Pasen twee jaar later.

Morgen vieren we weer het Paasfeest, een feest wat voor mij heel bijzonder is geworden. Toen ik ontdekte dat ik niet meer zonder God kon, maar ook nog niet goed wist wat ik wel met God moest ontdekte ik al wel vrij snel dat ik meer met Pasen had dan met Kerst. 

Kerst 2002 was mijn vader ernstig ziek en had het leven opgegeven, hij wilde niet meer zonder z'n been, dat heeft zeker een grote invloed gehad op mijn beleving van Kerst, maar dat terzijde.

Voor mij is Pasen de kern van mijn geloof, Jezus kwam naar deze wereld terwijl Hij wist wat Hem te wachten zou staan. Hij koos ervoor gehoorzaam te zijn aan de wil van Zijn Vader uit liefde voor ons, voor mij.
Pasen werd nog meer speciaal voor mij na mijn ervaring in 2016 waar God zo heel direct tegen mij zei: "Ik zie jou" 

Hij zag mij, Hij hield van mij, Hij begon een proces in mijn leven en leerde mij dat ik Zijn geliefde dochter ben. 

Omdat ik bewuster met Pasen om wilde gaan heb ik vorig jaar bewust iets willen doen met de 40 dagen tijd, de tijd waarin we ons voorbereiden op Pasen, en heb ik  Het wonder van het kruis van Wilkin van der Kamp gevolg op internet. 
Dit jaar wilde ik weer zoiets doen, omdat het denk ik goed is je bewust te zijn en te gedenken wat Jezus gedaan heeft.
Ik zocht naar iets om het vanuit een andere hoek benaderen dit keer en ben met Onderweg naar Pasen geschreven door Corien Oranje  & Mariska Vos en uitgegeven door Sestra aan de gang gegaan.

Samen met andere dingen die ik las begon ik er over na te denken dat Jezus wist wat Hem te wachten stond en tóch wilde Hij de wil van Zijn Vader volbrengen, wilde Hij die afschuwelijke lijdensweg gaan voor mij.

Ik kan dat gewoon niet bevatten.

Op een gegeven moment bleef dagen achter elkaar het lied "Lamb of God" door mijn hoofd zingen. 

Jezus kwam als het Lam van God, om geslacht te worden in mijn plaats, zodat ik niet die afschuwelijke straf hoefde te ondergaan. 

Eén zin uit dat lied waar ik regelmatig mee wakker werd hield me best wel bezig "O wash me in His presious blood. My Jesus Christ the Lamb of God"

Was mij in het kostbare bloed van Jezus Christus, het Lam van God.

Ik vroeg God wat ik Hij nou wilde met dat bloed, wilde Hij me daar iets over leren ?

Op een gegeven moment moest ik denken aan het volk van Israël dat op de avond voor God hen wegleidde uit Egypte ze een lam moesten slachten en het bloed aan de deurposten en bovendorpel van hun huis moesten smeren, de engel des doods zou dan dat huis voorbij gaan en hun eerstgeborene zou niet sterven.

In de tijd daarna kwam ik ook teksten uit de Bijbel tegen waar ik dan weer dat bloed tegenkwam terwijl ik er helemaal niet bewust naar zocht, ze kwamen gewoon voorbij in andere onderwerpen.

"Maar gaan wij onze weg in het licht, zoals hijzelf ( Jezus) het licht is, dan zijn we met elkaar verbonden en gereinigd het bloed van Jezus zijn Zoon ons van alle zonden" (1 Johannes 1:7)

"Drink allen hieruit, dit is mijn bloed, het bloed van het verbond dat voor velen word vergoten tot vergeving van zonden" 

(Mattheus 26:27-28)

"De volgende dag zag hij (Johannes de Doper) Jezus naar zich toe komen, en hij zei: Daar is het Lam van God dat de zonden van de wereld wegneemt. Hij is het over wie ik zei: Na mij komt iemand die meer is dan ik, want hij was vóór mij." (Johannes 1:29-30) 

Daar had je dat "Lam van God" weer wat een poosje ervoor steeds in mijn gedachten was geweest als lied. 

Het bloed van Jezus heeft kracht, in bloed zit het leven, het stroomt door de aderen, als bloed niet meer stroomt is het lichaam dood, levenloos.

Zijn bloed heeft letterlijk voor mij gevloeid, niet een paar druppeltjes maar rijkelijk. 

Jaren geleden (nog voor ik mijn ervaring met God had) heb ik de film "The Passion of the Christ" gezien en eerlijk gezegd kon ik 'm niet echt bekijken, ik heb hele stukken mijn hoofd afgewend omdat de beelden zo afschuwelijk waren. 

