Vrije wil

In de vorige blog Les van mijn kleindochter schreef ik hoe God me liet zien dat ik Hem nog steeds niet vertrouwde, ja ik verlangde ernaar Hem te vertrouwen, het was mijn intentie, maar niet elke vezel van mijn wezen was in staat om Hem te vertrouwen en ik begreep niet waarom. Met zulke vragen, het niet begrijpen mag je naar Papa God en ik vroeg Hem : Heer wilt U me maar laten zien wat daar nog zit, waarom durf ik U niet volledig te vertrouwen ? Hij bracht het woord "misbruik" in mijn gedachten en mijn eerste reactie was : maar dat seksueel-misbruik heb ik toch al met U doorgewerkt, dat ligt toch al achter me ? Toen moest ik denken aan mijn moeder, die link begreep ik niet gelijk.

Maar gelukkig kent God mij beter dan ik mijzelf ken, Hij weet hoe en waar dingen gelopen zijn en waarom. Ik realiseerde me (omdat God het me liet zien) dat ik ergens al heel vroeg onbewust heb besloten mijn gevoel af te sluiten, en daarbij ook mijn wil, om de ander (in dit geval mijn moeder) maar gelukkig te maken. Door gehoorzaam te zijn (daarvoor sloot ik mijn gevoel en wil af) maakte ik het voor mijn moeder gemakkelijker, volgzaamheid vermijd wrijving. 

Structureel over iemands grenzen gaan is denk ik misbruik maken van. Ik realiseerde me dat mijn houding om mensen op afstand te houden hier mee te maken had. Het leven had mij geleerd : mensen doen pijn, zelfs de mensen waar je heel veel van houd, meestal doen ze het niet bewust of met opzet, maar het gebeurd wel. Daarom was ik mensen op afstand gaan houden, maar ook God. In mijn gehoorzaamheid naar God toe vroeg ik mezelf ook niet af wat ik daarbij voelde, ik deed wat Hij van me vroeg. Natuurlijk is gehoorzaamheid goed en een Bijbels principe, maar God vraagt geen slaafse gehoorzaamheid, of gehoorzaamheid vanuit angst. Hij verlangt naar gehoorzaamheid gemotiveerd door liefde als antwoord op Zijn liefde voor mij.

Mijn moeder heeft nooit met opzet "misbruik" van me gemaakt, zelf zou ik het ook nooit zo benoemd hebben, maar het was Gods Geest die het me zo liet zien en dat vond ik best een heftige. Ik denk dat het iets is wat zij zelf ook had meegekregen, ook haar stem werd niet gehoord, en ik denk dat ook zij weinig ruimte kreeg om te voelen en het zichzelf ook niet echt toestond. Ik heb veel verborgen verdriet bij mijn moeder gezien en dat is waarschijnlijk de rede waarom ik mijn gevoel afsloot om het voor haar dragelijker te maken. Er was niemand schuldig aan, maar het is wel gebeurd en het heeft gevolgen voor mijn leven en relatie met God en Hij wil dat in Zijn liefde zo graag veranderen. Het is Zijn verlangen dat een mens heel is, genezen, vrij om te kiezen, vrij om te zijn.

Ik mocht mijn moeder vergeven, en ik mocht mijzelf vergeven, niemand heeft dit zo gewild, en ik mocht Hem danken dat Hij dit knelpunt had blootgelegd, het was zo bevrijdend. Ja God verlangt er naar dat wij Hem volgen in gehoorzaamheid, maar Hij vind het vreselijk als wij daar het van Hem gekregen gevoel het zwijgen voor opleggen. Hij wil onze genegenheid, ons hart dat kan voelen, dat Zijn liefde kan toelaten, waar Zijn liefde doorheen kan stromen. 

