Een stem vol liefde

Voor mijn verjaardag had ik boekenbonnen gevraagd, ik had best een leuk lijstje met wensen. Maar het gebeurd me ook regelmatig dat als ik dan het boek inkijk in de boekwinkel ik het minder interessant vind om aan te schaffen, het is dan anders dan ik dacht of bevat onderwerpen die ik al in ander boeken heb gelezen.

Toen ik dus op pad ging met een vriendin en met mijn bonnen wist ik niet goed wat ik nu wilde kopen ondanks dat ik best een aardig "verlanglijstje" had.
Ik heb gebeden of God mijn aandacht wilde trekken met boeken die Hij wilde dat ik zou kopen en zo kwam ik dus thuis met 5 boeken die geen van allen op mijn lijstje stonden. 

Een van die boeken was "Verbonden met Gods Hart" van Paul Wilber.

Ik las een aantal hele mooie beschrijvingen voor woorden die we regelmatig gebruiken maar waar je dan van denkt dat je weet wat ze betekenen, die me raakte.
(de beschrijvingen zijn niet van Paul zelf maar hij had ze ook van anderen en deelde ze in zijn boek)

Zoals het woord zegen "door God begiftigd met kracht omwille van succes, voorspoed, lang leven en blijvende vrucht."

Maar vooral de beschrijving van het woord genade raakte me, het was een statement van John Bevere die zei :  "genade niet Gods kracht om onze zonden te vergeven betekent, maar eerder Gods heilige kracht was die in ons werkt om zonden te overwinnen !"

Het meest raakte me nog hoe Paul vertelde hoe God hem iets leerde over de leiding van de Heilige Geest door een filmpje wat hij keek op YouTube (alleen het feit dat hij ook dit soort ervaringen heeft, dat God op zo'n manier spreekt met Zijn kinderen maakte me blij) 

In het oude verbond werd de mens gestuurd door de wet (zadel, bit, breidel, teugels) die wet geld trouwens nog steeds als morele richtlijn voor het leven, maar Jezus heeft met Zijn dood de wet vervuld, niet afgeschaft.
In het nieuwe verbond leid God ons door Zijn Geest.
In dit filmpje zien we hoe Stacy zonder enig tuig, alleen met haar liefdevolle stem haar paard stuurt en een perfecte routine. 
Toen ik dit filmpje opzocht om te kijken kreeg ik er tranen van in mijn ogen.

Is het niet bijzonder dat God ons in Zijn genade zo wil leren luisteren naar Zijn stem, dat Hij zo een team met mij wil zijn om Zijn werk te doen op de plaats waar ik ben.

Dat leren luisteren is denk ik een proces wat nooit ophoud, ik schreef er ook al eerder een ander blog over : Leren luisteren.

Steeds als ik er over nadenk blijft het me verbazen, en eigenlijk is het meer verwonderen dat Hij die grote God met mij wil communiceren, dat Hij mij zo kostbaar vind dat Hij mij heeft uitgekozen. Johannes 15: 16 zegt dat "Het is niet zo dat jullie Mij hebben uitgekozen. Ik heb jullie uitgekozen..." 
Zo vaak voelt dat onwaardig, voel ik mij zo tekort schieten als Zijn kind maar dat doet Hem niet van gedachten veranderen. Hij wist wat Hij zou krijgen toen Hij mij uitkoos. Hij wist welk maaksel ik ben zegt Efeze 2:10 "Want zijn maaksel zijn wij..."

Voor iemand die ooit een enorm laag zelfbeeld had en een diep geworteld gevoel van er niet bij te horen is dat heel erg bijzonder.
God herstelt mij op zo'n liefdevolle en diepe manier waar ik stil van word, vol verwondering zie ik Zijn grote en oneindige liefde voor mij en realiseer me dat Hij zo naar ieder mens kijkt en dit voor ieder gewond mens wat op deze aarde rondloopt wil doen. 

Hij is mijn Vader en met Zijn stem vol liefde  leid Hij mij en oefent en traint Hij mij om te luisteren naar Zijn aanwijzingen.


ONDERWEG naar Hem en met Hem. 

Volgen

Dit jaar gebruik ik het dagboekje "Gods woord bidden" van Beth Moore en daar staan voor mij hele leerzame dingen in, een quote die ik las zegt: 

"God heeft ons niet geschapen als wezens die de baas over zichzelf kunnen zijn. Hij heeft ons gemaakt als mensen die gezag nodig hebben, zodat we kunnen leven in de veiligheid van zijn liefdevolle leiding."