Ik vind beelden van een bebloede gekruisigde Jezus überhaupt niet fijn om te zien. 

De diepte van het beeld van het bloed van Jezus kan ik absoluut niet vatten, maar ik denk dat God me dit jaar iets heeft willen duidelijk maken over Zijn enorme liefde voor mij, ons, de mensheid, die ook een hele andere kant heeft.

Jezus had een keus.
Hij is deze kruisweg niet ondergaan omdat Hij geen keus had, omdat Zijn Vader Hem dwong. 
Hij probeerde er ook niet onderuit te komen.
Hij koos er doelbewust voor deze weg te gaan.
Hij deed het uit liefde, Hij weet dat Hij de mensheid gaat redden, door zichzelf te offeren.

Toen Hij daar stierf aan het kruis dreunde en schudde de aarde, rotsen splijten. Het gordijn in de tempel word van boven naar beneden in tweeën gescheurd. Er is geen priester meer nodig en geen bloed meer van een lam, het Lam van God heeft Zijn bloed vergoten. Vanaf nu kan ieder mens vrij tot God de Vader gaan.
Wat een liefde.
Wat een genade.

Dan komen er vragen in mij op : 
Wat mag mijn geloof in God me kosten ? 
Wat mag mijn liefde voor Jezus mij kosten ?
Ben ik bereid Zijn wil te doen ? 
Vragen die me behoorlijk aan het denken hebben gezet over hoe ik mijn leven lijd en waar ik nog lang niet uit ben. 

Dat Zijn liefde en Zijn bloed onlosmakelijk verbonden zijn is me wel duidelijk geworden en ik vind dat heel bijzonder.
Blijkbaar lees je je leven lang over dingen heen en dan ineens zie je wat er staat.
Van Zijn liefde heb ik nog zo heel veel te leren.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Wandelen.

In een eerder blog "In beweging" heb ik vertelt dat het is mijn doel elke week een stevige wandeling te maken en soms is het handig om het aangename met het  nuttige te verenigen.
Dit keer werd het een wandeling  naar het centrum van ons mooie Delft om gelijk wat boodschappen te doen.

Het fijne van die wandelingen is dat je je hoofd lekker leeg loopt, en soms is dat ook echt nodig. 
Zelf vind ik het lekker om op redelijk stevig tempo te wandelen.

Al wandelend bedacht ik me dat Gods tempo met het proces in mijn leven ook best hoog ligt.
Ik weet dat Hij me niet dwingt, Hij heeft me een eigen vrije wil gegeven, ik mag het zeggen tegen Hem als ik graag een tandje lager wil. Dan word Hij daar niet boos om, dan wijst Hij me ook niet af en dan gaat Hij ook niet minder van me houden, dat begin ik langzaam maar zeker écht te geloven en te ervaren.

Maar wil ik dat tempo wel omlaag hebben ? 

Daar denk ik regelmatig over na. 
Al zoveel jaren van mijn leven zijn "verloren" gegaan aan "overleven" 
Natuurlijk zijn het geen echte verloren jaren, het zijn jaren waarin heel veel is gebeurd en die me gevormd hebben tot de vrouw die ik nu ben. 

Nee eigenlijk wil ik het tempo niet omlaag hebben, ik wil doorpakken en er vol voor gaan.

De vrouw die ik nu ben leert meer en meer "leven" en ik wil dat ook voluit leren doen.  
Mijn grootste verlangen is dat door de rest van mijn leven Zijn naam word groot gemaakt, dat Hij zichtbaar word door mijn leven. 

Soms voelt het dan als storm, word ik heen en weer geslingerd tussen mijn verlangen naar vooruit gaan en vernieuwen, en oude gewoontes en mechanismes die weer dreigen in werking te treden omdat het even eng word. 

Maar ik begin steeds meer te leren dan ik dan mijn ogen op Hem gericht moet / mag houden.
Hij heeft alles onder controle.
Hij weet wat Hij doet.
Hij vraagt me ook nooit iets wat te moeilijk of te zwaar zal zijn.

"Doe wat Ik je zeg. Leer van Mij. Want Ik ben vriendelijk en geduldig en bescheiden. Daarom zul je bij Mij innerlijke rust vinden. Want wat Ik je te doen zal geven, is niet te moeilijk of te zwaar voor je" (Mattheus 11:29-30)

Steeds als God iets van me vraagt of weer een stapje verder / dieper gaat in het proces en ik de neiging krijg "HELP" te roepen komt deze tekst in mijn gedachten en dan kom ik al snel weer op het punt dat ik zeg: "Ja Heer, het is goed, U bent erbij en ik kan het want U hebt me keer op keer laten zien dat het niet te moeilijk of te zwaar was."