Hij heeft ons zo bijzonder en mooi gemaakt ! Marja Verschoor-Meijers scheef  in de Week van het Leven 2021 een blog en daar las ik over haar boek Levensadem, wat ik overigens gelijk heb aangevraagd en gekregen, ik ben er heel erg blij mee dus nogmaals bedankt Marja ! Dit blog samen met de blog en gedicht dat Coby Poelman naar aanleiding van het boek schreef hebben mij echt getriggerd om de tijd en vooral de moed te nemen om me open te stellen voor wat God hierin mede door dit boek tegen me wilde zeggen. Hij riep mij (en iedere geest die geweven werd in de schoot van zijn/haar moeder tot een mens), die al een geest was in de hemel om naar de aarde te gaan (voor een specifieke taak, met een missie, Hij heeft een plan voor ieder mensenleven)  Hij heeft me met zoveel liefde en creativiteit gemaakt met een vrije wil, met voorkeuren, wat ik fijn vind, wat ik leuk vind, ik mag daar over nadenken, naar kijken, naar luisteren, Hij wil niet dat ik al die mooie hulpmiddelen het zwijgen op leg en mezelf daarmee geweld aandoe, Zijn schepping geweld aandoe. En dan niet eens alleen mijzelf maar vanuit die beschadiging ook anderen, mensen waarmee Hij mij verbind in dit leven hier op aarde.

Verbinden, dat is nu juist Zijn verlangen, verbinden met Hem, maar ook met de mensen die Hij aan ons heeft toevertrouwd op deze aarde, door bloed banden, emotionele banden, sommigen voor het leven, sommigen voor een langere of kortere periode. Het is Zijn verlangen dat het gezonde verbindingen zijn, vanuit vrije wil aangegaan, in erkenning van die ander als Zijn schepping, alleen al daarom verdienen we onze Schepper voor hen te eren en hen te behandelen zoals onze Schepper dat doet, vanuit liefde, genade, vergeving.  

Dank U wel Papa God dat U mij hiervan bewust maakt, dat U mij helpt om al die gevoelens en emoties die hierbij loskomen te omarmen en er te laten zijn zonder daar een oordeel aan te verbinden. Ik mag me gewoon verwonderen over hoe uniek en bijzonder U mij geschapen hebt, en niet alleen mij maar al die miljoenen mensen, de mensen waar ik deze wereld mee deel en naast mag leven. Dat U me helpt hen te eren als Uw schepsel en hen lief te hebben zoals U van mij houd. Hen te vergeven als ze dingen doen die ik moeilijk vind, mijn oordeel over wat ze doen los te laten omdat U het oordeel toekomt, niet mij. Me te laten leiden door Uw Heilige Geest die mijn Gids is in dit aardse bestaan en die me helpt de missie en het plan dat U hebt bedacht voor mijn leven hier op aarde uit te wandelen. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem. 

Les van m'n kleindochter

God heeft ons gezegend met 4 kleinkinderen, 3 kleine jongens en 1 klein meisje. God heeft ze alle vier al gebruikt om mij lessen te leren. In deze blog wil ik de lessen die God mij heeft geleerd door dit mooie meisje delen.

Het leven heeft mij geleerd dat ik mensen, zelfs de mensen waar ik van houd, op veilige afstand moet houden, want mensen doen pijn. Niet dat ze altijd opzettelijk pijn doen, maar ook met de beste bedoelingen en vanuit liefde bedoeld kunnen mensen je pijn doen. In de blog Wie ben ik schreef ik dat God mij een mensenmens gemaakt heeft en dat ik heel wat moeite had mezelf daarin te herkennen. Een mensen mens is gericht op mensen, verbonden met mensen, en dat is dan ook precies wat God op een dag tegen mij zei : Ik wil dat je (dieper) gaat verbinden met mensen. Hij begon bij m'n eigen gezin, Hij vroeg me meer interesse te gaan tonen in het werk van mijn man, echt te gaan luisteren en belangstelling te tonen.

Hij vroeg mij me meer open te stellen voor de liefde van mijn man, kinderen, kleinkinderen, te geloven dat ze écht van me houden, écht geïnteresseerd in me zijn, ze me serieus nemen. Maar ook mezelf dieper open te stellen voor Zijn liefde, te geloven dat Hij écht van me houd, écht te geloven dat Hij altijd bij me is en voor me wil en zal zorgen. Hij legde hiermee een hele pijnlijke plek bloot in de diepere lagen van mijn ziel. Hij wees me hoe te bidden en de pijn van afwijzing aan Hem te geven en Hem die eruit te laten tillen zodat daar ruimte kwam voor Zijn Liefde, Zijn zalfolie die geneest, Hij wilde met Zijn kostbaar bloed de pijn en het vuil uit die diepere lagen wassen. 