Ik ben de eerste die toegeeft dat ik leiding nodig heb, ik hoef zelf niet zo nodig voorop te lopen, zie me zelf niet als een leiders-type.

In onze maatschappij word je geacht het allemaal zelf in de hand te hebben, maak je eigen beslissingen, eigen keuzes, eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid.

Maar eigenlijk kom ik er meer en meer achter dat ik zo ontzettend afhankelijk ben van de Goede Herder die mij leid.

Ik kijk zo vaak zoekend om me heen om te zien waar de Herder is, ik merk dat ik een zo'n mens ben dat gezag nodig heeft.

Ben ik zo'n volgzaam typetje ? 

Ja en nee, ja gehoorzaamheid is me met de paplepel ingegoten en toen ik opgroeide voegde ik me dus ook naar wat er van me werd verlangt, maar onder de oppervlakte rommelde het en groeide er opstandigheid en boosheid, waarom moest ik altijd maar doen wat me opgedragen werd.

Maar als mijn "zelf doen" heeft me in heel wat nare situaties gebracht en me niet gegeven wat ik er van verwachte, ik vond het maar flink vermoeiend en frustrerend als de beslissing die ik had genomen anders uitpakte dan ik had verwacht.

Inmiddels wat jaren ouder en hopelijk ook wat wijzer heb ik ontdekt dat het veilig is om me over te geven aan de leiding van de Goede Herder, Zijn liefdevolle leiding.

Ik ben aan het leren Zijn stem te herkennen en te verstaan, daar moet ik achteraan !

De Goede Herder zegt in Johannes 10:27-28 "Mijn schapen luisteren naar mijn stem. Ik ken ze en zij volgen mij. Ik geef ze eeuwig leven: ze zullen nooit verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand roven."

Jezus  is die Goede Herder en in Johannes 14:21 zegt Hij:

"Je houdt pas echt van Mij als je niet alleen wéét wat Ik zeg, maar ook dóet wat ik zeg. En de Vader zal van elk mens houden die van Mij houdt. En Ik zal van hem houden en er voor zorgen dat hij Mij echt leert kennen."

Dát wil ik !

Ik wil geliefd zijn en lief hebben, ik vind het heerlijk als er voor me gezorgd word en wat wil ik Hem graag écht leren kennen.

Hem leren kennen, leren volgen, niet meer mijn wil, maar Zijn wil, mijn autonomie loslaten en me overgeven aan Zijn autoriteit, groeien, bloeien, wortels die dieper in de vaste grond van mijn bestaan verankert raken, zomaar wat steekwoorden en begrippen die zo actueel zijn op mijn reis.

Ook al is het soms ronduit eng en lastig, ik geniet enorm van deze reis, laatst keek ik eens terug en zag wat een enorme verandering ik in de afgelopen ruim 2 jaar alweer heb doorgemaakt en dacht WOW wat doet God een bijzondere dingen in mij.

Dankbaar vervolg ik mijn reis en kijk uit naar wat er nog voor me ligt. Ik volg de Goede Herder en bij in Zijn liefdevolle zorg ben ik veilig.

Onderweg naar Hem en met Hem.

God alle eer.

In de groep "Look Around The Corner" waar ik met een aantal vrouwen elke dag een Bijbelstudie doe lazen we een tijdje gelede in het thema "Helden uit de Bijbel" Johannes 3: 27-30 

"Johannes antwoordde: Een mens kan alleen ontvangen wat hem door de hemel gegeven wordt. Jullie kunnen van mij getuigen dat ik gezegd heb:  Ik ben de Messias niet, maar ik ben voor hem uitgezonden. De bruidegom krijgt de bruid, en de vriend van de bruidegom staat te luisteren en is blij dat hij de stem van de bruidegom hoort. Dat vervult mij met grote vreugde. Hij moet groter worden en ik kleiner."

Johannes trekt niet de eer naar zichzelf toe, hij wijst naar Jezus die alle eer toekomt, hij is een voorbeeld in nederigheid waar wij nog heel veel van kunnen leven.

Dan komt de vraag op, ben ik nederig ?

Geef ik God alle eer ?

