer denken aan een zin van Henk Binnedijk die regelmatig in me op komt : Ik vraag niets van je, Ik bied je iets aan.

ONDERWEG naar Hem en met Hem  

De geest van armoede

De afgelopen jaren ben ik me bewust geworden van de geest van armoede, armoede is een geestelijke vloek. Ik realiseer me dat dit geen gezellige, opbouwende kost is maar dat is ook niet de insteek van mijn blog. God gaf mij eind 2017 de opdracht te gaan bloggen ik vertel dit in mijn allereerste blog dat Februari 2018 online kwam Een nieuw begin. Was dat altijd makkelijk, nee, aan de andere kant vind ik het geen probleem om open te zijn over mijn leven, het past ook wel bij mijn "wat je ziet is wat je krijgt" aard. Toch worstel ik nog wel eens met hoe ik het moet vertellen, want ergens woorden aan geven is wel regelmatig een uitdaging, zeker in de blogs. 

Ik kies er dus voor om dit lastige niet alledaagse onderwerp toch te delen, vooral omdat het zoveel invloed heeft gehad op mijn leven. Eigenlijk ben ik er mee opgegroeid, was me er ook niet van bewust. De geest van armoede zegt : Ik kan het toch niet, het wordt nooit wat. Ik vond een uitzending van EO Live met Yvonne Sprunken waarin zij een gesprek heeft met een echtpaar dat als zendeling in Lima (Peru) werkt en daarin werd heel mooi uitgelegd wat deze geest met mensen doet : De geest van armoede doorbreken. Maar deze geest beperkt zich niet alleen tot  met fysieke armoede, het is ook een manier van denken.

Ik zocht naar informatie hierover maar die is dun bezaaid, wel vond ik er een heel duidelijk artikel over : De armoede geest die afkomstig is van de Evangeliegemeente De Deur Arnhem. Er is ook een boekje uit het Engels vertaalt : Overwinning over de geest van armoede van Rick Joyner, maar dat is helaas nier meer verkrijgbaar. Door het onderwijs van de online Bijbelschool ben ik me er eigenlijk nog meer bewust van geworden. Daarom zegt de Bijbel zo nadrukkelijk in Efeze 4:23 "En dat u vernieuwd wordt in de geest van uw denken.", maar ook in Spreuken 23:7 staat het heel sterk. Ik kies hier voor de Engelse vertaling omdat die veel duidelijker is "For as he thinks in his heart, so is he." Zoals een mens in zijn hart denkt, zo is hij. Je denken bepaald je daden en de praktijk van je leven. Eerst moet de geestelijke armoede doorbroken worden voordat er in het natuurlijke iets blijvends kan veranderen.

Wie mijn blog een beetje volgt heeft gelezen dat ik nooit zo'n hele hoge pet van mijzelf op had, en dat dat in mijn oren ook de boodschap was die ik meekreeg van de mensen om me heen. Ik was niet goed genoeg, niet mooi genoeg, dat kan ik niet en zou ik ook nooit kunnen leren want daar was ik te dom voor, meer zou ik nooit worden. Het afschuwelijke spreekwoord wat we in ons land gebruiken : Wie voor een dubbeltje geboren word, word nooit een kwartje, is een vloek. En mijn ervaringen in de praktijk van mijn leven als gevolg van dit denken bevestigde het nog eens en het wortelde zich steeds dieper in mij. De duivel lachte in z'n vuistje want ik zat stevig vast gebonden in zijn strikken van leugen en bedrog en zou daar niet zo gemakkelijk meer uitkomen.

Deze geest belemmerd ons enorm en is hardnekkig, deze geest gelooft niet dat wat God zegt waar is en mogelijk is. Door deze geest wordt alles wat je bouwt weer net zo makkelijk weer bij de handen afgebroken. Ook in onze ontwikkeling, in geven (zaaien om later te kunnen oogsten), en in ontvangen is het een belemmering, het maakt dat we moeilijk kunnen ontvangen van Gods zegen op ons leven.

Maar God !

God had een ander plan, Hij heeft de mens niet geschapen om verstrikt te zitten in de leugens van de boze, Hij heeft de mens gemaakt om te groeien, te ontwikkelen, op Zijn Zoon Jezus te gaan lijken, om voorspoedig te zijn, te leven in overwinning. Jezus heeft dat allemaal voor ons toegankelijk gemaakt door Zijn dood en opstanding. God sloot een nieuw verbond met de mens, Hij staat garant voor Zijn deel, maar ook ik moest daar mijn deel in doen : mijn denken vernieuwen. Hoe doe ik dat ? Mijzelf vullen met Zijn Woord, met goed onderwijs over Zijn Woord, Zijn Waarheid boven de leugens plaatsen die ik tot die tijd gelooft heb, me bekeren van die leugens en mijn aandeel daarin belijden als zonde.