Door de storm heen lopen om je boodschappen te doen - nuttige dingen die nodig zijn, en daarna weer naar huis, naar de rust.
Zo is het ook in het leven, soms stormt het, en dan ga ik toch door en uiteindelijk kom ik weer tot rust bij Hem.

Voel ik me altijd zo overtuigd ?

Nee.

Maar toch kom ik hier steeds weer bij terug want Hij is mijn anker, bij Hem ben ik veilig en dat geeft me dan weer de moed om te zeggen: doe het maar op Uw manier Heer.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Emoties, lastige dingen.

Deze blog is net als de meeste van mijn blogs al een tijdje geleden geschreven en stond klaar voor het moment van publicatie, en juist nu dat moment gekomen is is het weer zo actueel. 
Voor de dag daar is dat de blog online gaat lees ik 'm nog eens een paar keer door en word het aangepast en bijgewerkt en actueler.
Meestal twijfel ik enorm of het wel aan zal spreken, of dat ik niet compleet de plank mis zal slaan, maar dan bemoedigd God me steeds weer vooraf of achteraf, ik vind dat heel bijzonder.

Inmiddels ben ik alweer bijna twee jaar ONDERWEG aan de liefdevolle hand van de God die mij zo bijzonder aangeraakt heeft Pasen 2016 en Hij tegen mij zei "Ik zie jou" 

Al gaande leerde ik steeds meer dat Hij een echte liefdevolle Vader is en dat ik Hem Papa mag noemen.
Die liefde kan ik nog maar moeilijk vatten, omdat ik het zo'n moeilijk begrip vind: liefde. 
Maar ik heb ontdekt dat als het te moeilijk word of te zeer doet omdat het te dichtbij komt, dan mag ik bij Hem op schoot kruipen en mijn hoofd tegen Zijn borst aan leggen en  gewoon even uitrusten en bijkomen in Zijn sterke veilige armen. En soms, soms durf ik dat ook te doen, het is eng, maar zo ontzetten fijn omdat het veilig is.

In het begin vond ik onze reis verschrikkelijk onwennig, maar langzaam maar zeker werden mijn stappen voor langere periodes vaster, met vallen en opstaan, struikelend.
Hij doet vol liefde zo Zijn best om  me er van te overtuigen dat ik veilig ben bij Hem en ik heb heb ervoor gekozen te geloven dat Hij het het beste weet. Hij is veel groter dan ik, Hij kan veel verder weg kijken, Hij overziet alles en Hij weet waar het einddoel van onze reis zal zijn.
Als ik Zijn hand vasthoud komt het allemaal goed.

De tranen die zeer rijk vloeide in het begin begonnen uiteindelijk op te drogen - ook al ging het mij vaak niet snel genoeg, want ik vond die tranen maar helemaal niks - maar die tranen hadden een functie leerde ik, ze waren nodig om het vuil van de pijn weg te spoelen, om te genezen.
Achteraf moet ik toegeven dat het eigenlijk ook wel op luchtte, maar het was nodig om te leren om het mezelf toe te staan.

Tranen waren het gevolg van emoties, en laat ik dat nou altijd al hele vervelende dingen gevonden hebben (zowel de positieve als negatieve variant) waar ik niks mee kon. Dus zodra ze me te dichtbij kwamen werden ze weggestopt. 
Maar soms laten ze zich niet weg stoppen en barsten ze er gewoon uit. Zodra je dan ook maar weer een beetje kracht hebt terug gevonden druk je ze weer weg, wat heb ik dat vaak gedaan in mijn leven.
Maar het eerste jaar na die bewuste Pasen lieten ze zich niet zo makkelijk meer weg stoppen, steeds als ik dacht aan wat er gebeurd was gingen de sluizen wagenwijd open en was er geen houden meer aan mijn tranen.

Op een gegeven moment maakte God me duidelijk dat Hij emoties heeft gemaakt, ze zijn goed en nuttig. Ze moeten alleen niet je leven beheersen, een balans is dus wel belangrijk.

Eerlijkheid gebied me wel te zeggen naarmate ik weer wat sterker word ik ook merk dat ik geneigd ben weer meer weerstand tegen emoties te bieden, en dat vind ik lastig, oude patronen hebben tijd nodig om te veranderen.

Na de eerste 50 jaren van mijn leven te hebben "overleeft" mocht ik leren "leven" en bij leven hoort grenzen leren kennen en aangeven, maar ook genieten. 
Om leren gaan met emoties is voor mij een bewustwordings-proces en ik begin ze schoorvoetend te leren te waarderen die emoties. 