Pasen 2016 genas God mij van een eetstoornis, daardoor was ik in staat om mijn eetgewoonte te veranderen - wat overigens heel hart nodig was voor mijn gezondheid - en tot nu toe ben ik ruim 30 kilo afgevallen. Dat valt op en is zichtbaar dus zo nu en dan geven mensen je een compliment - niks mis mee natuurlijk en ook weer een les om ze aan te leren kunnen nemen.

Maar als ik dan zeg dat ik het zonder Gods hulp nooit had kunnen doen kijken mensen je toch wat vreemd aan.

God deed wat ik niet kon (genezen) en daarna moest ik gaan doen wat ik kon. De weg van anders leren omgaan met eten een was voor mij vooral een proces in verandering van denken. 

Afgelopen Pinksteren heb ik de Opwekkingsconferentie via Family7 gevolgd en daar werd het heel mooi verwoord dat Gods Geest onze geest onderwijst en leid, en dat heeft uitwerking op ons denken, en dat heeft weer z'n weerslag op ons doen en laten.
Is het dus zo knap dat ik die kilo's ben verloren ?

NEE, voor mij is het door Gods genade dat mijn lichaam zo veranderd is en nog steeds veranderd want het proces is nog niet klaar. 
De grootste verandering voor mij zit in mijn denken en dat was heel hart nodig.

In onze maatschappij moeten we vooral trots zijn op wat we bereiken, want dat hebben we dan toch maar mooi voor elkaar gekregen, we verdienen een schouderklop, een schouderklopje is eigenlijk te klein. Etaleer maar wat je voor elkaar hebt gekregen.
Mensen kijken je toch een beetje raar aan als je God alle eer geeft.

Niet zelf met de eer gaan strijken heeft niets te maken met minderwaardige gevoelens.
Edgar Holder zei heel mooi dat in de school van de Heilige Geest geen ruimte is voor minderwaardige gevoelens want je weet wie je bent, een kind, een erfgenaam van God !
En dat straalt af op je houding. 

Hoe vaak zijn we toch niet geneigd zelf met de eer te gaan strijken, of Hem wel de eer te geven in ons hart maar niet met onze lippen omdat we anders raar worden aan gekeken. 
Ik ervaar daar best  strijd in, maar als ik beleid dat Hem alle eer toekomt dan zal ik ook mijn mond moeten open doen en die eer aan Hem moeten uitspreken. 

Andre Crouche schreef daar een prachtig lied over: 

To God be the glorie

Aan God alle eer

Ik wil God alle eer geven die Hem toekomt,  Lucas 19:40 zegt het heel mooi, als ik het niet doe zullen de stenen het doen. "Maar Hij antwoordde: Ik zeg jullie dat als zij zouden zwijgen, de stenen het zouden roepen !"


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Mijn schoonmoeder.

Iedereen kent de flauwe grappen over schoonmoeders, voor de mijne heb ik diep respect ook al was onze relatie er meer een van tolerantie.

Het was een vrouw die zelf ook veel voor haar kiezen had gehad en er altijd alleen voor had gestaan en zich door het leven heen had geslagen.
Haar jongste zoon (de beste van het hele stel zeg ik altijd) werd mijn man, een man waar ik zielsveel van ben gaan houden.

De reactie van zijn moeder toen ze hoorde dat hij mij als zijn vrouw wilde hebben was "kan je niet wat anders krijgen", maar dat kon hem er niet van weerhouden dit meisje waar hij mee opgegroeid was te veroveren en tot zijn vrouw te maken.

Ze is door het leven een wat afstandelijke vrouw geworden, zeurde niet en nam het leven zoals het was, zo ook mij. 
Ik was zijn vrouw, zij zijn moeder, we respecteerde elkaar en hielpen elkaar als het nodig was.

Toen ze met het klimmen der jaren wat ging sukkelen en haar zoon het verstandiger vond dat ze gelijkvloers zou gaan wonen besloot ze naar onze woonplaats te komen zodat het voor ons ook makkelijker zou zijn om haar te helpen.
Een beslissing die we nooit van haar hadden verwacht maar die we enorm waardeerde.

Acht jaar heeft ze daar nog mogen wonen en ze had het enorm naar haar zin in haar 2 kamer appartementje op de 3e verdieping, boven de winkels en de huisartsenpost om de hoek.
Zoals altijd was ze tevreden met wat ze had, iets waarin ze zeker een groot voorbeeld is geweest voor mij.