Heel bewust heb ik al vrij vroeg in ons huwelijk ervoor gekozen mijn man het beheer over de financiën te geven, ik wilde het pasje van onze en/of rekening niet in beheer hebben omdat ik ons gezin niet in problemen wilde brengen. Ik koos ervoor om liever weekgeld te krijgen en dat kon ik overzien en hanteren. Toen ik mijn eigen inkomsten kreeg zei mijn man : dat is jou geld, op je eigen rekening, jou verantwoordelijkheid, kan je mee doen wat je zelf wil. Wat een luxe positie eigenlijk, dat realiseer ik me terdege, en een goede leerschool. Van huis uit had ik niet echt een stevige basis meegekregen omdat ook daar nooit veel was. In het begin stond ik zeer regelmatig rood, maar het was ook een veilige manier om te leren mijn inkomsten en uitgaven in balans te brengen. Ik ben enorm dankbaar voor de kans die mijn man me hierin gaf.

Door de jaren heen leerde ik en ging het steeds beter, het geld brand niet meer in m'n zakken zeg maar. In de blog Het verlorene herstelt vertelde ik hoe God mij leidde in de overstap van Sandd naar Post.nl, iets waarvan ik zelf dacht dat ik dat niet zou kunnen, werken met hele andere systemen. Ik zag het niet zitten maar God zag het wel. Toe ik die baan kreeg bracht God het geven van tienden onder mijn aandacht, en ik zei : Heer van inkomen van mij stelt toch niks voor, wat heeft U daar nou aan ? Maar God zei : Ik heb jou die baan toch gegeven ? Ja Heer, dat is zo. Dan heb ik daar ook recht op, was zijn antwoord. En ik begon het te doen en vrijwel gelijk begon ik Gods zegen te ervaren. De online Bijbelschool kwam op mijn weg en iemand ging mij zelfs meer betalen om dat te kunnen doen, en ook daar kreeg ik onderwijs over wat me stimuleerde om God op de eerste plek te gaan zetten. Hem mijn eerstelingen te geven. 

Ik betrap mezelf nog wel zo nu en dan op gedachten waarin ik me afvraag of ik dat wel kan, of het niet te veel word, of het niet te hoog gegrepen is. Maar dat vond ik zo mooi in het gesprek van EO Live, daar werd Filippenzen 4:13 aangehaald "Alle dingen kan ik door Christus Die mij kracht geeft." Dat is zo'n Waarheid uit Gods Woord die je tegenover de leugen mag zetten. Je mag tegen jezelf zeggen : Ik kan het omdat God me helpt en kracht geeft, en dat was ook wat ik wel heb gezegd tegen mezelf, b.v. ook in wat ik in mijn vorige blog vertelde, de vraag of ik nog iemand wilde gaan helpen waardoor mijn week "vol" raakte. Ik ben opgevoed met denken dat zegt : Je bent bijna 55, je moet rustiger aan doen, stel dat je het niet aankan, dan stel je teleur en dat willen we niet dus doen we het maar niet om teleurstelling te voorkomen. Dat maakt dat je niets meer onderneemt, en dan zegt God : Wat nou als Ik dat in je heb gelegd om op die manier een zegen te zijn. 

Ja ik kan het, want het is God die me er toe in staat stelt, dank U wel Vader, voor Uw bevrijding, voor Uw genezing, voor Uw herstel, U bent zo goed. Dank U wel dat U me leert ook hierin te volharden, het oude denken af te werpen en mijn denken te (laten) vernieuwen met Uw denken. Alle dingen kan ik door Christus Die mij kracht geeft.

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Wat als...

Jaren heb ik geworsteld met mijn "taak" om zorg te dragen voor..... Vanaf mijn jeugd was dat mijn moeder, later m'n beide ouders. Toch zei ik als jong meisje al dat ik bejaardenverzorgster wilde worden. Blijkbaar had ik toen al iets met oudere mensen, ook al weet ik niet precies waar dat vandaan kwam, wat me nou juist in de behoeftige oudere aantrok.

Na de huishoudschool heb ik de INAS gedaan, eigenlijk alleen omdat ik nog leerplichtig was en je moest toch wat. In het laatste jaar had je drie stages, ervaring opdoen in de praktijk. Aan twee daarvan heb ik nog herinneringen en beide toonde aan wat ik niet wilde of waarvan ge zegt werd dat het niet een sterk punt was van mij. Eén van de stages liep ik in een verpleeghuis en dat bleek al snel niets voor mij te zijn. Een mevrouw die net als mijn moeder een klompvoet had triggerde enorm bij mij, ik trok het niet om voor haar te zorgen. De situatie was te confronterend denk ik, dit was niets voor mij. Het deed m'n weinige zelfvertrouwen niet goed. De andere was een stage in een bejaardenhuis, en hoewel ik het contact met de oudere mensen enorm leuk vond, werken in teamverband ging me niet zo goed af was de beoordeling, en ik kreeg het advies iets anders dan werken in een tehuis te kiezen.

Na dat ik niet meer leerplichtig was heb ik werk gezocht bij een thuiszorg organisatie die gericht was op oudere nog thuiswonende mensen die hulp nodig hadden en daar voelde ik me als een vis in het water, het bedrijf, de mensen waar ik mocht werken en ik waren tevreden. Het was op een gegeven moment zelfs zo dat ik geplaatst werd bij iemand waar al heel wat collega's weg waren gegaan omdat ze niet zo goed met deze meneer overweg konden, maar ik kon het prima met deze man vinden en daar was m'n leidinggevende erg blij mee. Er was eindelijk een match waar iedereen blij van werd en dat is wat je het liefst wil.

Toen ik op m'n 20e trouwde stopte ik met werken, en deze meneer vond het erg jammer dat ik wegging en ook ik vond het jammer hem weer te verlaten. Ik heb mooie herinneringen aan mijn tijd bij hem. Nu ik niet meer thuis woonde nam ik de zorg voor het huishouden van mijn ouders op me. Mijn moeder wilde liever geen vreemden meer in huis, dat kon ze niet meer aan, dus nam ik het op me. Ook toen we vanuit Rotterdam naar Delft verhuisde vanwege het werk van mijn man bleef ik dat twee keer per week doen. Nadat onze kinderen waren geboren en naar school gingen wilde ik wel weer wat buiten de vier muren van m'n eigen huis doen en rolde ik door het werk van mijn man (de huismeester is een bekend gezicht dus hij kreeg wel eens de vraag van oudere bewoners of hij niet iemand wist die kon helpen in het huishouden) weer in soortgelijk werk als wat ik voor mijn trouwen deed. Ik vond het leuk, dicht bij huis en te doen binnen de schooltijden van de kinderen, het gaf me een gevoel van vrijheid, een zakcentje voor mezelf verdienen deed me goed.

Na de dood van mijn vader in 2003 werd het me te veel en wilde ik het liefst stoppen met al dat zorgen, ik was er zo klaar mee, maar zo was ik niet opgevoed, stoppen kon niet in mijn gedachten. Tot mijn man zei : Dan stop je er toch mee ? Dat verblufte me. Kan dat dan ? Mag dat ? Op een natuurlijke manier vielen er ineens wat adresjes af en ik heb maar één iemand af hoeven zeggen (ik maakte daar voor een oudere vrouw het huis van haar zoon schoon, dat was eigenlijk niet wat ik wilde, poetsen in een leeg huis) Ik besloot naast de zorg voor mijn moeder die alleen maar intensiveerde, één adresje te houden. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen deze twee lieve dames te laten zitten. Inmiddels is het nog maar één vrouwtje en loop ik daar nu zo'n 22 jaar over de vloer en is het van 1 ochtend in de week en later ook de boodschapjes uitgegroeid naar mantelzorg, 2 x per dag, 7 dagen per week. Dit is zo kostbaar om te mogen doen. God heeft hierin zoveel pijn van de zorg van mijn ouders genezen, heel bijzonder. Het is een relatie die twee kanten op werkt, ik heb heel acceptatie van deze vrouw ervaren en ook veel van haar geleerd.

Naast deze mevrouw bezorg ik al weer bijna 16 jaar 2 dagen per week met veel plezier een paar uurtjes post. De kinderen gingen inmiddels al weer ruim 6 jaar geleden kort na elkaar de deur uit en kreeg ik nog meer ruimte voor mezelf en om mijn tijd zelf in te delen. Toen God mij Pasen 2016 bijzonder aanraakte had ik die tijd en ruimte nodig om te genezen, trauma verwerking en wennen aan de nieuwe Danielle kostte bakken energie, en ik had alle tijd en ruimte om die te nemen, daar ben ik heel dankbaar voor. 

