Weer zwanger

In een eerder blog (hier vind je de link)  heb ik geschreven hoe God mij en ons ongeboren kindje tijdens mijn eerste zwangerschap heeft beschermd toen ik het leven niet meer zag zitten. 
Toen dit jongetje anderhalf jaar was raakte ik weer zwanger, wat was ook dit kindje welkom. Nu geloofde ik wel gelijk dit blijde nieuws. 
Maar met de zwangerschap veranderde weer de hormoonhuishouding en weer werd ik depressief, en weer hield ik me groot want mijn gezin had me nodig en ik hoorde blij en dankbaar te zijn voor dit wonder dat in mij mocht groeien.

De bevalling ging dit keer zo snel dat ik een shock had werd me later verteld.
Dit kindje was geen makkelijke baby, maar zoals ze dat noemen, een "huilbaby" 3 maanden huilde ze dag en nacht en ik raakte hoe langer hoe meer uitgeput en kwam ook geestelijk niet weer op m'n pootjes terecht. Daarna huilde ze nog 3 maanden 's nachts en ik kwam op het punt dat in een flits ik in staat was haar in een nacht tegen de muur te slaan als ze haar mond maar dicht zou houden, maar dat zelfde moment wist ik ook dat ik dat niet wilde en kon doen.

In de kamer waar mijn man en ook onze zoon (de kleine man kroop halverwege de nacht graag bij papa en mama in bed) lagen te slapen heb ik het licht aangedaan en heb ik staan razen, geen idee wat ik heb gezegd, het kleine huilende meiske heb ik op dat bed gegooid en ik zie nog die 2 verschrikte gezichten van vader en zoon.
Ik ben de woonkamer in gevlucht en heb de deur dicht gedaan en ben op de bank ik elkaar gezakt en ben vreselijk gaan huilen.

Op dat moment gebeurde waar ik al zo verschrikkelijk lang bang voor was, ik donderde in die put en ik zou blijven vallen.
Jaren was ik al aan het "zwemmen" of m'n leven er vanaf hing om maar niet te "verzuipen" en nu ging ik kopje onder, het was "op" helemaal..........

Maar ik viel niet te pletter, God stond op de bodem van die put en Hij ving me op.

Uiteindelijk had mijn man beide kinderen weer in slaap in hun eigen bedjes en hij kwam naar me toe, "wat is er nu toch allemaal met jou aan de hand ?" 
De arme man wist niet wat hij mee maakte denk ik.
Nooit heeft hij me ooit ergens toe gedwongen, maar toen heeft hij me mee genomen naar de huisarts ondanks dat ik niet wilde, want zo kon het niet langer.

Medicijnen wilde ik niet want mijn moeder had me voorgeleefd dat je daar niet mee geholpen was, dat je op God moest vertrouwen.

Uitgeput als ik was ging ik zo goed en zo kwaad als het ging weer verder.

Als ik de kans kreeg sliep ik, en op de automatische piloot deed ik wat er gedaan moest worden en verder sloot ik me af voor de buitenwereld. Ik zetten m'n masker weer op want het ging wel weer. Niet zeuren, door gaan, er moest voor een gezin gezorgd worden.

Pas toen ik in 1996 bij "De Hoop" in therapie kwam (ik beschreef dat ik dit blog) wist de psychiater me zover te krijgen dat ik echt medicatie nodig had, ik kreeg enorme hartkloppingen 's nachts.
Ik leerde dat er niks mis is met medicatie als je die nodig hebt en dat je er God voor mag danken dat die ondersteuning er is om een stofje dat niet voldoende word aangemaakt in de hersenen aan te vullen. 

Ik ben enorm dankbaar dat God mij en dit kind heeft bewaard, Hij was erbij en heeft ons bewaard.
Dit meiske kon hier helemaal niks aan doen, had hier absoluut geen schuld aan en had dit zeker niet verdiend !
Het is een enorme zwarte bladzijde uit ons verleden en dat vind ik nog steeds heel moeilijk te verteren.

Ook voor haar heb ik vaak het liedje "Er is Iemand die vreselijk veel om jou geeft, dat is Jezus" gezongen (het liedje is niet meer te vinden op YouTube maar hier (even de link aanklikken) vind je de tekst) want ik wist nog steeds diep van binnen dat ik ook haar niet de liefde kon geven waar ze recht op had.

Die onmacht verscheurde me, maar dat gevoel kon ik niet toelaten, dus ik stopte het weg want anders zou ik het (weer) niet vol houden en dat kon niet.

Ieder jaar rond de verjaardagen van onze kinderen  komen die herinneringen weer bij me op aan die moeilijke tijden, herinneringen die zo dubbel zijn, maar waar ik bij kies om te kijken naar wat er wel goed was. 
Zelfs in de donkerste periodes zijn er nog kleine lichtpuntjes.

Dit meiske is inmiddels ook een jonge volwassen vrouw die deze maand 25 werd. 
We hebben met onze zelfde karakters, met beide ADHD vaak en heftig gebotst, maar ondanks alles houden we van elkaar en ben ik dankbaar dat ik haar heb mogen dragen onder mijn hart en haar heb mogen baren, onze mooie dochter.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.