Hoe liet God me zien dat dat er zat ? Hij gaf me een prachtige kleindochter en stuurde haar op missie. Dit meisje heeft een bijzonder plekje in mijn hart en ik zal uitleggen waarom. Toen ik nog zo worstelde met mijn zelfbeeld sprak God : Toen de zaadcel van jou vader in de eicel van jou moeder zwom, was Mijn hand daarbij. Toen ik enorm worstelde met onze dochter zei God : Toen de zaadcel van Frans in jou eicel zwom, was Mijn hand daarbij. En toen onze dochter kwam vertellen dat ze zwanger was zei God : Toen zijn zaadcel in haar eicel zwom, was Mijn hand daarbij. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me begon af te vragen of ik dit nu echt God was of dat ik dat zelf verzon. En dan krijg je een appje met een foto en daar staat bij : De eerstvolgende keer dat jij bij me komt moet ik je dit geven.

Toen wist ik genoeg, nee het waren niet mijn gedachten, God was erbij, Hij heeft een plan met onze levens, Hij heeft ons gewild en Hij liet en laat hele moeilijke, pijnlijke en bij mensen onmogelijke situaties meewerken ten goede zoals Romeinen 8:28 zegt "En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn." 

Al de eerste dag hield ik dit meisje in mijn armen en heb ik haar in stilte gezegend en aan God opgedragen naast het ziekenhuisbed van haar moeder en God gedankt voor haar/hun/onze leven(s). Na de eerste week verwaterde het contact weer en ik wist dat ik los moest blijven laten, moest bidden, zegenen en vertrouwen dat Hij het goede werk dat Hij begon af zal maken zoals Filippenzen 1:6 zegt "Ik vertrouw erop dat Hij Die in u een goed werk begonnen is dat voltooien zal tot op de dag van Jezus Christus." Het contact begon aarzelend te herstellen, we leren te verbinden, het is kwetsbaar maar we zijn er blij mee en ik dank God ervoor. Toen kwam de vraag of ik op dit mooie meisje wilde passen en ja dat wilde ik. Ik vond het ook een enorme uitdaging omdat het ook heel veel herkenning (zo moeder, zo dochter, zo dochter) ook heel veel pijn bloot legde, pijn die ik bij de Heer Jezus mocht brengen, dieper en opnieuw mocht vergeven zodat er ruimte kwam voor herstel. Mezelf mocht leren kwetsbaar op te stellen zowel voor onze dochter als onze kleindochter.

In het begin raakte dit meisje helemaal in paniek als mama weg was, schoppen, slaan, bijna niet troost baar, diep huilen tot ze zo uitgeput was en dan toch op schoot in slaap viel. Ik had ik God zo nodig om door mijn eigen tranen heen haar te troosten en beide in Zijn rust te blijven/komen. Ik vertelde haar dat het goed was, dat oma veilig was en dat mama straks weer terug zou komen, ik zegende haar,  en God zei : Zo ben Ik veilig voor jou maar jij kan Mij ook niet echt vertrouwen. Het raakte me, want ik wist : Hij had gelijk. Nadat het nog twee  keer ongeveer zo was verlopen als ik op haar paste, en we haar ook een aantal keer hadden gezien zonder dat mama weg hoefde werd oma blijkbaar iets vertrouwder voor haar. Op haar 2e verjaardag, toen we naar huis gingen kwam ze zelf naar me toe en stak haar armpjes naar me op voor een knuffel, dat raakte oma diep. En God zei : Zo verlang jij naar mij maar je vind het nog steeds eng om me helemaal te vertrouwen. Zijn liefdevolle manier waarop Hij "het probleem" bij mij bloot legde raakte me. 

De keer daarop dat ik op deze schat mocht passen heeft me verrast, ja natuurlijk was ze verdrietig dat mama weg ging, maar oma was veilig, ze liet zich troosten, ging lekker ontspannen spelen en kwam naar me toe als ze weer even troost zocht, we hebben zelfs heerlijk samen gelachen. Oké slapen en eten doen we niet als mama er niet is, want je moet wel opletten of ze komt, maar het was zo'n enorme verbetering en stap in het groei/hechtings proces. Bij elk geluidje, of deurbel was er de vraag : mama ? en was er soms de teleurstelling dat het mama (nog) niet was, maar dan was het ook zo weer over. Maar ze deed het zo geweldig en oma's hart liep over van dankbaarheid, want zoals dit mooie meisje oma leert vertrouwen leer ik Papa God dieper vertrouwen. 