Na een aantal jaar begon ik wat te zoeken naar wat God nu eigenlijk voor me had, wat was Zijn taak voor mij hier op aarde, wat had Hij in mij gelegd wat ik mocht ontplooien en waarin ik iets van Zijn liefde mocht laten zien ? 

Vorig jaar kwam daar de mogelijkheid om één dag in de week voor één van onze kleinkinderen te gaan zorgen, ook dat was weer een stuk genezing. Ik schreef daarover in de blog Het verlorene herstelt. Zo raakte mijn week al aardig vol, en ik kon het. Ik had nog één dag ruimte en eigenlijk beviel het me wel zo. Een paar maanden geleden kwam er een vraag van een oudere vrouw die me heel dierbaar is en wie hulp nodig had. Ik kon niet weigeren, maar ik begon me wel af te vragen : Doe ik dat omdat zij het zo graag wil dat ik het doe ? Doe ik het omdat ik haar zelf zo graag wil helpen ? Of doe ik dit omdat ik weet dat God me hierin leidt en eigenlijk zou ik dat de meest doorslaggevende rede voor mij moeten zijn. Het bleef bij me malen tot de ochtend dat ik voor het eerste op deze basis naar haar toe zou gaan.

Wat als het Gods zorgzaamheid is die Hij in mij gelegd heeft ? Wat als Hij me juist een hart voor deze mensen heeft gegeven om hen te zegenen ? De Bijbel leert ons eerbied en respect voor de ouderdom, schat de mensen met een hoge leeftijd op waarde. Mijn gebed is al een tijdje : Heer geef mij een hart dat klopt voor dat waar Uw hart voor klopt, geef mij Uw bewogenheid, laat mij zien wat U ziet, hoe U naar dingen kijkt. Wat nou als dit nu precies is wat God wil dat ik doe voor Hem, dienen, zegen en tot zegen zijn en ondertussen zelf enorm gezegend worden, want dat ik wat ik woord door deze twee pareltjes van vrouwen. Toen ik me dit realiseerde heb ik gehuild en heb ik me verwonderd, God geeft je een taak / opdracht / bestemming, hoe wil je het benoemen, waarin je Hem mag weerspiegelen en het gaat je zo natuurlijk, als vanzelf af, gewoon omdat het je op het lijf geschreven staat, het zit je gewoon in je genen omdat Hij je ze geschapen heeft. Is dat niet bijzonder. 

Juist dat waar ik ook jaren mee heb geworsteld, me tegen heb verzet, daar zie ik nu de waarde van in, het voelt goed, het is zo bijzonder om te mogen doen. God heeft hen die het niet makkelijk hebben in het leven omdat ze niet alles meer kunnen door ouderdom op het oog, Hij ziet ze, ze zijn kostbaar voor Hem en zet daar iemand naast die Hij daar speciaal voor toegerust heeft. Mijn week zit nu "vol", elke dag heb ik een paar uurtjes werk, en ik geniet ervan.

Toch probeerde ook zorg zich meester van me te maken : is het niet wat veel, wat als je het niet volhoud, nu heb je helemaal geen tijd meer voor jezelf. Nee leugenaar, ik ga mijn oren niet naar jou gelispel laten hangen. God stelt mij in staat om te doen waar Hij mij voor geroepen heeft. Het is zo fijn om een ander blij te maken, de dankbaarheid van deze twee vrouwen is balsem voor mijn ziel, is zo genezend. Er zijn nog genoeg uren per dag over die ik zelf kan invullen, ik vind het juist fijn dat het er wat minder zijn geworden, ik heb elke dag een doel. God is zo goed en Hij weet precies wat die ander en ik nodig hebben en maakt er een mooie mix van waar ik maar ook zij van mogen genieten.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Uitbreken (vervolg)

En dan valt het figuurlijke kwartje en bedenk ik me dat ik dit al lang had kunnen weten, maar dan ineens schijnt het binnen te komen op een nieuwe manier die ik niet meer kan missen.

Als mijn eetgedrag niet lekker loopt weet ik dat er wat in me roert, ik weet dan nog niet altijd precies wat, maar dat er wat speelt is me dan duidelijk. Ik veroordeel mezelf er niet meer om, weet ook dat God me er niet om veroordeeld, maar sta ook niet altijd gelijk te trappelen om naar binnen te kijken wat er dan precies speelt, welke emotie me wat vertelt. Dat er emoties bij betrokken zijn ben ik me inmiddels ook bewust, maar als het van die verwarrende pakketjes van meer emoties op en in, voor en achter elkaar zijn vind ik het nog lastig er mezelf toe te zetten er eens goed naar te kijken en naar ze te luisteren. Met als gevolg dat ik vlucht in de mij zo bekende weg : eten. 