Er is een begin gekomen, ze te herkennen en te erkennen; ja ze mogen er nu over het algemeen zijn.
Beetje bij beetje mogen ze inmiddels ook dichterbij komen en ik betrap me erop dat ik mezelf soms sussend toespreek om te vertellen dat het goed is, dat er niks gebeurd omdat ik veilig aan Papa's hand loop, Hij is erbij ook als het even wat eng lijkt.

Ik leer genieten en meer en meer bloei ik op en open, gewoon omdat het kan en omdat het mag.

Voel ik dit altijd zo zeker ?

Nee, absoluut niet, ik ken nog steeds periodes dat ik ze wil verdoven, er geen raad mee weet.
Maar dit is wel de waarheid, Gods waarheid en daar wil ik mijn oog op gericht houden.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Verantwoordelijkheid

Er is een oud Nederlands gezegde "Adeldom verplicht" wat er kort op neerkomt dat als je het goed hebt je je middelen inzet voor iemand die het minder heeft.

Zo werkt het in het koninkrijk van God eigenlijk ook, wat Hij je geeft (je van Hem leert) , geeft Hij aan jou om door te geven, zodat Zijn werk zichtbaar word in de wereld om ons heen.

Je hebt dus een verantwoording om door te geven en uit te leven wat God je geeft (materieel of /en immaterieel) 

Ik was heel blij met wat God mij heeft gegeven door mijn genezing Pasen 2016 en wat Hij mij allemaal heeft geleerd sinds die tijd.  
Hij ging me langzaam maar zeker duidelijk maken dat Hij graag zou willen dat ik er iets mee ging doen, dat ik zou gaan uitdelen van wat ik had gekregen. 

In mijn  eerste blog vertelde ik hoe God mij  de opdracht gaf om te gaan bloggen, om te vertellen wat Hij in mijn leven had gedaan en doet.  
Tussen dit ontdekken en mijn eerste blog heeft denk ik 5 weken gezeten waarin ik ben gaan schrijven en ik kreeg al een aardige voorraad, maar ik kreeg ook steeds meer de bibbers moet ik eerlijk zeggen, er ontstond een aardige strijd.  

Die strijd ontstond omdat ik mijn focus niet op God gericht hield, ik ging kijken naar hoe eng ik het vond om me nog weer kwetsbaarder op te stellen, hoe zou het overkomen op mensen, zou ik afgemarcheerd worden omdat het niet goed genoeg zou zijn ? 
Omstandigheden kunnen je flink van de kook brengen, maar zijn die omstandigheden de realiteit of is Gods woord de realiteit ? 
Daarover heb ik het blog Zichtbaar worden geschreven.

Ik hoorde een preek waarin het heel mooi verwoord werd, wij worden opgevoed als kinderen van God, net als dat gewone mensenkinderen worden opgevoed door hun ouders. 
We geven hen als ouders ook niet altijd hun zin, ze krijgen ook wel eens "nee" te horen, of we geven hen een opdracht waar ze niet altijd zin in hebben of waar ze als het puntje bij paaltje komt ze wat bibberig van worden omdat ze het eng vinden. Dan moedigen we het kind aan omdat we er alle vertrouwen in hebben dat het kind het kan.

God is niet bang voor die twijfels en angsten die een strijd in ons los maken als Hij ons een opdracht geeft.  
Hij kent ons beter dan wij onszelf kennen en Hij heeft alle vertrouwen in ons.
Zo'n proces leert ons dan weer waarop en vooral op Wie we kunnen vertrouwen en dat we kunnen doen wat Hij van ons vraagt als wij op Hem vertrouwen.

God heeft het recht iets van mij te vragen (als Vader)  en uit liefde neem ik mijn verantwoordelijkheid en ben ik gehoorzaam en doe ik wat Hij van me vraagt. 
Ik denk dat de drie dik gedrukte woorden met elkaar verbonden zijn. 

Toen ik na die preek terug liep naar huis herinnerde ik me een zin uit een lied van Don Francisco: "Love is not a feelin', it's an act of your will"  
Nu in een hele andere situatie was hij  weer heel actueel. 
Liefde heeft niks te maken met doen waar je zin in hebt of wat goed / veilig voelt, maar met verantwoordelijkheid nemen en het goede doen in het vertrouwen dat Hij erbij is en je vasthoud, wat er ook gebeurd.

  

Liefde, ik vind het eerlijk gezegd best een lastig begrip waar nog een heel gebied van leren en genezen ligt denk ik.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Mijn broertje Gideon

Morgen 18 maart, zou mijn kleine broer 48 jaar zijn geworden.

Toen ik een meisje van 4 was werd hij geboren, mijn broertje, ik was dol op het manneke. 
Gideon is maar 16 maanden bij ons geweest, toen stierf hij aan acute leukemie. In 1971 was er nog zo weinig bekent over deze ziekte dat dokters machteloos stonden.

Toen een half jaar eerder mijn oma - de moeder van mijn moeder - overleed (een oma waar ook ik hele mooie herinneringen aan heb) kon mijn moeder dat niet verwerken. Haar moeder was eigenlijk de enige uit het gezin waar ze uit kwam waar ze een goede en hechte band mee had. 

Mijn opa had vrienden met een boerderij in Drenthe wonen, in Wijster en daar gingen wij de zomer van 1971 heen, dan was mijn moeder er even uit wat haar hopelijk zou helpen.
Eerst drie weken met ons gezin en de laatste 3 weken toen mijn vader terug was naar Rotterdam omdat hij weer moest werken, kwam de vriendin van mijn moeder met haar drie kinderen waarover mijn moeder voogd was.

In die vakantie leerde Gideon lopen, ik kan me dat nog levendig herinneren hoe ik op m'n knietjes achter hem aan kroop onder de eikenhouten eettafel door met van die enorme vleugelmoeren. Toen ik daar m'n hoofd aan stootte en een pijnreactie gaf heeft hij staan schuddebuiken van het lachen.

Of de herinnering aan een enorme koeienkop voor het kleine raampje boven het bedje waar hij in sliep, ik schrok zo van die koe dat ik Gideon vastgreep om hem te beschermen.

Maar hij  was ook huilerig en liep steeds op z´n handje te kluiven, ze dachten aan een griep of last van tandjes die door moesten komen, maar het bleek veel ernstiger te zijn.

Jaren later toen ik in het verwerkingsproces met mijn man (de jongste van die drie kinderen van die vriendin van mijn moeder) die boerderij weer heb opgezocht bleek daar nog een zoon van die boer te wonen en hij kon het zich nog kon herinneren.
Hij vertelde mij dat mijn vader er geen dokter bij wilde hebben omdat hij op God vertrouwde. 
Mijn vader was heel vaak biddend in het maisveld te vinden.

Nadat mijn vader terug was naar Rotterdam kwam de huisarts van de boer alsnog en hij besliste dat ze direct naar het academisch ziekenhuis in Assen moesten. 
Mama ging mee met de ambulance en ik bleef op de boerderij bij mijn moeders vriendin en haar gezin.

In de ambulance is Gideon in een coma geraakt waar hij nog 3 dagen in heeft gelegen voor hij stierf, kneepjes in de vinger van mijn moeder waren nog de enige reactie die hij gaf.

In mijn herinnering kwam er een busje om ons op te halen en we gingen terug naar Rotterdam. 
Ik werd ondergebracht bij een gezin uit de kerk met 4 dochters want mijn moeder was niet meer in staat om voor mij te zorgen.
Ik vind het heel bijzonder dat deze mensen zo hun huis voor mij openstelde.
Voor mijn gevoel ben ik daar maanden geweest, volgens mijn moeder enkele weken.
Hoe lief die mensen ook waren, ik snapte er niks van en wilde naar huis. 

Nadat ik mijn vader had zien fietsen was ik niet meer te houden en ging ik dus toch weer naar huis, maar daar was het niet meer zoals het was. Ik miste mijn broertje verschrikkelijk waar ik zo dol op was, en heb heel lang lopen zoeken heeft mijn moeder me later verteld.

Voorheen ging ik altijd graag naar school, maar ik wilde niet meer, ik wilde bij mama blijven, waarschijnlijk omdat ik enorm bang was ook haar te verliezen.
Ik kan me herinneren dat als mijn moeder mij naar school bracht de hoofdmeester me over nam en zorgde dat ik op school bleef en mama terug naar huis kon.
Hele drama's waren dat. 

Het jaar daarna zijn we terug geweest naar die boerderij (ik heb daarin diep respect voor mijn ouders) en ik heb daar ook de hele boel afgezocht (ik kan het ding nog zo uitteken) maar ook daar zonder resultaat.
Ik kan het me niet herinneren maar mijn moeder heeft me vertelt daar heb ik een pak slaag heb gehad wat anders nooit gebeurde, maar ik had het er blijkbaar naar gemaakt. 
Op de schoot van mijn moeder heb ik heel lang hartverscheurend gehuild, ik miste Gideon.

Verder werd er nooit meer over hem gesproken tot ik op de middelbare school een opdracht kreeg waarin je het gezin waar je uit kwam moest beschrijven.
Op mijn vragen kreeg ik gelukkig wel antwoord en zo ontdekte ik wat ik hier boven heb beschreven en kwam er ook foto's van hem te voorschijn. Voor die tijd was het alsof hij er nooit was geweest.

Ik hoorde dat mijn broertje in een naamloos graf lag begraven, dat raakte me enorm.
De rede daarvoor was de overtuiging toen van mijn ouders wat er in de Bijbel staat "Laat de doden hun doden begraven", dit zegt Jezus als één van de discipelen eerst zijn vader wilde begraven voordat hij Jezus zou gaan navolgen.

Deze wetenschap heeft sinds die tijd in mij liggen broeien, maar ik kon er nog niks mee, dat kwam pas jaren later.
Ik ben toen op zoek gegaan naar zijn graf, maar dat bleek inmiddels zo'n 20 jaar geruimd te zijn.

Ik heb een steen beschilderd als een afsluiting van een heel proces.

Ik heb Gideon enorm gemist, omdat ik me verschrikkelijk alleen voelde, had niemand waarmee ik in de zelfde situatie zat, iemand waarmee ik "samen sterk" kon staan.
Maar ik was ook heel blij dat hij niet mee hoefde te maken wat ik heb mee gemaakt.
Het was verschrikkelijk dubbel.

Bij bijzondere momenten in mijn leven, mijn huwelijk, het krijgen van de kinderen en de ziekteprocessen van mijn beide ouders was het gemis weer enorm. 
Toen mijn vader stierf in 2003 gaf hij zelf aan dat hij naast God ook naar zijn zoon ging, die hij enorm had gemist maar waarover hij nooit sprak. 
Ik vond dat een hele mooie gedachte, en heb tegen Gideon gezegd: nu is hij voor jou. 
Natuurlijk is het symbolisch maar het deed me goed.
Ook toen mijn moeder stierf in 2012 heb ik deze gedachte gehad, ze waren weer samen.

Ik bleef als laatste over van het gezin waar ik in opgroeide, maar ik voelde me bevrijd van een zware last, van jaren van zorg.
  
Ik bleef bij mijn gezin wat me zo dierbaar is, bij de man waar ik zoveel van hou, en die zoveel voor mij betekend en zoveel voor mij gedaan heeft en voor me over heeft gehad, die me altijd enorm gesteund heeft. 
Hij is geen prater, maar hij was er gewoon altijd, ik kon op hem bouwen en hem vertrouwen.

Het is goed zo, zij die elkaar zo hebben gemist zijn weer bij elkaar en bij de Heer Jezus, daar waar geen pijn en verdriet mee is.
Ik gun ze zo die rust en vrede bij Hem na hun zware levens hier op deze aarde.

Ik ben dankbaar dat God er ONDERWEG bij is geweest, in het verdriet en gemis dat er altijd is geweest op de achtergrond. 
Hij was erbij in het verwerkingsproces dat heel wat jaren heeft geduurd.
Na de dood van mijn ouders kreeg ook Gideon een plekje, een mooi plekje in mijn hart waar hij met liefde word herinnerd. 

Nu werd het mijn tijd, een tijd om tot rust te komen, te helen en te ontwikkelen, een tijd waarin ik mag ervaren dat ook nu Hij erbij is en dat Hij van mij houd en voor mij zorgt en voor de genen waar ik zoveel van houd.



ONDERWEG naar Hem en met Hem.

Strijd in je denken.

Waar God aan het werk is zit ze boze ook niet stil word er wel eens gezegd en mijn ervaring is dat het ook echt zo is.
Zeker als je dingen leert die hem (de boze, en ik schrijf dit heel bewust met een kleiner lettertype omdat hij klein is, hij is een overwonnen vijand leert de Bijbel ons) terrein gaan kosten.
Als je door o.a. een studie in een besloten groep gaat ontdekken wat voor krachtig wapen - wat zeg ik: het krachtigste wapen dat we hebben (!!) - is word die lelijkerd erg zenuwachtig. 

Dat krachtigste wapen is trouwens gebed.

Hoe merkte ik dat ?

Op een gegeven moment ging er weer van alles mis met m'n eetgedrag, een oude hele zwakke plek van mij. 
Een keer een uitglijder, dat kan geburen, ik heb geleerd daar geen punt van te maken, opstaan en weer verder gaan of zoals ik iemand eens heel mooi hoorde verwoorden, van het zijpaadje terug naar de Hoofdweg. 
Maar als het een aantal dagen achter elkaar flink misgaat en ik me overvol en opgeblazen ga voelen en merk dat ik weer het liefst wegkruip omdat de realiteit te zeer doet klopt er iets niet.

"Ik dacht dat jij genezen was" 
Toen dat in me opkwam gingen er alarm bellen rinkelen, dit is de boze die me onderuit probeert te halen, en dan voel je je beschaamd, hoe dom heb ik kunnen zijn ? 
Maar waarom denk ik nou steeds weer dat ik faal ?
Waarom weer zo hart voor mezelf ?

Ik zit nog op de leerschool - en die leerschool de rest van mijn leven duren - leren is een proces, en God verwacht niet gelijk perfectie, je word geoefend in de praktijk.
Door fouten te maken leer je, het is geen falen maar ervaring opdoen las ik eens ergens en dat vond ik zo mooi.

In dat dal van het gevoel te hebben te falen bracht God een kinderliedje in mijn gedachten wat vroeger regelmatig voorbij kwam in de muziek die ik draaide voor onze kinderen toen ze klein waren.  

"En toch en toch en toch, toch zegent Hij ons nog" en was het of Hij zei: Ik houd nog steeds even veel van je, ik breng je hier om weer verder te genezen, IK BEN is erbij.
Hij is genadiger dan ik, want ik kon dat niet zo makkelijk weer aanpakken, ook weer zo'n streek van die leugenaar natuurlijk, hij ziet me het liefst zo klein mogelijk. 

O wat vind ik die geestelijke strijd lastig, en wat stink ik er nog makkelijk in. 
Door een opmerking van iemand realiseerde ik me dat als je op één gebied leert en overwinning ervaart zoekt die leugenaar wel een andere plek om je aan te vallen. Het is dus zaak om altijd alert te blijven want die lelijkerd wacht op de momenten dat jij net even niet goed oplet.

Wat hebben we een Genadige, Liefdevolle en Geduldige Vader, ik vind het zo bijzonder dat Hij met mij op pad wilde om mij ONDERWEG zoveel te leren, over Hemzelf, over mezelf en over hoe ik mét Hem de strijd aankan tegen een vijand die al overwonnen is, maar die nog steeds zo enorm hart kan brullen dat ik er soms bang van word. 
Gelukkig houd Hij mijn hand stevig vast en fluistert me dan steeds weer zachtjes in in mijn oor: Ik houd van je, Ik ben erbij, kom maar, het komt goed.


ONDERWEG naar Hem en met Hem.

In beweging.

Nadat ik anders ben gaan eten, hierover vertelde ik in een eerder blog begreep ik dat het ook goed voor me zou zijn om meer te gaan bewegen.
Zonder rijbewijs doe alles al lopend of met de fiets, dat is een mooi begin maar er moest meer beweging komen. 
Daarnaast loop ik 2 x per week een rondje van zo'n 1,5 uur met de post voor Sandd maar dat leek me ook niet genoeg.

Ik las op internet over waarom 10.000 stappen per dag goed is voor een mens, aangezien de sportschool niet echt mijn ding is, leek me dit wel het proberen waard.
Met een simpele stappenteller op m'n mobiel ben ik eens gaan kijken hoeveel stappen ik zette op een dag, nou ja ongeveer dan want nauwkeurig kan je dat systeem niet noemen natuurlijk.

Met de trap zet je meer stappen dan met de lift dus besloot ik elke ochtend als ik naar mijn buurvrouw op de 16e verdieping ga om haar te helpen (zelf woon ik op de 1e) toe de 8e of de 9e de lift te nemen verder de trap omhoog te pakken, en de trap naar beneden. 
De helft loop ik dus nu en de andere helft doe ik met de lift want dat bevalt mijn knieën beter, ik moet het natuurlijk ook wel nog heel lang vol houden.

Het was een leuk begin maar er konden nog wel wat stappen bij eerlijk gezegd. 
M'n kleinzoon heeft me over de drempel heen geholpen want met hem ging ik wel wandelen, een rondje park of naar het centrum.
Voor deze enorme huismus was dat al heel wat vond ik zelf, maar als de kleine man er niet was werden er geen wandelingen gemaakt en eigenlijk vond ik dat wandelen toch wel heel erg lekker.

God weet hoe Hij je uit je zogenaamde comfort-zone moet halen en moedigt  je naar mijn idee ook echt aan om de dingen te doen die goed voor je zijn.

Zo heb ik het tenminste ervaren en als ik dan ging wandelen kwamen er gesprekken op gang met Hem, ik ervoer dat als heel bijzonder. Al lopend ben je stil en word je niet afgeleid en kan je luisteren en zelf je hart luchten. Mijn wekelijkse wandelingen zijn me dierbaar geworden. 