Op een ochtend zou mijn man haar wegbrengen naar een neef van haar en dan was het de gewoonte dat hij voor hij van huis ging even belde, dan kwam zij vast naar beneden en kon ze zo instappen.
Maar ze nam de telefoon niet op, ook niet de 2e en 3e keer.......

Ze bleek gevallen te zijn en had niet meer overeind weten te komen.  Als gevolg van wat de huisarts eerst inschatte als een buikgriep, maar wat later een longontsteking bleek te zijn was ze verzwakt en gevallen en had niet meer overeind weten te komen van de badkamervloer. 

De dokter wilde het liefst eerst thuis met antibiotica kijken of ze zo weer op zou knappen want wat oudere mensen kunnen het beste thuis blijven, dat zou de verwardheid alleen maar verergeren.

Ik heb een tas gepakt, en ben bij haar gaan logeren om voor haar te zorgen. In zo'n situatie leer je elkaar ook anders kennen en ze was absoluut geen lastige patiënt, zeker niet nadat haar huisarts haar op het hart had gedrukt dat ze goed naar me moest luisteren omdat ik de situatie goed had ingeschat.
Daar moest ik wel een beetje om lachen want ze vond het maar wat vervelend dat de dokter wéér naast haar bed moest opdraven.

De antibiotica sloeg niet aan, ook de 2e kuur niet en toen ik de arts er weer bij riep omdat ik het weekend zo niet in durfde was hij het met me eens en besloot dat ze alsnog moest worden opgenomen,

Gelukkig sloeg de medicatie via infuus wel aan en na een week ziekenhuis mocht ze weer naar huis.
Mijn man had een ander beweegbaar bed voor haar gereld want "dit was geen doen voor Daan" had ze gezegd (Daan zo noemde ze mij vaak) 
Tafeltje dekje was geregeld om de komende tijd te eten, een rollator aangeschaft, douche hulp geregeld want dat was een eis van ziekenhuis en ik zou haar huishoudinkje gaan doen.

Ze was zo blij dat ze er nog was en al was het met de nodige medicijnen weer naar huis mocht.
Wat keek ze uit naar de trouwerij van haar kleinzoon over 9 weken.

Maar een dag later vond mijn man zijn moeder dood op haar stoel.
Dat was een enorme schok voor ons allemaal, dit kon toch niet waar zijn !

Deze vrouw waar ik in de donkere nachten op mijn vouwbedje in de woonkamer naar luisterde als ze hardop God om hulp vroeg "Here Jezus kom me te hulp" wat had me dat geraakt. Nooit sprak ze over haar geloof en ze kwam sinds ze dichter bij ons was komen wonen ook niet meer in de kerk. 

Voor deze vrouw heb ik gedaan wat ik voor mijn eigen ouders niet kon, ik heb geholpen haar af te leggen en klaar te maken voor haar laatste reis. Ik sprak op haar begrafenis en met elkaar hebben we haar kist naar het graf gereden. 
Toen we er bijna waren keken mijn man en ik elkaar aan, we gingen naar het zelfde veld als waar we 2 jaar eerder mijn moeder hadden achter gelaten. 

Twee vrouwen die jaren bevriend waren geweest, en om een rede die wij als kinderen nooit echt hebben geweten elkaar loslieten en nu samen op hetzelfde veldje hun laatste rustplaats vonden.

Herinneringen horen ook bij het leven, deze herinnering brengt toch een glimlach op mijn gezicht, hij is voor mij bijzonder.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Geheeld

Ik deed vanmorgen een voor mij hele mooie ontdekking.

Eerder schreef ik in het blog Honger naar het woord van God over de moeite die ik op had gelopen met de Bijbel in mijn jeugd.

Deze oude Bijbel heb ik na de dood van mijn ouders wel bewaard maar nooit meer in gekeken, hij stond onderin een boekenkast.

Omdat ik vanmorgen las over Psalm 16 waar in de oude vertaling over nieren werd gesproken wilde ik dat toch eens opzoeken en heb dus die Oude-Statenvertaling erbij gepakt. 

Ik was blij verrast dat er geen pijn meer aan dat boek kleefde voor mij.

Al zoekend vond ik wat ik zocht maar ik vond meer, mijn herstel hierin werd zichtbaar voor mij en daar werd ik zo enorm blij en dankbaar om, 

Ik las op het eerste blad de trouwtekst die mijn ouders meekregen toen ze 28 april 1965 in het huwelijk traden.