Ik startte mijn pc op om verder te gaan met lessen van de online Bijbelschool en zoals altijd begint een nieuwe les met het bekende intro waarin Tom 1 Johannes 4:5 aanhaalt "Want al wat uit God geboren is overwint de wereld : en dit is de overwinning die de wereld overwonnen heeft : ons geloof." En dan vervolgt hij : Het maakt niet uit wat er tegenover je komt, jouw geloof heeft de kracht om het te overwinnen. En in mijn geest herinnert God mij aan hoe Hij mij heeft geleerd om te gaan met symptomen en hoe Hij mij op die manier genezing gaf - ik vertel daar iets over in de blog Eng maar goed (vervolg) - en ik wist : zo dus. Dat is ook de weg uit deze valkuil waar ik zo nu en dan nog steeds in kukel. Ikzelf ben aan zet, God heeft het al volbracht aan het kruis van Golgotha, daar is dit hele gedoe opgelost, Hij heeft mij het gereedschap in handen gegeven, het me voorgeleefd zoals ik in mijn vorige blog vertelde en gezegd : nu jij, nu ben jij zelf aan zet. Je hebt alles in handen gekregen om het te doen, erin te slagen, want met het gereedschap en het voorbeeld heb ik je ook de bekwaamheid gegeven. Nu is het een kwestie van doen, oefenen en de vaardigheid ontwikkelen en erin slagen. 

Ik moest toen dit gebeurde denken aan een bekende uitspraak van Henk Binnendijk waarin God tegen hem zei : Ik vraag niks van je, Ik bied je iets aan. BAM die kwam binnen. God bied me iets aan, iets veel beters als wat ik heb. hij vraagt niets, Hij houd hoe dan ook zielsveel van mij, daar veranderd niets aan, Hij heeft alleen iets veel beters voor me, iets waar ik een stuk gelukkiger van word ook, dat me veel minder zal frustreren omdat het niet lekker voelt in m'n lijf als ik er meer in heb gestopt dan het nodig heeft. 

Er is al zoveel veranderd hierin en daar ben ik enorm dankbaar voor, maar ik kom het nog steeds af en toe tegen en dat is inherent aan het proces van genezing, herstel en groei waar ik in zit. Dat is dan ook de rede dat ik er nog beter mee wil leren omgaan, op de manier zoals God mij aanbied om er mee om te gaan. Als de verleiding komt mag ik me daar nog meer bewust van leren worden (want dat bewustzijn begint er al vaker te komen)  en leren te spreken tegen die berg die ineens weer voor m'n neus opdoemt en in plaats van er alsnog vandaan te rennen (tegenwoordig blijf ik al vaker even staan kijken om te constateren dat er weer zo'n berg is)  en de kast in duiken, daar zie ik die berg niet. En als ik dan een bodempje in m'n maag heb gelegd is die berg ineens een stuk minder groot als dat hij voor die tijd leek. Ik mag verder groeien naar het moment dat ik de keuze maak en tegen mezelf zeg : Oké, ben je daar weer. Dan heel bewust erbij stil staan en een keuze maken om niet op de loop te gaan, maar bewust te gaan kijken naar wat het is dat ineens weer zo'n berg vormt. 

Vaak als ik er eerlijk naar kijk is het veel minder eng of erg als ik dacht dat het zou zijn, dat is een kostbare les die ik heb geleerd in de gesprekken die God me gaf met een bijzondere vrouw, ik vertel daarover in de blog Goed voelen. Ik mag gaan spreken tegen de verleiding dat het een leugen is en dat ik in staat ben om dit te bekijken en hier doorheen te gaan aan Vaders hand, Hij is er op die momenten bij en laat mij door Heilige Geest zien wat er aan de hand is, Hij helpt me. Dit is ook volharden en ik begin te zien dat door te volharden er groei ontstaat die ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik had een jaar geleden niet gelooft dat ik zou zijn waar ik nu ben, dat was zo buiten mijn denken.

Dank U wel Vader voor wie U bent, voor Uw lessen, Uw opvoeding, Uw vermaningen ook als dat nodig is, Uw aansporingen en aanmoedigingen, dank U wel dat U mij uit mijn beperkte denken aan het halen bent, dank U wel dat U mij leert om uit te breken en te gaan voor waar U van zegt dat het mogelijk is. U bent zo'n bijzondere goede, liefdevolle, zorgzame en bewogen Papa, ik houdt van U. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem