Anders kijken

Vandaag had mijn moeder jarig geweest, ze zou 86 jaar geworden, maar toen ze 79 was en het leven haar had uitgeput haalde Vader haar thuis en mocht ze rusten van haar strijd op deze aarde. 
Zo rond die tijd denk ik dan vaak toch weer aan haar terug, en ik begin anders te kijken naar deze vrouw, mijn moeder.

Wat bijzonder is het toch dat als je God vraagt om je door Zijn Geest te gaan laten zien waar de bron van de dingen ligt Hij dat ook doet.
Een zo'n gebied waar veel pijn ligt / lag is gekoppeld aan mijn moeder, een vrouw die zelf ook zwaar door het leven getekend was.
Zij wilde geen slechte moeder zijn, en dat was ze ook niet, maar er is wel een hoop mis gegaan tussen mijn moeder en mij, er was geen veilige, gezonde relatie. Niet omdat ze dat niet wilde, maar omdat ze niet kon geven wat ze zelf niet had, en ook omdat er soms gewoon dingen gebeuren waar niemand schuld aan heeft.

Als de bevalling niet op een goede manier verloopt en moeder en kind de eerste drie dagen van het jonge leven gescheiden zijn vind er geen gezonde hechting plaats.
In een eerder blog : Bijzonder, vertelde ik al over mijn geboorte. In mijn proces van innerlijke genezing heeft God me terug gebracht naar dat moment, daar was die schreeuwende baby en de roep "waar ben je", zo'n enorme eenzaamheid, verlatenheid, ik schreef daar de blog Ik werd gezien over.
 Mama heeft dit ook nooit gewild, ik kon vergeven en genezing ontvangen, Hij haalde de pijn daaruit en ik mocht daar weer gehecht worden, dat was zo bijzonder.  

Er werd mij ook duidelijk dat ik al heel jong een veel te zware last te dragen kreeg. Ik wist het wel maar ik ervoer daar nu erkenning voor, bevestiging, het was zo. 
Ook hier gaat het niet om de schuldvraag, dingen gebeuren en gaan zoals ze gaan. 
Ik geloof niet dat die last heel bewust op mij gelegd is, misschien heb ik uit loyaliteit die last wel zelf op me genomen (kinderen zijn enorm loyaal naar ouders) ik zocht geen oordeel, ik zocht  genezing. en om genezing te kunnen ontvangen moeten dingen duidelijk worden, erkent worden en aan het licht gebracht worden. 

Hoe mooi dat alles wat duister is moet wijken als we het in het licht brengen. Gods licht, Gods waarheid geneest. 
Die zware last die mijn hele jeugd op mij gedrukt heeft en mijn leven voor een groot  deel heeft bepaald  mocht ik loslaten, er kwam een stukje ruimte. 

Sapje voor stapje leer ik anders naar mijn moeder kijken, komt er begrip in mij voor haar en haar situatie, ik begin me te realiseren dat God net zo naar haar keek als dat Hij nu naar mij kijkt,vol liefde.
Zij heeft in haar leven geroeid met de riemen die ze had, net als ik dat heb gedaan, ook daar schreef ik al eens eerder iets over in de blog Moederdag, het is mooi om te ervaren dat God steeds meer inzicht geeft, het gaat in kleine stapjes en die kleine stapjes begin ik te waarderen. 

Het liefst zou ik met grote zevenmijlslaarzen door het proces banjeren, ben je er snel klaar mee, soms wil ik gewoon klaar zijn, maar dan gebeurt het niet zorgvuldig en secuur en dat is wel de manier waarop God te werk gaat, voorzichtig en vol liefde, en alleen als wij Hem daar toelaten.  

Ik mag met hele kleine stapjes leren hoe God vol bewogenheid kijkt naar mij, en eigenlijk vind ik dat soms best eng, durf ik me helemaal bloot te geven, mag Hij in al die donkere, pijnlijke hoekjes en gaatjes kijken en daar Zijn licht laten schijnen ?
De Bijbel zegt dat Hij "met innerlijke ontferming bewogen" is als Hij kijkt.
In Hem is geen oordeel, enkel en alleen liefde die stroomt vanuit Zijn Vaderhart. 

Mattheus 9:36 is een van verschillende teksten in de Bijbel waar deze houding van Jezus word beschreven : "En Hij, de schare ziende, werd innerlijk met ontferming bewogen over hen, omdat zij vermoeid en verstrooid waren, gelijk schapen, die geen herder hebben."
Hij ziet in wat voor omstandigheden we zijn, Hij weet hoe we daar in terecht gekomen zijn. Van al die pijn word je zo moe, je bent er innerlijk door verdwaald geraakt in jezelf. Je probeert gas te geven in het leven terwijl er ook flink op de rem getrapt word, de oude pijn houd je tegen, bewust of onbewust.

Wat ik al zei, soms vind ik dat zo verschrikkelijk eng en vlucht ik soms terug in oude vertrouwde overlevingsmechanismes, ik weet inmiddels dat dat een hele natuurlijke logische reactie is en ook dat is een proces waar ik met mijn Vader aan mag werken maar dat word denk ik een ander blog....of twee. 

Dit proces is echt nog niet ten einde, maar er zijn mooie dingen gebeurd, stappen gezet, en ik ben enorm dankbaar voor de heling die het bracht.

Heer dank U wel dat U mij anders leert kijken, leert te kijken door Uw ogen,  terug te kijken zoals U het zag, U zag zowel mijn moeder als mij. U hield en houd van ons beide, U wist en weet alles, U geneest en hersteld, ik wil mij overgeven aan Uw genezende liefde. Geef mij de moed U toe te laten in elke pijnlijke en misschien wel diep weggestopte plek.
Ik ben zo enorm dankbaar voor de weg die ik hierin al heb mogen maken.


ONDERWEG naar Hem en met Hem