Waardering

Rond de tijd dat de blog Afwijzing online kwam worstelde ik enorm met iets wat daar heel nou mee verweven is denk ik, waardering. Ik proefde een enorme drang in mezelf naar waardering, maar ik ervoor ook een enorme spagaat daarin omdat ik weet dat ik mijn gevoel van eigenwaarde niet van mensen moet laten afhangen of van wat ik doe, of wat ik van mezelf denk. Jaren heb ik trouw Hour of Power gekeken, en ook al doe ik dat niet meer, de proclamatie blijf ik heel mooi vinden en ik heb deze ooit ook zelf uitgeschreven en deze staat nog steeds in onze woonkamer : "I'm not what I do, I'm not what I have, I am the beloved of God, it's who I am, no one can take it from me. I don't have to worry, I don't have to hurry, I can trust mij Friend Jesus, and share His love with the world." (Ik ben niet wat ik doe, ik ben niet wat ik heb, ik ben de geliefde van God, dat is wie ik ben, niemand kan dat van me afnemen. Ik hoef me geen zorgen te maken, ik hoef me niet te haasten, ik kan mijn Vriend Jezus vertrouwen en Zijn liefde met de wereld delen.)

Mijn identiteit is dat ik een geliefde dochter van God ben. Dat zou genoeg moeten zijn toch ? Waarom kon ik dan weer zo enorm worstelen met mezelf ? Ik wist dat God tegen me heeft gezegd : Zoek je erkenning alleen bij Mij. Ik houdt van je. Vertrouw Mij. Jij bent jij, jij mag jij zijn (ik schreef daar ook over in de blog Mediteren) maar dat mij-zijn vind ik soms flink ingewikkeld. Dat goed genoeg willen zijn, dat zoeken naar goedkeuring, waardering zit zo afschuwelijk diep en het lukt mijn hart maar niet dat los te laten en gewoon te genieten van Papa's geliefde dochter zijn, te wéten dat ik vergeven ben, geliefd ben gewoon zoals ik ben. En deze strijd heeft de neiging me te ontmoedigen. Toch wil ik het niet meer wegduwen, of er voor op de vlucht slaan. Het was dan ook mooi toen Papa zei : je vlucht er niet meer voor weg. Maar o wat doet het pijn. 

Terwijl ik hier zo mee worstelde werd ik dagen achter elkaar wakker met  de woorden : Here I am to worship, here I am to bow down, here I am to say that You're my God, You're altogether lovely, altogether worthy, altogether wonderful to me, van het lied Here I am to worship. Maar het duurde dan ook dagen voor het tot me doordrong dat Hij zei : maak Mij groot, kies vreugde (ik had het daar over in m'n vorige blog Vreugde kiezen) Richt je aandacht op Mij, niet op je gevoel - en ja dat mag er zijn - Ik houd je vast, Ik draag je hier doorheen, vertrouw Mij, Ik zal je NOOIT loslaten. En toe las ik op een ochtend Hebreeën 12:12-13 "Hef daarom de slappe handen op en strek de knikkende knieën, en maak rechte sporen voor uw voeten, opdat wat kreupel is, niet wordt ontwricht, maar veeleer genezen wordt." Deze tekst kreeg een ander lading, juist die slappe handen mag ik opheffen, en juist met die knikkende knieën mag ik een recht spoor bewandelen waarin Hij mij leidt. Ook al heb ik het gevoel dat het niet goed gaat. Ondertussen wordt dat wat kreupel is juist niet ontwricht maar veeleer genezen. Maar o wat doet dat pijn.

Het voelde zo alsof het allemaal boven m'n hoofd uitsteeg, maar het was ook of Papa zei : geef niet op, laat je niet ontmoedigen. Ik wéét wie je werkelijk ben en Ik wijs je niet af, Ik kijk vol liefde naar je. Ik ben bij je, je bent niet alleen. Er waren ook gedachten als : als mensen écht zouden weten wie ik ben. En dan herinnert Papa me aan Psalm 56:12 "Ik vertrouw op God, ik vrees niet, wat zou de mens mij kunnen doen ?"  Wat kan de mens jou doen als Ik voor jou ben en niet tegen jou, als Ik jou NOOIT alleen laat, als Ik die in jou is sterker is dan die om je heen zijn, als Ik jou leidt door het dal van de schaduw. En ik moet denken aan hoe Papa mij een tijd geleden onderwees over Dansen, hoe ik op Papa's voeten mag staan en we samen zouden dansen door dat diepen dal van duisternis waar Psalm 23 over schrijft, en aan dat prachtige liedje Dansen op papa's voeten van Elly Zuiderveld. Papa weet hoe het moet, Papa weet wat Hij doet, deze zin uit dat liedje heeft me nooit meer los gelaten. 

Papa U bent groot, U bent sterker, U houd me vast ook als het pijn doet en de tranen hoog zitten en ik niet weet wat ik aan moet met wat ik allemaal voel. Soms doet gewoon zijn pijn. Papa waardeert mij, ik ben Zijn geliefde dochter en ik mag leren er te zijn, ook als het pijn doet.

ONDERWEG naar Hem en met Hem