Over van die bijzondere gesprekken zal best nog wel eens een blog voorbij komen.

ONDERWEG naar Hem en met Hem.

"Normaal"

Ook al was de verhouding tussen mijn moeder en mij geen gezonde balans tussen moeder en dochter, als ik wilde kon ik haar wel alles vragen. 
Meestal had ik daar de moed voor als ik boos en opstandig was, dan flapte ik alles eruit.
Zo heb ik haar eens gevraagd waarom ze eigenlijk met mijn vader was getrouwd.
Dat is natuurlijk niet echt een vriendelijke vraag, maar het kwam voort uit de moeite die ik had met mijn vader. Ik kon geen kant uit met deze man en heb hem zelfs een periode gehaat tot in de toppen van mijn tenen.

Hoe had zij ooit met deze man - die duidelijk ook geestelijk niet van haar niveau was - kunnen trouwen, ik begreep er als opstandige puber echt helemaal niks van.

Ze vertelde me dat haar grote liefde niet met haar had willen trouwen omdat hij drager was van een erfelijke ziekte die hij niet door wilde geven en omdat hij wist dat mijn moeder graag kinderen wilde, wilde hij haar dat niet aan doen.

Daar heeft mijn moeder heel veel verdriet van gehad.

Jaren later leerde ze mijn vader kennen in een kerk waar ze beide kwamen. Ze vertelde mij dat hij toen heel anders was als de man die ik kende als mijn vader. 
Hij was na mijn geboorte heel erg veranderd. Over het hoe en waarom kan ik alleen gissen.

Al van jongs af aan had ik door dat mijn vader "anders" was, maar ook van mezelf wist ik dat ik "anders" was. 

Toen ik al getrouwd was en moeder van 2 kinderen kwam ik in therapie bij "de Hoop" in Dordrecht voor een eetstoornis.
Een van de opdrachten was je levensverhaal op papier zetten, ik kan je zeggen dat ik leuke dingen heb gedaan in mijn leven, maar ja therapie heb je ook niet nodig omdat het zo leuk is.
Daar heb ik er op een gegeven moment de vraag eruit gegooid of ik wel normaal was.

Ik had altijd in mijn achterhoofd dat ik geestelijk niet normaal was, niet volwaardig, omdat mijn vader dat ook niet was.
Niemand die me dat ooit verteld had, maar dat voelde ik gewoon aan. 
Nadat hij werkeloos was thuis komen te zitten door het RSV schandaal, ging hij aan de gang als tuinman in een tehuis voor zwak begaafde vrouwen dat verbonden was aan de gemeente waar wij naar de kerk gingen.
Daar hen voelde hij zich geaccepteerd.

(Jaren later heeft God één van de vrouwen die daar toen ook woonde gebruikt om die pijn bij mij te genezen)

Ik ken mijn vader niet anders als dat er altijd meewarig tegen hem aan gekeken werd "gekke Jantje". 
Ik schaamde me enorm voor deze man.

Dat gebeurde niet alleen in de straat waar wij woonde, maar ook op zijn werk kwam hij dat tegen, bijna al zijn collega's woonde in onze buurt.

Voor mijn gevoel was het in de kerk eigenlijk niet anders, niet op de "gekke Jantje" manier maar van: ja het was Jan, en Jan moest je maar nemen zoals hij was.

De man heeft zijn leven lang keihard gewerkt en was nooit te beroerd om iemand te helpen.
Ik vermoed dat het ook was om zichzelf te bewijzen.

Toen ik deze bekentenis daar tot mijn eigen schrik deed heb ik enorm gehuild, maar het  was ook een enorme bevrijding om het gezegd te hebben.
Wat nog me enorm goed deed was om van iemand die er verstand van had te horen dat er niks "mis" met mij was.

Maar het heeft toch wel even geduurd voor ik dat ook echt kon geloven en het me eigen kon maken dat ik een "normaal" en volwaardig mens was. 

Maar dan komt toch de vraag "wat is normaal" 

Ja wát is eigenlijk normaal, en wie bepaald wat "normaal" is.

God ziet mij en Hij zegt "jij bent mijn geliefde kind" 

Ik heb jou gevormd in de schoot van je moeder, je bent mooi en goed zoals je bent, er is niets wat jij kan doen of laten dat maakt dat Ik meer of minder van jou ga houden. 

Heel bewust heb ik een keuze gemaakt om Zijn waarheid te geloven, want Hij liegt niet, nooit !

"Maar dankzij Gods liefde voor mij ben ik geworden wat ik nu ben" (1 Korinthe 15:10)

ONDERWEG naar Hem en met Hem.