Kiezen om te vergeven

Dit keer een blog waar ik heel lang over getwijfeld heb, maar ook dit is een onderdeel van mijn leven waarin God een werk heeft gedaan en ik wil Hem ook hierin de eer geven.

Een van de weinige vriendinnen die ik had in mijn jeugd woonde bij haar oom en tante. We zaten op dezelfde huishoudschool (niet in dezelfde klas) en kwamen in dezelfde kerk.
We vonden het heerlijk om samen te zingen met de gitaar erbij.

Ik kwam ook regelmatig bij deze mensen over de vloer. 

Daar kon ik kind zijn, hoefde ik niet te zorgen, er was geen geruzie. 

Ik logeerde er ook wel eens een nachtje, of mocht meevaren, ik vond het heerlijk om daar te zijn.

Ze hebben me zelfs een keer mee genomen voor een weekend naar de Ardenne in een hotel en een rit met een kabelbaan over de bergen. 

Fantastisch, ik heb enorm genoten, thuis waren er geen uitjes of vakanties.

Hij heeft me nooit gedwongen, maar hij was wel erg overtuigend, en in mijn enorme verlangen om gezien te worden en verlangen naar liefde liet ik als jong naïef pubermeisje dingen toe die nooit hadden mogen gebeuren.

Er werden gevoelens wakker gemaakt die niet wakker hadden mogen worden gemaakt, niet op die manier, en zeker niet door deze man.

In mijn achterhoofd wist ik dat er iets niet klopte maar ik snakte naar  aandacht en liefde, en die kreeg ik, alleen voor mij, dat gevoel kende ik niet.

Maar zijn handen kwamen op plekken waar ze niet hoorde te komen. 

Hij als volwassene had beter moeten weten en nooit zo ver mogen gaan.

Nadat de voorganger van de gemeente waar wij kwamen een gesprek met mijn moeder had gehad mocht ik daar ineens niet meer heen, meer werd er niet over gezegd en er werd verder ook niet meer over gesproken.

Ook al was ik blij dat dat wat eigenlijk niet klopte voorbij was was ik ook verdrietig omdat de leuke dingen, de dingen waar ik zo van genoot ook voorbij waren en die miste ik enorm.

Nu kon ik niet meer ontsnappen aan de situatie thuis.

Op school was het ook niet leuk want daar werd ik gepest, was ik het buitenbeentje, en ook in de kerk, op de jeugdavonden voelde ik me het buitenbeentje, hoorde er nooit echt bij voor mijn gevoel, de dochter van "gekke Jantje" (over mijn vader vertelde ik al eerder over in dit blog)

Later heb ik wel begrepen dat er werd geprobeerd me erbij te betrekken maar dat ze niet tot mij door konden dringen, en dat geloof ik ook wel.
Al jong bouwde ik een dikke solide muur om me heen.

Tussen mijn ouders heb ik nooit echt liefde gezien, eerder een afkeer van lichamelijkheid.

Toen ik op mijn 20e vluchtte in mijn huwelijk zag ik enorm op tegen de seksualiteit die daar bij zou horen. Ik deed wat ik altijd deed, ik stopte m'n gevoelens weg en ging door, verstand op nul, dit was mijn kans om weg te komen bij mijn ouders. 

Op onze huwelijksnacht heb ik tegen mijn man gezegd "schiet maar op dan hebben we dat gehad" maar daar reageerde hij op met "dat dacht ik niet" 

Hij heeft me met heel veel liefde en geduld behandeld, jaren lang.

Ook al was het misbruik beperkt gebleven tot "handwerk" het had schade aangericht die jaren later en lang heel veel invloed had. 

Op een keer had ik een (online) gesprek met iemand over dit onderwerp en zij prikte door mij heen en vroeg me of ik wilde vertellen wat er gebeurd was, daarna was haar conclusie dat dit misbruik was. 

In eerste instantie was er verbazing, toen het besef dat ze gelijk had.

Al die jaren had ik gedacht dat ik het zelf gezocht had en dat het dus ook mijn schuld was, deze vrouw liet me inzien dat ik een kind was en dus absoluut geen schuld had, maar dat de volwassene misbruik had gemaakt van zijn positie waarin hij mijn vertrouwen had.

Dit inzicht maakte heel veel bij mij los, ik moest hier mee aan de gang.

Er kwamen herinneringen boven aan een moment dat ik in de kerk op het matje werd geroepen omdat er over deze man geroddeld werd, wat ik zou hebben rondvertelt. Ik had niks rondvertelt want ik schaamde me, dacht dat wat er was gebeurd mijn schuld was.

Dit had me behoorlijk boos gemaakt omdat het zo onrechtvaardig was. 

Ook met mijn psychotherapeut durfde ik het uiteindelijk te bespreken en hij liet hielp mij om te zien dat de relatie met deze mensen twee kanten had gehad voor mij en dat ik ook heel veel had verloren toen het contact min of meer verbroken werd (ik zag hen nog wel in de kerk en op jeugdavonden) 

Pas veel later toen mijn moeder ging dementeren en ik begreep dat ook zij een verleden van misbruik had gehad kon ik er begrip voor opbrengen dat zij nooit met mij hierover gesproken had. 

Het had waarschijnlijk teveel aan haar eigen pijn gerelateerd.

Ik heb inzicht gekregen in de situatie, kan de goede dingen waarderen en de nare dingen mogen benoemd worden en het heeft een plekje gekregen. 

Ik heb mogen vergeven, dat ging niet in één keer, dat was keer op keer op keer een heel bewuste keuze. 

Een keuze die ik wilde maken om zelf verder te kunnen met mijn leven.

Vergeven doe je niet voor de ander maar voor jezelf. 

ONDERWEG naar Hem en met Hem.