En dan moet ik denken aan een les die God me leerde door onze middelste kleinzoon die eens zei : Hoeft niet bang te zijn. God zette dagen achter elkaar die woorden op repeat in mijn gedachten. Nee, Papa God ik hoef niet bang te zijn, U bent volkomen betrouwbaar en U leert mij liefdevol hele kostbare lessen en gebruikt daar ons nageslacht voor, Uw zegen, de zegen van de zegen die ons gaf in onze kleinkinderen. Wat een genade, wat een genezing, ik mag leren kwetsbaar te zijn, te genieten, is dit geluk.......

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Twijfel niet (vervolg)

In de tijd dat de blog Twijfel niet ! online kwam begon ik steeds meer te twijfelen. Ik verbaas me steeds weer hoe accuraat een blog dat zo'n 3 maanden eerder is geschreven kan zijn als het online komt. Het was in mij een enorme mengelmoes van emoties en diep in mij zou ik het liefst op de vlucht slaan.....maar wat schiet ik daar mee op. Na verloop van tijd loopt ik dan weer tegen dit punt aan, dat heeft de ervaring me wel geleerd. Het is zo'n kruispunt waar je een keuze moet maken, en geen keuze maken is ook een keuze maken. Ik bad vaak : Heer help, houd me vast, ik wil de goede weg van U gaan.

Versta ik Gods Stem echt wel goed, het lijkt soms of Zijn Stem minder duidelijk is voor me. Heeft het te maken met het gevoel dat de stretch-zone waar ik in zit nog wat gestretcht wordt ? Het voelt alsof m'n bordje nu wel erg vol komt met dingen die ik enorm spannend en eng vind. Het grappige is dat God me op mijn taalgebruik aanspraak, ik zei anders vaak :"it scars the hell out of me", en het was of God zei : hoezo de hel, jij bent niet van de hel, waarom zeg je niet gewoon dat je het heel eng vind, en dat ben ik dus ook gaan doen. 

Ik ontdekte dat ik het nog zo belangrijk vond om het goed te doen, op zich niet erg maar het moet niet iets worden waar je je identiteit aan op hangt. In het Engelstalige leesplan I am : 7 key's to unlock your future (Ik ben : 7 sleutels om je toekomst te ontgrendelen) iets wat enorm bij me binnenkwam over zelfverzekerd zijn : Zelfverzekerd zijn / zelfvertrouwen hebben geeft ons de vrijheid om te leren, groeien en te ontwikkelen. Het staat ons toe om falen te riskeren als onderdeel van het leerproces, omdat we het niet nodig hebben om perfect over te komen om een goede indruk op een ander te maken of om een goed gevoel te hebben over onszelf. Ik denk dat God daar een stukje blootlegde wat nog steeds diep in mijn hart verankert zit en dat begin ik flink vervelend te vinden. 

Misschien moest er daarom ook wel tandje langzamer. In die gelijknamige blog vertelde ik over de een online curses en de vierde week was het thema : geen lat maar hangmat, en die raakte me enorm. De hangmat was een tweepersoons hangmat, een beeld van rust nemen, niet alleen maar bij Jezus. Jezus en ik, toen ik daar over nadacht vond ik dat een heel mooi beeld. Ik stelde me de hangmat tussen twee bomen in voor aan de rand van een bos met uitzicht op het open veld. Als eerste dacht ik aan hoe ik met mijn rug naar Hem toe in Zijn armen lag, genietend van elkaars nabijheid, de rust en het uitzicht. Ik realiseerde me dat ik graag wilde zien wat er op me af zou komen terwijl ik daar lag. Dat was goed, het was niet goed of fout, het was zoals het was en ik vind dat nog best een lastige, dat het mag zijn zoals het is, zonder veroordeling, kijken met liefde, Zijn liefde naar mijzelf en het punt waar ik op dat moment ben. Toen was het of Hij zei : waarom draai je je niet om naar Mij toe, leg je hoofd maar op Mijn schouder/borst, en ik realiseerde me dat ik vanuit die houding ook makkelijker in Zijn ogen kon kijken. In de blog Zien wat het word schreef ik hoe God tegen me begon te spreken over alleen naar Zijn ogen kijken, en nu herinnerde Hij me daar liefdevol aan. 