Romeinen 8:31b "Zoo God voor ons is, wie zal tegen ons zijn ?"

Ze hebben in hun leven heel wat tegen hen gehad, maar God was voor hen. 

Ik ben zo dankbaar voor Gods herstel in mijn pijn om mijn ouders om deze oude Bijbel en op zoveel gebieden en terreinen van mijn leven.

Deze Bijbel gaat niet meer terug onderin die boekenkast, hij gaat weer worden gebruikt, en met liefde, omdat het mag, niet meer omdat het moet.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Er is geen "als"

Laatst heb ik "De Schuilplaats" van John & Elizabeth Sherrill weer gelezen over het leven van de Corrie ten Boom.
Deze bijzondere vrouw heeft na de oorlog van 1940 -1945 de wereld over gereisd om te vertellen van de lessen die zij en haar zus Betsie in de het concentratiekamp hebben geleerd.

De les die me enorm heeft aangesproken kwam van Betsie:

Er is geen "als" in Gods wereld, er is geen plaats waar we veiliger zijn dan op de andere. 

De enige plaats waar we veilig zijn is in het 

centrum van Gods wil.

Betsies geloof en vertrouwen in God was overweldigend en eenvoudig, het raakte me hoe deze vrouw altijd aan de ander dacht, zelfs aan degene die we weg zouden zetten als de slechteriken.

Betsie had met ze te doen om wat ze zichzelf aan deden door hun gedrag, ze bad voor hen en zegende hen.

Zelfs in een concentratie kamp herinnerde zij haar zus (Corrie) eraan wat er in 1 Thessalonicenzen 5:15-18 staat : "Ziet toe, dat niemand kwaad met kwaad vergelden, maar jaag te allen tijde het goede na, jegens elkander en jegens allen. Verblijd u ten alle tijde, bidt zonder ophouden, dank onder alles en behoudt het goede."

Persoonlijk werd ik daar heel erg stil van.

Deze houding, onder de meest barre omstandigheden, dan heb je een echte verandering in je denken ondergaan zoals in Efeze 4:23-24 staat "Maar nu kunnen jullie je leven veranderen door een nieuwe manier van denken. Dat nieuwe leven trek je aan, zoals je een stel nieuwe kleren aantrekt. God heeft nieuwe mensen van jullie gemaakt. Nieuwe mensen die op Hem lijken....."

Wat heb ik nog vaak moeite met mijn eigen "oude ik", die oude ik is dood zegt de Bijbel, met Christus gekruisigd.
Is mijn oude ik wel zo dood, echt dood, sta ik 'm niet meer toe te leven, heeft die echt helemaal niks meer in te brengen in mijn leven, mijn nieuwe leven.

Want in de opstanding van Jezus ben ik ook opgestaan in nieuw leven lezen we in Romeinen 6 waar dat zo mooi word uitgelegd aan de hand van de doop.

Dit boek zal mij nog lang bij blijven en waarschijnlijk zal ik het nog wel eens herlezen.

Het is zeker een aanrader om het zelf ook eens te lezen er staan zulke mooie en waardevolle lessen in.

Er is geen "als", toeval bestaat gewoon niet, gedachten besteden aan "wat als" heeft ook geen nut, zorg dat je in het centrum van Gods wil bent, Hij leid je leven en is er altijd bij, op welke plaats je ook bent, er is geen plek waar Hij je niet kan inzetten voor Hem.

Als deze vrouwen dat zeiden en voor leefden  op de plek waar zij waren dan moet ik toch nog eens goed nadenken voor ik mijn mond opendoe om te klagen over plaatsen of situaties waarin ik terecht ben gekomen of kom.

Voor mij stof tot nadenken.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

De Geestelijke Wapenrusting

In de tijd tussen Pasen en Pinksteren was ik bezig met het boekje  "Op weg naar Pinksteren" van Jan Mudde en daar kwam ook de geestelijke wapenrusting aan bod en dat bracht bij mij een herinnering terug die ik wil delen.

Als meisje van 16 had ik het niet makkelijk thuis, de huisarts had wel door dat de verhoudingen niet gezond waren tussen mijn moeder en mij en dat daar meer ruimte moest komen dus hij adviseerde mijn moeder dat ik eens weg moest van huis en er werd gekozen voor een christelijk tienerkamp "In de Ruimte" in Soest.

