Mijn vader

Nadat ik het boek "Goede genade 365x" van Willem de Vink had doorgewerkt ben ik verder gegaan met het vervolg "Genade op genade 365x" Daarin legt hij Jezus naast het Oude Testament, wat een prachtige eye-openers ontdekte ik daar.
Natuurlijk had ik wel horen zeggen dat je Jezus op elke bladzij van de bijbel kon terug vinden, maar ik kon die link niet altijd leggen eerlijk gezegd. Dit boek geeft mij dus veel meer inzicht daarin en daar ben ik blij om.

Maar het legde voor mij ook een gevoelig punt bloot : mijn vaderbeeld.

God als een Vader, daar heb ik jaren mee geworsteld, mede doordat ik met mijn aardse vader geen goede band had, in een eerder blog met de titel "Normaal" heb ik daar al eens iets over verteld.
Ook al was het toen hij stierf "goed" tussen ons en weet ik dat ik alles wat ik kon voor hem gedaan heb in de laatste 3 maanden van zijn leven die heel heftig waren. Maar zijn dood was een "opluchting", het lijden was voorbij (en die laatste maanden heeft hij afschuwelijk geleden) maar het was ook het eind van een relatie met een man waar ik geen raad mee wist.

De enige traantjes die ik heb weggepinkt waren toen ik de kist met zijn lichaam in de rouwauto aan zag komen rijden naar hun huis waar wij werden opgehaald om samen naar het rouwcentrum te gaan waar we afscheid van hem gingen nemen en hem naar zijn laatste rustplaats brachten. Die aanblik maakte dat het definitief was, en ik weet nog dat ik dacht "daar ga je" 
Na zijn dood werd veel van mijn aandacht opgeslokt door de zorg van mijn gehandicapte moeder die flink overspannen was, hoe moest het verder met haar, zou zij het redden nu ze alleen was.

En daarnaast gewoon nog de zorg voor ons gezin wat ook doorging, vooral onze dochter had het er erg moeilijk mee want zij was dol op haar opa, iets was ik nooit echt heb kunnen begrijpen en dat was voor haar weer moeilijk te begrijpen. Daardoor konden we er ook moeilijk over praten. Zij was toen 9 maar voelde de dingen haarscherp aan en ik stopte het liever weg. Dat hoofdstuk was over, dicht dat boek, en het liefst nog een zwaar hangslot erop.
Ik heb de man dan ook nooit gemist.

Maar in het genezingsproces waar God me doorheen leid, is het nu blijkbaar tijd voor dit hoofdstuk.
In deze studie drong het eigenlijk nu pas goed tot me door dat de Bijbel zegt dat Jezus en de Vader één zijn, Vader kom je overal tegen.

Op YouTube vond ik wat filmpjes van Willem de Vink over genade die ik ging beluisteren en daar sprak hij over zijn moeizame relatie met zijn vader in zijn jeugd, oei dat was wel erg herkenbaar. 
In opstand komen tegen tegen die man waar je gewoon geen respect voor kon opbrengen, ook enorm herkenbaar, en toen ontdekte ik dat hij zijn levensverhaal op papier had gezet in het boek "Getekend" waarin een hij schreef over zijn geloofszoektocht van jongs af aan, maar ook over zijn proces met zijn vader, een proces van acceptatie en vergeving.
Dat boek wilde ik lezen, en het was ook heel snel uit, wat een herkenning.

Ik begon me af te vragen hoe goed ik mijn vader eigenlijk heb gekend, en mijn conclusie moet zijn, eigenlijk niet.
Na zijn dood heb ik wel iets meer inzicht gekregen waardoor ik begreep dat hij zeker geen makkelijk leven heeft gehad, en op zijn manier zeker wel zijn best heeft gedaan en met die wetenschap heb ik het boek dicht gedaan, het was goed zo.......dat dacht ik.
Maar op een vuilnisbelt moet je niet bouwen, dat gaat het bouwwerk vroeg of laat schuiven merk ik nu.

Het is tijd om herinneringen toe te gaan staan omdat ze er mogen zijn, ook de emoties er bij toe te gaan laten.
Het was zoals het was, daar is niets meer aan te veranderen.
Het hoeft ook niet allemaal verklaard te worden denk ik, maar uit het boek van Willem heb ik begrepen dat er een acceptatie mag gaan komen, een acceptatie van hem, want ook hij was Gods geliefde zoon. Met al zijn fouten en gebreken was hij kostbaar in Gods oog.

Als kind hoorde ik vaak dat ik op mijn vader leek en ik vond het afschuwelijk, dat was wel het laatste wat ik wilde !
Zoals mijn vader wilde ik absoluut niet zijn, maar als ik nu terug kijk heb ik me net als hij geprobeerd te redden in deze wereld met een enorme grote bek en een dik pantser.
Wat zat daar onder zijn pantser ?

Ik weet het eigenlijk niet, maar ik ga wel op zoek naar de leuke herinneringen aan mijn vader, want die zijn er vast ook.

Onze dochter was voor hem denk ik een tweede kans, met de kleine Danielle wist hij waarschijnlijk geen raad, een kleinkind daar sta je veel onbevangener tegenover, dat merk ik nu ik zelf oma ben. Je hebt alleen de "lusten" en niet meer de "lasten" je mag van zo'n klein, vrolijk kind genieten dat zich vol liefde aan je overgeeft, je neemt zoals je bent.

Inmiddels is het 15 jaar geleden dat hij dit aardse bestaan inwisselde voor het hemelse, en wat gunde ik hem dat na een leven dat alles behalve makkelijk voor hem was geweest.
Het is goed dat God hier heel liefdevol Zijn vinger op legt en zegt, kom maar kind, ik ga met je mee, we gaan deze kant op.
Er zal vast nog wel eens een vervolg op dit blog komen.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.