Ik realiseerde hoe ik mag leren rusten bij Hem, gewoon maar te zijn, ik vind dat nog zo lastig, maar het was niet de eerste keer dat Hij daar over tegen me sprak, ik beschreef dat al in de blog Ontspannen, het is blijkbaar nog iets wat ik nog niet echt onder de knie heb maar wat wel nodig is om te leren. Net als leren om me bewust te zijn, te weten dat ik weet dat ik weet dat Hij altijd bij me is en vol liefde naar me kijkt, dat niets wat ik doe of niet doe daar iets aan kan veranderen. Ik ben zo dankbaar dat ik mag weten dat Hij mij op mijn weg met Hem alle ruimte en tijd geeft om te leren, dieper gegrondvest te raken in Hem. En dan is dat nog Zijn werk ook en niet het mijne, ook laat Hij me liefdevol regelmatig weten : Ik doe 24/7 Mijn werk in jou, of jij het nu voelt of niet, geloof het maar, vertrouw Mij maar. Rust jij maar in Mij, twijfel niet, vertrouw Mij, twijfel er niet aan of je Mijn Stem wel goed verstaat, je kent Mijn zachte Stem, kom in de stilte, daar zal je 'm beter verstaan. 

Ik vind het vaak best eng, het voelt zo wiebelig, maar ik zie ook Zijn werk in mij, en dat maakt me blij en geeft me moet om door te gaan op deze weg van leren de regie helemaal bij Hem te laten, te ontspannen, rusten. Ik moet ineens denken aan een zin uit Psalm 127:2 ".....de Heere geeft het Zijn beminden in de slaap." Het is uiteindelijk Zijn werk terwijl ik rust bij Hem. In die tijd werd ik dagen achter elkaar wakker met zinnen uit het lied Geef me Jezus : Ik wil niets liever dan Jezus, Hem alleen......alles wat deze wereld me bied valt in het niet bij Jezus. En ik wist, het is God zelf die dit enorme verlangen naar Hem in me heeft gelegd, het is Hij die ernaar verlangt om in de rust, in de stilte tijd met me door wil brengen, die me steeds meer wil laten zien wie Hij werkelijk is, me wil doordringen van Zijn liefde, er naar verlangt dat ik die liefde dieper ga/kan indrinken, me dieper bewust word van Zijn liefde voor mij. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem

Worstelen (vervolg)

Ik schreef vorige week dat ik vaak als alles me aanvloog en beangstigde bad : Heer help, houd me vast, ik wil de goede weg van U gaan. Nadat ik de blog gepland had en verder ging met m'n dag zei Hij : Waarom zeg je niet in plaats van : "Heer help", "U bent bij mij", spreek dat maar uit tegen jezelf, dat dat bewustzijn maar bij je landen door het keer op keer te herhalen. Dit ervaarde ik als zo liefdevol en tegelijk corrigerend. Onze woorden hebben kracht en Hij wil ons helpen, leren om woorden van leven te spreken. 

Bijna tegelijk kwam het lied  Ways for me in m'n gedachten : I'll know You'll keep on making ways for me...For everything that You've promised, I know I ain't seen a thing, You keep on making, keep on making ways for me. (Ik weet U blijft wegen voor mij banen....Van alles wat U hebt belooft, heb ik nog niet alles gezien, U blijft wegen banen, U blijft wegen voor mij banen) En ik wist : Hij gaat Zijn plan in mij uitwerken, het is Zijn werk. 

De dag erna kwam ik een Engelstalig filmpje van John Bevere tegen Seasons of refinement are prepeparation for your destiny en toen wist ik hoe ik dit proces, dit seizoen moest duiden en wist ik het antwoord op de vraag waar ik nog geen antwoord had zoals ik vorige week schreef. Hij wist wat dat in mijn hart nog een enorm bang mens verstopt zat, dat zat er al die tijd al, alleen ik wist niet dat het zo diep zat. John haalt Jesaja 48:9-11 aan "Omwille van Mijn Naam stel Ik Mijn toorn uit, omwille van Mijn roem zal Ik Mij bedwingen, u ten goede, zodat Ik u niet zal uitroeien. Zie, Ik heb u gelouterd, maar niet als zilver, Ik heb u beproefd in de smeltkroes van ellende. Omwille van Mij, omwille van Mij doe Ik het, want hoe zou Mijn Naam ontheiligd worden ! Ik zal Mijn eer aan geen ander geven." en Maleachi 3:2-4 "Maar wie zal de dag van Zijn komst verdragen ? Wie zal bij Zijn verschijning standhouden ? Want Hij is als een vuur van de edelsmid, als zeep van de blekers. Hij zal zitten als iemand die zilver smelt en reinigt : Hij zal de Levieten reinigen en hen zuiveren als goud en zilver. Dan zullen zij de Heere een graanoffer brengen in gerechtigheid. Dan zal het graanoffer van Juda en Jeruzalem voor de Heere aangenaam zijn, zoals van de oude tijden af, zoals in vroegere jaren." 

Ik wist, dit is een reinigingsproces, Hij vraagt mij om dieper te verbinden met mensen en dat gaat dingen in mij losmaken die ik bij Hem mag brengen en die Hij dan kan wegnemen. In een ander filmpje : What is your destiny, zegt hij dat ieder mens een roeping van God op zijn/haar leven heeft, en dat vind ik zo mooi om te horen. Ik heb regelmatig gedachten als : wie denk je nou helemaal, jij geroepen, gekozen, door God ? Maar dat is een leugen van de bodem van de hel. Ja, ik ben geroepen, gekozen, dat is niet mijn idee maar het Zijne. Aan de mens de keus om op Zijn roep in te gaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat soms een hele worsteling vind, want het vuil uit mijn hart wat komt bovendrijven als Hij met Zijn Heilig Vuur mij opstookt laat mij dingen zien die ik liever niet zie. Maar het is Zijn genade dat Hij ze laat boven drijven want het zijn dingen die mij weerhouden van het doen waar Hij mij voor geroepen heeft, om de werken te doen die Hij voor mij heeft voorbereid. Efeze 2:10 "Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft opdat wij daarin zouden wandelen." Dat is waar ik in wil wandelen, hoe eng ik het idee nu ook vind, en dan heb ik alleen nog maar een vaag idee. 

Dan moet ik weer denken aan wat Hij in 2019 tegen me zei in een profetisch woord : Ik heb alle tijd die je wilt. Nu mag ik leren mezelf alle tijd te gunnen, dat Tandje langzamer waar ik over schreef in het gelijknamige blog. En dan moet ik denken aan Psalm 62:6-7 en  de TPT vertaling zegt het voor mij heel mooi "For He alone is my save place. His wraparound presence always protects me as my champion defender. There's no risk of failure with God ! So why would I let worry paralyze me, even when troubles multiply around me ? God's glory is all around me ! His wraparound presence is all I need, for the Lord is my Saviour, my hero, and my life-giving strength." - Hij alleen is mijn veilige plaats. Zijn om mij heen gewikkelde aanwezigheid beschermd me, mijn kampioen verdediger. Er is geen kans op falen bij God. Dus waarom zou ik me door zorgen laten verlammen, zelfs als de problemen zich opstapelen. Gods glorie is om mij heen, Zijn om mij heen gevouwen aanwezigheid is al wat ik nodig heb, want de Heer is mijn Redder, mijn held, mijn leven-gevende kracht.

Paulus zegt in Romeinen 8:31 "Wat zullen wij dan over deze dingen zeggen ? Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn ?" en dan moet ik denken aan Spreuken 29:25 "Mensenvrees legt iemand een valstrik, maar wie op de Heere vertrouwt, wordt in een veilige vesting gezet." 

Het raakte me wat John vertelde hoe God zijn vrouw een passie gaf voor waar Hij haar voor geroepen had terwijl ze die niet van nature had. Hij zal mij een passie voor mensen geven, Hij zal in mij uitwerken wat Hij in mij gelegd heeft, Hij zal Zijn liefde voor mensen in mij uitgieten, en de training begint heel dicht bij huis, daarover misschien later in een ander blog.

Dank u wel Heer voor Uw liefde en geduld, dat U me steeds weer herinnerd aan Uw Woord en Uw Waarheid, dank U wel dat U niet bang bent om het vuurtje op te stoken om mij dieper te reinigen zodat ik zal worden wie U nodig hebt voor de taak die U voor mij hebt. U weet al lang wat er in mij verborgen zit, U wilt alleen dat ik dat ook ga zien en dat ik de juiste keuze maak en het aan U geef zodat U het eraf kunt scheppen en ik zo zuiverder en zuiverder zal worden voor U, een Heilig God. U gaat steeds een laagje dieper, en dat kan mij enorm verwarren en voelen als worstelen, maar U weet precies wat U doet en waar deze weg heen leidt.

ONDERWEG naar Hem en met Hem