Eigenlijk waren die tot 15 jaar maar nadat mijn moeder de situatie had uitgelegd was ik welkom en zo werd ik door wat later mijn schoonzus zou worden naar Soest gebracht. 

Alleen reizen daar was geen sprake van, zo beschermd werd ik opgevoed en daarbij buiten Rotterdam reisde ik nooit met O.V. dus had ik ook geen idee hoe of wat.

Toen ik daar kwam viel ik door mijn enorme platte Rotterdamse accent gelijk op en dat was voor mij zo bijzonder, ik viel op, werd gezien, kreeg de bijnaam "Rotterdammer" en dat deed me wat.

Het thema van die kampweek was de Wapenrusting, ach dat verhaal kende ik wel, maar hier werd het heel beeldend verteld met een echt harnas, maar echt warm liep ik er niet voor. 

Op mijn 8e gaf ik heel bewust mijn leven aan Jezus, op mijn 10e koos ik heel bewust voor de volwassendoop en het koste wat moeite maar uiteindelijk werd ik gedoopt omdat men geloofde dat ik dat echt heel bewust wilde.

Maar rond mijn 12e raakte ik teleurgesteld en zat ik vol vragen, waarom was mijn broertje dan dood gegaan, waarom was mijn vader zoals hij was, waarom genas mijn gehandicapte moeder niet, waarom voelde ik me zo alleen, waarom werd ik zo gepest, waarom hoorde ik er nooit bij...........en ik begon me af te zetten tegen God, maar ik durfde dat ook niet te hard te doen want ik wilde mama geen verdriet doen. 

Dit verklaard waarom ik niet echt laaiend enthousiast werd van de christelijke aard van het kamp, maar ik was weg van huis en dat was fantastisch en ik werd hier gezien.

De leiding zag dat ik het moeilijk had en nam ook echt de tijd voor me, zag me.

Op een avond zou er uitleg worden gegeven oer de Heilige Geest en ik dacht, ach daar heeft m'n moeder het ook de hele tijd over dat ik daar niet zonder kan, dan ga ik daar wel luisteren, even niet die wapenrusting. 

Na die uitleg die in een caravan op het terrein werd gegeven liep ik terug naar de slaaptent en ik keek naar de hemel en heb gezegd "Als dat voor mij is hoor ik het wel, welterusten"  

De volgende ochtend was er net als elke morgen weer een dienst en na de dienst werd er gezegd dat wie er gebed wilde hebben voor de Heilige Geest naar buiten kon en dan zouden ze weer naar de caravan gaan. 

Tot mijn grote schrik en verbazing stond ik buiten voor ik er erg in had en ik met mijn grote mond had het lef niet om weer naar binnen te gaan en ben dus mee gelopen naar de caravan. 

Ik heb iedereen voor laten gaan, en toen ze met de laatste voor mij aan het bidden waren knapte er iets in mij en ik ben verschrikkelijk gaan huilen, huilen.  Ze hebben voor me gebeden en eigenlijk weet ik niet goed meer hoe en wat, maar er veranderde iets in mij.

De volgende dag werd ik weer opgehaald en ging ik weer naar huis.

Toen ik thuis kwam zag mijn moeder het gelijk, ik had nog geen woord gezegd en ze zei: jij bent veranderd.

Ik moest nog één jaar huishoudschool doen, examen, en na de vakantie werd me ook daar een aantal keer gevraagd wat er gebeurd was, ik was veranderd.

Als ik terug kijk realiseer ik me dat God me in mijn nek heeft gegrepen en me voor Hem wilde hebben.

Nee het leven werd er niet makkelijker van, ik had nog steeds heel veel taken en zorg thuis bij mijn ouders, ik hoorde er nog steeds niet bij, het werd geen "en ze leefde nog lang en gelukkig" maar ik had de Here Jezus.

Pas nu ik jaren later weer met die Geestelijke Wapenrusting bezig ben komt deze herinnering boven en realiseer ik me dat ik toen absoluut niet de waarde van de Wapenrusting begreep.

Wat ben ik dankbaar dat ik een God mag dienen die zo verschrikkelijk veel geduld met dit eigenwijze kind heeft, want 20 jaar later keerde ik Hem weer de rug toe uit pure frustratie, omdat er zoveel boosheid en pijn in mij zat.

