Worstelen

In de tijd dat de blog Twijfel niet ! online kwam begon ik steeds meer te twijfelen. Ik verbaas me steeds weer hoe accuraat een blog dat zo'n 3 maanden eerder is geschreven kan zijn als het online komt. Het was in mij een enorme mengelmoes van emoties en diep in mij zou ik het liefst op de vlucht slaan.....maar wat schiet ik daar mee op ? Na verloop van tijd loop ik dan weer tegen dit punt aan, dat heeft de ervaring me wel geleerd. Het is zo'n kruispunt waar je een keuze moet maken, en geen keuze maken is ook een keuze maken. Ik bad vaak : Heer help, houd me vast, ik wil de goede weg van U gaan.

Versta ik Gods Stem echt wel goed, het lijkt soms of Zijn Stem minder duidelijk is voor me. Heeft het te maken met het gevoel dat de stretch-zone waar ik in zit nog wat gestretcht wordt ? Het voelt alsof m'n bordje nu wel erg vol komt met dingen die ik enorm spannend en eng vind. Het grappige is dat God me op mijn taalgebruik aanspraak, ik zei anders vaak "it scars the hell out of me", en het was of God zei : hoezo de hel, jij bent niet van de hel, waarom zeg je niet gewoon dat je het heel eng vind, en dat ben ik dus ook gaan doen. 

Ik ontdekte dat ik het nog zo belangrijk vond om het goed te doen, op zich niet erg maar het moet niet iets worden waar je je identiteit aan op hangt. In het Engelstalige leesplan I am : 7 key's to unlock your future (Ik ben : 7 sleutels om je toekomst te ontgrendelen) iets wat enorm bij me binnenkwam over zelfverzekerd zijn : Zelfverzekerd zijn / zelfvertrouwen hebben geeft ons de vrijheid om te leren, groeien en te ontwikkelen. Het staat ons toe om falen te riskeren als onderdeel van het leerproces, omdat we het niet nodig hebben om perfect over te komen om een goede indruk op een ander te maken of om een goed gevoel te hebben over onszelf. 

Ik denk dat God daar een stukje blootlegde wat nog steeds diep in mijn hart verankert zit en waar ik steeds weer tegenaan loop, en tegelijk vind ik de woorden die ik eraan geef zijn het eigenlijk net niet. Ik denk dat het er in de kern op neerkomt dat ik worstel met het dieper aanvaarden van mijn identiteit in Christus, en dat ik daar helemaal niet aan kan en hoef bij te dragen, dat niets doen is blijkbaar iets wat ik moeilijk kan aanvaarden. Als ik dat niet doe, geloof ik het eigenlijk niet als Gods Waarheid, dat komt neer op ongeloof, en dat vind ik een pittige om onder ogen te zien. Waarom worstel ik hier zo mee, waar komt dit vandaan.....die vraag daar heb ik nog geen antwoord op. 

Mijn hart, mijn gevoel en mijn verstand kunnen soms mijlenver uit elkaar liggen en dat is best lastig als je het zo graag goed wil doen omdat je al zoveel jaren hebt "verspeeld" met overleven, nee dat was geen vrije keus, dat was wat het was, maar het voelt een beetje zo, alsof ik wat in moet/mag halen. In de blog Tandje langzamer schreef ik over de ervaring dat Jezus me achter Hem vandaan haalde en me naast zich neerzette, en in dit hele geworstel lijkt het of Hij zegt : je mag rechtop staan met je hoofd omhoog, en dan denk ik aan Psalm 3:4 "U echter, Heere, bent een schild voor mij, mijn eer, U heft mijn hoofd omhoog." Steeds weer is het of Hij zegt : Je mag er zijn, Ik heb je gekozen, Ik heb je gekocht en betaald met Mijn bloed, je bent van Mij, hef je hoofd maar op, kijk maar om je heen naar alles wat Ik voor je heb. Kijk maar in je geest naar alles, alle werken die Ik voor jou heb voorbereid, waar ik de potentie voor in jou heb gelegd, waarvan Ik weet wat Ik er van maken kan. 

Een van de dingen die Hij mij vraagt is om meer achter mijn veilige muurtje weg te komen en me kwetsbaar op te stellen en te verbinden met de mensen om me heen. En hoe raar dat ook klinkt, dat begint met mijn man, onze kinderen en kleinkinderen, mijn hart kwetsbaarder open stellen en open laten als dat lastige emoties oproept omdat er diepe herinneringen getriggerd worden die ik  opnieuw onder ogen mag komen en er nu samen met Hem doorheen mag gaan. Die emoties toelaten, ze doorleven en zoeken naar woorden om er met Papa over te praten, het is of Hij steeds weer zegt : vertel het me maar, Ik weet het, maar Ik wil het zo graag uit jou mond horen. 

Jezelf zien zoals Hij je ziet, na wat ik de laatste jaren al heb doorgemaakt qua genezing, herstel, groei, ontwikkeling, had ik niet gedacht dat ik dit zo enorm lastig zou vinden, zowel het kijken zoals Hij mij ziet als het verwoorden wat er in me roert. Toch wil ik me blijven vasthouden aan Hem, weglopen is geen optie, Hij houd mij vast. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem