Een sprekende God

Wij hebben een sprekende God, onze God is niet van steen, hout, goud of zilver met oren die niet horen, ogen die niet zien en een mond die niet spreekt.
Psalm 115 spreekt daarover in de verzen 5-7 "Zij hebben een mond, maar spreken niet; zij hebben een neus, maar ruiken niet; hun handen, die tasten niet; hun voeten, die gaan niet; er komt geen geluid uit hun keel."

Onze God hoort ons, Hij verstaat zelfs ons zuchten, Hij ziet alles, Zijn ogen zijn onafgebroken op ons gericht, en wil tot ons spreken.
Maar zijn wij bereid te luisteren, willen wij ons erin oefenen om Zijn stem te verstaan, ook als dat betekend dat mensen om ons heen daar niks van begrijpen, ons misschien dan wel vreemd vinden.
Geven we dan op of zetten we onze zoektocht door.

Ik vind het heerlijk om te ervaren dat God tot mij spreekt, en dat vind ik zo bijzonder, Het maakt me blij, ik geniet ervan, natuurlijk hoor ik ook wel eens dingen die ik lastig vind, maar ik ben er van overtuigd dat Hij alles zegt vanuit Zijn enorme liefde voor mij. 

Hier is mijn hart, Heer.
Hier is mijn hart, Heer.
Spreek uw waarheid
binnen in mij.

Ik ben van U. Ik ben aanvaard.

Ik ben geliefd en puur gemaakt.
Ik leef opnieuw. Ik adem in.
Ik vind herstel, een nieuw begin.

Hier is mijn hart, Heer.
Hier is mijn hart, Heer.
Spreek uw waarheid
binnen in mij.

Ik ben van U, ik ben aanvaard
Ik ben geliefd en puur gemaakt.
Ik leef opnieuw. Ik adem in.
Ik vind herstel, een nieuw begin

U bent sterk. U behoudt.
U vergeeft. U bent trouw.
U bent licht. Schijn in mij.
U die leeft, leef in mij.

Hier is mijn leven.
Hier is mijn leven.
Spreek uw waarheid
binnen in mij.

U bent meer dan genoeg.
U bent hier. U bent goed.
U bent hoop. U die redt,
U bent al wat ik heb

Spreek uw waarheid
binnen in mij.

Wat een prachtig gebed is dit lied, een lied wat ik wel kende, maar wat God nog eens extra onder mijn aandacht bracht doordat iemand mij het op het juiste moment toestuurde.

Soms bespeur ik ook strijd in mij en wil ik liever even niet luisteren.

Vluchten is zo´n menselijk trekje en zo begrijpelijk, als het even te lastig is geweest of er teveel pijn werd opgerakeld heb ik die neiging om me terug te trekken, alsof ik zeg `Nu even niet Heer`, en dat mag, God forceert ons niet. Maar Hij verlangt er zo naar dat we bij Hem schuilen ook als het pijn heeft gedaan als Hij het vuil uit de wond heeft gespoeld, Hij verlangt ernaar om ons te troosten. 

Hij wil ons zo graag laten weten, laten voelen dat we veilig zijn in de Zijn sterke armen, de veilige armen van Vader.

Liefdevolle Vader help mij niet meer weg te kruipen op andere plekken, maar bij U te kruipen en me te koesteren in Uw liefdevolle veilige armen.

ONDERWEG naar Hem en met Hem