Hij liet me uitrazen maar liet me niet los, heel liefdevol bracht Hij mij door een diep dal weer terug bij Hem.

Een onderdeel van de Wapenrusting zijn de sandalen met de bereidheid van het Evangelie en toen ik dat las wist ik dat God van me vroeg ook dit in een blog te delen, dat vond ik verschrikkelijk eng, het is nogal geen onderwerp.

Ik schaam me absoluut niet voor het Evangelie en ik weet dat God mij opgedragen heeft te vertellen door deze blogs wat Hij in mijn leven heeft gedaan en doet, maar ik moet vaak een drempel over, nog steeds na al de blogs die ik al heb gedeeld, zo ook met dit verhaal. Maar ik heb inmiddels ook geleerd dat als ik me verzet de strijd alleen maar langer en moeilijker is, en dat als ik in gehoorzaamheid doe wat Hij van mij vraagt het enorm meevalt.

Ik had een Wapenrusting gekregen, maar ik heb 'm nooit op waarde geschat en ook niet gebruikt, God geeft ons wat we nodig hebben maar we moeten het wel zelf ter hand nemen en gebruiken.

Gelukkig ben ik ouder en ook wat wijzer geworden en ben ik dankbaar voor deze Geestelijke Wapenrusting en doe ik m'n best te zorgen dat ik 'm aan heb en dat ik 'm gebruik.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Toon Mijn liefde

Het gebeurd mij regelmatig dat ik 's morgens wakker word met een zin van een lied in mijn hoofd, vaak moet ik dan echt even op YouTube die zin intikken om te ontdekken uit welk lied het komt en dan ga ik eerst het hele lied maar luisteren omdat daar dan vaak wel een boodschap in zit die ik blijkbaar moet horen.

"Zo heb Ik ook jou liefgehad" bleek uit Opwekking 705 te komen. 

 

Aan de maaltijd wordt het stil

als de meester knielen wil, 

en vol liefde als een knecht,

elk apart de voeten wast en zegt: 

Dit is wat ik wil dat jullie doen,

dit is waarom Ik bij jullie neerkniel,

Dit is hoe mijn kerk behoort te zijn,

dit is wat de wereld ziet van Mij

als je Mij gaat volgen.

Refrein:

Toon Mijn liefde, aan de ander

dien de ander, zo heb Ik ook jou liefgehad.

Heb elkaar lief, wat er ook gebeurt, 

dien de ander, zo heb ik ook jou liefgehad.

In de wereld wordt het stil, 

als wij doen wat Jezus wil

en gaan dienen als een knecht,

 zoals Hij ons heeft gezegd, Hij zei: 

Dit is wat Ik wil dat jullie doen,

dit is waarom Ik bij jullie neerkniel. 

Dit is hoe mijn kerk behoort te zijn,

dit is wat de wereld ziet van Mij

als je Mij gaat volgen.

Elkaar dienen, nederig zijn, de minste zijn, ik vind dat bij sommige mensen best lastig maar het is wel wat Jezus ons leert en voor heeft geleefd, want zo heb Ik jou liefgehad.

Dat zinnetje waar ik mee wakker werd komt uit het refrein en de volgende zin is "Heb elkaar lief, wat er ook gebeurd" oef die vind ik nog lastiger moet ik eerlijk bekennen.

Als we moeite met onze naaste hebben trekken we ons vaak wat terug en verwaterd het contact en dat vinden we dan helemaal prima, dan is het wat minder lastig, maar vind je het gedrag van iemand waar je heel veel van houd gewoon heel lastig.

"Zoals men ijzer scherpt met ijzer, zo scherpt een mens een medemens" staat er in Spreuken 27:17 

God gebruikt onze naaste en leert ons juist door die persoon waarmee wij het soms zo moeilijk hebben om goed te kijken naar wat er in ons eigen hart is en houd ons dan voor hoe Hij het zou doen, Hoe Hij zou willen dat wij, dat ik het zou doen. 

Wat vind ik dit soort inkijkjes lastig en wat toont Hij het me liefdevol en zonder verwijd, Hij kneed mij behoedzaam naar Zijn beeld. 

Ja ik wil graag steeds meer op Hem gaan lijken maar wat is het proces soms confronterend, en dan heb ik het ook nog niet in één keer geleerd, en komt die les keer op keer terug, steeds een stukje dieper en steeds meer word zichtbaar wie ik mag zijn in Hem.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.